Kabanata 2

Hindi ganoon kadami ang napainom ko pero achievement na rin na mayroon. Ang environment na ipinakilala sa akin ni Porah ay kakaiba at talagang kailangan ng social skills at pagiging alluring. Malayo man sa comfort zone ko ay napanindigan ko siya kahit papano. 

Sa totoo lang ay medyo hindi ako sigurado para rito. Para kasing naguguluhan ako, mayroong kumakatok sa utak ko na hindi ito maganda para sa akin pero.. gusto ko kasi ang kinikita ko sa isang gabi lang. Walang kailangang talento rito.

Ang nangyari nga lang kagabi ay ang medyo nagpabago sa isip ko. May bumangga sa akin kagabi, hindi ako sanay sa gano‘n at kung sakaling mangyari man ulit iyon at sa ibang tao na mangyari, paano kung hindi na ako no‘n palusutin? I might trouble myself in that job. 

“Ewan ko lang Porah pero sa tingin ko.. hindi ko ito kaya.” I give her an apologetic smile. 

Umirap siya, iritado. “Kaya mo! Ayaw mo lang!”

“Sorry.”

Suminghap siya at sumandal sa terrace upang maibuga ang usok mula sa sigarilyo niya. “Paano ‘yan? Maghahanap kang ibang trabaho?” Tumaas ang kilay niya. 

Grabe talaga ang expressions niya minsan, pakiramdam ko ay nai-intimidate ako. 

Tinignan ko ang damit ko. Pormal na polong puti at skirt na black. Madami akong susubukan ngayong araw. Iyong sa tingin ko ay mayroon akong advantage. Ang mga trabahong iyon ay h-in-ighlight ko sa isang diyaryo upang puntahan. 

“Pwede ka pa rin naman dito. Parang night duty gano‘n. Pag-isipan mo..”

Tumango ako at nahihiyang tumawa. “Nakakahiya nga e. Hindi naman gano‘n kadami ang nalapitan ko.” Ito talaga ang pinaka-dahilan ko. Siya pa naman din ang nag-require sa akin pero hindi ko man lang ginalingan. 

“Kaya nga sasanayin mo ang sarili mo,” inis na anas niyang nakakunot na ang noo. 

Napatingin siya sa hawak kong manipis na plastic case at marahan akong tinanguan. “O sige na. Umalis ka na. Good luck!”

“Thank you.” I smiled back at her. 

I don't really like to deal with a lot of people. Plus the thing that normally happens there, I do not like sexual talks nor sexual looks. It just makes me really uneasy. Sa tingin ko ay bibigyan ko nga ng chance ang trabahong ito kung sakaling hindi ako matanggap, o matanggap man pero pasok naman sa working hours ko lalo pa’t wala pang pasok at maghihintay pang sahod. Medyo malaki rin kasi ang nakita kong inabot kay Porah kagabi, sa tingin ko kung makakasabay ko siya ay ganoon din kataas ang maibibigay sa akin. Madami na akong magagawa sa pera na iyon. 

Speaking of money. I mentally calculated what I have and how many weeks before I could possibly get a job. 

I tsked. Mukhang kailangan ko talagang isantabi muna ang hiya. Huminto ako sa paglalakad at nahihiyang nilingon si Porah. 

“Porah?”

Her face is snob, ni hindi man lang lumingon sa akin at nag-hum lang. Tutok na tutok siya sa hawak na sigarilyo habang naka-dekwatrong nakaupo. 

“Sasama pa rin pala ako mamayang gabi a? Sorry kung magulo ako.” I am really undecided ever since last night but thinking about it further and my budget— I needed to give it another go. 

“Sigurado ka na? Pati bukas at sa susunod na bukas din dapat,” her voice lacks emotion, saka lang din siya lumingon sa akin nang sabihin iyon. 

I nodded with a grin. Kailangan ko talaga ng pera. 

Sa pila ay napapapadyak ako ng paa dahil hindi mapakali. Mag-aaply akong cook sa isang ‘di gaanong kilalang fast food chain. Naturuan naman kasi akong mag-luto at kadalasan sa fast food ay puro prito lang naman. Sa tingin ko ay kaya ko iyong gawin kahit na walang experience sa kahit na anong kainan. 

Iilan na lang ang tao sa harapan ko kaya para maibsan ang mga nararamdaman ko ay nililibot ko na lang ang tingin sa paligid. May isang salamin sa harap namin kung saan kita ang loob ng fast food chain pero kami ay hindi, kaya naman nao-obserbahan ko mga mambibili. Halos puro pamilya ang nandito. Ang daming bata at may ilan ding mayroong kasamang babies. 

Dumako ang paningin ko sa lalaking nasa gitnang parte ng kwarto. Dalawa ang bitbit niyang baby. Mukhang wala pang isang taon,   umiiyak ang mga iyon. Kasama naman niya ang asawa niya ngunit nahihirapan din sa isang bata. Ayaw nilang tumahan. 

