ถึงแม้ว่าแคลร์จะรู้ว่านั่นเป็นความคิดพ่อของเธอ แต่เธอก็อดรู้สึกที่จะผิดหวังไม่ได้ชาร์ลีรีบถามทันทีว่า “ที่รัก แล้วคุณจะไปไหนครับ?”แคลร์ตอบว่า “ฉันจะไปเจอเพื่อนของแม่และไปร้านเสริมสวยที่พวกเขาไปบ่อย ๆ ค่ะ”จาค็อบรีบพูดว่า “โอ้ แคลร์ วันนี้พ่อไม่ได้ไปไหน พ่อเลยชวนเพื่อนมาทานอาหารเย็นคืนนี้ คุณอาจะทำอาหารให้เราทานกันคืนนี้ พ่อเลยต้องเตรียมวัตถุดิบและอยู่เตรียมที่บ้านของเรานะ”แคลร์ถามด้วยความสงสัย “พ่อคะ เมื่อกี้พ่อไม่ได้ไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อนมาเหรอคะ? ทำไมพ่อถึงต้องการพบเธออีกครั้งในคืนนี้ด้วย?”จาค็อบกระแอมและอธิบายว่า “อาหารกลางวันก็คืออาหารกลางวันและเราทานอาหารที่ร้านอาหาร พวกเขาเพิ่งมาจากอเมริกา ถือเป็นมารยาทของเราที่จะเชิญพวกเขามาที่บ้าน และรับประทานอาหารร่วมกัน นี่เป็นวิธีที่ดีในการต้อนรับแขกของเรานะ!”แคลร์อุทานด้วยความตกใจ “พ่อคะ ถึงพ่อจะต้องการต้อนรับแขกของพ่อ แต่พ่อได้สังเกตเห็นอะไรบ้างไหมคะ? แม่หายไป แล้วพ่อยังจะมีอารมณ์ชวนเพื่อนมาบ้านเราอยู่อีกเหรอ? ทำไมพ่อไม่รอให้แม่กลับบ้านก่อนล่ะคะ? แม่ก็เป็นเพื่อนร่วมวิทยาลัยของพ่อเหมือนกัน จะดีกว่าไหมถ้าพวกคุณทั้งสามคนได้เจอพร
ในขณะเดียวกัน ที่ศูนย์กักกันโอลรัส ฮิลล์เอเลนทำได้แค่ดูเพื่อนร่วมห้องขังกินอาหารกลางวันเสร็จ และเจนนิเฟอร์ก็ได้กินชุดอาหารกลางวันเสร็จทั้งสองชุด เธอรู้สึกราวกับว่ามีคนแทงเธอเข้าที่หัวใจ สายตานั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่เธอต้องทนเห็นเธอไม่ได้กินอะไรมาแล้วเกินกว่า 24 ชั่วโมง อีกทั้งยังถูกทุบตีอย่างรุนแรงและถูกบังคับให้นอนทั้งคืนในห้องน้ำที่เย็นจัดและยังชื้นอีกด้วย เธอรู้สึกเวียนหัวด้วยความหิวโหยจนหน้ามืดและใกล้จะทรุดตัวลงแต่เธอไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ เพราะมันจะทำให้เจนนิเฟอร์ทุบตีเธออีกครั้งเนื่องจากความหิวเพียงเล็กน้อย คุณท่านวิลสันจึงรู้สึกอิ่มจากการกินข้าวเพียงครึ่งเดียวในกล่องอาหารกลางวันเธอเดินไปหาเอเลนอย่างสบาย ๆ พร้อมกล่องอาหารกลางวันที่เหลืออยู่ในมือ พลางโบกมันต่อหน้าเธอ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ นี่เธอไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งคืนแล้วนี่ หิวไหม? มันคงต้องหิวมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม? อยากกินสักคำสองคำไหมล่ะ?”เอเลนเหลือบมองหญิงชราราวกับเธอเป็นแสงสว่างแห่งความหวัง และถามเธออย่างระมัดระวัง “จริงเหรอคะ? แม่จะให้ฉันกินจริงเหรอ?”คุณท่านวิลสันพยักหน้า “ใช่ ฉันแทบใจสลายเลยล่ะที่เห็น
