Chapter 2

Tiningala ko ang pinakamataas na building sa buong Pilipinas. Pagmamay-ari ito ni Hendrix Lorenzo, ang isa sa mga witness na idiniin ako para makulong sa pagpatay sa asawa ko.

"Are you nervous?" tanong ni Madam Fernanda sa akin. Siya ang babae na nagdala sa akin sa hospital at nagligtas mula sa pagkakasunog.

"I'm not, Madam. Handang-handa na ako harapin siya," taas noo kong sagot. "We will succeed on this."

"That's good. Hindi talaga ako nagkamali sayo. Call me kapag nagkaroon ng problema." Hinalikan niya ako sa pisngi at sandaling pinagmasdan ang mukha ko. "Don't waste my efforts on you, Viva. Marami na tayong pinagdaan para lang makarating tayo rito. Isipin mo ang ang asawa mo na naghihintay makamit ang hustisya na nararapat sa kanya."

I nodded at her. "Hindi kita bibiguin, Madam."

Lumabas na ako sa van at naglakad papasok sa loob ng building, pero agad din akong napahinto nang makita ang kabuohan ng itsura ko sa glass wall.

Hindi na ako ang dating Viva. Walang bakas na kahit ano mula sa dati kong pagkatao. Para akong mabuhay muli. Ang mukha na meron ako ay parang anghel sa ganda. Kapag natatapatan ng araw ay para bang kumikinang. Para bang hindi kayang gumawa ng kahit anong kasalanan. Napakagandang mukha, pero napakamalas din dahil maagang kinuha rito sa mundo.

"Rose?"

Dahan-dahan akong humarap sa tumawag sa akin. "Sir Vito!" masigla kong bati at kumaway sa kanya. "Good morning po."

"Good morning. Sabay na tayo pumunta sa office ni sir?" alok niya.

Tumango naman ako at sinabayan siya sa paglalakad. Totoo ngang napakayaman ni Hendrix Lorenzo. Napakalaki ng building na ito at kung lilibutin mo ang buong lugar ay hindi ka matatapos ng isang araw.

"Tandaan mo ang mga sinabi ko sayo noong isang araw. Ayaw ni sir ng kape na mainit. Allergy rin siya sa mushroom, kahit anong mushroom."

Habang naglalakad kami ay muling ipinapaalala ni Vito sa akin ang mga dapat kong gawin at dapat kong malaman. Pero bago pa niya sabihin ang mga bagay na iyon ay nakapag-research na ako tungkol kay Hendrix.

"Duly noted, sir! Tandang-tanda ako ang lahat. Bago rin naman ako mag-apply rito ay nagkalap din ako ng kaunting impormasyon tungkol sa boss natin."

Natawa naman siya sa akin. "At ano namang impormasyon iyan?"

"Katulad ng... single siya," kunwari ay kinikilog kong sabi.

Mas lalo pa siyang natawa. "Ikaw talaga. Sige na, magkita na lang tayo mamaya." Sumenyas siya sakin na pumasok na ako sa loob. "Go ahead, kanina pa siya naghihintay."

Lihim akong napangisi nang makaalis na si Vito. Pinihit ko ang doorknob at tsaka pumasok sa loob. Naabutan ko naman na nakaharap si Hendrix sa book shelves, nakatalikod sa pintuan.

"Good morning, sir. I'm Rose Buenavidez, your new assistant." Ngumiti ako nang malawak, katulad kung paano ngumiti ang totoong may-ari ng bagong mukha na meron na ako ngayon.

Humarap sa akin si Hendrix. At katulad ng inaasahan ko, ganon na lamang ang gulat niya nang makita ako. Napatayo pa siya at kamuntikan pang matumba, parang nakakita ng multo.

Sino ba namang hindi matatakot. Ang mukha lang naman na meron ako ngayon ay ang dati niyang girlfriend na namatay dahil sa kanya. Ang anak ni Madam Fernanda, si Danica. 

"Sir, ayos ka lang ba?" Mabilis akong tumakbo papalapit sa kanya at hinawakan siya sa balikat. "May... problema po ba?" Ngayon naman ay tiningnan ko siya nang may namumungay na mga mata katulad kung paano tumingin si Danica sa tuwing ito'y nag-aalala. "Sir Hendrix? Sir, gusto niyo po ba ipatawag ko si—"

"Who are you?" Marahas niya akong itinulak at dinuro pa.

