Chapter 1 The first petal

ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินสวนกันไปมาภายในห้องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มากนักด้วยท่าทีเร่งรีบ บางคนหอบข้าวของพะรุงพะรัง บางคนยุ่งวุ่นวายอยู่กับเครื่องสำอาง และบางคนที่วิ่งหาของกินรวมไปถึงเครื่องดื่ม หากมองภาพรวมทุกคนที่นี่มีสีหน้าเคร่งเครียดจนดูอึดอัด ยกเว้นหญิงสาวที่นั่งไขว่ห้างเล่นมือถือเครื่องหรูอยู่บนเก้าอี้ตัวสวย 

"ฮ่า ๆ ๆ ทำไมมันตลกอย่างนี้เนี่ย"

สาวเจ้าหัวเราะกับวิดีโอที่ถูกเปิดขึ้นมาในมือถือ จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ

"แฮ่ก ๆ มาแล้วค่ะคุณเจนน่า พิซซ่าที่คุณสั่ง"

หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักหอบแฮ่ก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยท่าทีหวาดระแวง ในมือถือถาดพิซซ่ากล่องหรูแทบจะถวายให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

"ไม่กิน เอาออกไป"

"คะ"

"ก็บอกให้เอาออกไปไงพูดไม่รู้เรื่องหรือไง!"

เจนน่าตะคอกใส่เธอด้วยความหงุดหงิด ทำเอาคนที่อยู่ในห้องสะดุ้งกันเป็นแถบ กลัวหัวหดจนมือไม้สั่นกันไปหมด โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ถือกล่องพิซซ่า เธอตอบรับเสียงสั่นแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง

"แล้วนี่จะเสร็จหรือยัง พิรี้พิไรอยู่นั่น เจนน่ามีคิวต้องรีบถ่ายนะคะ"

หล่อนพูดกับช่างทำผมที่มือสั่นเป็นเจ้าเข้า คนถูกถามตอบรับทันทีว่าใกล้เสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่วายถูกมองแรงด้วยสายตายากที่จะคาดเดา

"แล้วพิซซ่าที่สั่งมาเมื่อกี๊ใครจะกินก็กินนะคะ หรือถ้าจะไม่กินก็เอาไปให้หมามันกินซะ"

พูดแล้วก็นั่งเชิดอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนตาคู่สวยเหลือบไปเห็นหญิงสาวตัวเล็กที่เพิ่งถูกเธอตะคอกไปเมื่อครู่นั่งหลบมุมร้องไห้อยู่แถวใต้โต๊ะวางของ

"ถ้าคิดจะทำงานร่วมกับฉันแล้วจะอ่อนแอร้องไห้แบบนี้ก็ออกไปซะ คิวงานฉันมีเยอะนะ ไม่ได้มีเวลาเหลือไปนั่งปลอบใคร"

"..."

ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากันแล้วก็เงียบ เงียบชนิดที่ว่าเสียงเครื่องปรับอากาศยังดังกว่าเสียงลมหายใจหอบถี่ของช่างทำผมที่หวาดกลัวเธอจนฉี่จะราด

"แล้วก็ถ่ายฉากนี้เสร็จเจนน่าพอแล้วนะคะ นี่มันเลยเวลาพักผ่อนมาแล้ว เดี๋ยวหน้าจะโทรม"

เป็นที่รู้ดีของคนที่เคยร่วมงานกับดาราสาวคนสวยสุดจะเอาแต่ใจ 'เจนน่า วินด์เซอร์' ชื่อที่หลายๆคนก็ต่างหวาดผวาว่าในแต่ละวันตัวเองจะต้องเจอกับอะไรหากหวยออกได้ร่วมงานกับเธอคนนี้ นางมารร้ายดาวรุ่งพุ่งแรงจนฉุดไม่อยู่ ชี้อะไรต้องทำ สั่งอะไรต้องได้ ขี้เหวี่ยงขี้วีนจนคนต่างขนานนามว่าเป็นนางร้ายทั้งในจอและนอกจอ แต่เพราะหล่อนมากฝีมือเรื่องการแสดงทำให้ผู้กำกับหลายๆคนเลือกที่จะยอมเสี่ยงจ้างเธอให้มาร่วมงานด้วย

