เมียจ๋า

หลังจากสมรภูมิเดือดพล่านสงบลง ภูเบศก็ยอมให้ร่างอ่อนระทวยได้พักเหนื่อยเป็นรางวัลที่เธอรับมือความอึดของเขาได้อย่างน่าชื่นชม หากแต่เขายังแกล้งไม่ยอมถอนตัวตนออกจนอีกฝ่ายประท้วงเสียงหวานสั่นพร่า

“ออกก่อนได้ไหมคะ ฉันอึดอัด...” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก จำต้องข่มความอายอ้อนวอนเขา

ถึงจะรู้สึกดียามที่มีเขาอยู่ในกายเช่นนี้ แต่ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนเพลียจนแทบจะขยับไม่ไหว ไม่คิดเลยว่าเจ้านายหนุ่มรูปงามมาดเข้มอย่างภูเบศจะอึด ถึก ทนได้ขนาดนี้

“งั้นเหรอ ผมคิดว่าคุณชอบเสียอีก ก็เห็นตอดรัดผมไม่หยุดเลยเนี่ยดูสิ” คนหน้าไม่อายเอ่ยพลางแกล้งเลิกผ้าห่มโชว์หลักฐานให้อีกฝ่ายได้เห็นจะจะ

“กรี๊ด...คนบ้า” รุจารินรีบตะปบคว้าชายผ้าห่มมาปกปิดภาพอันน่าสะพรึงปนวาบหวาม ก่อนที่จะถูกเขากระชับวงแขนที่โอบกอดร่างอรชรให้เข้ามาแนบชิดทุกสัดส่วนมากขึ้น

“คุณ!” คนถูกกล่าวหาหันไปถลึงตาใส่ เขินจนหน้าแดงจะระเบิดอยู่แล้ว เขายังมีหน้ามาล้อกันอยู่ได้ แล้วดูเถอะ กอดแบบนี้สิงร่างเธอเลยดีไหม รู้บ้างไหมว่าเธอกำลังจะขาดใจตายกับความทรมานแสนหวานนี่อยู่แล้ว ด่าไปก็เท่านั้น คนหน้าด้านหน้าทนไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกนอกจากจะแกล้งให้เธอขาดใจตายเร็วขึ้นเท่า