Chapter 14ทะเลสายลม และการก่อตัวของความรู้สึก พิมพกานต์เป็นเด็กสาวที่มีกิริยาเรียบร้อยแต่ดูมีเสน่อีกทั้งรูปร่างหน้าตา ก็น่ารักน่าเอ็นดู นิรุตคิดไกลไปถึง ถ้าวันหนึ่งทั้งคู่มีหลานๆให้เขาคงน่ารักเหมือนแม่ และซุกซนเหมือนพ่อแน่ๆ “นั่งยิ้มอะไรคะคุณ” สุชาดาแซวผู้เป็นสามี “ผมตัดสินใจไม่ผิดแน่ๆ คุณคอยดูไม่นาน เจ้าลูกชายของเราจะต้องเป็นฝ่ายตกหลุมรักหนูพิมพ์” “ฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ” สามีภรรยาส่งยิ้มให้กัน กว่าจะถึงเกาะ เล่นเอาว่านน้ำนั่งขาชา เพราะพิมพกานต์นอนตักเขามาตลอดทาง ยิ่งได้ใกล้ชิด ยิ่งได้มองหน้าเต็มๆ ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจเริ่มหวั่นไหว ยิ่งตอนนี้คนรักก็มาทำตัวห่างเหินไปอีก “ถึงแล้วพิม์” เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เรียกเธอว่าคุณ “ถึงแล้วเหรอคะ ฉัน !!!เอ๊ย พิมพ์ หลับนานขนาดถึงเกาะเลย พิมพ์ขอโทษนะคะ พี่ว่านคงเมื่อขาแย่เลย” สีหน้าของคนขอโทษ เริ่มมีสีชมพูของเลือดบนหน้า จากที่ซีดจนเป็นไก่ต้ม ปากแห้งผาดจนดูน่าสงสาร เด็กสาวกรุงเทพ ต้องมานั่งเรือในระยะไกลแบบนี้ “ไม่เป็นไร ไม่ได้หนัก จ
Chapter 15งานเลี้ยงต้อนรับ ถ้าทางการให้ความสนใจกับเรื่องราวของเกาะนี้ของพิมพกานต์ ช่างตรงข้ามกับวรินทร์โดยสิ้นเชิง เมื่อปีที่แล้วเขาพาเธอมาที่นี่ วรินทร์ก็เอาแต่ถามเกี่ยวกับธุรกิจ รายได้ และผลประโยชน์ที่ได้จากเกาะแห่งนี้ ชายหนุ่มเริ่มไม่มั่นใจ ว่าที่จริงแล้วเขาเหมาะกับวริทร์หรือพิมพกานต์ แต่หัวใจของชายหนุ่มมันสั่งให้เขาต้องกลับไปขอวรินทร์แต่งงานและบอกทุกอย่างตามที่บิดาบอกไว้ “เล่าวันนี้ก็คงไม่จบ เข้าไปจัดของพักผ่อนก่อนเถอะ เอ่..พี่ลืมบอก ที่นี่เราไม่มีไฟฟ้าใช้ทั้งคืนนะ เราปั่นไฟใช้เอง เครื่องปรับอากาศจะเปิดได้ก็ต่อเมือดับไฟหมดทั้งบ้าน แต่ส่วนมากที่นี่ไม่ร้อนเพราะมีมรสุมเข้าทั้งปี มีแต่ฝนตกทั้งวัน” “ค่ะ พิมพ์ชอบ ดูเหมือนเราได้ใกล้ชิดธรรมชาติ บรรยากาศดูสงบ แต่ลมทะเลจะดูเหนียวๆตัวเหมือนกันนะคะ ถ้าอย่างนั้นพิมพ์ไปขอตัวไปจัดของและคงอาบน้ำเสียหน่อย” ภายในห้องนอน มีห้องน้ำในตัว เป็นห้องนอนเล็กๆ มีโต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะหนังสือ ตู้เสื้อขานดพอเหมาะกับจำนวนเสื้อผ้าที่พิมพกานต์เตรียมมา หญิงสาวมองหาปลั๊กไฟ ทีมีน้อยมากในห้องนี้ คงเพราะต้องการประหยัดไฟ
