Paunang Salita

She is beautiful. Voluptuous. Tall. Fierce and sweet. A model that can slay in every runway. She's too passionate about it that sometimes... it fears me. 

Ang layo ko sa kanya. Wala pa rin akong napapatunayan habang siya ay konting tulak na lang nasa tuktok na. 

“Hello, miss Luna!”

Pinapanood ko siya mula sa malayo na batiin ng media. Kapag ganito at nakikita ko kung paano siya pagkaguluhan at purihin ay pakiramdam ko puring-puri na rin ako. Sobrang nakaka-proud na makita siyang ganito at masaya. 

Inalalayan ko siya sa braso matapos nang interview sa kanya. “Ang ganda mo kanina.”

Ngumiti lamang siya. Maglilimang taon na kami kaya‘t kilalang-kilala ko na siya. Magmula noong highschool at hanggang ngayong nakapag-tapos na kami sa kolehiyo ay hindi pa rin nawawala ang pangarap niyang itong maging isang sikat na modelo. 

Napapangiti na lang ako kasi nararamdaman kong malapit na niyang marating iyon. 

“Ayos ka lang?” tanong ko. 

Gano‘n pa rin ang naging tugon niya. Simpleng tango. Ang tipid. Sinubukan kong pagaain ang loob sa pamamagitan ng pagsukli sa mga ngiti niya kahit pakiramdam ko ay mayroong mali. 

Ilang linggo na bang ganito? 

“Do you want to... go on a date later? Coffee tayo?” We were a coffee person na siya ring nag-dikit sa aming dalawa lalo na nang maging suki siya ng shop na tina-trabahuhan ko noong nag-aaral pa lang. She loves going there every after class and I am always the one who's serving her behind the counter. 

Destiny kung tuturungin. 

I get a small squint in her eyes as an answer. A small glance was thrown at me. “Alam mo naman na... medyo nakikilala na ako. I need to keep it this way. At isa pa... pagod na rin talaga ako.”

Tumango na lamang ako. Naiintindihan ang sinabi niya. 

Sunod-sunod na ang araw na ganito kami. Hindi ko na siya maiintidihan kahit na anong pilit. Parang may nag-iba. Lumalayo siya. Lumalabo na ang taong noon ko nakilala. 

Isang buwan. Gano‘n katagal niya akong hindi tinawagan. I am annoyed. Confuse. I couldn't understand why is she doing this. Patagal nang patagal ay mas lalong lumalabo siya. Hindi ko na siya mabasa. Parang ‘di ko na nga yata kilala. Akala mo ay parang wala na lang ako. 

“Luna, hon. Sagutin mo naman ang mga tawag ko. Ano ba kasing problema? Ayos naman tayo a?”

Ilang beses ko pang s-in-end sa kanya ang voice message ko pero wala pa rin akong natanggap pabalik.

I pinch the bridge of my nose and bit my lips. Excited pa naman sana ako sa ibabalita ko. Matutupad ko na rin iyong pangako ko. Kaya ko nang mag-provide sa akin at sa kanya kasi naipatayo ko na iyong mechanic shop na matagal ko nang tinatrabaho para sa magiging pamilya ko. 

All of the things that we want are set. Luna and I make sure to plan our goals before, but it seems as though she already forgot about it. 

“Luna, please answer.”

Ayun ang huli kong pinadala sa kanya bago tuluyang pumunta sa condo niya. Maingat pa ako sa pagpasok at talagang nagsuot akong jacket para walang makapansin sa akin. Kahit man lang sa ganito ay mapansin at ma-appreciate niya ang gagawin ko. 

Ilang pag-door bell. Ilang katok. Paulit-ulit iyon bago tuluyang bumakas ang pinto. 

“Aiken..”

Nagulat ako sa bumungad sa akin. “Luna? Ano bang— anong nangyari?” Hindi ko alam ang tamang sasabihin. Ilang beses ko na siyang nakitang umiyak pero iba ito. She looks really devastated. Luna is a strong, independent and a bubbly woman. I don‘t know what could possibly happen to have her looking like this. Dried mascara and tears are in her cheeks. 

“Honey,” I say as I brush her tears. Kinakabahan ako sa itsura niya, ayaw na ayaw kong nakikita siyang ganito. Inalis niya ang kamay ko sa pisngi niya. “A-ano bang nangyari? Natanggap ka ba doon sa magazine?”

Hinila niya ako papasok at mas mabilis pa sa alas kwatro akong nakaramdam ng hapdi sa pisngi ko. Napamura ako sa gulat. Nanlalaki ang mata ko habang nakatingin sa kanya, nakaawang ang bibig ko at parang ‘di na magkamayaw ang sakit na nararamdaman ko sa loob ko. Sobrang bigat. 

“A-anong nagawa ko?” tanong ko nang makabawi. 

She looks mad. Her glares are sharp and directly pointed at me. 

“Yung pangarap ko, Aiken! It would be gone! It would be gone! All because of you!”

