EP.03 ไม่แต่งกับคนไม่รัก

          เมื่อพลาดจากคุณพระนพ หล่อนก็ยังหมายใจว่าสักวันจะได้เจอใครคนนั้น คนที่หล่อนพึงใจและจะฝากฝังชีวิตไว้ได้ คนที่มีความดีเป็นที่ตั้ง ไม่ว่าจะยากจนข้นแค้น หรืออาจเป็นแค่พ่อค้าพ่อขาย หรือคนชาวบ้านทำนา แต่หากมีความดีเป็นที่ตั้ง ทรัพย์ของหล่อนก็เสมือนทรัพย์ของผัว ช่วยกันก่อร่างสร้างตัว หล่อนแน่ใจว่าเขาคนนั้นจะไม่ทำให้หล่อนลำบากแน่

แต่ยามนี้เวลาจวนตัว หล่อนจะไปหาใครคนนั้นได้จากที่ไหน ที่ต้องทำคือหาทางออก ทางที่เหมาะสม และต้องทำให้กำนันเดชไม่กล้าราวีหล่อนกับคุณพ่ออีก

          ‘คุณพ่อคะ เรามาหาทางแก้ไขไปด้วยกันนะคะ’

‘แล้วแม่กำไลคิดจะทำเช่นไรลูก เพื่อนฝูงที่พ่อมี บากหน้าไปหา ก็ไม่มีใครกล้ารับปากช่วย มีแต่แบ่งรับแบ่งสู้ คงมีเพียงคุณพระนพท่านเดียวที่จะออกหน้าได้ แต่พ่อก็เกรงใจท่านนัก เพราะเมื่อคราวแรกที่ท่านย้ายมาประจำการที่นี่ใหม่ๆ แทนที่จะช่วยเหลือให้ท่านทำงานง่ายขึ้น พ่อกลับเพิกเฉยหลายสิ่ง เพียงเพราะท่าน...’

‘ไม่พึงใจลูก’

‘ใช่ ที่พ่อกล้าบากหน้าพาแม่กำไลไปพบท่าน ก็เพราะคิดว่าอย่างไรท่านก็ต้องรับแม่กำไลไว้ แต่ท่านไม่เห็นแก่หน้าพ่อ พ่อก็เลยแทบจะไม่ช่วยเหลือท่านเลย และจะนับเรื่องนังนวลว่าเป็นบุญคุณต่อกัน ก็ไม่ได้อีก เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่พ่อรู้เห็นอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่ยื่นมือเข้าช่วย ก็เหมือนละเลยหน้าที่ของตน พอมาคราวนี้พ่ออับจนหนทาง จะขอให้ท่านช่วยเต็มที่ พ่อก็ละลายแก่ใจนัก’

‘เช่นนั้นคุณพ่อทำตามวิธีของลูกนะคะ’

‘อย่างไรหรือแม่กำไล’

‘คุณพ่อให้คนไปป่าวร้อง ว่าลูกร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมแต่งงานกับกำนัน ได้ไหมคะ’

‘เช่นนั้นคนทั่วไปจะมองว่าลูกของพ่อไม่ดีนะ เพราะ... เอ่อ... ที่ไม่มีใครอยากช่วยพ่อ ส่วนหนึ่งก็มาจากที่กำนันให้ลูกน้องไปป่าวร้องว่าจะแต่งแม่กำไลเป็นเมียเอก คนที่ได้ยินก็ไม่อยากยื่นมือมายุ่ง เพราะกำนันตั้งใจไปแล้ว ใครจะกล้าขัด’

นั่นไม่ต่างจากที่บ่าวในเรือนซุบซิบกันเลย หล่อนจึงตัดสินใจว่าจะสู้ไม่ถอย จะไม่ยอมเป็นปลาในข้องที่รอกำนันมาจับไปกินแน่

‘ก็แล้วแต่ใครจะมองเถิดค่ะคุณพ่อ ลูกไม่สนใจ ในเมื่อกำนันป่าวร้องได้ว่าจะมาเป็นลูกเขยเรือนพระอรรถชัย ลูกก็จะป่าวร้องได้ว่าลูกไม่เต็มใจแต่งงาน เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้น ก็จะได้ถือว่าลูกไม่ยอมตั้งแต่คราวแรกแล้ว’

‘ไม่ได้หรอกลูก พ่อจะไม่ยอมให้แม่กำไลต้องมัวหมอง พ่อจะไปปรึกษาคุณพระนพท่านอีกครั้ง แม้จะต้องบากหน้าให้ท่านช่วย พ่อก็จะยอม จะขอให้ท่านแจ้งเรื่องกับยกกระบัตรว่าพ่อทำผิดเรื่องใดบ้าง พ่อจะยอมรับโทษทัณฑ์ด้วยตัวเอง จะไม่ยอมให้ไอ้กำนันมันเอามาขู่เราได้ อย่างมากก็แค่ออกจากราชการ พ่อมั่นใจว่าถึงไม่ได้เป็นข้าราชการแล้ว พ่อก็ยังดูแลแม่กำไลได้’

‘กำนันไม่กล้าไปฟ้องยกกระบัตรหรอกค่ะคุณพ่อ นั่นแค่ขู่เท่านั้น’