Chapter 16นายหญิง“นายหัว หนูนั่งเล่นทรายได้ไหม” ไข่มุกยังถามไม่จบแต่พาตัวเองนั่งลงบนพื้นทรายเรียบร้อยแล้ว “ถ้าไม่อนุญาต แล้วจะลุกขึ้นไหมฮึ” ว่านน้ำแกล้งทำหน้าดุ “ไม่ลุก เรื่องอะไรจะลุก” พูดจบมือเล็กก็คว้ามือขาวของนายหญิงให้นั่งลงข้างๆเธอ “อุ๊ย!” คนถูกดึงตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว “นั่งเล่นกับหนูหน่อย เดี๋ยวหนูพาก่อปราสาททราย” ไข่มุกเชิญชวน ถึงแม้พิมพกานต์จะกลัวเสื้อผ้าเปื้อน เพราะเธอเอามาเพียงไม่กี่ชุด จะซักตรงไหนอย่างไรก็ยังไม่รู้ แต่ก็สงสารไม่อยากขัดใจเด้กน้อยผู้ช่างเจรจา “เอ้า...นี่ก็ใจง่ายนั่งเล่นกับเขาเฉย” ว่านน้ำพูดจบก้หันหลังเดินขึ้นไปในป่ามะพร้าว “นายหัว ๆ หนูขอ” เด็กน้อยตะโกนเมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินถือ กระป๋อง เศษไม้ เดินมา “มีแค่ทรายจะสนุกได้อย่างไรกัน นี่มีกระป๋องหลายใบเลย เอามาตักทราย กดทราย ปราสาทจะได้แน่น” ว่านน้ำสบตาคนข้างๆ ยิ้มมุมปากอย่างมีอะไรแปลกๆแฝงอยู่ จนพิมพกานต์ต้องหลบตาเพราะรู้สึกอาย ทั้งสามคนนั่งเล่นก่อปราสาททรายกัน จนเหมือนพื้นทรายบริเวรนั้น จะกลายเป็นเ
Chapter 17งานเลี้ยงรับนายหัวกลับบ้าน หญิงสาวกางชุดออกดูอย่างให้ความสนใจ ตัวเสื้อตัดด้วยผ้าค่อนข้างบางปักฉลุด้วยลวดลายตรงชายเสื้อ เป็นเสื้อคอวีผ้าหน้าและพับริมปกเกยซ้อนไว้ ชายเสื้อด้านหน้าแหลม แขนเสื้อยาวรัดรูปจรดข้อมือ ส่วนผ้าถุงนั้นเป็นผ้าถุงสำเร็จ คงทำมาเพื่อง่ายกับการสวมใส่ของคนสมันใหม่ สีส้มอ่อนถูกใจพิมพพกานต์ เพราะเธอชอบสีนี้อยู่แล้ว “สีถูกใจเสียด้วย” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง อย่าน้อยเธอก็เอาเครื่องสำอางติดกระเป๋ามาด้วย ถึงจะมีเพียงไม่กี่ชิ้น แต่ก็คงจะดีกว่าที่เธอ ต้องสวมใส่ชุดที่ดูสวยเรียบหรู แต่ใบหน้าซีดขาวไม่มีสันสัน ชุดที่สุชาดาเตรียมให้พิมพกานต์ใส่ได้ไม่ยากนัก หยิงสาวค่อยๆจัดเสื้อและผ้าถุงให้เหมาะกัน ผมยาวดำขลับถูกหวีเรียบตรงและม้วนข้างๆเข้าหากัน ติดด้วยกิ๊บรูปไข่มุกที่เธอเอาติดมาด้วย พระอาทิตย์ตกดินได้เพียงไม่นาน ยี่หวาก็เดินขึ้นมารับเธอที่ห้อง พร้อมกับไข่มุกเด็กหญิงผู้ปากหวาน ช่างแตกต่างจากเด็กเมื่อตอนบ่ายที่ดูมอมแมม ตอนนี้ไข่มุกแต่งตัวน่ารักดูสะอาดตา ทาแป้งนวล ตาโต ขนตายาวเป็นแพ อนาคตต้องเติบโตไปเป็นสาวสวยแน่นอน