Maybe the problem is about nursing in public. Hindi naman bastos iyon kung hindi bastos ang taong tumitingin. 

“Montecarla?”

Masigla akong lumingon. “That's me!”

It was smooth. ‘Di gano‘n kadami ang mga tanong at mabait din ang nakausap ko. Nawala ang mga pangamba ko. I think this day would be great! 

Sa bus stop ay hindi ko maiwasang mangiti habang tinitignan ang tatlong resume na dala. Tatlong interviews na lang. Nakakagaan ng loob na makitang mabawasan ito kahit na hindi pa ako sigurado kung pasok nga ba ako. It is making me want to cry in joy. Kagabi ay nakapag-trabaho ako kahit pa nasa labas siya ng comfort zone ko at nagawa ko naman siya sa tingin ko and now I finish an interview. This is like a slap in the face that I can really be independent, and that I can live on my own without any luxury and money from them. 

A loud cry pulled me out of my thoughts.

The babies in the fast food earlier is still crying. Katabi ko ang tatay ng mga bata. Hawak niya ang anak nang mahigpit habang ang nanay naman ay pinapainom na ng gatas ang isa pang baby. 

Umiwas akong tingin at napapikit. Parenting is indeed hard. Parents need to work hard for their present and future needs. They‘ll be a guide to help them grow and they would sacrifice a lot just to put them in what they think is good for their children. 

I sigh. Nakokonsensya ako sa paglalayas pero hindi ko mapapatunayan ang sarili ko kung nandoon ako sa bahay na iyon. I need to let them see that I can stand on my own. 

Three interviews done and I am so happy! I just felt like it is an accomplishment, I answered most of them without eating up my words. Ngiting-ngiti talaga ako kahit na nasa pang-apat na job interview na ako. I am going to apply to be an assistant in a small company.

I took a deep breath before entering the room. “Good afternoon, Sir.”

The swivel chair turn towards me. Isang lalaking kunot ang noo ang humarap sa akin. Walang emosyon ang mukha at tanging tango lang ang sagot sa masigla kong pagbati. 

He demonstrate the chair in front of him so I immediately get seated. Mukhang iba kasi ang aura niya at ibang-iba sa mga nakausap ko kanina. 

Mayroon siyang parang itinuturo gamit ang kamay kaya napatagilid ang ulo ko. Hindi ko maintindihan ang gusto niyang sabihin. Can't he just state it? 

“I'm sorry, Sir but I couldn't seem to.. understand your... uhm... sign... language.”

His left brow twitch. “Hindi ako pipe. Iabot mo sa akin ‘yang requirements mo.”

Arrogant. 

I give him a smile. It is not that fake because I like how my day started. “Here po.”

Iba ang kaba ko ngayon. Pakiramdam ko ngayon pa lang ay hindi talaga ako matatanggap dahil sa itsura pa lang niya. It is okay since hindi lang naman isa ang sinubukan kong pasukan ngayon, sana lang ay hindi siya maging gano‘n ka-hard sa akin. Judging through the physical feature is bad but he looks really rough and a harsh person with that blistering eyes. 

Ilang minutong dumaan ang katahimikan sa aming dalawa at parang malalaglag na ang ngiti sa mukha ko. 

“You're twenty-one. Only one job experience at tungkol pa ito sa illustrations. Inshort... no actual job experience.” Sinalubong niya ang mata ko kaya kinabahan ako. 

“Illustrating is a job, Sir. That's why I put it there,” I emphasized. 

I don‘t want to be rude with him but I don‘t really like what he have said. Anong hindi trabaho? May swelde at may paghihirap ako do'n. 

He put my paper beside me and lowered his head in his hand. He looks bored talking to me. “So, why should I hire you? Why do you think an art student would be qualified to fit in this job?”

It got me thinking for a second before I find an answer. “I should be hired.. because.. I-I can do the job. And an art student like me can be qualified because I am not just an art student. Hindi lang po pagpinta o paggawa ng art ang kaya ko. I can organized your works. Blend you coffee.. ahm.. and woke up earlier than you. I can do all the jobs that is given to me.” Tuloy-tuloy lamang ang salita ko at hindi man lang pinagisipang mabuti dahil kinakabahan ako sa tingin niya. Ayaw kong iwasan iyon dahil gusto kong ipakita sa kanya na kaya ko siyang harapin nang hindi nai-intimidate. 

“Hm... okay then, tell me... are you a productive person?”

I nodded eagerly. “Yes, Sir! I am. Because of the influence of art and passion I become really-really productive to keep on practicing and managing my time better so that I could do school work and do commissions at the same time. I even... make schedules for activities and projects sometimes.”

