Chapter 2 Second petal

'แชะ ๆ ๆ'

เสียงชัตเตอร์กล้องรัวแข่งกันของนักข่าวหลากหลายสำนักในงานเปิดตัวละครเรื่องใหม่ รวมไปถึงนักแสดงมากหน้าหลายตาที่กำลังยิ้มกว้างให้กล้องทุกๆตัว ไม่ว่าจะเป็นพระนางรวมไปถึงนางร้ายอย่างเจนน่า ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากที่งานเปิดตัวจบลงก็ต้องมีการแยกสัมภาษณ์เดี่ยวเป็นธรรมดา

"น้องเจนน่ารู้สึกยังไงบ้างคะที่ได้รับงานละครเรื่องนี้ แถมช่วงนี้กระแสนางร้ายจากเรื่องก่อนๆยังมาแรงอีกด้วย"

ดาราสาวยิ้มอย่างสุภาพให้กับวงล้อมนักข่าวที่ทุกๆสายตาจับจ้องมาที่เธอ

"โห ขอบคุณมากนะคะ จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ๆ ต้องบอกเลยว่ารู้สึกเป็นเกียรติมากจริงๆที่ได้รับคัดเลือกมาเล่นบทนี้จากพี่ๆนักแสดงหลายๆท่านที่อาจจะแสดงดีกว่าเจนน่าด้วยซ้ำ ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีมากๆเลยค่ะ"

เธอตอบกลับไปยาวเหยียดทั้งที่ในใจก็เอาแต่คิดว่าเธอนี่แหละเก่งที่สุด ฝีมือการแสดงขั้นเทพขนาดนี้ผู้กำกับก็ต้องเลือกเธอเป็นธรรมดาสิ

"แล้วแบบนี้มีน้อยใจผู้กำกับบ้างไหมครับ ได้รับบทนางร้ายอีกแล้ว แถมยังได้เล่นกับน้องฮันนี่ซึ่งเป็นนางเอกอีกแล้วด้วย"

ไม่รู้ว่ายายน้ำผึ้งป่าเป็นคนจ้างนักข่าวพวกนี้มาขยี้ฉันหรือเปล่า มีหวังได้เอาไมค์ฟาดปากนักข่าวแถวนี้บ้างล่ะ

"แหม จะน้อยใจไปทำไมล่ะคะ ก็เราเด่นมาจากบทนางร้ายนี่คะ ถ้าจะร้ายก็ต้องร้ายให้สุดค่ะ โดยส่วนตัวก็ชอบบทตัวโกงอยู่แล้วด้วย ถ้าละครไม่มีตัวโกงก็ไม่สนุกสิคะ"

"ถือว่าการร่วมงานครั้งนี้ของน้องเจนน่าแล้วก็น้องฮันนี่เนี่ย เพื่อกลบกระแสเกาเหลาหรือเปล่าคะ"

"เกาลงเกาเหลาอะไรกันคะ ไม่มีหรอกค่ะพี่ๆ เพราะตอนอยู่ในกองก็ซ้อมบทด้วยกันตลอด เราสองคนสนิทกันมากเลยค่ะซึ่งเจนน่าก็ไม่รู้ว่าต้นตอของข่าวพวกนี้มันมาจากไหน แต่อยากให้พับเก็บไปได้เลยค่ะ ไม่มีแน่นอน"

เธออยากจะอ้วกจริงๆที่ตอบอะไรแบบนั้นออกไป คำว่าสนิทกันมากในทีนี้หมายถึงชอบจิกหลังกันจนเลือดซิบน่ะสิ

"แล้วน้องเจนน่ารู้สึกยังไงบ้างคะที่มีกระแสออกมาว่าเป็นนางร้ายทั้งในจอแล้วก็นอกจอ"

"ขอโทษนะคะพี่ๆ พอดีว่าวันนี้เป็นงานเปิดตัวละครเรื่องใหม่นะคะ เจนน่ารบกวนถามคำถามที่เกี่ยวกับละครนิดนึงเนาะ"

แต่ก่อนที่นักข่าวปากกะปิพวกนี้จะถามอะไรขึ้นมาอีกก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาตั้งแต่แปดร้อยเมตร

"พี่ๆนักข่าวขา น้องฮันนี่มาแล้วค่ะ เชิญสัมภาษณ์ได้เลยนะคะ"

ยัยผู้จัดการส่วนตัวของแม่น้ำผึ้งป่าเดินตะแลดแต๊ดแต๋มาแต่ไกลจนเธออดไม่ได้ที่จะเผลอเบะปาก เสียงนั่นเรียกร้องความสนใจจากเธอรวมไปถึงนักข่าวที่หันไปมองทางนั้นกันเป็นตาเดียว ที่สำคัญคือนอกจากจะมองแล้วยังวิ่งกรูเข้าไปสัมภาษณ์แม่นั่นกันหมด เรียกร้องความสนใจเก่งจริงจริ๊ง