Chapter 18ในคืนที่มรสุมเข้าว่านน้ำอดสงสัยไม่ได้ว่า พิมพกานต์เอาบรรดาอาหารที่กนเข้าไป เอาไปกองไว้ตรงไหนของร่างกาย รูปร่างบางอรชรพุงราบไม่มีนูนออกมาสักนิด แต่กินเข้าไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ สงสัยเธอต้องมีที่เก็บที่ผู้หญิงตัวอ้วนทั่วไปไม่มีแน่ๆ ว่านน้ำคิดในใจเมฆดำเริ่มก่อตัวอยู่เหนือเกาะ คนที่นี่ต่างรู้ว่าอีกไม่นานฝนจะตก หลังงานเลี้ยงจบ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็ถูกจัดให้เข้าที่เข้าทางแบบเดิม เหมือนไม่เคยมีงานเลี้ยงเกิดขึ้น ชาวบ้านต่างพากันกลับเข้าบ้านใครบ้านมัน มีเวรยามที่คอยขี่มอเตอร์ไซค์ หรืออยู่ตามป้อมเท่านั้น ที่ยังไม่นอน“ปวดท้อง ห้ามมาเรียกกันะ” ว่านน้ำพูดก่อนเปิดประตูส่งข้างห้องเข้านอน“ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลพิมพ์อย่างดี นอนหลับฝันดีค่ะ”รอยิ้มที่แสนหวาน กับใบหน้าที่แสนสวย ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มที่กำลังหว้าเหว่ เพราะวรินทร์ยังไม่ติดต่อเขามาเลย เริ่มหวั่นไหว แต่ถึงเขาจะรู้สึกดีกับพิมพกานต์มากแค่ไหน เขาก็ยังบอกกับหัวใจตัวเอง ว่าเขายังรักวรินทร์อยู่ และจะรักเธอ จนกว่าเธอจะบอกว่าไม่ได้รักเขาแล้ว แดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีน้ำเงินเข้มเข้ามากระทบใบหน้าของหญิงสาวท
Chapter 19ในวันที่ฝนตกภาพนายหัวพานายหญิงขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวชมเกาะ ทำเอาชาวบ้านที่อยู่ตามทางแอบอมยิ้มตามๆกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายหัวของเขาพาผู้หญิงมา แต่ครั้งก่อน นายหยิงที่มาเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นานๆจะออกมาที ก็ออกมาพร้อมชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่ คุณย่าคุณยายที่เกาะต่างพากันไม่ชอบใจ ที่นายหญิงของเขาแต่งตัวโป๊จนเกินงามได้เวลาอาหารกลางวัน ว่านน้ำพาพิมพกานต์แวะร้านส้มตำ ร้านเดียวในเกาะ ที่ขายแสนจะถูก มีชาวบ้านนั่งกินส้มตำปูเสื่ออยู่ด้านข้างของร้าน“นายหัว อยากกินส้มตำ ทำไมไม่ให้คนมาบอก ขี่มาเองเลย” แม่ค้าส้มตำร้องทัก“กินที่บ้านจะไปได้รสได้ชาติอะไร ต้องพานายหญิงมาปู่เสื่อกินถึงที่ดีกว่า” ว่านน้ำเดินไปหยิบเสื่อที่ม้วนพิงต้นมะพร้าวอยู่ มากางเตรียมพื้นที่ให้หญิงสาวที่ยืนยิ้มเจื่อนๆอย่างเดียว“เอาตำปู ตำไทย เผ็ดน้อยๆนะครับ” ดูจากหน้าตาของคนมาด้วยว่านน้ำรีบสั่งลดความเผ็ดทันทีเพียงไม่กี่นาที ส้มตำสองจานถูกนำมาเสริฟถึงที่ พิมพกานต์กลืนน้ำลายด้วยความอยาก เพียงแค่ได้กลิ่นน้ำลายก็ไหลแล้วนายหญิงคนใหม่ของที่นี่ กำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน นอกจากความสวยที่พิมพกานต์และ วรินทร์มีพอๆกัน นอกนั