จะมีก็แต่เพื่อนสาวคนเดียวของเธอที่เรียกได้ว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวที่สามารถรับมือกับเธอได้อยู่หมัด นั่นก็คือ 'นับหนึ่ง'   หญิงสาวลูกครึ่งอังกฤษตาสีน้ำข้าวผมสีทอง นับหนึ่งเป็นเพื่อนกับเจนน่ามาตั้งแต่สมัยที่เธอยังไม่เข้าวงการ แต่แปลกที่หล่อนกลับมีนิสัยเข้าอกเข้าใจคนอื่นและใจเย็นมากจนหลาย ๆ คนแทบนึกไม่ออกว่าหล่อนสามารถเป็นเพื่อนกับเจนน่าได้ยังไง

"ยัยเจน ฉันมีข่าวร้ายจะบอก"

เสียงนุ่มๆของเพื่อนสาวที่กำลังขับรถดังขึ้นในขณะที่เจนน่ากำลังไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์เช่นเคย

"ไม่มีอะไรจะเป็นข่าวร้ายได้เท่ากับลิปสติกแท่งโปรดหมดตอนที่ต้องการใช้แบบสุดๆ"

สีหน้าเรียบเฉยปรากฏขึ้นในกระจกมองหลังที่อยู่ด้านหน้าของคนขับรถ รอยยิ้มมุมปากของนับหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาเช่นเดียวกัน

"เดี๋ยวแกก็รู้ว่าเรื่องนี้มันร้ายหรือไม่ร้าย"

เพื่อนสาวเหยียบคันเร่งสุดเท้าในถนนที่โล่งสุดๆยามดึก ทว่าดาราสาวไม่ได้มีท่าทีวิตกกังวลหรือหวาดกลัวแต่อย่างใด เธอกลับนั่งชื่นชมเล็บใหม่ที่เพิ่งจะทำไปหมาดๆเมื่อตอนกลางวันที่ผ่านมา

"แล้วก็เรื่องพิซซ่า ฉันฝากแกจัดการเขียนเช็กให้เด็กนั่นทีนะ"

"ที่แกไปตะคอกใส่เขาเพราะไม่อยากกินของที่สั่งมาแล้วน่ะเหรอ"

"ว้า ข่าวไปไวจังเลยนะทั้งที่แกไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย ไม่ทราบว่าอ้ายอีตัวไหนมันคาบข่าวไปบอกอีกล่ะ"

เจนน่าพูดขึ้นมาด้วยความเคยชิน เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข่าวฉาวพวกนี้มักจะไปถึงหูเพื่อนตัวดีของเธอเสมอโดยที่ไม่ต้องเปลืองน้ำลายเล่าให้ฟังเลยสักเรื่อง

"เออ จะหมาตัวไหนก็ช่างเถอะ เพราะที่ได้ยินมาแต่ละเรื่องก็ดี ๆทั้งนั้น"

"เขียนเช็กให้แม่เด็กคนนั้นไปสักสองแสนนะ ค่าพิซซ่าส่วนหนึ่ง ที่เหลือฉันให้เป็นค่าทำขวัญ เดี๋ยวจะสติหลุดไปซะก่อน"

"สองแสนเองเหรอคะคุณเจนน่า หนูกลัวมากเลยค่ะ ฮือ ๆ"

นับหนึ่งแกล้งทำเสียงเป็นร้องไห้แทนเด็กสาวคนนั้นเพื่อแหย่เพื่อนเธอ

"อ๊ะ ๆ สองห้าก็ได้ เศษเงินค่ะ"