Ang mukha niya ay nag-dadamot pa rin ng ngiti at emosyon. Tumango siya. Pormal na pormal talaga. “In a range of ten to one... being one as the highest... how confident are you that you can fulfill this job? And do not be late everyday?”

I am really full of doubts when it comes to things that I don't usually do. Hindi ko pa naranasan maging isang assistant pero sino bang nag-sisimula ang mayroong experience 'no?! 

Sinuway ko ang sarili at binigyang pangpalakas loob. “One, Sir!” I can fulfil my job. 

He smiles and writes something in his notepad. 

Tumango siya sa akin habang nandoon pa rin ang kamay at mata sa sinusulat niya. “You can leave now. We‘ll just call you. It usually takes three days to finalize everything at kapag hindi ka natawagan.. then you don't pass.”

“Thank you, Sir.”

Pag-talikod ko ay nawala na nang tuluyan ang ngiti ko. I am not satisfied with some of my answer and now that it is finished ay saka lamang mayroong mas magagandang sagot ang pumapasok sa isip ko. 

Hindi naman talaga iyon kawalan kaya lang ay nahihiya ako sa pangit ng sagot ko. 

“Oh? Kumusta ang interviews?” Nagme-make up si Porah habang kausap ako. 

Nag-lalagay na din ako ng para sa akin tulad ng pinanood ko sa youtube kanina para hindi na siya abalahin pa. Sa kanya nga lang ang make-up na gamit ko. 

I pouted at naalala na naman ang panghuling interview. “Ayos naman.”

She tap me on my back. “Hindi naman talaga sa lahat ng pagkakataon ay matatanggap ka. Kaya nga stick na lang ako rito hangga‘t hindi pa nakaka-graduate kasi ganda lang ang kailangang puhunan. Hindi mo na kailangang manampal ng diploma.”

Hindi ko na lamang siya sinagot.

Mas madami ang mga babaeng katulad namin ngayon dahil na rin siguro mas maaga kami kaysa kahapon kaya naabutan ko pa ang ilan dito. Lahat ay kapansin-pansin nga ang ganda gaya ng sabi ni Porah. Mukhang komportable na ang lahat ng nandito. 

I tried to put a seductive smile as I walk out of the room. Masakit sa mata ang ilaw kaysa kahapon dahil mas madalas ang patay sindi nito kaya nahihirapan akong panatilihin ang magandang tayo at masayang mukha. 

Kahit na hindi ako sigurado sa lalapitan ay pinuntahan ko na lamang ang lalaking nasa bar counter dahil medyo marami na ang alak sa harap niya.

“Hello, Sir,” bati ko. 

Hindi man lang niya ako nilingon kahit na tumabi na ako sa katabi niyang stool at inurong ko pa papalapit sa kanya. 

“I am not interested. May mga anak ako.”

Nang lumingon siya sa akin ay kaagad na nanlaki ang mga mata ko at napaturo sa mukha niya. “You're that guy!”

Kumunot ang noo niya, may ilang napalingon sa amin kaya pinihit ko palayo sa kanila ang upuan ko. 

“Yeah... that's me. Iyong tinulak mo,” sabi niya at tinuro pa ang noo niyang may band aid na ngayon. 

Ngumiwi ako at umiling. “Hindi kita tinulak. Mayroon kasing tumulak sa akin kaya kita nabangga. It wasn‘t... my entire fault.”

Nag-kibit balikat siya. “Sabi mo e.”

Hindi ako nakasagot doon dahil hindi ko talaga alam ang sasabihin. I am not a conversation starter kind of person. 

Kahit na siya pa ang lalaki kagabi at mayroon talaga akong inis sa kanya dahil sa nangyari ay mas pinili kong manatili. Kumpara kasi sa ibang lalaki na narito ay masasabi ko na mas komportable naman ako sa kanya. Wala kasi siyang pakialam at hindi rin siya sumusulyap sa kung anong suot ko. 

And he is also here again, that just means that he likes drinking. 

Tumikhim ako. Naalala ko ang sinabi ni Porah na damayan ang mga customer na nangangailangan. I-take advantage namin ang problema nila para aluin pa sa alak. This is bad but this is the job that is given. 

“So... bakit ka nandito?” Lumapit ako upang marinig niya dahil alam ko namang hindi talaga kalakasan ang boses ko kahit walang musika. 

Bumuntong hininga lang siya. Mukhang kahit na marami na ang nainom niya ay nasa matino pa rin siyang pagiisip para hindi sabihin sa akin ang problema niya. 

Akala ko ay hindi na siya magsasalita pero lumagok lamang siyang alak bago bahagyang humarap sa akin. “Iniwan ako ng nanay nila.”

“That's... sad.”

“Of course it is. Ano bang ini-expect mo?”

Ito ang mga dahilan kung bakit mas mainam na lamang na isara ang bibig e. 