Chapter 20วันเวลาพาทุกอย่างเดินไป“พี่อยู่ที่นี่ด้วยแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพายุสงบ ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ”คนปลอบเดินพาหญิงสาวเข้ามานั่งในบนเตียงนอน“ตอนนี้เป็นฤดูมรสุม ที่นี่จะเป็นแบบนี้แทบทุกคืน ไม่ต้องกลัวนะ” มือหนาลูบหัวหญิงสาวที่ตัวสั่นเทาพายุข้างนอกยังคงโหมกระหน่ำ ไม่มีทีท่าจะเบาลง ไฟที่ดับทั้งเกาะนำมาซึ่งความวังเวง พิมพกานต์หลับตาอยู่ในอ้มอกของคนตัวใหญ่ จนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกที ช่วงเช้ามืดที่ธรรมชาติเริ่มสงบลง มีแค่เพียงสายฝนที่ยังตกอยู่ถึงแม้พายุจะผ่านไปแล้ว แต่พิมพกานต์ยังรู้ตกใจ ไม่ปลอดภัย เธอจึงไม่ยอมเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของผู้ชายที่นอนหลับอยู่ข้างๆเธอ ใบหน้าที่หล่อเข้ม แต่แฝงความหวานไว้ในดวงตา สร้างความหวั่นไหว ให้กับผู้หญิงที่ไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้มาก่อนหญิงสาวหลับตา และพยายามทิ้งความกลัวที่เกิดขึ้น ไปกับอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น คืนที่มรสุมเข้าไม่ได้พามาแค่ความตกใจตื่นกลัว แต่มันพาความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ส่งผ่านมาจอ้อมแขนใหญ่ของคนที่นอนหลับอย่างไม่รู้ตัว พายุแห่งฤดูมรสุม ผ่านไป พร้อมกับทิ้งร่องรอยความกลัว ความตกใ
Chapter 21กลัวความจริง รถยนต์ที่จอดไว้บนฝั่ง ถูกขนมาไว้ที่เกาะเรียบร้อยแล้วหนึ่งคัน ขากลับกรุงเทพครั้งนี้ ทุกคนต้องรวมกันไป เพราะสามคนพ่อแม่ลูกไม่ได้ขนอะไรกับด้วย เอาไปแค่เสื้อผ้าคนละหนึ่งชุดเผื่อถึงมืด เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนรีบตื่นเดินทางแต่เช้า พิมพกานต์รู้สึกดีใจที่สุดที่ได้กลับไปเจอน้องและพ่อกับแม่ แต่อีกใจหนึ่งเธอก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับคนที่นี่ โดยเฉพาะไข่มุก และยังไม่ได้ลากันเลย ในความรู้สึกของหญิงสาวขากลับ ดูจะใกล้กว่าขามา หรืออาจจะเป็นเพราะ ตอนมาคนขับพาเธอแวะเที่ยว แวะกินกาแฟเกือบทุกร้านที่ดังๆ แต่ขากลับว่านน้ำยิงตรงอย่างเดียว นอกจากแวะกินข้าวกับเข้าห้องน้ำ เขาก็ไม่ยอมเสียเวลาแวะที่ไหนเลย ก่อนกลับบ้าน ทุกคนพากันแวะไปส่งพิมพกานต์ที่บ้าน หญิงสาวไม่ได้โทรบอกใครว่าจะกลับวันนี้ เพราะหวังสร้างความแปลกใจให้ทุกคนในครอบครัว “คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” หญิงสาวโผกอดบุพการีด้วยความคิดถึง “ทุกคนก็คิดถึงลูก” บิดาตอบแบบเสียงสั่นเครือ “ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปอยู่นานกว่านี้ แต่พอดี มีธุระที่ต้องรีบมาจัดการ เลยกลับมาก