เจนน่าพูดขึ้นแบบยิ้มๆตามประสาเพื่อนเล่นกันซึ่งแน่นอนว่าถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ได้เห็นรอยยิ้มขี้เล่นแบบนี้จากเธอ

"สองห้าเองเหรอคะคุณเจนน่า แต่ว่าหนูเสียน้ำตาไปหลายลิตรเลยนะคะ คุณจะไม่ให้ค่าน้ำเปล่าแยกต่างหากอีกสักแสนหนึ่งเหรอคะ"

"นี่ น้อย ๆ หน่อยนางหนู สองห้าขาดตัวย่ะ ฉันก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกันนะ"

ดาราสาวกระแนะกระแหนแล้วหัวเราะในลำคอ ก่อนจะส่ายหัวให้ความกวนของผู้จัดการส่วนตัว ซึ่งไม่นานนักรถคันหรูก็ได้มาหยุดจอดที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งที่นี่ไม่ใช่คอนโดของเธอ

"เดี๋ยวนะ แล้วแกจอดตรงนี้ทำไมอะ น้ำมันหมดเหรอ"

เจนน่าขมวดคิ้วถามเพื่อนเธอด้วยความสงสัย ตอนนี้ปาเข้าไปจะห้าทุ่มแล้วแต่เธอยังไม่ได้มาสก์หน้าเลยแล้วจะได้นอนกี่โมงกัน ขอบตาคล้ำพอดี

"นี่ไงข่าวร้ายของแก"

"อะไร"

เพื่อนสาวนั่งนิ่งไม่พูดอะไร ได้แต่ยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ให้ตัวร้ายอย่างดาราดังหันมองดูรอบๆเอาเองว่าที่นี่ที่ไหน

"ฉันไม่เล่นนะยัยหนึ่ง แกพาฉันมาที่นี่ทำไม"

"ก็ไม่ได้พามาเล่น มาร้านดอกไม้ให้ฉันเอาผ้าแกมาส่งซักหรือไง"

"ออกรถ"

เสียงนิ่งสั่งเพื่อนตัวดี ทั้งที่นับหนึ่งก็รู้ว่าเธอเกลียดดอกไม้อย่างกับอะไร ต่อให้เธอวิ่งรอบรถคันนี้สักยี่สิบรอบเธอก็ยอม แต่พื้นรองเท้าส้นสูงแสนแพงของเธอจะต้องไม่เหยียบเข้าไปในร้านเด็ดขาด

"ร้านดอกไม้เจ้าประจำที่เราซื้อกับเขาปิดถาวร ฉันเพิ่งมารู้ก็ตอนหัวค่ำนี่เอง"

"แล้ว"

เจนน่าตอบพยางค์เดียวเป็นคำถามว่าแล้วยังไง เพราะนี่มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะต้องมาเลือกซื้อดอกไม้ด้วยตัวเอง

"พรุ่งนี้มีงานเปิดตัวละครเรื่องใหม่ของแก แน่นอนว่าแม่นางเอกนางใจคู่แข่งแกจะต้องมีดอกไม้ช่อใหญ่ไปถวายเจ้าของค่ายอย่างแน่นอน"

พอพูดถึงนางเอกที่เธอเกลียดนักหนาก็พาให้หงุดหงิด นอกจากนางนั่นจะชอบประจบสอพลอเจ้าของค่ายแล้วยังทำตัวดีเข้าถึงง่ายไปทั่วจนคนรักคนหลง ต่างกับตอนที่อยู่กับเธอสองคนเหลือเกิน ลอตูแสหลู

"แกก็สั่งให้เขาเอามาส่งที่งานสิ ร้านไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องมาเลือกด้วยตัวเอง"

"ไม่ได้ ไม่ทัน ฉันได้ยินมาว่าคุณนางเอกเขาสั่งดอกไม้ช่อเท่าบ้านมาแล้วนะ ถ้าแกไม่มาเลือกไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เกิดพรุ่งนี้ร้านเอาช่อเล็กกว่ามาให้จะทำยังไง ไม่อายคนอื่นแย่เหรอ"

"..."