“I don't know how to comfort you, okay?” inis kong sabi. 

Napatingin siya sa akin, seryoso. Akala ko pa nga ay may mali sa mukha ko pero wala naman siyang binanggit. 

“Oh! Uminom ka rin!” Inabot niya sa akin ang isang baso. 

I grimace but take it nonetheless. Sinabihan din ako ni Porah na dapat ay sabayan namin sila sa pag-inom. I don‘t know if I can take this. I just hope that my alcohol tolerance would be high.. and I wouldn‘t know that unless I try.

Napangiwi ako habang nararamdaman ang mainit na hagod non sa lalamunan ko. Parang iba ito sa nalasahan ko kagabi. Mas mapait. 

We just drink there. Marami ang sa kanya dahil iniisa niya lang ang pag-inom kada baso habang ako ay hindi talaga iinom hangga‘t hindi niya napapansin. Paunti-unti rin ang pag-lunok ko. 

“Ba‘t… ah... bakit ka niya iniwan?” Sumulyap-sulyap lang ako sa kanya. 

Tinignan niya ako at saka napailing. Napangiti siya nang mapakla habang pinapaikot-ikot ang alak na nasa baso. Nakatitig siya roon. “Ewan.”

I nodded. I guess he is still not ready to give an answer about it. He is not ready to talk about it yet. I have never been in love, so looking at his lifeless and devastated face makes me wonder what is in that feeling to make him look like this?

The people and music around us is loud and wild, but the mouths of the two of us are zip locked. No words are expressed after I ask him about that. 

Because of the silence, I am unconsciously drinking every shot that he has given me— straight. 

I don‘t know whether it‘s because of the liquor but I wanted to talk a lot. It feels like I have so many things to say. “You know... that... you‘ll pay for everything on this right?” 

“I know. Madami ang babaeng ganito katulad mo sa kahit saang bar. Pero ikaw… hindi ka naman mukhang manggagapang.”

I slap his arm. “No, I wouldn‘t do that! Why would I crawl for you? Sino ka ba?”

He looked at me in disbelief and shook his head. “Naka-lima ka pa lang, you‘re already drunk?”

I rolled my eyes. “Duh. I am not!” I'm still sane, anong sinasabi nito? 

Sa totoo lang ay medyo lumalabo na ang paningin ko. Para ring medyo nakakawala ang ilang nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan.

Hindi nagsalita ang lalaki sa tabi ko at tumingin lamang sa akin. He take a little shots of alcohol in the glass and after six sips he finish it. 

“Bakit mo binabagalan? Wala ka ng pera ‘no? Tinitipid mo na ‘yang nasa baso,” asar ko sa kanya habang nakangisi.

Hindi siya sumagot. Nilagay ko ang braso ko sa counter at sinalo ng kamay ko ang mukha ko. Tinitigan ko siya. He looks fine in this angle, sharp jaw and a pouty looking lips. 

“I like your lips .. It looks... plump.” I make a smooch sound. “And pouty.”

“I don‘t like your voice.” Sinulyapan niya lang ako bago nainom ulit. Wala pang emosyon ang mukha niya. 

Sumimangot ako. “Then don't! I don't like yours either!”

Binagsak ko na nang tuluyan ang ulo ko sa counter upang mapahinga ang pagsakit nito. Bakit sumakit bigla ang ulo ko? Why is my head feels like it‘s pumping? 

“Para kang bata. Ang layo mo sa kanya.” Umiling pa ang lalaking kainuman ko habang nakangiwi at nakatingin sa ‘kin. 

Sinamaan ko siyang tingin at napabangon. “Sino?!”

Nang ‘di siya sumagot ay nilapag ko ulit ang ulo ko sa counter. Pinagapang ko ang kamay ko papunta sa kamay niya na nakahawak sa baso. “Painom pa ako.”

Suminghal siya at nilayo na sa akin ang alak kaya naman napanguso ako. Tinuro ko siya at binigyan ng matatalim na tingin. “Siguro hinihilo mo ‘ko ‘no?! Nahihilo na ‘ko! This is your fault!”

Napailing siya at tinusok ang pisngi ko. Napapapikit na ako pero dahil sa dampi non sa akin ay nanlaki ang mga mata ko at pinalo ang kamay niya. “Don‘t touch me.”

Ngumiwi siya sa akin. “Do you know that in this job you were suppose to make the customers drink a lot? Pero tingnan mo ikaw... ni hindi naman pala gano‘n kataas ang tolerance mo sa alak pero uminom-inom ka pa at pumasok sa ganitong trabaho. Tsk.”

Natawa ako. His voice and long speech sounded like gibberish, I didn‘t understand anything about it. 

“Are you high?” I asked him. “You sounded… like a dog.”

He didn't answer and just stared at me. I glare at him. My eyes suddenly feel heavy. It‘s dropping.