BOY FRIEND PART_6

#ออสติน

ผมเองก็ต้องยอมรับว่าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงอะไรไปมีเรื่องกับผู้ชายที่ตัวใหญ่ขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองตัวเล็กนิดเดียว

ไม่ว่าใครเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องเข้าไปช่วยกันทั้งนั้น และผม…ในฐานะเพื่อนที่เห็นเหตุการณ์ก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปช่วยเหมือนกัน

“เดินกลับโต๊ะเองได้มั้ย หรือจะให้ไปส่ง” ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่เคยเห็นคริสตัลมีเรื่องกับใครมาก่อน ยิ่งเป็นผู้ชายยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลย

“เดินไปส่งหน่อย” คริสตัลตอบอย่างรวดเร็ว ใบหน้านิ่งๆ แต่สายตาและท่าทางระริกระรี้ยิ่งกว่าปลากระดี่เสียอีก

ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินไปส่งคริสตัส สายตาของผมก็ไปสะดุดกับใบหน้าเรียวสวยของไข่มุข ที่ยืนมองมาที่ผมกับคริสตัลด้วยแววตาที่ไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะวิ่งออกไป

ผมรีบตามเธอออกไปทันที โดยที่ผมปล่อยคริสตัลไว้ตรงนั้น เพราะยังไงไข่มุขก็เป็นผู้หญิงที่มีความหมายต่อผมมากที่สุด แต่ผมก็ตามเธอไม่ทันเพราะเธอขึ้นรถไปกับเพื่อนของเธอแล้ว

..

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่เกิดเรื่องที่ผับวันนั้น ผมกับไข่มุขก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันเกือบทุกวัน จากที่เราเข้าใจกันตลอดแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่ตอนนี้เราทะเลาะกันแต่เรื่องเก่าๆ เดิมๆ พอพูดกันรู้เรื่องแล้ววันต่อมาก็วนมาทะเลาะเรื่องเดิมอยู่ดี

วันนี้ผมพยายามโทรหาไข่มุขทั้งวัน โทรไปหาจะเป็นร้อยสายอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายผมเลย

ครืด ครืด

อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น สิ่งแรกที่คิดคือผมคิดว่าไข่มุขต้องโทรมาหาผมแน่ๆ แต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่เมื่อหน้าจอปรากฏชื่อของไอ้เกอร์

“มีไร” ผมถามขึ้นอย่างกับคนขี้เกียจจะพูด

(มึงเป็นไรวะ ทำไมทำเสียงแบบนั้น) ไอ้เกอร์ไม่สนใจที่ผมถามเลยสักนิด

“กูไม่ได้เป็นไร แค่เซ็งๆ นิดหน่อย” ผมตอบไปตามความรู้สึก

(พอดีเลย ออกมาคอนโดกูตอนนี้เลย กูกำลังดื่มกับไอ้วินสองคนเนี่ย) ไอ้เกอร์รีบเร่งผมทันที

“คือกู…” ไม่ใช่ผมไม่อยากไปนะ แต่ถ้าไปแล้วไข่มุขรู้ก็กลัวว่าจะทะเลาะกันอีก ผมก็เลยขี้เกียจจะไป

(มีแค่กูกับไอ้วินมึงจะคิดอะไร กว่าพวกผู้หญิงจะมาคงดึกๆ นู้นแหละ ถึงเวลามึงกลับพอดี) ไอ้เกอร์พยายามหาเหตุผลมาพูดให้ผมไป แต่ก็จริงอย่างที่มันพูดแหละ อีกอย่างไข่มุขก็ไม่รับสายผม ไปหาเพื่อนแค่นี้คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“เออๆ เดี๋ยวกูออกไป” ผมกดวางสายแล้วเลิกคิดเรื่องที่ชวนปวดหัว ก่อนที่จะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป

@คอนโดไทเกอร์

ตอนนี้ผมนั่งดื่มกับไอ้เกอร์ ไอ้วินมาเกือบจะสามชั่วโมงแล้ว เริ่มจะตึงๆ ได้ที่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าพวกผู้หญิงจะมากันเลย ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไข่มุข เผื่อว่าเธอจะใจอ่อนยอมรับสายผม

“มุขทำอะไรอยู่ครับ” ผมถามไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง

(มุขกำลังจะนอนค่ะ แล้วนี่พี่ตินอยู่ไหนคะ? ทำไมเสียงดัง) ไข่มุขถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“พี่อยู่กับเพื่อนครับ” ผมตอบไปแบบไม่ทันคิด

(พี่ติน!) ไข่มุขเริ่มทำเสียงดุ สงสัยจะคิดว่าเพื่อนอยู่ครบกันทุกคน

“มีแต่ผู้ชายครับ พี่อยู่กับไอ้เกอร์ ไอ้วิน” ผมรีบอธิบายทันที เพราะไข่มุขไม่ชอบให้ผมอยู่กับเพื่อนผู้หญิงสักเท่าไหร่