"Ako po ang bagong assistant na nahire ni Sir Vito—"

"Why you look like her then?!"

Umiling ako sa kanya. "Sir, hindi ko po kayo maintindihan—"

"Shut the fuck up!" malakas niyang sigaw. Kitang-kita ko ang pagalab ng mga mata niya sa galit. "Bakit kamukha mo siya?!"

Humakbang siya sa akin at hinila ang leeg ko. Napasinghap ako nang sakalin niya ko.

"Ginamit mo ba ang mukha niya?!" 

"S-Sir... hindi ko alam ang... sinasabi niyo!" hirap kong huminga. "S-Sir... hindi ako makahinga..."

Tunay nga na demonyo ang isang Hendrix Lorenzo. Siguro ay ganito rin niya itrato si Danica noong sila pa. Pero hindi rin magtatagal at ipapalasap niya dito kung impyerno.

Ipinikit ko ang mga mata ko. Halos wala na akong hangin na malanggap at mukhang wala siyang balak na bitawan ako.

"S-Sir... Hendrix..." I tried to called his name using sweet voice. "Huwag po..."

Binitawan niya ako at sunod-sunod naman akong napaubo. Napaupo ako sa sahig at siya naman ay tinalikuran ako at hinampas nang malakas ang lamesa niya.

Nagkunwari ako na umiiyak para kunin ang atensyon niya. "Hindi ko po alam kung anong nagawa kong mali. Gusto ko lang naman nagtrabaho nang maayos, sir. Kung ayaw niyo sa akin, pwede niyo naman akong kausapin at tanggalin nang maaayos."

Narinig ko ang pagbuntonghininga niya, bago siya lumapit sa akin at inilahad ang kamay. "I'm sorry. I was... I was still drunk from last night. I mistook you with someone..."

Tinanggap ko ang kamay niya para makatayo ako. Pa simple kong hinawi ang mahaba kong buhok para makita niya ang marka sa leeg ko. Nag-iwas siya ng tingin nang makita ang kulay pula. Muli niya akong tinalikuran at lumabas ng opisina niya.

Mahina akong natawa nang maalala ang reaksyon niya nang makita ako. Napakasarap niyang paglaruan. Mas lalo lamang nag-iinit ang katawan ko na gantihan siya kapag tititigan ang mga mata niya. Bumabalik sa akin ang araw na nagtestigo siya laban sakin.

Tinungo ko ang table niya at binuksan ang mga drawer na naroon. I need to find something na makakapagpatunay na nagsisinungaling siya sa korte. Sigurado ako na meron siyang kahit anong bagay na konektado sa kaso ko dahil hindi siya lalabas na witness kong hindi niya kilala ang asawa ko.

Nang wala akong makita sa drawer niya ay hinalungkat ko naman ang bookshelves, nagbabaka sakali na naroon pero walang kahit ano.

Kung wala akong makukuha rito sa opisina niya ay malamang sa bahay niya meron. Kailangan niya ako dalhin doon.

Narinig ko ang paglagatok ng pintuan at dali-dali akong bumalik sa pwesto ko at nagkunwari na umiiyak pa rin. He held my hands and guide me to his couch.

"Sir, tatanggalin mo ba ako?" paawa kong tanong. He was holding cold compress. "Pleaae, pangarap ko makapagtrabaho dito. Magiging masipag po ako. Gagalingan ko sa trabaho."

Hindi siya nagreact sa sinabi ko. Sa halip, dinampian na niya ng cold compress ang leeg ko. Napangiwi naman ako sa lamig non.

Maya-maya pa ay bumukas ang pintuan at pumasok naman ang isang babae na may dalang black folder. Napatingin ako roon at nakitang CV ko iyon.

Binitawan niya ang cold compress at binuksan ang folder. He was busy reading my accomplishment while I was staring at him. Totoo ngang gwapo ito. Hindi makakaila iyon. Kaya naman pala nabaliw si Danica sa lalaking ito.