"โดยเฉพาะนักข่าว ถ้าเกิดยัยนั่นได้หน้าไป มีหวัง"

'ปัง'

เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับดาราสาวที่จ้ำอ้าวลงไปจากรถแล้วมุ่งตรงดิ่งไปยังร้านดอกไม้ตั้งแต่ที่นับหนึ่งยังไม่ทันพูดจนจบประโยค

'แอ้ด'

เจนน่าเปิดประตูร้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เธอยอมอยู่ในดงงูเห่าดีกว่าอยู่ในดงดอกไม้พวกนี้เสียอีก แต่เพราะเรื่องความโดดเด่นเธอจะยอมไม่ได้เด็ดขาด

"ขอโทษนะคะคุณลูกค้า ร้านปิดแล้วค่ะ"

เสียงหวานหูตะโกนดังออกมาพร้อมๆกับใบหน้าหวานของเจ้าของร้านที่ยืนยิ้มแฉ่งให้กับลูกค้าคนสวย

"คะ"

และเจนน่าที่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูร้านเพราะน้อยคนนักที่ได้เจอเธอตัวเป็นๆแบบนี้แล้วจะไม่มีท่าทีดีใจจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาขอถ่ายรูป

"ร้านปิดแล้วค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

เจ้าของร้านตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง กลิ่นหอมจากตัวหล่อนทำเอาดาราสาวหยุดนิ่งไปเพราะความหอมนั่นจนอยากจะถามออกไปว่าหล่อนใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรถึงได้หอมขนาดนี้ แต่เพราะเธอเป็นดาราดังยังไงล่ะ ถ้าจะถามคำถามนี้กับคนทั่วไปก็คงยังไงอยู่

"อะแฮ่ม ปิดแล้วเหรอคะ ขอเจนน่าซื้อแค่ช่อเดียวนะคะ"

คนตัวสูงกว่ากระแอมแล้วพูดชื่อตัวเองออกมา เผื่อว่าเจ้าของร้านคนนี้จะอ๋อขึ้นมาได้บ้างว่าเธอนี่แหละดาราตัวเป็นๆ แถมยังส่งยิ้มเป็นมิตรแบบนี้ให้อีกต่างหาก ถึงจะเป็นแค่การแสดงก็เถอะ เพราะตอนนี้ในใจเธอร้อนรุ่มเป็นไฟด้วยความหงุดหงิด

"ไม่ได้จริงๆค่ะคุณลูกค้า ต้องขอโทษด้วยอีกทีนะคะ"

สีหน้าของลูกค้าเปลี่ยนไปเป็นความฉงน เจนน่ากะพริบตาถี่ ๆแล้วชี้ที่ตัวเองก่อนจะโพล่งคำถามที่ไม่เคยถามกับใครมาก่อน

"นี่ คุณไม่รู้จักฉันเหรอคะ"

คนตัวเล็กเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงตั้งคำถามก่อนจะส่ายหัวไปมาแล้วก็ยิ้มบางๆส่งกลับไป

"ได้ยังไง ฉันเอง ฉันไงคะ เจนน่า วินด์เซอร์น่ะ"

คุณตัวโกงทำหน้าเหวอก่อนแหวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจปนประหลาดใจ บนโลกนี้ยังมีคนไม่รู้จักเธออยู่งั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้

"หึ ไม่รู้จักจริงๆค่ะ เราเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอคะ ฉันไม่คุ้นหน้าคุณเท่าไหร่"

คนตัวสูงอ้าปากหวอพูดไม่ออกจนกระทั่งเพื่อนสาวเดินเข้ามาเปิดบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง

"ทำไมนานจังยัยเจน"

"..."