(จริงเหรอคะ?) ไข่มุขถามย้ำอีกครั้งด้วยความไม่มั่นใจ

“จริงครับ พี่จะโกหกมุขทำไมละ” ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นและเข้าใจความรู้สึกของไข่มุข

“อ้าวติน! มาด้วยเหรอวะ”

ยังไม่ทันที่ไข่มุขจะได้ตอบอะไร เสียงของยัยเดียที่พึ่งจะเปิดประตูเข้ามาก็ถามผมขึ้นอย่างไม่ดูหน้าดูหลังเลยซักนิด

(ไหนว่ามีแต่ผู้ชายคะ!) ไข่มุขถามอย่างเอาเรื่องเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามาในสาย

“คือเขาพึ่งจะมาถึงกันครับ” ผมตอบไปตามความเป็นจริง แต่ไข่มุขก็วางสายผมไปแล้ว พอจะโทรไปอีกเธอก็ปิดเครื่องใส่ผมซะงั้น ไม่รู้ว่าวันซวยอะไรของผม กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว!

ผมเดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างคนอารมณ์เสีย ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเพื่อดับอารมณ์ในใจ โดยที่ผมนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จากับใคร และผมก็ไม่ได้สนใจที่จะมองหน้าคริสตัลเลยสักนิด ยิ่งอารมณ์ไม่ดี ยิ่งไม่อยากมองหน้าใคร

“กูว่ากูกลับก่อนดีกว่า” เสียงคริสตัลพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำเอาทุกคนต่างมองไปที่เธอด้วยความสงสัย เธอคงจะกลัวว่าเพื่อนจะดื่มกันไม่สนุกเพราะเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

“มึงจะรีบกลับไปทำไม” ไอ้เกอร์ถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะไม่มีใครอยากจะให้คริสตัลกลับ

“เออ มึงจะรีบไปไหน นานๆ จะได้อยู่กันครบแบบนี้” ตามด้วยเสียงของฮันน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม

“กูมีธุระที่จะต้องไปทำ” คริสตัลตอบด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกหก คนอะไรจะมีธุระดึกขนาดนี้นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว สงสัยจะกลัวว่าผมจะอึดอัด และทำให้เพื่อนๆ ไม่สนุก

“อยู่ต่อเถอะ ไม่ต้องคิดมาก” ผมพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ ตามสไตล์ ไหนๆ ก็มาแล้ว ไหนๆ ไข่มุขก็งอนผมแล้ว อยู่กับเพื่อนแบบนี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“นั่งลงๆ ดื่มกันต่อ” ไอ้วินพูดขึ้น คริสตัลก็เลยจำใจนั่งลงที่เดิมต่อ

“เที่ยวยังไม่ทันไรก็จะเปิดเรียนอีกแล้วเหรอวะ” เสียงนาเดียบ่นขึ้นด้วยท่าทางเซ็งๆ แต่สายตายังคงจับจ้องทีวีตัวใหญ่ที่ทุกคนกำลังดูหนังกันอยู่

“นั่นดิวะ พักยังไม่หายเหนื่อยเลย” ตามด้วยเสียงไอ้วินที่ดื่มจนเมาหนัก แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดดื่มเลยสักนิด

“เวลาแม่งผ่านไปเร็วฉิบหาย” ฮันน่าพูดอย่างเบื่อหน่าย

“วันนี้กูนอนกับมึงนะไอ้เกอร์ ไม่อยากกลับ ขี้เกียจขับรถ” ไอ้วินพูดขึ้นคงจะหนักจริงแหละ ถึงกับจะนอนคอนโดไอ้เกอร์ ทุกทีเห็นกลับไปนอนคอนโดตัวเองตลอด

“นอนด้วยกันแม่งหมดนี่แหละ นานๆ จะได้อยู่ด้วยกันครบแบบนี้” นาเดียพูดอย่างเอาจริง

“มึงจะนอน มึงถามเจ้าของห้องรึยังคะ เขาจะอนุญาตให้พวกมึงนอนด้วยมั้ย” ฮันน่าที่ดื่มหนัก ดื่มไม่มีหยุดตั้งแต่มาถึง เริ่มพูดเสียงยานเข้าไปทุกที

“ถ้าพวกเราไม่กลับ มันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี” นาเดียยังคงยืนยันที่จะนอนคอนโดไอ้เกอร์

“นอนก็นอนด้วยกันหมดนี่แหละ เมากันขนาดนี้คงจะกลับกันได้หรอก” ไอ้เกอร์เจ้าของห้องรีบอนุญาตทันที ถ้ากลับกันสภาพนี้มีหวังได้ไปเจอกันที่โรงพักแน่