Hindi ko man maintindihan. Gulong-gulo at nagkakalat man ang mga nararamdaman ko ay mas pinili kong huwag na siyang sabayan. Isa sa mga natutunan ko sa haba ng relasyon naming dalawa. 

“Tell me what happend, Luna. Calm down, okay? Pagusapan natin ito nang mahinahon, hon.”

Her eyes is speaking with rage. “Mahinahon?! Mahinahon?! Why do you want me to calm down?! You got me pregnant! My body is bearing a child! There would be something wrong with my body!”

Napahawak ako ng mahigpit sa pader upang makakuha ng suporta. “Buntis ka...” hindi makapaniwalang aniya ko. 

Mas lalong nagkapatong-patong ang mga nararamdaman ko. The last time I asked myself is that I am mad. I am furious, but after hearing her problem despite her spite against it gives me delight. 

“Oo, buntis ako! Lalaki ako! Lolobo ang tiyan ko at hindi na ako makakapag-trabaho! Aayawan ako ng mga magazines at machichismis! Ha! Anong gagawin mo tungkol dito?”

“Bakit ba nagagalit ka? Mawawalan kang trabaho pero pansamantala lang naman. At saka kaya ko na. Bukas ay magre-resign na ako bilang waiter dahil nakapagpatayo na ako ng shop. Kaya ko kayong itaguyod. At tungkol sa chismis...” Sinubukan kong lapitan siya pero umiwas siya. Napabuntong hininga ako at nag-patuloy, “Karamihan naman talaga ay alam nang ikaw at ako pa rin a? Ang media lang naman ang hindi, pero sususportahan at proprotektahan naman kita sa kahit anong ibabato nila at... h-hindi ka pa naman gano‘n kasikat..”

Suminghal siya at dinuro ako. “Naririnig mo ba ang sarili mo?! Hindi ako handa para rito! Hindi ko ‘to gusto! And what shop are you talking about? Iyong paayusan ng kotse?! Do you really think that you can provide us a home?! Food?! Money?! Talaga bang makakaya mong makuha ang mga luho namin sa paayusang iyan eh kakaumpisa mo pa lang?!”

Bawat bato niya sa mga salita ay parang patalim. Matalas at bumabaon. At sa paghaba ng usapan ay mas lalo akong napupuno. 

Iba ang Luna na nasa harap ko ngayon. Noon naman ay lagi siyang masaya para sa mga pangarap ko. Suportado at kasama ko siya sa lahat ng ito pero bakit iba na ang naririnig ko? I understand that she is not ready that‘s why she is mad, her dreams is half of her life, but I know that I am part of it— our future family is part of it. But what am I hearing right now? Did I really become part of it? 

“Luna... naiintindihan kita. Karamihan naman talaga ay hindi handa sa mga ganitong responsibilidad pero sino bang oo? Mahal kita at paninindigan kita. We can do this, okay?”

Umismid siya at pinalo ako sa dibdib. “Sa tingin mo ba na iyang paninindigan mo na 'yan ay mapapakain ako? Makakatulong sa akin para balikan ang pangarap ko kapag pinagpatuloy ko ang buhay na 'to?”

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko sa pag-turo niya sa tiyan niya. The realization drawn in me.

“You can't do that, Luna. You won't.”

Sinabunutan niya ang sarili. “Katawan ko 'to! May karapatan akong mag-desisyon dito!”

“Hindi mo sabi gagawin ‘yang iniisip mo e!” sigaw ko. 

Dinuro niya ako. “This is my body!” Sa nanlilisik niyang mata ay lumayo diya sa akin. 

Umiinit na ang sulok ng mga mata ko at unti-unti na ring napuputol ang pisi ng pasensya at galit ko. Humakbang ako palapit sa kanya at saka siya hinawakan sa braso. 

“Pero anak ko rin ‘yan! Katawan mo, oo! Pero may dugo ko ‘yan! Hindi mo gagawin ‘yang nasa isip mo, Luna! Alisin mo ‘yan sa utak mo!”

“Ikaw ba ang maghihirap para dito ha, Aiken?! Ikaw ba itong magbabago ang katawan para lang mailabas ang batang ‘to?! Katawan ko ‘to at ayaw ko nito! Ayaw ko sa... sa mga mangyayari sa akin!— hindi ako handa sa ganitong responsibilidad. Hindi ko kayang mag-alaga at mag-palaki ng bata, Aiken... hindi ko kaya,” pahina nang pahina ang bawat bigkas niya ng salita. Humagulhol na siya.

Pinanood ko siyang unti-unting manghina at bumagsak sa mga tuhod niya. Lumuhod ako sa kanya at mabilis siyang niyakap, nasasaktan para sa lahat nang biglaang pangyayari. Para akong nabibingi sa mga hikbi niya pero hindi ko talaga mawaring isipin na ipatanggal ang anak na nasa sinapupunan niya. 

Buwan ang lumipas at mas lalong lumayo ang loob niya. Hindi niya ginawang magpa-abort pero nakita ko naman kung gaano siya naaapektuhan sa desisyong ito. Iyong magazine na pangarap niya ay napunta sa iba at talagang halos ‘di ko na siya makausap magmula nang araw na iyon. 