"ทำตัวเป็นปลาสวายเห็นขนมปังก้อนใหม่ไปได้ ชิ"

นางร้ายตัวจริงเบะปากแล้วพูดออกมาก่อนจะโดนผู้จัดการคนดีคนเดิมหยิกเข้าที่ต้นแขน

"โอ้ย! มันเจ็บนะ"

"พูดอะไรก็ระวังปากหน่อยสิ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก"

"ไอด้อนแคร์บอสตันค่ะ เป็นข่าวสิดีจะได้มีกระแส"

เจนน่าลอยหน้าลอยตาตอบโดยที่ไม่คิดจะสำนึกแต่อย่างใด

"กระแสแง่ลบน่ะสิยะ"

ดาราสาวคนสวยยักไหล่ไม่สนใจจนกระทั่งเป้าหมายใหม่เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับดอกไม้ช่อโตที่เธอมอบให้เขาเมื่อตอนเปิดงาน ถือว่าเป็นการตอบรับที่ดีจริงๆ ถ้าแม่ฮันนี่เดินมาเห็นภาพนี้ก็คงจะดี ดอกไม้ของหล่อนตกกระป๋องย่ะ

"สวัสดีครับคุณเจนน่า ขอบคุณสำหรับดอกไม้มากเลยนะครับ ผมชอบมาก ไม่ทราบว่าคุณไปซื้อมาจากที่ไหนเหรอครับ จัดช่อสวยมากเลย"

เจ้าของค่ายสุดสุภาพยิ้มให้เธอและนับหนึ่งอย่างอ่อนโยน ถึงเวลาออกโรงของนางเอกตัวจริงแล้วค่ะ

"ดีใจนะคะที่คุณภูดิสชอบ เจนน่าก็ซื้อจากร้านประจำน่ะค่ะ ปกติถ้าต้องการใช้ดอกไม้ก็ร้านนี้ตลอดเลย"

ขอบคุณเหลือเกินที่เธอเก่งด้านการแสดง เพราะร้านประจำที่ว่านั่นคือร้านที่เธอเพิ่งไปครั้งแรกเมื่อคืนนี่เอง แถมตอนนี้ยังต้องกลั้นใจสุดฤทธิ์ที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตัวเองเกลียดอีกด้วย จะอ้วกอยู่แล้ว

"งั้นดีเลยครับ พอดีว่าผมถูกใจมากจนอยากจะอุดหนุนร้านนี้ทุกวันเลย ชักเบื่อดอกไม้ปลอมที่ห้องทำงานซะแล้ว"

"งั้นถ้าคุณชอบขนาดนี้เจนน่าจะซื้อมาฝากบ่อยๆนะคะ"

แล้วก็โชคดีอีกที่เธอขยันทำงานเก็บเงินจนร่ำรวยขนาดนี้แล้ว เรื่องช่อดอกไม้ถ้าจะซื้อก็แค่หาใครสักคนที่ร้อนเงินมาจัดการเรื่องนี้เท่านั้นเอง ซึ่งจะเป็นใครก็ให้เป็นการเลือกสรรของคุณผู้จัดการอีกที

"เปลี่ยนจากซื้อมาฝากบ่อยๆเป็นผมฝากซื้อทุกวันแทนได้ไหมครับ อยากจะเปลี่ยนดอกไม้ในห้องทำงานทุกวันเลย อีกอย่างก็อยากจะซื้อไปฝากคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยน่ะครับ ไม่ทราบว่าดอกไม้สวยๆพวกนี้ คุณเจนน่าเลือกเองกับมือเลยหรือเปล่าครับ"

"แน่นอนสิคะ เจนน่าเลือกเองแล้วก็คุมการจัดช่อเองกับมือเลยค่ะ"

อย่างน้อยที่เธอพูดไปก็ไม่ใช่การโกหกนั่นแหละ ก็เธอไปด้วยตัวเองจริงๆ แค่ยืนหันหลังหลับตาเพราะไม่อยากเห็นเจ้าดอกไม้น่ารังเกียจพวกนี้เท่านั้นเอง

"ว้าว เก่งมากเลยนะครับ งั้นผมฝากเป็นธุระคุณเจนน่าช่วยเลือกดอกไม้ให้ผมทุกวันเลยนะครับ"

"เอ่อ นับหนึ่งว่าถ้าคุณภูดิสชอบขนาดนี้แนะนำให้เอาที่อยู่ร้านไป"

"ได้เลยค่ะไม่มีปัญหา เจนน่าเต็มใจเลือกให้ทุกวันเลยค่ะ ดีซะอีกได้เห็นของสวยๆงามๆทุกวันแบบนี้คงสดชื่นน่าดูเลยล่ะค่ะ"