คุณท่านวิลสันตะโกนขึ้นว่า “เวนดี้ มานี่ พานังโง่นี่ไปที่ห้องน้ำและล้างอาหารบนหัวของเธอออกด้วยน้ำเย็น! เธออาจจะแอบกินตอนเราไม่เห็นก็ได้! ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น!”เอเลนร้องไห้ด้วยความตกใจ “อย่านะ! ตอนนี้ใกล้จะฤดูหนาวแล้ว! คุณจะฆ่าฉันแน่ ๆ ถ้าคุณล้างหัวของฉันด้วยน้ำเย็น!”เจนนิเฟอร์ที่กำลังเฝ้าดูเหตุการณ์นี้อยู่ก็คำรามอย่างเย็นชาว่า “หุบปากแกเดี่ยวนี้ นังบ้าเอ๊ย! ถ้าฉันยังได้ยินเสียงแกอีกล่ะก็ ฉันจะราดน้ำเย็นให้แกอีกครั้งหลังจากที่คุณยายวิลสันล้างอาหารบนหัวแกด้วย!”เอเลนคร่ำครวญด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อคุณท่านวิลสันและเวนดี้กำลังจะลากเธอเข้าไปในห้องน้ำหลังจากนั้นเวนดี้ก็ผลักหัวของเธอไว้ใต้ก๊อกน้ำแล้วเปิดน้ำโดยไม่ลังเล!น้ำประปาเย็นเฉียบที่พุ่งลงบนศีรษะของเอเลน ทำให้สมองของเธอแทบจะแข็งตัวในทันที ตามด้วยความเจ็บปวดจากความหนาวเย็นที่ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวเธอมองไปที่คุณท่านวิลสันที่ยิ้มแสยะและขอร้องอ้อนวอน “แม่คะ ขอผ้าเช็ดตัวให้ฉันหน่อยเถอะนะ ฉันขอร้อง! ฉันจะแข็งตายอยู่แล้ว!”คุณท่านวิลสันจ้องมองที่เธอพลางดูถูกและพูดขึ้นว่า “แกต้องการผ้าเช็ดตัวงั้นเหรอ? หุบปากเถอะนะ! มันจะเป็นปร
"ว่าไงนะคะ?!"แคลร์ร้องด้วยความตกใจ “ทั้งสวย สง่า จิตใจดี สมบูรณ์แบบ ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอยังเป็นม่าย แม่หม้ายที่ร่ำรวย… นั่นทำให้เธอเป็นสาวโสดที่หายากที่สุดของสาววัยกลางคนเลยใช่ไหมคะ?!”ชาร์ลีพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่ครับ เธอเป็นสาวโสด แต่เธอดูไม่เหมือนคุณอาเลยนะ เหมือนเป็นพี่สาวซะมากกว่าอีก”แคลร์ถามด้วยความประหลาดใจว่า “จริงเหรอ? เธอเหมือนคนอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”ชาร์ลีตอบว่า “เหมือนอายุสักสามสิบเจ็ดหรือสามสิบแปด ไม่น่าจะเกินสี่สิบเลยนะ”"ถามจริง?!"แคลร์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ และไม่เชื่ออย่างยิ่ง เธอไม่ค่อยเห็นผู้หญิงอายุ 50 ปีแต่ดูอ่อนกว่าวัยถึง 10 ปีมันไม่เว่อร์ไปหน่อยเหรอถึงแม้จะเป็นดาราก็เถอะ?ชาร์ลีพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ เธอดูสาวและสวยมาก คุณรู้จักแคเธอรีน ซีตา โจนส์ใช่ไหม? คุณอาฮอลล์ดูอ่อนกว่าวัยและสวยกว่าเธออีกนะครับ”แคลร์ประหลาดใจอีกครั้ง “อย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย! นี่คุณพูดจริงเหรอคะ?”ชาร์ลียิ้ม “ใช่แล้วครับ คืนนี้เธอจะมาที่บ้านของเรา รอดูด้วยตัวคุณเองสิ”แคลร์ไม่ได้สงสัยในคำพูดของชาร์ลีอีกต่อไป เธอกลับพูดอย่างกังวลใจว่า “ผู้หญิ
