THIRD PERSONWalang salitang namutawi mula sa labi ni Azalea habang sakay sila ng itim na SUV na dumaan sa isang pribadong daan papunta sa Villa Magallon.Sa buong biyahe, naroon lang siya sa sulok ng likurang upuan, nakatingin sa bintana, tahimik na pinagmamasdan ang mga taniman, punong kahoy, at mga bakod na tila palatandaan ng limitadong mundo ng mga taong may kapangyarihan.Hindi pa din siya makapaniwala na nangyayari ito ngayon sa kanya. Dati lang ay hirap na hirap siyang maka-survive sa pang-araw araw, pero ngayon… tila ba’y nasa isang magandang panaginip siya.Pagdating nila sa harap ng gate, awtomatikong bumukas ito. May mga tauhang nakaitim na uniporme ang nagbigay-galang habang dahan-dahang pumapasok ang sasakyan sa mahabang driveway.“You okay?” tanong ni Mister Nicolaus mula sa passenger seat.Tumango siya, kahit hindi siya sigurado kung totoo.Pagbaba ng kotse, tila bumigat ang hangin sa paligid. Ang Villa ay mas malaki kaysa sa na-imagine niya—isang mansyon na tila kinop
"Hi." bati ng isang lalaking naka-shade sa babaeng nakaupo sa ilalim ng puno na nandito sa parke. “Kamusta na?" muling nagsalita ang binata sabay tanggal sa suot nitong shades."Do I even know you?" batid ang pagtataka sa tono ng dalaga ngunit imbis na sagutin siya ng lalaki'y muli na naman itong nagtanong."You were looking for a part-time job, right?""P-Paano mo nalaman?" halos mautal ang babae dahil sa hindi malamang dahilan kung papano nalaman ng isang estranghero ang nasa isip niya. "I would like to extend an opportunity to you that could yield a weekly income of 30k." napatingin ang binata sa mga batang naglalaro habang naka-pokus lang sa kanyang mukha ang kausap nitong babae."H-Huh?""Ayaw mo?" baling niya dito"A-Anong klaseng trabaho?" kahit na kinakabahan siya sa inaalok ng lalaki ay may parte pa din sa utak niya ang pagkasabik dahil malaking pera ang kikitain niya at lahat ng problema niya sa pinansyal ay masosolusyunan na. "Here's my calling card. Tawagan mo lang ako ka
AZALEA"Yun na nga eh. Nagdadalawang isip pa ako kung tatanggapin ko-""Ano ka ba naman? Thirty-k na yan oh. Ang laking pera niyan 'teh! Atsaka pandagdag tuition mo na din." sabat sakin ni Nixel dahilan para mapayuko ako sa desk.Tatanggapin ko ba o hindi? Thirty-k every week? Pero anong klaseng trabaho naman yun? "If I were you, tatanggapin ko 'yang offer ni Mr. Stranger." Napatingin ako kay Nixel tsaka sinimulang iligpit lahat ng mga gamit ko. Nandito kami sa classroom at gulong-gulo yung utak ko simula noong ma-meet ko si kuyang estranghero sa park."Eh kasi naman eh. Hindi man lang niya sinabi yung klase ng trabaho na ipapagawa niya sakin." pagmamaktol ko habang nakatingin sa hawak kong business card. Pano kung pagiging prostitute pala sa bar ang trabaho ko? Sa laki ba naman ng kikitain, daig ko pa ang nagtatrabaho sa isang kompanya pag gano'n. Gipit na gipit ako ngayon pero sana naman huwag ganun."Curiosity kills you. Bakit hindi mo na lang puntahan ang address diyan sa card n