เธอทั้งฝืนพูดทั้งฝืนยิ้ม ทุกอย่างฝืนไปหมดแต่ก็คงจะดูธรรมชาติสำหรับคนรอบข้างล่ะนะ เธอเข้าใจดีว่านับหนึ่งอยากจะกันเธอให้พ้นจากดอกไม้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ นี่มันนาทีทองที่จะได้โอกาสทางการงานเชียว ถ้ายัยฮันนี่ประจบคุณภูดิสเท่าไหร่ เธอจะประจบมากกว่าเป็นร้อยเท่า

"ดีครับ แต่ถ้าวันไหนคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมเข้าใจ ว่าแต่เมื่อกี๊คุณนับหนึ่งจะพูดว่าอะไรนะครับ"

"อ๋อ ยัยนับหนึ่งก็พูดไปเรื่อยน่ะค่ะ คุณภูดิสอย่าไปสนใจเลย ส่วนเรื่องดอกไม้เนี่ย แลกกับการป้อนงานให้เจนน่าเยอะๆแล้วกันนะคะ"

คนตัวเล็กที่กลายเป็นคนพูดไปเรื่อยได้แต่ยืนกัดฟันกรอด จะช่วยแท้ๆแต่ก็อวดเก่งก้าวขาข้างหนึ่งไปแตะนรกเสียแล้ว แล้วแต่แล้วกัน

"ฮ่า ๆ ๆ ได้สิครับไม่มีปัญหาเลย แค่ทุกวันนี้คุณเจนน่ากระแสก็มาแรงจนฉุดไม่อยู่แล้วครับ"

นางร้ายยิ้มย่องในใจแล้วเอามือทัดผมทำท่าทีเขินอายให้น่าเอ็นดู จนกระทั่งเสียงแหลมเหมือนนกแต้วแร้วท้องดำดังขึ้นมา นั่นทำให้นึกหัวเราะตั้งแต่ที่ยังไม่ได้หันไปมองหน้าหล่อน

"สวัสดีค่ะคุณภูดิส"

เจนน่าแทบจะหลุดหัวเราะทันทีที่เห็นใบหน้าแม่นางเอกคนดีคนเก่งตอนมองไปที่ช่อดอกไม้ในมือของคุณภูดิส ไม่ใช่ในมือสิ ในอ้อมกอดเลยต่างหาก

"สวัสดีครับ"

คุณเจ้าของค่ายก็ยิ้มสุภาพก่อนจะตอบกลับไปแค่นั้น หล่อนมาก็ดีเหมือนกันเธอจะได้ออกไปจากตรงนี้สักทีก่อนที่จะหลุดขำเสียงดังจนดูเสียมารยาท ก็มันสะใจนิ

นางร้ายดาวรุ่งส่งยิ้มเล็กๆให้กับนางเอกและผู้จัดการของหล่อนก่อนจะบอกลาคุณภูดิสอย่างผู้ชนะ

"งั้นเจนน่าขอตัวก่อนนะคะคุณภูดิส ไว้จะซื้อดอกไม้มาให้ทุกวันนะคะ"

เสียงเล็กเสียงน้อยดูน่าหมั่นไส้ของเธอทำเอาแม่นางเอกตัวดีกำมือแน่น เจนน่ารีบหันหลังเดินออกไปทันทีก่อนที่มือสวยๆจะยกขึ้นมาป้องปากหัวเราะตลอดทางจนแทบจะถึงลานจอดรถ

"แกนี่มันนางมารร้ายจริงๆเลยนะยัยเจน"

"แน่นอนสิยะ"

คนอารมณ์ดียกมือขึ้นมาแล้วมองไปที่หน้าปัดนาฬิกาหรู ก่อนจะพูดกับนับหนึ่งเพื่อนรักของเธอให้ได้ประหลาดใจเล่นๆ

"เสร็จงานวันนี้ฉันจะไปหาแม่นั่น"

'22.40 น.'

รถหรูจอดตรงที่เดิมกับเมื่อวาน จะต่างก็ตรงที่วันนี้ดึกกว่าก็แค่นั้น รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนสวยที่มองเข้าไปในร้านดอกไม้นั่น

"นี่แกบ้าหรือเปล่าเนี่ยยัยเจน ก็รู้อยู่ว่าเขาไม่ขายให้แล้วมาทำไมเอาป่านนี้"

"แต่วันนี้ฉันจะทำให้แม่นั่นขายให้ได้"

"กลับกันเถอะแก วันนี้ฉันไม่คุยให้นะยะ เกรงใจเขา"

แน่นอนสิเพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะให้นับหนึ่งคุยให้อยู่แล้ว เพราะวันนี้เธอจะปราบแม่เจ้าของร้านปากดีนั่นให้อยู่หมัดด้วยตัวของเธอเอง แล้วหลังจากชัยชนะวันนี้เธอก็จะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก

