Ways to his Heart

 Lagi na lang pera ang problema ko. Kaya itong klaseng buhay na ito talaga ang nakapag-palinaw sa akin kung saan na lang nanggagaling ang mga magulang ko. Life without money is really hard. It is horrible.  “Na saan na ang pambayad mo?! Mahiya ka naman sa mga ka-dorm mo na nagwo-working student pa pero nakakapagbayad naman ng tama at nasa oras! May sustento ka naman hindi ba? Ano‘t hindi ka nag-babayad?” I couldn‘t fathom the embarrassment that I am feeling right now. It wasn‘t the first time, but I don't really know how to get used to this.  “I am sorry po talaga. Medyo... na-delay po kasi ang padala ng parents ko.” Nangingilid na ang luha sa mga mata ko pero pinigilan ko. The people around

 I woke up feeling heavy. Ang ulo ko ay kumikirot. Paulit-ulit na pumipintig. Ang bigat ng talukap ng mga mata ko. Ayaw ko pa ring bumangon.  Ano ba ang nangyari kagabi?  I looked around and noticed that everything is different. The ceiling is white, the wallpaper is grey with a little pattern of dandelion, the bed is soft and bouncy... just like what I have before... way back home. I am still in the process of taking in my surroundings when I remember where I should be right now.  I gasp and look at my clothes. Ang mga alaala mula kagabi ay bumabalik sa akin. Iyong lalaki! I can‘t see his face from my memory. It‘s a blur. Siya siguro ang nag-dala sa akin dito. Hindi ito ang dorm ko.  

      I didn‘t get the job. Obvious naman na hindi ko talaga siya makukuha.   Fourth day since I get interviewed at wala akong natanggap na tawag sa tatlong iyon. Ayos lang naman. Maybe it is meant to be. I can just work in Porah‘s nightclub. Ayos lang din naman ang kinikita ko roon. I am stable at may naitatabi.    Mag-po-post na lang din siguro ako ng maraming artworks sa mga art groups upang mas maraming makakita ng mga likha ko at makabenta pa rin.    I am now working on a form. Mayroon kasi akong nakitang isang paligsahan kung saan kapag nanalo ang tatlong artworks na nilahok mo ay maaari kang mapasama para sa isang art gallery tour na hindi lamang sa bansa natin kung hindi pati na rin sa iba pang malapit na bansa.    Ngumiti ako. Itong gawa kong ito ang lagi kong naiisip na siyang magbibigay recognition sa akin bilang isang

These babies are like an energizer. They don‘t easily get tired and they are hard to put to sleep yet I like how they can make me smile.    Sa unang araw ko rito ay talagang grabe ang pagod ko. Nagsisimula na silang gumapang at natututo na ring tumayo. Ayaw na nilang magpalapag kaya laging sa walker ang bagsak. Dalawa sila at ang hirap nilang sabayan sa mga gusto nilang puntahan o laruin. It’s so tiring.    May kasama naman ako rito. Si Nanay Lea pero umaalis din siya pagkatapos ng tanghalian ngunit naka-ready na ang pagkain sa tuwing pupunta akong kusina. Taga-linis lang kasi siya ng bahay pero madalas naman ay tinutulungan niya ako sa kambal. Matagal na siyang nagta-trabaho kay Osmond kaya matagal na rin niyang nakakasama ang kambal kaya kilala niya talaga ang mga ito.   

Hindi dapat ako magta-trabaho ngayon dahil weekend at mayroon namang mag-aalaga sa mga anak niya at ayun din ang napagusapan namin pero tinawagan niya ako at sinabing may problema daw doon sa shop niya.    Kakadating ko lang at naabutan ko siyang kunot ang noo habang nakatingin sa cellphone at buhat si Lilo na inuugoy-ugoy niya.    “Okay lang ba ‘yung shop mo? Akin na si Lilo..”    Mabilis siyang napaangat ng tingin sa akin, si Lilo naman ay kaagad na lumipat sa braso ko. Hindi ko alam ang shop ni Osmond, kung iisipin ay wala akong gaanong alam sa kanya dahil ang lagi lang naming napaguusapan ay ang mga bata.    “Mayroon lang kaunting problema. Babalik din naman kaagad ako.” Dumukwang siya palapi