ตอนนี้ผ่านไป 24 ชั่วโมงตั้งแต่เอเลนหายตัวไปแคลร์รู้สึกเป็นกังวลและประหม่ามาก เธอจึงเริ่มตระเวนหาตามสถานเสริมความงามที่เอเลนไปประจำเธอมาที่ร้านเสริมสวยแห่งหนึ่งและถามเจ้าของร้านขณะแสดงรูปของเอเลนว่า “ขอโทษนะคะ คุณเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อนไหม?”เจ้าของร้านดูรูปด้วยความสงสัยและถามว่า “โอ้ นี่คุณนายวิลสันใช่ไหม?”แคลร์ก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน “คุณรู้จักแม่ฉันเหรอคะ?”เจ้าของร้านยิ้ม และพูดว่า “โอ้ คุณคือลูกสาวของเธอสินะ เธอเคยเป็นลูกค้าประจำของฉันที่นี่ แต่ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอเธอเลย เธอมาที่นี่กับเพื่อนของเธอค่อนข้างบ่อย ทำไมเหรอ? เธอหายไปเหรอ?”แคลร์พยักหน้า และถามว่า “คุณรู้จักเพื่อนของเธอบ้างไหมคะ? ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยคะ?”เจ้าของอ้าปากค้างราวกับมีบางอย่างเข้ามาในใจ และโพล่งออกมาว่า “เอ๊ะ มีเพื่อนคนหนึ่งของเธอกำลังทำหน้าอยู่พอดีเลย ให้ฉันไปเรียกเธอมาให้ไหม?”แคลร์รีบพูด “นั่นคงจะดีมากเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะ!"เจ้าของร้านยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันยินดีช่วยเหลือจ่ะ”เจ้าของร้านยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาแล้วพูดว่า “ลิลลี่ ช่วยบอกคุณนายเวย์นออกมาสักครู่ได้ไหม? บอกเธอว่าลูกสาวของคุ
ใบหน้าของคุณนายเวย์นบิดเบี้ยวด้วยความโมโห ถึงแม้ว่ามาส์กบนหน้าเธอที่แน่นอยู่แล้วก็ยังสามารถหลุดออกจากใบหน้าของเธอได้เธอมองดูมาส์กที่ตกลงบนพื้นด้วยความอารมณ์เสียแต่เธอก็อารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานแม้ว่าเธอกับเอเลนจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุด แต่ทั้งคู่ก็มีมิตรภาพที่ดีร่วมกัน เพราะพวกเธอมักจะเล่นไพ่นกกระจอกและไปเข้าคอร์สทำหน้าทำสปาด้วยกันเสมอพวกเขามีคนรู้จักแบบนี้มากมายที่ปฏิบัติต่อกันอย่างสุภาพ แต่การกระทำของเอเลนเมื่อวานนี้ทำให้เธอโกรธจนนอนไม่หลับเลยทีเดียวแคลร์อดไม่ได้ที่จะสับสนและงงงวยเมื่อได้ยินจากคุณนายเวย์น ทำไมแม่ของเธอถึงพูดกับเพื่อนของเธอแบบนี้? เธอมีสถานะที่ไม่ดีนักเมื่อไม่นานนี้เพราะเธอไม่มีเงิน แต่ทัศนคติของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันนั่นมันอะไรกัน? เธอไปเจอขุมทรัพย์ที่ไม่คาดคิดมาอย่างนั้นเหรอ?เธอยังพูดเหมือนว่าจะซื้อร้านเสริมสวยให้ตัวเองอีกด้วย! เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเงินก้อนโตเลยทีเดียวอีกคำถามก็เกิดขึ้นมาในใจ เธอไม่จำเป็นต้องหายตัวไปก็ได้!นี่มันเกิดอะไรขึ้น?