“Boss, parang... masyado ka atang tutok ngayon a? Kayod kung kayod eh ‘no?”

Nginitian ko ang trabahante kong nag-pipintura ng kotse. Dahil sa padating na biyaya ay talagang mas nag-pursige ako. Mas tumibay ang loob ko na palaguin ang sinimulang negosyo. 

I know that what is between Luna and I are not good for now but I can see that once the baby comes out, we will gradually get back to normal. She will love me the way she did back then. 

Isang buwan na lang at lalabas na siya. That‘s what keeping me going to do work everyday. I am very excited to be a father. 

Bitbit ang isang kilong mangga at pinya ay nag-door bell ako nang paulit-ulit. Ito ang gustong-gustong kainin ni Luna nitong mga nakaraang buwan. Hindi siya nanghihingi sa akin kaya kusa na lang akong bumibili. 

Ngiti ang salubong ko sa pagbukas ng pinto.

“Oh, ikaw pala, hijo. Pasensya na't ‘di ko kaagad nabuksan ah? Naglilinis kasi ako.”

Inilingan ko na lang si Ate Perla at inayos sa mesa ang mga dala. Lumingon ako sa kwarto ni Luna. 

“Nasa‘n po si Luna, Ate Perla?” tanong ko sa kasambahay. 

Medyo napahinto siya sa pagpupunas at napalingon sa akin. Hindi ko hinayaang bumagsak ang ngiti ko at hinintay ang sagot niya. 

Taka siyang nakatingin sa akin. “Hindi ba nag-paalam sa ‘yo? Eh umalis ‘yon kanina e. Nakasalubong ko. May mga bagahe ngang dala.”

Bagahe?

Tangina! Kung anu-ano nang masasama ang nasasambit ko sa bawat pagbukas ng cabinet niya! Walang damit! Wala ang mga sapatos! Wala ang mga alahas at bag niya! Talagang kakaunting gamit na lang ang natira! 

Napapasabunot ako sa buhok ko habang nagda-drive at sinusubukang contact-kin ang mga kakilala na maaari niyang lapitan. I asked her friends, relatives, but none of them gave me answer. 

We didn‘t talk about getting rid of the child after our fight. That was the last. 

I balled my fist and punched the steering wheel. “Fuck. Hindi nagagawa iyon ni Luna. Hindi niya kaya,” I cried.

There were no sign of her. Walang paramdam o paalam. Galit ako. Galit na galit ako. Hindi ko pa man alam ang nangyari sa kanya o sa anak kong dala-dala niya ay gusto ko nang magwala. Ilang beses ko nang kinumbinsi ang sarili na hindi niya makakayang gawin iyon kasi kung, oo ay hinding-hindi ko siya patatawarin. 

That is my child. Even if she doesn‘t want it. I have all the rights to have my baby. 

By now... maybe... our baby is now born. Hindi kami nagpa-ultrasound nang mag-five months na siya dahil na rin sa desisyon niya kaya hindi ko man lang nakita ang anak namin kahit sa screen lang. 

Tumungga ako sa hawak na bote nang tumulo na naman ang luha. Ilang buwan na kaya dapat ang baby namin? I lost count. 

There is always a small punch, squeeze and a little needles that is in my heart. It felt horrible. It makes me felt empty. There were days that I just lay down my bed, thought, and just stare at the ceiling. I am just waiting for my tears to fall, and trying to burry the whys that become part of my every night routine. 

Isang katok ang pumukaw sa akin mula sa pag-iinom. Iyon lang ang ginagawa ko tuwing wala ako sa kalsada para hanapin siya. 

Pagod at lungo akong tumayo para pagbuksan ang tao. Ang bahay ko ay maganda at maaliwalas. Binili ko ito para sa kanya at sa magiging anak namin pero tangina… na saan ka na ba kasi Luna? 

Binuksan ko ang pinto. Napakunot ang noo ko nang may humarang doon, yumuko ako para makita kung ano iyon pero isang basket lang ang sumalubong sa mga mata ko. 

Ano ‘to? Lumingon-lingon ako sa pagbabakasaling makita ang bata o kung sino man na maaaring naglagay niyan dito, pero malakas na simoy nang hangin lang ang namumutawi sa paligid. 

Binuksan ko ang pinto nang madahan. Walang pakialam kahit masira ko pa ang basket. 

Iyak ng bata? Iyon ang talagang narinig ko mula sa ibaba. Kinakabahan ako. Kakaibang kaba. Parang bigla ring nawala ang epekto sa akin ng alak at biglang sumigla ang dugo sa aking sistema. 

I don‘t know if it is because I think a lot about holding our child and seeing it right in front of me that got me too excited for it‘s cries, but whatever it might be, I need to open the basket. 

Umupo ako at sa nanginginig na kamay ay binuksan ko ito. Napanganga ako sa nakita.. babies.