EP.01 ญาติฝ่ายแม่

ณ เรือนพระอรรถชัย

‘กำไล’ ทอดสายตาเคร่งเครียดมองน้ำในลำคลองที่ไหลผ่านหน้าเรือน จุดหมายปลายทางก็คือแม่น้ำสายหลักที่พาดผ่านมณฑลแห่งนี้

ชั่วขณะหนึ่งแล้วที่หล่อนนั่งปล่อยใจให้ล่องลอยไปดุจดังสายน้ำ ด้วยคิดไม่ตกว่าปัญหายิ่งใหญ่สุดในชีวิตที่พุ่งชนอย่างไม่ปรานีนั้น จะหาหนทางแก้ไขได้อย่างไร

ในเมื่อตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนี้ ชีวิตของหล่อนมีเพียงพ่อผู้เดียวที่ยินดีเลี้ยงดูอุ้มชูจนเติบใหญ่ และทุกความรักที่พ่อมีต่อหล่อนนั้น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า พ่อ ‘รัก’ หล่อนจริงแท้แน่นอน รักอย่างไม่มีเงื่อนไข ไร้ข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น

นึกย้อนไปถึงเรื่องราวแต่หนหลัง เมื่อครั้งหล่อนอายุได้ 10 ปี

ในยามนั้นงานบุญวันสงกรานต์คือธรรมเนียมปฏิบัติที่บุตรหลานญาติสนิทจะได้ไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ เพื่อนที่โรงเรียนต่างพูดคุยกันในเรื่องนี้ โดยส่วนใหญ่นั้นไม่พ้นเรื่องไปเที่ยวบ้านคุณปู่คุณย่าหรือบ้านคุณตาคุณยาย

นั่นจึงเป็นช่วงเวลาที่คุณครูได้จังหวะสอนเรื่องการลำดับญาติพี่น้อง

หล่อนจึงเพิ่งรู้ตัวว่าญาติทางฝ่ายแม่นั้น หล่อนไม่เคยได้รู้จักใครเลย หล่อนไม่เคยพบคุณตา คุณยาย ไม่รู้เลยว่าหล่อนมีคุณน้า และคุณลุง คุณป้า ทางฝั่งแม่บ้างหรือไม่

จำความได้ว่าไม่เคยพบ และคุณพ่อก็ไม่เคยพูดถึงพวกท่านเหล่านั้น

หล่อนจึงสอบถามว่าพวกท่านเป็นใคร อยู่ที่ไหน ชื่อเรียงเสียงใด แต่คุณพ่อกลับบอกเพียงว่าท่านเป็นเจ้าของโรงสีข้าวขนาดใหญ่อยู่อีกฟากหนึ่งของพระนคร และเป็นคนไทยเชื้อสายจีน

มิน่า... หล่อนถึงได้มีผิวขาวผิดแผลกไปจากเพื่อนร่วมห้อง ซึ่งคุณพ่อบอกว่าหล่อนขาวได้แม่

รู้ดังนั้น หล่อนจึงร่ำร้องว่าต้องการไปกราบท่านบ้าง เหมือนที่เพื่อนร่วมห้องไปเยี่ยมเยือนญาติผู้ใหญ่ อยากรู้ว่าหล่อนมีคุณน้าหรือไม่ และคุณแม่มีพี่สาวพี่ชายไหม แต่ละท่านนั้นก็น่าจะมีลูก หล่อนก็จะได้มีญาติพี่น้องเพิ่ม

แต่คุณพ่อกลับบอกว่าไม่สะดวกในการเดินทาง ด้วยเรือนคุณตาคุณยายอยู่ไกลมาก ต้องนั่งเรือ ต่อรถไฟ จากนั้นก็ต้องต่อเรืออีกรอบ ล่องไปตามเรือกสวนไร่นา ความเป็นอยู่ก็ไม่ได้สะดวกสบายอย่างเรือนเรา ซ้ำต้องออกเดินทางตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง กว่าจะถึงเรือนคุณตาคุณยายก็เย็นย่ำค่ำพอดี

นั่นคือเหตุผลที่ท่านไม่เคยพาไปเลย เพราะคุณพ่อเกรงว่าหล่อนจะเหนื่อยและพานจะเป็นไข้ เพราะตั้งแต่เด็กก็ป่วยกระเสาะกระแสะ