ตอนนี้แคลร์เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆในเวลาเดียวกันนี้ คุณนายเวย์นที่ยังหอบอยู่ก็ถ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เอเลนเป็นคนไม่มีเงินถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงกล้าดูถูกคุณนายเวย์นทางโทรศัพท์เหมือนคนที่ร่ำรวยและเย่อหยิ่งหลังจากนั้นไม่นาน?จู่ ๆ เธอก็รวยขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างนั้นเหรอ?เงินมาจากไหน?ถึงเธอจะรวยจริงแล้วทำไมเธอต้องหายไปด้วยล่ะ?เพราะเอเลนจะมาดูถูกทั้งเธอและพ่อของเธอหลังจากที่เอเลนรวยขึ้นจริงเหรอ?มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าเอเลนอาจจะเป็นคนแบบนั้น แต่วิลล่า ที่ธอมป์สัน เฟิร์สไม่ใช่บ้านในฝันที่เธอน้ำลายไหลมาเป็นเวลานานอย่างนั้นหรือ?ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้ว หากเธอได้รับโชคลาภโดยบังเอิญ เธอจะซ่อนเงินและพักที่วิลล่าสุดหรูต่อไป ซึ่งมันค่อนข้างจะสอดคล้องกับตัวตนของเธอ เธอคงไม่ได้หายตัวไปพร้อมกับเงินและทิ้งวิลล่าไว้แบบนั้น เพราะเธอยังไม่ได้นอนสักคืนที่วิลล่าด้วยซ้ำยิ่งแคลร์พยายามเข้าใจและวิเคราะห์สถานการณ์มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกว่าการหายตัวไปของแม่มันแปลก ๆ และมีความฟังดูไม่ขึ้นอยู่เรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม เบาะแสก็จบลงจากที่คุณนายเวย์นกล่าวเอาไว้และเธอก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ เพิ่มเติมในตอนนี้เธอต้องการเบาะแสเพิ่มเติมเพ
ชาร์ลีขับรถไปรอบเมืองอย่างไร้จุดหมาย เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากจาค็อบว่า มาทิลด้ากำลังจะมาบ้านของพวกเขาในเร็ว ๆ นี้ เขาจึงขับรถกลับบ้านแคลร์ได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอด้วยใจความเดียวกันแล้วเธอก็กลับบ้านแม้จะไม่เต็มใจนักลอเรนยืนกรานที่ออกไปทานอาหารเย็นข้างนอกในคืนนี้ เมื่อเธอรู้ว่ามีแขกมาเยี่ยม แคลร์ต้องการให้เธออยู่เป็นเพื่อนหลีกเลี่ยงความเงียบที่น่าอึดอัดใจ แต่เธอก็รู้สึกอึดอัดมากพอแล้ว เธอจึงปฏิเสธข้อเสนอของแคลร์ โดยบอกว่าเธอต้องทำงานนอกเวลาและจะหาทานอาหารเย็นทานเองแคลร์ไม่สามารถบังคับลอเรนได้ เธอเตือนจาค็อบล่วงหน้าแทนว่า “พ่อคะ ตอนเพื่อนของพ่อมา ได้โปรดอย่าพยายามคุยกับหนู วันนี้หนูไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยค่ะ”จาค็อบรู้ว่าเขากอดันแคลร์มากไม่ได้ เพราะเธอเต็มใจที่จะกลับบ้านและทานอาหารเย็นกับมาทิลด้าเพื่อเห็นแก่เขา เขาจึงพูดกับชาร์ลีว่า “ลูกเขยที่รัก มื้อเย็นนี้ พ่ออยากให้ลูกช่วยทำให้บรรยากาศดีหน่อย ตกลงไหม?”"ได้ครับ" ชาร์ลีพยักหน้าอย่างลังเลในเวลานี้กริ่งประตูก็ดังขึ้น จาค็อบรีบไปที่ระบบโทรศัพท์และตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว! พ่อจะไปเปิดประตู”เขาเลื่อนประตูหลักแล