AZALEA As he motioned me on top of him, I then unzipped and pulled down his pants and removed his boxers. I suddenly froze when I saw his big hard c*ck.. lively and it was hungry for me. “If it's too much for you, we don't have to do this.” natatawa niyang sabi nang makita ang gulat na gulat kong expresyon. Makailang beses akong lumunok at hindi makasagot. Talaga bang hahayaan ko na maangkin ng lalaking 'to ang katawan ko? Paano kung magsisi ako pagkatapos ng gagawin ko ngayon? He gently tossed me on bed and started to kiss my neck aggressively. Kinakabahan ako pero mas nangingibabaw sakin ang init na nararamdaman. Fvck this sensation. “D*mn! You're wetter than I imagined.” he said
AZALEA "How was the negotiation yesterday?” Bigla akong pinalambutan ng tuhod nang marinig ko ang tanong sakin ni Nixel pagkapasok ko sa classroom. Naalala ko na naman yung nangyari kagabi. Mabuti na lang at dumating yung nanay ng lalaking yun kaya nakatakas ako ng palihim. They're having a chitchat sa living area kaya sinagad ko na ang time na yun para umalis. Hindi naman nila napansin ang pagtakas ko dahil masyadong malawak ang bahay nila. Ninakawan ko pa nga ng damit ang loko-lokong yun dahil sirang-sira na yung blouse ko at wala ng pag-asang gamitin. “Teka... Nagpalit ka ba ng uniform? Bakit ang sikip tingnan sa'yo?” dagdag pa niya tsaka nilapitan ako at sinuri ang suot kong uniporme. Anong sasabihin ko sa kanya? Hindi ko naman pwedeng sabihin na pinunit ng lalaking yun ang uniform ko dahil may nangyari sa'min kagabi kaya no choice ako ngayon kundi suotin ang luma kong blouse na masikip sakin. “ANO 'TO?” Napalundag ako sa gulat nang bigla siyang sumigaw sa tenga ko. “Tigila
AZALEA “I added thirty-k in your bank account,” walang tigil pa din ang kakabuntot niya sakin hanggang sa makalabas ako sa university. “Hindi mo na kailangang mag-trabaho as part timer sa mga fastfood—” napahinto siya nang huminto ako sa paglalakad at bumaling sa kanya. “Hindi ko alam kung paano mo nalaman yung bank account ko pero hindi ko gagamitin yung perang nilagay mo. Wala kang karapatang utusan ako na tumigil sa trabaho ko dahil yun lang ang bumubuhay sakin. And stop forcing me to sign that stupid contract of yours kasi kahit anong pilit mo sakin, I won't and I will never—” “I'm not forcing you. Ikaw mismo yung nagbigay ng sarili mo sakin kagabi, remember?” That hits me. May nakapaskil na ngisi sa kanyang mukha at tila naghihintay ng salita mula sakin. I can't deny the fact na kasalanan ko yung nangyari sa'min kagabi. Pero siya yung nauna, nadala lang ako that's why I begged him for more. “But it doesn't mean na pumapayag ako sa gusto mo—” “So you're telling me na nagpak
AZALEA “Don't come near me!” I yelled in frustration bago siya tinalikuran. Tinakip ko sa suot kong skirt na may tagos sa likuran ang paper bag na pinaglagyan niya ng uniform. Kumukulo ang dugo ko sa kanya dahil sa table napkin na pinagsasabi niya. Pano na lang kapag may dala siyang pera? Totohanin niya talaga ang pagbili ng napkin— table napkin? Tsss. Naglakad ako palayo sa kanya at naghanap ng malapit na drug store. Tumawid ako sa pedestrian lane nang may makita akong Mercury drug store sa kabila. Mukha akong timang dahil sa ginagawa ko ngayon dahil panay ang tingin ko sa mga taong nakakasabay ko sa paglalakad, baka kasi mahalata nila yung tagos ko. “Miss, one pack of whisper with wings nga po.” pilit ang ngiting sabi ko sa isang pharmacist. Mabuti na lang at hindi masyadong marami ang taong bumibili dito. Binayaran ko yung binili ko tsaka lumabas sa mercury drug store. Luminga-linga pa 'ko sa paligid at nagbabakasakaling makahanap ng CR. “Tsk. Saan naman ako magpapalit?” pab
