Chapter 4

"Huwag ka magpapauto sa kanya, Viva. Alam na alam niya kung paano papahulugin ang mga babae," ngitngit ni Madam Fernanda nang ikwento ko ang nangyari sa lunch meeting with Mr. Ang.

May tiwala naman ako kay Madam Fernanda. Malaki ang utang na loob ko sa kanya kung bakit buhay pa rin ako hanggang ngayon. Pero naguguluhan ang isip ko, lalo pa sa mga sinabi ng driver ni Hendrix. Magkaiba ng salaysay ang dalawang panig. Ano ba talaga ang totoo?

Pero hindi ko pwede pagdudahan si Madam Fernanda.

Tumango ako sa kanya. "Alam ko, Madam. Matagal natin pinagplanuhan ito."

"I have a good news for you." Inilapag niya ang brown na folder sa harapan ko. Tumingala naman ako sa kanya na may pagtatanong gamit ang mga mata. "Buksan mo. You'll like it, Viva."

Binuksan ko ang folder at tumambad sa akin ang larawan ng isang bangkay na nasa loob ng drum. Sa unang tingin ay hindi ko makilala ang tao, pero nang titigan ko itong mabuti ay napahawak ako sa bibig ko.

Ito ang unang witness na nagdiin sa akin sa korte. Ilang linggo na ito pinamamanmanan ni Madam Fernanda sa mga tauhan nito para makakuha kami ng kahit anong ibendensya or lead tungkol sa pagkamatay ni Emmanuel.

Pero nalaman nito na buhay pa siya at hindi namatay sa sunog kaya tinangka nitong ireport sa mga pulis. Mabuti na lamang at naunahan ito ng mga tauhan ni Madam Fernanda para ipadukot. Pero hindi niya alam na ganito ang gagawin ng mga tauhan ni Madam Fernanda sa witness.

"Ipinapahanap ko na ang pangalawang witness. Sa ngayon ay wala pang balita ang mga tauhan ko. Sasabihin kita agad." Kinuha niya sa akin ang folder at hinaplos ang buhok ko. "Para na kitang anak, Viva. Lahat ng ito ay ginagawa ko para sayo. Alam mo naman yun, hindi ba?"

Ngumiti ako sa kanya at tumango. "Tatapusin natin ito, Madam."

Umalis na si Madam Fernanda. Hindi kami magkasama sa bahay dahil nag-iingat kami kay Hendrix. Alam kong kakalap ito ng impormasyon tungkol sa akin kaya kailangan panindigan na lumaki ako sa probinsya at itong maliit at sikip na apartment lang ang afford ko.

Huminga na ako sa kama. Sa tuwing sasapit ang gabi ay binabalot ako ng lungkot. Hindi ko lang iyon pinapakita kay Madam Fernanda dahil ayaw niya ako makitaan ng kahit anong kahinaan. Pero walang gabi na hindi ako umiiyak at inaalala ang masasayang pagmamasa namin ng asawa ko.

Malapit na magmadaling araw at hindi pa rin ako nakakatulog. Nagbihis ako at tumungo sa sementeryo. Umupo ako sa harapan ng lapida ni Emmanuel at hinaplos iyon.

"Ang lungkot-lungkot dito, mahal..." pagtangis ko. "Miss na miss ko na ang yakap mo. Miss na miss na kita. Hintayin mo. Pagkatapos ng lahat ng ito ay magkakasama rin tayo."

Wala pang dalawang taon simula nang ikasal kami ni Emmanuel. Nagpaplano pa lang kami bumuo ng pamilya bago ang birthday ko. Pero iyon ang pinakamasakit na araw ng buhay ko.

Napahinto ako nang maramdaman na parang may nakatingin sa akin mula sa di kalayuan. Nilingon ko ang malaking puno ay naaninag ang tao roon, pero mabilis itong nakapagtago.

Kinuha ko ang maliit na kustilyo sa bag ko at naglakad papunta sa puno. Handa akong saksakin kung sino ang naroon kung sakaling ito ang magpapahamak sa akin.

Pero nang silipin ko ang likod ng puno ay walang tao roon. Imposible. Nakita ko na may nakatingin sa akin. Hindi ako pwede mamalikmata.

Bago pa may ibang makakita sa akin na dumalaw ako sa puntod ng asawa ko ay umalis na ako. Paglabas ko ng sementeryo ay siya namang pagdaan ang humaharurot na sasakyan. Natumba ako sa gilid ng kalsada, mabuti na lamang ay mabilis din itong huminto.

"Hey, are you alright?" tanong ng pamilyar na boses.

Napadaing ako nang hindi mo maigalaw ang paa ko. Parang nagkasprain pa ata.

Umangat ako ng tingin at nagtama ang mga mata namin ni Hendrix. Bahagya pa siyang nagulat, pero agad din akong itinayo.

"Rose, what are you doing here?" Ayan na naman ang nag-aalala niyang tono.