"ไปกันเถอะ ฉันพร้อมแล้ว"

เจนน่าในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสดก้าวลงจากรถด้วยความสง่า เธอเตรียมที่จะมุ่งตรงไปยังร้านดอกไม้ข้างหน้าแต่ก็มีเด็กสาวในร้านวิ่งเข้ามาหาเธอเสียก่อน

"พี่ใช่พี่เจนน่าหรือเปล่าคะ"

ใบหน้ายิ้มแย้มวิ่งเข้ามาหาเธอแต่ไกลแล้วถามขึ้นด้วยความดีใจแบบสุดๆ ที่สำคัญแม่นั่นก็อยู่ตรงประตูร้านพอดี เข้าทางล่ะ หล่อนจะได้รู้สักทีว่าฉันเป็นใคร เพราะฉันเนี่ยแหละดาราตัวจริงเสียงจริง

"ใช่ค่ะ พี่เอง"

เจนน่าพยายามจะพูดเสียงดังให้แม่หล่อนได้ยิน เด็กสาวกระโดดโลดเต้นไปมาก่อนจะขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก

"งั้นหนูขอถ่ายรูปด้วยสักรูปนะคะ หนูติดตามพี่เจนน่ามาตั้งแต่ละครเรื่องแรกเลยล่ะค่ะ"

"หูย ขอบคุณมากๆนะคะที่เป็นเอฟซีพี่ เรามาถ่ายรูปกันเถอะ หลายๆรูปเลยก็ได้ค่ะ"

ดาราสาวพูดเสียงดังเพื่อจงใจให้คนในร้านได้ยิน แต่เมื่อหันไปมองก็หงุดหงิดเพราะหล่อนดูไม่มีท่าทีสนใจอะไรเลย แถมยังก้มหน้าก้มตากวาดพื้นอีกต่างหาก นี่เธอยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ!

'แชะ'

เสียงชัตเตอร์จากกล้องดังขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะยิ้มกว้างจนตาปิดให้กับเธอ ว่าแต่เด็กนี่ออกมาจากร้านดอกไม้แต่กลับไม่มีอะไรติดมือมาสักอย่าง สงสัยแม่นั่นจะไม่ขายให้แบบที่เธอมาเมื่อวาน แล้งน้ำใจสิ้นดี

"แล้วนี่หนูมาซื้อดอกไม้เหรอคะ"

"อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ พอดีวันนี้หนูมาทำงานอยู่เป็นเพื่อนพี่ข้าวหอมเพราะว่าคุณน้าออกต่างจังหวัดน่ะค่ะ"

ที่แท้ก็มาทำงานนี่เอง ดีเลยที่วันนี้แม่นั่นอยู่คนเดียว เธอจะได้แผลงฤทธิ์ใส่ได้สะดวกโดยที่คุณน้าใจดีคนนั้นไม่โดนไปด้วย

"น้ำหวาน ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก มันดึกแล้วนะคะ"

"ค่ะ ๆ ๆ กลับแล้วค่ะ"

เสียงหวานของคนในร้านตะโกนออกมาไล่เด็กสาวกลับบ้าน นอกจากจะปากดีแล้วยังทำตัวจู้จี้จุกจิกอีกต่างหาก ใครอยู่ด้วยมีหวังปวดหัวแหงๆ

"งั้นหนูกลับก่อนนะคะพี่เจนน่า ดีใจมากๆที่ได้เจอพี่ หนูจะติดตามผลงานพี่ทุกๆเรื่องเลยค่ะ"

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของวันที่เจนน่ายิ้มด้วยความเต็มใจ เพราะเด็กสาวคนนี้ดูสดใสร่าเริงแล้วก็ทำให้เธอใจฟูได้ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค หรือเป็นเพราะเธอกำลังจะได้ชำระบาปกับแม่เจ้าของร้านปากเก่งกันนะ

ทางด้านนับหนึ่งที่นั่งมองอยู่ในรถก็เดินลงมาหลังจากที่แฟนคลับตัวน้อยเดินจากไปเพราะหวังว่าเพื่อนตัวดีของเธอจะเปลี่ยนใจ

"นี่ยัยเจน ฉันว่าเรากลับกันเถอะนะ เขาจะล็อคประตูร้านแล้วน่ะ"

"เฮ้ย!"

จากที่หล่อนอมยิ้มอยู่เปลี่ยนมาเป็นท่าทีตกใจในทันที สองขาก้าววิ่งตรงไปยังประตูร้านที่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กกำลังจะหมุนกลอนเพื่อล็อคประตู เธอจะต้องไปขวางให้ทันเพื่อกำราบเจ้าของร้านให้ได้ ถ้าวันนี้ไม่ได้ช่อดอกไม้ติดมือมาด้วยเธอจะไม่ยอมกลับเด็ดขาด

'กึก'

เพียงแต่ติดที่โชคชะตาไม่เข้าข้างเธอสักเท่าไหร่เพราะส้นของรองเท้าราคาหกหลักดันสะดุดตรงขั้นบันไดเล็กๆหน้าร้านจนทำให้เธอล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้น

"โอ้ย!"