AZALEA"I told you. Kumakain ako ng dinuguan." Kaagad kong tinuhod ang alaga niya nang makalapit ulit siya sakin at nakita ko kung paano siya mamilipit sa sakit."Alam mo, kanina pa ako nagtitimpi sayo. Kung hindi mo mapigilan yang kalibugan mo. Pwes! Lumayo ka sakin kung ayaw mong mapuruhan ng todo." "B-Biro lang yun. D*mn! Sineryoso mo naman." namimilipit pa din siya sa sakit habang nakahawak sa ano niya.Hindi porket binigay ko yung sarili ko sa kanya kagabi, eh pwede niya na 'kong galawin kahit anong oras na gusto niya. Asa siya!"Kahit ganito ako kag*go, nirerespeto ko pa din ang dinugua-" napalayo siya sakin nang aakmang sisipain ko sana siya. "Sabi ko nga, titigil na ako." napa-peace sign pa ang loko.Lumabas ako sa condo niya at binilisan ang paglalakad papuntang elevator. Saktong malapit na siya papuntang elevator nang sumara ito. Mabuti na lang at hindi siya nakaabot. Tsss.Bumukas ang elevator pagkarating ko sa main floor. Mabilis akong naglakad dahil ayokong maabutan ng
THIRD PERSONWalang salitang namutawi mula sa labi ni Azalea habang sakay sila ng itim na SUV na dumaan sa isang pribadong daan papunta sa Villa Magallon.Sa buong biyahe, naroon lang siya sa sulok ng likurang upuan, nakatingin sa bintana, tahimik na pinagmamasdan ang mga taniman, punong kahoy, at mga bakod na tila palatandaan ng limitadong mundo ng mga taong may kapangyarihan.Hindi pa din siya makapaniwala na nangyayari ito ngayon sa kanya. Dati lang ay hirap na hirap siyang maka-survive sa pang-araw araw, pero ngayon… tila ba’y nasa isang magandang panaginip siya.Pagdating nila sa harap ng gate, awtomatikong bumukas ito. May mga tauhang nakaitim na uniporme ang nagbigay-galang habang dahan-dahang pumapasok ang sasakyan sa mahabang driveway.“You okay?” tanong ni Mister Nicolaus mula sa passenger seat.Tumango siya, kahit hindi siya sigurado kung totoo.Pagbaba ng kotse, tila bumigat ang hangin sa paligid. Ang Villa ay mas malaki kaysa sa na-imagine niya—isang mansyon na tila kinop
THIRD PERSONDAPIT-HAPON na nang maihatid ni Izon si Azalea sa Imperial Suites. Tahimik ang buong byahe nila at walang gustong umimik. Tila ba’y sapat na ang pag-uusap nila kanina para bigyan ng katahimikan ang isa’t isa.Napalapit na ang loob ni Azalea kay Izon—mas higit pa sa inaasahan niya. Pero alam nilang pareho na sa puntong ito, wala na silang magagawa. May hangganan ang papel ni Izon sa buhay niya. At sa mga oras na ‘to, tanggap niya.“I promise to contact you if everything goes according to plan,” paninigurado ni Izon. Nandito sila ngayon sa labas ng unit ni Azalea.She gave him a faint, bittersweet smile while slowly shaking her head. “You don’t have to.”Tumindig siya ng tuwid, kahit nanlalambot na ang loob. “I’ll be okay, Izon.”Tinalikuran niya ang binata saka pumasok sa unit. “Safe drive,” she muttered, barely audible, bago isinara ang pinto at sinandalan ito saglit.Sinabi sa kanya ni Izon kanina na may plano silang dalawa ni Samantha para hindi matuloy ang kasal. Hindi
