Epilogue

Salvatore

Nairaos ang kasal namin ni Angel at ako ang naging pinakamasayang lalaki sa mundo.

Kita ko rin ang kaligayahan sa mukha ng babaeng pinakamamahal ko at gayon din naman sa kambal.

Nakarating si David at ang kanyang kapatid na si Dom at hipag na si Erika pati na ang iba pang mga taong tumulong kay Angel noong panahong nagkahiwalay kami.

Umaapaw ang kaligayahan sa puso ko. Pero ngayon, kinakabahan ako dahil mag-uusap sila Sandicho, Angel at Angelo.

“Kaya mo ‘yan,” sabi ko sa aking kapatid.

Bago ang kasal ko pa siya sinabihan na kausapin ang magkapatid kung gusto niya ngunit tumanggi siya dahil baka daw maging emosyonal siya or magalit si Angel eh maging dahilan pa ng hindi pagkatuloy ng okasyon.

Hindi ko naman hahayaang mangyari iyon syempre. Pero dahil mukhang kabado talaga siya ay hindi ko na pinilit.

“Pumasok ka na,” sabi ko pa. Nasa tapat na kami ng pintuan ng aking munting opisina sa aming bahay at nandoon na rin sa loob ang magkapatid. Alam ko naman na mapapatawad siya ni Angel dahil ng inakala niyang ako ang may kagagawan non ay minahal pa rin niya ako. Ang hindi ko sigurado ay si Angelo dahil hindi pa naman namin siya nakausap ni Mauro tungkol sa bagay na ito.

Huminga ng malalim si Sandicho bago kumatok at binuksann ang pintuan at pumasok na sa loob. Hindi na ako tumuloy dahil gusto ko na magkausap sila ng masinsinan. Naniniwala ako sa asawa ko na makakaya niyang awatin si Angelo kung sakali at alam ko rin na hindi siya papatulan ni Sandicho kung nagkataon.

Nagpunta ako sa living room at doon naghintay sa tatlo habang sinasariwa ko ang nangyari ng gabi ng aksidente.

Nasa bar ng mga oras na ‘yon si Sandicho. Doon ko siya pinatago dahil nalaman namin na darating si Dad sa Pilipinas at siguradong kakaladkarin siya pabalik ng Italy. Isang bagay na ayaw niya. Close kaming magkapatid at kagaya ko ay ayaw din niya kay Dad. Hindi naman to the point na itakwil, basta iba lang.

Gabi na at nakausap ko pa si Sandicho. Hindi naman daw siya lasing na pinatotohanan naman ni Mauro. Ayaw ko kasing uminom ang kapatid ko na para sa akin ay bata pa ng panahong ‘yon. Isa pa, masunurin sa akin ‘yon kaya nga nagkasundo kami.

Ang hindi namin alam ay alam na rin ni Dad kung nasaan siya at pinuntahan na nga siya doon kaya naman tumakas siya. Nagmaneho at dahil nga sa bilis ng patakbo ay hindi na napansin ang mga magulang nina Angel at Angelo.

Ang sabi ni Sandicho ay hinintuan daw niya ang mga ito at bumaba rin sa sasakyan ngunit biglang dumating na si Dad kaya bumalik siya ng sasakyan at nagmaneho na palayo.

Tinawagan niya ako habang nagda-drive at takot na takot. Hindi dahil kay Dad kung hindi dahil nga sa naaksidente niya. Kaya naman I instructed him on what to do. Sinikap ko na lumabas na ako ang nagmamaneho ng sasakyan.

At ng huli ay napag-alaman ko na si Dad ang nagpasira ng CCTV sa lugar kaya walang footage ang eksaktong pagkakabangga. Si Dad din ang nagdala sa mag-asawa sa hospital dahil nga alam niyang si Sandicho ang naka-aksidente sa kanila. Hindi na nga lang umabot ang mga ito ng buhay.

Huminga ako ng malalim at nagdasal. Sana, hindi man ngayon, matutunan ni Angelo na mapatawad si Sandicho. Alam ko kung paano dinala ng kapatid ko ang aksidenteng iyon. Hindi siya makatulog at may mga gabing nagigising siyang umiiyak at wala akong magawa.

Pagkatapos ng ilang minutong lumipas ay nakita ko na ang aking asawa na nakangiting palapit sa akin. Tumayo ako mula sa sofa na kinakaupuan ko at ibinuka ang aking mga braso para yakapin siya.

“I love you, Salvatore…”

“I love you too, baby..”

Nag-angat siya ng tingin at tsaka nagpumilit na mag-abot ang aming mga labi. Napangiti ako dahil ang cute cute niya kapag ginagawa iyon. Gustong gusto ko ang pagiging maliit niya. I can carry her anywhere and anyway I want.

Binuhat ko siya at iniyapos naman niya ang kanyang mga braso sa aking balikat papunta sa batok at tsaka ko siya hinalikan.

“I forgive him, I forgive your father and I forgive you. Ayaw ko ng mabuhay sa galit at nakita ko ang pagsisisi sa mukha ni Sandicho. Kaya magaan na ang aking kalooban.”

Napangiti ako sa sinabi niya.

“Thank you, baby,” tugon ko sabay halik ulit. “How about Angelo?” tanong ko.

“Well, Sandicho has to do everything my brother will ask him to do,” natatawang sabi ni Angel.

Aba, mukhang may dapat akong abangan ah.

Hinigpitan ko pa ang pagyapos sa aking asawa matapos kong huminga ng malalim. Finally, wala na akong dalahin. But I still need to do one more thing.