"อิเจน!"

เพื่อนตัวเล็กที่ยืนดูเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาดูแต่ก็คงจะไม่ทันเจ้าของร้านคนสวยที่อยู่ใกล้กว่า หล่อนรีบเปิดประตูออกมาถามไถ่อาการทันทีราวกับว่าไม่เคยกัดกับเจนน่ามาก่อน

"คุณเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

มือนุ่มแตะเข้าที่ขาสวยของเจนน่าเบาๆ ทว่าคนหยิ่งในศักดิ์ศรีกลับปัดมือเล็กออกอย่างไม่ใยดี

"ไม่ต้องมายุ่ง! ทำไมเธอชอบยุ่งกับฉันนักนะ"

'เพี้ยะ'

ฝ่ามือพิฆาตตีเข้าที่แขนของเพื่อนทันทีที่พูดจบ ทำเอาคนปากดีลูบป้อยๆด้วยใบหน้าสุดจะงอแง

"เขาช่วยก็ยังจะไปทำนิสัยเสียใส่เขาอีก"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ ฉันว่าเราเข้าไปทำแผลกันก่อนดีกว่า แผลถลอกแบบนี้ปล่อยไว้นานไม่ดีแน่"

ข้าวหอมทำหูทวนลมใส่คนเจ็บ ก่อนจะพูดกับเพื่อนตัวเล็กอีกคนด้วยความสุภาพ เพราะเธอคิดว่าการคุยกับคนมีมารยาทคงจะเปลืองพลังงานน้อยกว่า

"โหย ไม่เป็นไรหรอก.."

"ดี ที่ฉันต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะเธอนั่นแหละ เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบ"

เจนน่าพูดตัดประโยคของนับหนึ่งที่กำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ดีแค่ไหนแล้วที่หน้าสวยๆของเธอไม่เป็นไร ไม่งั้นเธอเอาแม่นี่ตายแน่

"คุณลุกไหวไหมคะ"

"โอ้ย!"

"ระวังค่ะ"

คนตัวสูงพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ปวดข้อเท้าเหลือเกิน แถมฝ่ามือยังมีเลือดออกอีกด้วยใครมันจะไปลุกไหว ซ้ำคำพูดของแม่นี่ยังทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดอีก พอรู้ว่าเธอเป็นคนดังก็คงจะนึกประจบนั่นแหละ ท่าทีแบบนี้ไม่ได้เป็นห่วงเธอจริงๆหรอก เธอดูออก

ก้นงามงอนจ้ำเบ้าลงกับพื้นอีกครั้ง ในใจเจ็บแทบอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นตีหน้าขรึมไว้ก่อน ถ้าเธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดให้คนตัวเล็กเห็นมีหวังหล่อนคงได้หัวเราะเยาะเธอแหงๆ

ทว่าความคิดต่างๆนานากลับต้องหยุดชะงักลงเพราะมือสวยๆที่เธอปัดออกไปเมื่อครู่กำลังจับรองเท้าของเธอเพื่อถอดมันออก

"คุณคะ ไม่เป็นไรค่ะ!"

"จับอย่าให้เป็นรอยล่ะ นั่น Manolo Blahnik รุ่น The Blixa pumps เลยนะยะ"

"..."

เธอพูดออกมาเพื่อให้แม่หล่อนระวังให้มากๆ เพราะรองเท้าหกหลักคู่นี้เธอเพิ่งได้มาใหม่เชียว ถึงจะไม่ใช่คู่ที่แพงที่สุดก็เถอะ และที่สำคัญเธอก็ไม่ได้ให้ใครมาจับข้าวของส่วนตัวแบบนี้ได้ง่ายๆด้วย แต่เพราะว่าแม่นี่ต้องรับผิดชอบยังไงล่ะเธอถึงได้ยอม

ดวงตาคู่สวยของคนตัวเล็กมองเธอด้วยความวูบไหวแค่ครู่เดียว และหลังจากนั้นที่มันกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม ก่อนจะหลุบตาต่ำลงไปเพื่อถอดรองเท้าอีกข้างที่เหลือ จนแล้วจนเล่าก็ยังกล้าสู้ตาเธองั้นเหรอ เล่นผิดคนแล้วล่ะ