THIRD PERSONPASADO ALAS DOSE na ng tanghali. Dahan-dahang iminulat ni Azalea ang mga mata, at unang bumungad sa kanya ang kisame. Tahimik at walang kahit na anong ingay ang buong silid.Iginala niya ang kanyang pangingin, ngunit walang katao-tao ang loob ng kwarto maliban sa kanya. Ultimong bakas ng lalaking nagdala dito sa kanya kagabi at nagbantay sa kanya buong magdamag ay wala din.Muling nag-flashback sa kanya ang nangyari kagabi. Takot na takot siya at hindi alam ang gagawin sa mga oras na ‘yon. Akala niya ay tuluyan na siyang mapapahamak matapos siyang ipagbenta ng kapatid niya, at hindi niya inaakalang magtatagpo muli ang landas nila ni Izon at ito pa ang nagligtas sa kanya.Napapikit siya nang mariin saka marahang bumaba ng kama. Hinanap ng mga mata niya ang bathroom para makapaghilamos. Binuksan niya ito at bumungad sa kanya ang salaming kaharap ng sink. Lumapit siya dito at pinakatitigan ang sarili.May kaunting galos siya sa kanang pisngi na natamo niya kahapon sa matanda
PAPASIKAT NA ANG ARAW ngunit hindi pa rin nakakatulog si Izon. Buong gabi siyang nakaupo lang sa gilid ng kama, binabantayan ang mahimbing na natutulog na si Azalea. Pagkatapos ng nangyari kagabi, parang ayaw na nitong mawaglit sa paningin niya si Azalea. Ayaw niyang may masamang mangyari na naman dito.Dito na din sila nagpalipas ng gabi sa isang kwarto ng building kung saan ginanap ang bachelor’s party kagabi dahil pagkatapos humagulhol sa iyak si Azalea, ilang oras din bago ito nakatulog.Nasa kalagitnaan siya ng pagbabantay nang biglang tumunog ang kanyang telepono, hudyat na may tumawatawag dito. “Speak,” malamig niyang tugon sa kabilang linya pagkasagot niya sa tawag.[Nahanap na po namin ang pinapahanap niyo,] boses ni Ivan na sekretarya niya ang nasa kabila.“Where is he now?”[Nasa warehouse 12, hawak namin. What do you want us to do?]Saglit na napatahimik si Izon saka napahigpit ang hawak niya sa telepono. Makikitang nag-aapoy na ngayon ang mga mata niya sa galit.“I’m on m
Nanlalamig ang balat ni Azalea at amoy na amoy ang masangsang na amoy na dala ng hangin. Nakahandusay siya sa malamig na sahig habang nakapiring at nakagapos ang mga kamay at binti. Basang basa na din ng pawis ang kanyang batok dahil kanina niya pa sinusubukang tanggalin ang pagkakagapos sa kanya. “Na-nasaan ako…” bulong niya. Basag ang kanyang tinig at nanginginig ang mga kamay niyang pilit kumakawala. Mula sa di kalayuan, may narinig siyang boses ng dalawang lalaking nag-uusap. "Maayos 'yan at malinis. Sinisigurado kong hinding hindi ka magsisisi," Kilala niya ang boses na 'yon. Yung boses ng lalaking hindi na lang sana niya pinagkatiwalaan muli. Yung boses ng taong nagdala sa kanya sa ganitong sitwasyon. “Sigurado ka? Wala ’tong sabit?” sabat ng kausap nitong matanda. "Wala, Boss. Bayaran mo na lang ako para makauwi na 'ko" "Ito lang ang bayad. Huwag kang umasa na madadagdagan ko pa 'yan dahil ang laki ng utang mo sakin," inabot ng matanda ang iilang libo kay Jasper at
The sky bore a somber weight that afternoon—overcast and brooding, like a shadow long concealed behind every fragile smile Azalea had ever worn. Nasa labas sila ng campus, bitbit ang bag sa balikat, habang si Nixel ay busy sa katitipa ng cellphone nito. "Mauna ka na. May dadaanan lang ako sa may kanto," paalam niya kay Nixel dahilan para mapaangat ito ng tingin.“O sige, text mo ko ha pag pauwi ka na,” sagot ng kaibigan at saktong nakaparada na sa harap nila ang van na sumusundo dito. Sumakay dito sa Nixel at nag-wave pa sa kanya. Pagkaalis ng sinasakyan nito, saka lang nagsimulang maglakad si Azalea.Ilang araw na din ang nakalipas magmula noong malaman niyang ikakasal ni Izon sa ibang babae. After hearing that news, she decided to let him go, at kalimutan ang kung ano mang ugnayan meron sila. Ayaw na din naman niyang guluhin pa 'yon dahil wala siya sa lugar. Kasalukuyan siya ngayong naglalakad sa kanto habang dinadama ang haplos ng simoy ng hangin. Pasado alas sinko na din ng ha