‘เหตุใดลูกจึงคิดว่ากำนันไม่กล้า’

‘ก็หากกำนันไปฟ้องก็เท่ากับว่ากำนันมีความผิดไปด้วยสิคะ คนให้กับคนรับ จะผิดก็ผิดทั้งสองฝ่าย คุณพ่อไม่ต้องไปกลัวค่ะ’

‘แต่หากกำนันไม่ยอมเล่าลูก ไอ้พวกนักเลงหัวไม้ที่กำนันเลี้ยงไว้ มันก็อาจจะทำร้ายแม่กำไลได้ จะอย่างไรพ่อก็ต้องไปปรึกษาคุณพระนพท่านก่อน พ่อจะยอมรับผิดทุกอย่าง จะไม่เป็นการรบกวนคุณพระท่านมากจนเกินไป’

‘เช่นนั้นถ้ากำนันมาเร่งรัดให้แต่งงาน คุณพ่อเลี่ยงไปว่าให้พ้นวันเพ็ญลอยกระทงไปก่อน ดีไหมคะ เราจะได้มีเวลาคิดหาทางออกกัน เพราะลูกคิดว่า คุณพระนพท่านก็ต้องคิดใคร่ครวญ’

นั่นคือสิ่งที่หล่อนและคุณพ่อพูดคุยกันก่อนที่ท่านจะรีบรุดออกไปจากเรือน จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา

“คุณกำไลคะ ขึ้นเรือนเถิดค่ะ ค่ำแล้วน้ำค้างลงจัด ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

กำไลปลายหางตามอง ‘พี่แย้ม’ พี่เลี้ยงซึ่งเลี้ยงดูอุ้มชูหล่อนมาตั้งแต่จำความได้ เรียกได้ว่านอกจากคุณพ่อก็มีพี่แย้มนี่แหละที่หล่อนสามารถเปิดใจพูดคุยได้ทุกเรื่อง แต่เรื่องที่หล่อนกำลังตัดสินใจนี้เล่า จะพูดคุยกับพี่แย้มได้หรือ

“คุณกำไล...”

กำไลมองฝ่ามือที่เอื้อมมือมากระชับ สัมผัสนั้นคือปลอบประโลมใจ

“พี่แย้ม”

“คะ...”

สายตาของพี่แย้มที่มองมาคือความห่วงใยหล่อนที่สุด นั่นทำให้กำไลยิ้มน้อยๆ วางใจที่จะปรึกษาเรื่องสำคัญ

“พี่แย้ม ฉันไม่ยอมแต่งงานกับกำนันเดชเด็ดขาด”

“แต่... แต่คนของกำนันป่าวร้องจนชาวบ้านรู้ไปทั่วแล้วนะคะ”

“รู้ทั่วน่ะสิดี กำนันคงคิดว่าให้ชาวรู้ทั่ว แล้วฉันจะได้ไม่กล้าปฏิเสธเพราะกลัวคุณพ่อจะเสียหน้า แต่ถ้าฉันหายไปวันแต่งงานเล่า กำนันจะทำเช่นไร”

“คุณกำไลจะทำอะไรคะ! จะหนีหรือคะ ไม่ได้นะคะ!”

พี่แย้มเอ่ยเสียงตกใจก่อนจะถลาเข้ามานั่งแทบพื้น ทาบฝ่ามือกระชับบนหัวเข่าหล่อน

ดวงตาหญิงวัยกลางคนหวาดหวั่นมองซ้ายมองขวาดั่งกลัวว่าใครจะมาได้ยินบทสนทนา ทั้งที่ท่าน้ำนี้ก็มีแค่หล่อนกับพี่แย้มแค่ 2 คนเท่านั้น นั่นทำให้อารมณ์รุ่มร้อนตั้งแต่หัวค่ำคลายลงได้มาก ด้วยรู้ว่าพี่แย้มห่วงใยหล่อน

“ใครว่าไม่ได้เล่าพี่แย้ม”

“แล้วคุณกำไลจะหนีไปที่ใด คุณพระท่านเล่าคะ จะทำเช่นไร”

“ฉันก็ยังไม่รู้หรอกพี่ แต่ต้องมีหนทาง ทางที่คุณพ่อจะไม่ต้องรับโทษทัณฑ์ ทางที่กำนันจะไม่มาวุ่นวายกับพวกเราอีก”

“แย้มมองไม่เห็นทางเลยค่ะ ใครจะกล้าต่อกรกับกำนันเดช ทั้งคุ้งน้ำก็กลัวกำนันกับไอ้นาทกันทั้งนั้น”

“มีสิพี่... คนที่คุณพ่อไปเยือนเรือนคืนนี้ ฉันมั่นใจ ว่าท่านต้องคิดหาทางออกให้พวกเราได้แน่”

ดวงตาเจิ่งหยาดน้ำมองสบสายตากับพี่เลี้ยงอย่างมั่นใจ ก่อนจะแหงนหน้ากะพริบตาถี่ จะไม่ยอมให้น้ำตารินไหล หล่อนจะรอคำตอบจากคุณพระนพ