เมื่อถอดรองเท้าเสร็จเรียบร้อยก็ต้องเป็นคนตัวเล็กทั้งสองคนนี่แหละที่ต้องพยุงเธอเข้าไปทำแผลในร้าน ทว่าเธอก็ยังไม่ไว้ใจให้รองเท้าหกหลักของเธอตกไปอยู่ในมือของคนแปลกหน้าอยู่ดี แค่ให้จับมันก็เกินพอแล้ว

"นับหนึ่ง ถือรองเท้าให้ฉันที ฉันไม่ไว้ใจให้คนแถวนี้เป็นคนถือ"

อยากจะรู้เหมือนกันว่าวันนี้อยู่คนเดียวแล้วจะยังปากเก่งเหมือนครั้งก่อนอยู่หรือเปล่า แต่ยิ่งหล่อนไม่ตอบโต้เธอก็ยิ่งหงุดหงิด มันเหมือนคุยอยู่กับกำแพง

นับหนึ่งและข้าวหอมพยุงคนเจ็บปากเสียเข้ามาหลังร้าน ข้าวของดูจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยน่ามอง นี่ก็คงจะเป็นฝีมือคุณน้าใจดีแน่ ๆ เจนน่ามองไปรอบๆแล้วก็คิดในใจ เธออยากจะสำรวจดูที่นี่ให้มากกว่านี้เพราะอยากจะหยุดความคิดบ้าๆเกี่ยวกับเจ้าน้ำหอมที่คนตัวเล็กใช้สักที ระยะทางที่เดินเข้ามาในร้านก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่ หากแต่จิตใจเธอเอาแต่คิดวุ่นวายอยากจะถามถึงเรื่องน้ำหอมของเจ้าหล่อน

"คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในห้องมาให้"

"ขอบคุณนะคะ"

แน่นอนว่าคำขอบคุณไม่ได้หลุดออกมาจากปากของคนเจ็บตัว เจนน่านั่งลงกับโซฟาที่ค่อนข้างดูดีพอสมควร ซึ่งเธอก็ไม่คิดเหมือนกันว่าร้านเล็กๆนี่ด้านในที่ไม่มีดอกไม้จะดูน่าอยู่ขนาดนี้

"เขาจัดบ้านสวยเนอะแก ดูเป็นระเบียบไปหมดเลยอะ"

"แหวะ ก็งั้นๆ ไม่เห็นจะดูดีตรงไหน"

"แต่ฉันเห็นแกมองไม่วางตาเลยนะยะ"

ดาราสาวจิ๊ปากใส่เพื่อนที่เอาแต่จับผิดเธอ ก็แค่มองเฉยๆไม่ได้แปลว่าเธอจะชอบสักหน่อย แค่ดาราดังอย่างเธอมาอยู่ในห้องแคบ ๆ แบบนี้ได้ก็เหมือนเป็นปาฏิหารย์แล้ว

'ซู่'

เสียงซู่ดังบ่งบอกว่าด้านนอกฝนตกหนักมาก พอดีกับที่เจ้าของร้านตัวเล็กวิ่งลงบันไดมาพร้อมกับกล่องสี่เหลี่ยมที่คาดว่าด้านในคงจะเป็นอุปกรณ์ทำแผล

"คุณจะทำเองหรือจะให้ฉันทำให้คะ"

"เดี๋ยวฉันทำให้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้อง!"

เธออยากไล่เพื่อนตัวดีสุดมีน้ำใจออกไปให้พ้นจากตรงนี้เหลือเกิน ตัวเองเป็นคนผิดมีอย่างที่ไหนจะให้เธอทำแผลเอง ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง

"เธอเป็นคนทำฉันเจ็บก็ต้องทำแผลให้ฉันสิ จะถามให้มากเรื่องทำไม"

ใบหน้าเหวี่ยงวีนตามฉบับนางร้ายในละครไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้ารู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด เพียงแต่เธอมองนิ่งๆแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงยากจะคาดเดา

"แต่คุณเป็นคนสะดุดล้มเองนะคะ"

"ก็เพราะว่าฉันจะมาขวางประตูยังไงเล่า เห็นก็เห็นอยู่ว่าฉันจะมาซื้อดอกไม้ ยังจะปิดประตูใส่ฉันที่เป็นลูกค้าอีก ไม่ได้เรื่อง"

หน็อยแน่ เป็นคนผิดแล้วยังมาโยนความผิดให้เธออีก ลืมตัวไปหรือเปล่าว่าวันนี้หล่อนอยู่คนเดียว

"ก็ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาซื้อนี่คะ เมื่อวานคุณก็น่าจะรู้ว่านี่คือเวลาปิดร้าน แล้วฉันก็ไม่ขายแล้วด้วย"

"ไม่รู้แหละ เธอต้องทำแผลให้ฉัน เดี๋ยวนี้"