THIRD PERSONIt had been raining non-stop buong maghapon. Nixel arrived home with wet sleeves, her tote bag soaked at the bottom. Hindi kasi siya nasundo ng family driver nila kaya minabuti na lang niya ang mag-commute, kaso hindi naman niya inaasahan na maaabutan siya ng ulan pauwi.Pagkapasok niya sa gate ng kanilang bahay, agad siyang sinalubong ng mabining tunog ng ulan sa bubong at ang mahinang pag-ikot ng ceiling fan sa veranda. “Ate Nilda!” tawag niya habang tinatanggal ang kanyang sapatos. “May dumating bang parcel para sakin?”Lumabas mula sa kusina ang kanilang kasambahay, may dalang tray ng tinapay at sa kabilang kamay naman ay isang sobre. “Wala naman po, Ma’am. Pero kani-kanina lang po, may inabot na sobre para sa Mommy niyo po.”“Sobre?” tanong niya habang pinupunasan ang kanyang basang braso. “Anong klaseng sobre?”“Hindi ko po alam, Ma’am. Kayo na lang po ang magbigay sa mommy niyo,”Nang inabot ni Ate Nilda ang sobre, nangunot ang noo ni Nixel habang tinitignan ang ka
AZALEAIT’S BEEN DAYS—ilang araw na din ang lumipas since huli kong makausap si Izon. No calls, no texts, not even a single seen sa messages na sini-sent ko sa kanya. At this point, I wasn’t just confused. I was bothered. Super bothered. At kahit gaano ko pa sinubukang i-distract ang sarili ko, hindi ko maiwasang mapatingin sa phone ko every five minutes, secretly hoping na baka ngayon na… baka ngayon na siya magparamdam. Pero wala. It was as if he vanished into thin air right after that night. That night. Hindi naman talaga siya nag-propose. He just asked. A simple question na parang hindi biro, pero hindi rin klaro. Like he was testing the waters or maybe throwing something out there just to see how I’d react. And me? I froze. I didn’t say no, but I didn’t say yes either. I wasn’t ready. I didn’t even know where we stood. Wala kaming label, wala kaming malinaw na usapan. So how was I supposed to answer something that big?Nasa cafeteria kami ngayon ni Nixel, sharing our usual spo
AZALEA"Eighty-six..."I shut the book without much thought, the quiet snap of its closing barely registering in my mind. My chin rested on my palms, as though they were the only things holding up the weight I hadn’t realized I was carrying. I felt drained—parang mawawalan ako ng gana.Another sigh escaped my lips."Eighty-seven..."Inis kong binalingan si Nixel na ngayon ay nagbabasa pa din sa libro. "What?" she asked, raising a brow.She must've noticed the glare I was giving her. "Are you seriously counting my sighs?""What’s so wrong with counting each of your sighs? And why do you keep sighing anyway? Don’t tell me na may problema ka pa din gayong nalaman mo na na isa kang anak mayaman with a handsome boyfriend to top it off?" sabat niya dahilan para mapairap ako."Minimize your voice, please." Suway ng isang estudyanteng napadaan sa table namin. Hindi ko na lang pinansin si Nixel at binaling na lang ang tingin sa kabilang side. Vacant time namin at nandito nga pala kami ngay