ได้ฟังดังนั้น หล่อนยิ่งมีแรงฮึดที่จะต้องไปเจอหน้าคุณตาคุณยายให้ได้ ไม่ว่าคุณพ่อจะบอกว่าหนทางลำบาก แต่หล่อนก็ใคร่จะได้พบหน้าพวกท่าน หมายใจว่าเมื่อหลังสงกรานต์ได้เจอเพื่อนๆ อีกครั้ง หล่อนจะได้มีเรื่องคุยว่าบ้านคุณตาคุณยายของหล่อนนั้นไปลำบากมาก ต้องนั่งรถต่อเรือหลายต่อ แต่ก็สนุกสนานเหลือเกิน

นั่นเป็นความสนุกที่เด็กวัย 10 ปี อย่างหล่อนคาดหวังและจินตนาการเพริศแพร้ว

ทว่า... สิ่งที่คิดกับความจริงช่างสวนทางอย่างสิ้นเชิง หล่อนควรเชื่อคำคุณพ่อ ไม่ควรรบเร้าให้ท่านพาไปที่นั่นเลย ด้วยเสียงแผดลั่นตั้งแต่คุณพ่อพาหล่อนย่างเท้าเข้าสู่ใต้ชายคา

‘พามันมาทำไม! ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึพ่ออรรถ ถ้าพ่อจะมาก็มาแค่คนเดียว อีนังตัวอัปรีย์นั่น! ไม่ต้องพามา อย่าเอามาเหยียบเรือนฉันให้เป็นเสนียด’

          ‘โธ่... คุณพ่อขอรับ แม่กำไลเป็นหลานแท้ๆ ของคุณพ่อนะขอรับ เหตุใดคุณพ่อถึงไม่ปล่อยวาง แม่กานดาก็จากไปตั้งหลายปีแล้ว แล้วคุณพ่อดูสิขอรับ แม่กำไลยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนแม่กานดาไม่มีผิด ไม่ว่าจะเป็นกิริยาท่าทาง ความฉลาดเฉลียว ไม่ต่างกันเลยขอรับ โดยเฉพาะผิวพรรณนั่น คุณพ่อดูสิครับทอดแบบแม่กานดามาชัดๆ เลย’

          ‘ก็เพราะมันเหมือนแม่ไง ฉันจึงชังมันนัก และพ่ออย่ามาบอกว่ามันเป็นหลานฉัน เพราะฉันไม่มีวันลืม ว่ามันเป็นคนทำให้ลูกฉันตาย ซ้ำเมียฉันยังต้องมาตรอมใจตายตามลูกไปอีกคน พ่อมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้อนรับ ถ้าพ่อจะมาก็มาแค่ตัวคนเดียว อย่าพาอีนังตัวอัปรีย์นี่มาด้วย พามันออกไป!’

นั่นคือเสียงตวาดก้องของคุณตา ทั้งที่เป็นครั้งแรกที่หล่อนได้เจอหน้าท่านกับญาติพี่น้องคนอื่นๆ ทางฝั่งแม่แท้ๆ

ในยามนั้นไม่รู้เลยว่าทำไมท่านถึง ‘เกลียด’ สายตาของท่านที่มองมาฉายถึงความเกลียดชังอย่างหาที่สุดไม่ได้ ทำให้หล่อนหนาวสะท้านสั่นในอก จนคุณพ่อต้องกอดปลอบขวัญอยู่นาน

จำได้ว่าหล่อนหวาดผวาจนฝันร้ายและเป็นไข้อยู่หลายวัน ในฝันสายตาของคุณตาไม่ได้ละความเกลียดชังลงเลย รวมทั้งสายตาของอีกหลายท่านที่อยู่ในเรือนคุณตาที่หล่อนเข้าใจว่าเป็นญาติทางฝั่งแม่

บ้างก็มองมาอย่างเกลียดชังไม่ต่างจากคุณตา บ้างก็มองด้วยความเคร่งเครียด บ้างก็มีแววกรุ่นแต่ไม่ถึงกับเกลียด แต่โดยรวมแล้ว ไม่มีใครเลยที่ยินดีที่หล่อนไปเยือนในคราวนั้น

จากวันนั้นหล่อนก็ไม่กล้ารบเร้าถามไถ่เรื่องเกี่ยวกับคุณตาคุณยายจากคุณพ่ออีกเลย

จวบจนเมื่อโตขึ้นพอรู้ความ เมื่อใดก็ตามที่เจอญาติพี่น้องทางฝั่งคุณพ่อ ก็ไม่พ้นที่จะได้ยินเรื่องราวของตัวหล่อนเอง