เจนน่ากอดอกแล้วพูดขึ้น ในขณะเดียวกันระหว่างที่พูดดวงตากลมโตก็มองหน้าคนตัวเล็กแล้วก็มองต่ำไปที่เท้าของตนเองเพื่อบอกว่าให้หล่อนก้มลงไป

"แก ฉันว่า"

"แกช่วยขับรถไปจอดในที่ร่มให้หน่อยได้ไหมเพื่อนรัก ฉันไม่ชอบให้รถเปียกน่ะ เวลาใช้มือเปิดประตูแล้วมันสกปรก"

วันนี้เธอจะไม่ให้นับหนึ่งพูดอะไรขัดเธออีก การไล่ให้มันเอารถไปวนจอดที่อื่นนี่แหละเป็นการเปิดทางที่จะได้เล่นงานแม่นี่ได้สะดวก แน่นอนว่าเพื่อนสาวก็รำคาญความเอาแต่ใจของเธอเต็มทนเลยกรอกตามองบนแล้วเดินไปทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

หญิงสาวสองคนอยู่ในความเงียบจนได้ยินเพียงเสียงฝนตกหนักด้านนอกและเสียงเครื่องปรับอากาศภายในห้องเล็กๆ เจ้าของร้านคนสวยนั่งลงข้างๆเจนน่าก่อนจะพูดอย่างมีมารยาท

"ขออนุญาตนะคะ"

มือนุ่มจับเข้าที่มือของเจนน่าแล้วเริ่มทำแผลด้วยการล้างน้ำเกลือ ดาราสาวได้แต่คิดในใจว่ากับอีแค่จับมือก็ไม่เห็นว่าจะต้องขอตรงไหน เสแสร้งเป็นคนดีเหลือเกิน

"น้ำหอมกลิ่นเชยชะมัด"

และเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบมากจนเกินไป คนเจ็บเลยพูดขึ้นมาลอย ๆ เกี่ยวกับกลิ่นน้ำหอมที่เตะจมูกเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอหล่อน บางทีหล่อนอาจจะหลุดพูดชื่อแบรนด์น้ำหอมออกมาก็ได้

"น้ำหอมเหรอคะ"

คนตัวเล็กหยุดทำแผลไปชั่วครู่แล้วขมวดคิ้ว

"ก็ใช่น่ะสิ น้ำหอมที่เธอใช้น่ะ กลิ่นเชยชะมัด"

"ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมค่ะ"

"โกหก"

เธอเกลียดคนโกหกแบบสุดๆ หล่อนคงจะอายที่เธอพูดออกไปแบบนั้นแน่ ๆ ถึงได้บอกว่าไม่ได้ฉีดน้ำหอม แล้วกลิ่นอะไรมันจะหอมขนาดนี้

"เปล่าโกหกนะคะ ฉันพูดจริงๆ"

"ไม่จริง เธอโกหก"

"คุณจะไม่เชื่อก็เรื่องของคุณค่ะ แต่ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณได้กลิ่นหอมมาจากอะไร"

คนตัวเล็กก้มหน้าลงเตรียมที่จะทำแผลต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะนิสัยก้าวร้าวและถือวิสาสะแตะต้องตัวเธอโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต

"จิ๊ ก็ได้กลิ่นอยู่เนี่ยว่ามันหอม เนี่ย ตรงเนี๊ยะ เนี่ย ๆ ๆ"

นิสัยอยากเอาชนะของดาราสาวทำให้เธอเผลอลืมตัวทำสิ่งที่ไม่ควรทำไปชั่วคราว มือข้างที่ยังไม่ถูกทำแผลจับมือนุ่มของข้าวหอมขึ้นมาสูดดมจนติดจมูก เธอเลือกดมจุดแรกที่บริเวณข้อมือ ก่อนจะออกแรงกระชากคนตัวเล็กเข้ามาใกล้แล้วดมจุดถัดไปบริเวณข้อพับแขน สุดท้ายที่กระชากอีกครั้งจนคนตัวเล็กล้มทับเธอทั้งตัว จมูกโด่งรั้นสัมผัสเข้าที่ลำคอขาว ซึ่งไม่ว่าจะดมตรงไหนมันก็หอมไปหมด

"นี่ ทำอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยฉันนะ!"