"M-May dinalaw lang ako, sir," sagot ko. Napakapit ako sa balikat niya dahil hindi ko maitukod ang paa ko.

Tumingin siya sa paa ko at bigla na lamang yumuko. "You can't walk?"

Dahan-dahan akong umiling.

"Sa susunod ay huwag kang lalabas ng ganitong oras. Delikado, babae ka pa naman," pangagaral niya sa akin. "Hindi mo alam ang mga tao ngayon. Hindi mo rin masasabi na hindi ka mamapahamak dahil walang kasiguraduhan iyon."

Hindi ako nakaimik. Napatili na lang ako ng buhatin niya ako.

"Huwag ka gumalaw, mahuhulog ka," suway niya at ipinasok ako sa loob ng sasakyan niya.

"Sir... saan tayo pupunta?" kunwaring taranta kong sabi, pero sa loob ko ay hinihiling ko na dalhin niya ako sa bahay niya.

"To my house. Kailangan mo mabigyan ng first aid."

Halos lumundag ako sa tuwa sa isip ko nang marinig iyon. Mukhang umaayon sa akin ang panahon. Sino ba namang mag-aakala na ganito lang pala kadali makapasok sa mundo ng isang Hendrix Lorenzo.

Walang sumalubong sa amin pagdating sa bahay niya. Masyadong tahimik ang buong paligid at ingay lang ng aso ang maririnig. At muli na naman niya akong binuhat para makaakyat sa hagdan.

Dinala niya ako sa bakanteng kwarto. Ito ata ang guest room niya.

"Hintayin mo ako rito. Ihahanda ko ang first aid."

Napahilot ako sa ulo ko. Nagtatago lang ba siya sa maskara niya katulad ng sinasabi ni Madam Fernanda? Or ito ang totoong Hendrix Lorenzo?

Nang makaalis si Lorenzo ay pinilit Kong tumayo para hanapin ang kwarto niya. I need a concrete plan kung paano hahalughugin ang kwarto niya nang hindi niya iyon malalaman.

Sinubukan kong buksan ang unang kwarto na nakita ko paglabas ko. Nakabukas iyon ngunit wala masyadong mga gamit sa loob. Mukhang guest room din.

Lumipat naman ako sa kabilang kwarto, pero computer room iyon. Binuksan ko naman ang sumunod na kwarto malapit sa hagdanan, pero mga gamit na luma ang naroon. Napakaraming kwarto, at anumang sandali ay babalik na si Hendrix.

Pinili ko ang kwarto malapit sa terrace. Nong una ay wala akong makita dahil madilim ang kwarto. Pero nang pasukin ko ito ay nasigurado ko na ito ang kwarto ni Hendrix. Naroon ang laptop niya na ginagamit sa opisina.

Nakita ko rin ang picture frame kasama si Danica. Nakangiti ang dalawa at masaya.

Ngayon ay naguguluhan na ako. Hindi ko na alam kung saan ako maniniwala. Ang sabi ni Madam Fernanda ay kailan man hindi napasaya ni Hendrix si Danica at puro pasakit lang ang ibinigay nito.

Ano ba talaga ang totoo? Bakit hindi nagtutugma sa mga nalalaman ko at ipinaglalaban ko?

"Why are you here?"

Napatalon ako sa gulat nang marinig ang malamig na boses ni Hendrix. Hinila niya ako palabas at napadaing ako nang itapak ko paa ko.

"Sagutin mo ang tanong ko!" sigaw niya sa akin.

Wala na ang kaninang Hendrix na nag-aalala. Napalitan na iyon ng galit na Hendrix.

"Sir... ano hinahanap ko lang..." Nabablanko ang isipi ko.

"Ano?!"

"Hinahanap ko lang ang CR dahil ihing-ihi na ako." Ipinagdadasal ko na lang na sana ay gumana ang palusot ko katulad ng dati.

Pinag-aralan niya ang itsura ko, tinatanto kung nagsasabi ba ako ng totoo. Humawak ako sa pantog para mas convincing ang pag-acting ko.

"Naiihi na talaga ako, sir. Kanina ko pa hinahanap ang banyo rito, pero naka-lock naman ang ibang kwarto. Ang kwarto na pinagdalhan mo ay wala naman banyo."

Sana maniwala siya.

Ilang sandali niya pa ako tinitigan at tsaka nagbuntong-hininga. Inalalayan niya ako papunta sa dulo.

"Sa susunod ay huwag ka basta-basta papasok kung saan-saan," that's a warning. Alam ko sa susunod na mahuli niya ako ay hindi lang sigaw ang aabutin ko sa kanya.

"I'll wait you here. Hurry, para malagyan ko na ng paunang lunas ang paa mo nang makapagpahinga ka na. Magpapahatid ako ng isusuot mo bukas."

Kumunot ang noo ko. Ang ibig niya bang sabihin ay dito niya ako papatulugin sa bahay niya?