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้มั้งที่คนตรงหน้าพูดแบบไม่มีหางเสียงกับเธอ แถมยังเสียงดังใส่อีกต่างหาก มือสวยยิ่งกำข้อมือของคนตัวเล็กแน่นขึ้นไปอีก

"ไม่ปล่อย! คนบ้าอะไรฉีดน้ำหอมทั่วตัวไปหมด"

เจนน่าตอบกลับไปด้วยความไม่ยอมแพ้ น่าแปลกที่เจ้าน้ำหอมนี่มันไม่ฉุนเลยสักนิด ยิ่งได้กลิ่นอ่อนๆแบบนี้ยิ่งทำให้ผ่อนคลาย  แบรนด์ไหนกันแน่

"โอ้ย ก็บอกว่าไม่ได้ฉีดไงเล่า! ปล่อยนะ"

"ไม่ปล่อย บอกมาก่อนว่าใช้น้ำหอมยี่ห้อไหน"

ถ้าวันนี้เธอไม่รู้ชื่อแบรนด์เธอก็จะนอนที่นี่แหละ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วจะหวงอะไรแค่แบรนด์น้ำหอม พอรู้ว่าเธออยากได้คงคิดอยากจะเอาชนะเก็บชื่อแบรนด์ไว้ไม่ยอมบอกน่ะสิ

"จะบอกครั้งสุดท้ายว่าไม่ได้ฉีดค่ะ ถ้าคุณไม่ยอมปล่อยฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย"

พอพูดถึงตำรวจขึ้นมาก็ทำเธอเจ็บแค้นในใจ ภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัวจนเธอต้องสะบัดหน้าหลายๆที

"ตำรวจมันก็เป็นแค่ชื่ออาชีพเท่านั้นแหละ ฉันไม่กลัวหรอก"

"..."

เพราะในวันที่เธอเสียแม่ไปตำรวจพวกนั้นก็คงไม่ได้รับรู้ความเสียใจของเธอหรอก ถึงขนาดที่ว่าเธอไปเกาะขาร้องขอความเป็นธรรมก็ยังไม่มีให้

"เอาง่ายๆคือเธอหลุดจากฉันไปให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยเรียกหาตำรวจ"

ข้าวหอมหยุดดิ้นในทันที เธอนอนทับอยู่บนตัวอีกคนที่คงจะลืมตัวไปว่ากำลังเจ็บ แววตาแข็งกร้าวของหญิงสาวสองคนกำลังมองกันราวกับว่านี่เป็นสงครามเงียบขนาดย่อม

"โรคจิต"

"เธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาว่าฉัน!"

"ก็มันจริงนี่คะ คนดีๆที่ไหนจะมาดมตัวคนอื่นทั้งที่เพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง"

เจนน่าหยุดนิ่งทันทีเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าที่ทำไปเข้าข่ายการคุกคามชัดๆ มิหนำซ้ำเธอกับหล่อนยังไม่ทันได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันเลย แต่ก็ช่างหัวมันปะไร คนแบบเธออยากทำอะไรก็ทำได้อยู่แล้ว

"จะเอาเท่าไหร่"

แต่เธอจะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด อย่างน้อยก็เอาเงินฟาดหัวหล่อนไปเป็นการรูดซิปปากเผื่อว่าหล่อนจะเอาเรื่องนี้ไปแฉลงโซเชียล

"คะ"

"ค่าเสียหายของเธอน่ะ จะเอาเท่าไหร่"

ดวงตากลมโตของคนด้านบนมองหน้าเจนน่าด้วยความสงสัย ทำเอาดาราสาวกลืนน้ำลายลงคอกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิด ก่อนที่บทสนทนาจะจบลงเพราะบุคคลที่สามกลับเข้ามาเสียแล้ว

"โอ๊โอ"

นับหนึ่งร้องออกมากับภาพที่เห็น ผู้หญิงสวยๆสองคนนอนทับกันบนโซฟาตัวเล็กๆ คนด้านบนแต่งตัวเสื้อยืดกางเกงขายาวธรรมดากับคนด้านล่างที่ใส่ชุดเดรสสุดเซ็กซี่ ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเข้ากันตรงไหน

หญิงสาวสองคนเด้งตัวออกจากกันในทันที ข้อมือเล็กที่ถูกกำจนแดงถูกปล่อยให้เป็นอิสระ กับอีกคนที่เป็นฝ่ายกระทำยืนขึ้นอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าลืมเจ็บ

"นับหนึ่ง เขียนเช็กให้แม่นี่สองแสน"

คนตัวสูงพูดออกมาเสียงแข็ง ใบหน้าและใบหูแดงก่ำคล้ายคนโกรธจัด

"ฮะ"

"เออ บอกให้เขียนก็เขียนสิ"

คนตัวเล็กสองคนต่างอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน จนในที่สุดคนเอาแต่ใจก็หยิบเช็กที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเขียนและโยนใส่หน้าข้าวหอมที่ยังนั่งงงๆอยู่บนโซฟา

"ครั้งหน้าฉันเอาเธอตายแน่"

เจนน่าชี้หน้าคนตัวเล็กแล้วพูดออกไป ทนเจ็บกัดฟันกรอดเดินออกมาจากร้านทั้งที่เธอเองก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าเธอจะเอาแม่นั่นตายด้วยเรื่องอะไร

"ฉันจะเอายายนั่นตายเพราะวันนี้ฉันยังไม่ได้ดอกไม้ยังไงล่ะ"