"อ้าว สวัสดีค่ะคุณเจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าตอนนี้ยังขายอยู่ไหมคะ พอดีเราสองคนจำเป็นต้องรีบใช้ช่อดอกไม้มากๆเลยน่ะค่ะ"

นับหนึ่งถามออกมาด้วยความใจเย็นก่อนจะลูบหลังเพื่อนเบาๆให้อาการอ้าปากตาค้างนั่นดีขึ้น

"ขอโทษอีกครั้งค่ะ พอดีตอนนี้ร้านของเราปิดแล้ว รบกวนคุณผู้หญิงสั่งร้านอื่นก่อนแล้วกันนะคะ"

คนตัวเล็กพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง เพราะเธอเก็บกวาดร้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงไม่สามารถจัดช่อได้อีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องกวาดร้านใหม่ ดูทรงแล้วคงเป็นงานใหญ่แน่

"อะไรกัน คำก็ปิดสองคำก็ปิด กับอีแค่ดอกไม้ช่อเดียวมันจะอะไรกันนักกันหนา ฉันยอมจ่ายให้เธอสองเท่าของช่อดอกไม้ ทำให้ฉันเดี๋ยวนี้"

เจนน่ากอดอกชี้นิ้วสั่งคนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่นาทีก่อน ไหน ๆ ก็ไม่รู้จักเธอแล้ว ถ้าจะเป็นตัวเองใส่หล่อนก็คงจะไม่ใช่ปัญหา

"ขอโทษด้วยนะคะ ต่อให้คุณจะให้ฉันสิบเท่าของช่อดอกไม้ฉันก็ไม่ทำให้ค่ะ กรุณาถอยออกไปสักนิดนะคะ จะปิดประตูร้านค่ะ"

เจ้าของร้านคนสวยตอบกลับไปด้วยความสุภาพ ทำเอานับหนึ่งยิ้มแหยๆให้กับความเสียมารยาทของเพื่อนตัวเองแล้วทำการขอร้องอีกครั้ง

"ได้โปรดเถอะนะคะ ขอแค่ช่อใหญ่ๆช่อเดียวเลยค่ะ นะคะ"

ใบหน้าอ้อนๆกับตาแป๋วๆของคนตัวเล็กที่ทำการขอร้องถูกส่งไปยังอีกคนที่ดูลังเลในความสุภาพของหล่อน ถ้าคนตัวเล็กผมทองนี่มาคนเดียวก็คงจะใจอ่อนอยู่ แต่เพราะคำพูดที่ใช้เงินฟาดหัวของคนตัวสูงนั่นทำให้เธอปฏิเสธ แต่ก่อนจะพูดปฏิเสธออกไปเสียงตะโกนถามของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้นเสียก่อน

"อะไรกันลูก ข้าวหอม เสียงดังเอะอะไปถึงหลังร้านแหนะ"

หญิงสาววัยกลางคนท่าทางใจดีเดินออกมาจากด้านหลัง หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงดูสะสวยไม่ต่างกับคนตัวเล็กบ่งบอกว่าเธอสองคนเป็นแม่ลูกกัน

"ก็แม่นี่"

"ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนตอนนี้ แต่คุณน้าช่วยทำช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้พวกหนูสักช่อนะคะ พอดีว่าจำเป็นต้องใช้มากจริงๆ ถ้าคุณน้าไม่ช่วยพวกหนูสองคนเดือดร้อนกันยกใหญ่แน่ ๆ เลยค่ะ"

คนตัวเล็กใช้มือปิดปากเพื่อนสาวปากหมาด้วยความรวดเร็วก่อนที่โอกาสครั้งสุดท้ายจะจบลง คำพูดขอร้องยาวเหยียดของนับหนึ่งกับท่าทีสุภาพเรียบร้อยในการอ้อนวอนทำให้หญิงวัยกลางคนพยักหน้าตอบรับอย่างไม่ลังเล

"ได้สิจ๊ะ งั้นพวกหนูเข้ามาก่อนนะ น้าต้องใช้เวลาทำนิดหนึ่งจ้ะ ยืนรอด้านนอกจะเมื่อยซะเปล่าๆ"

นับหนึ่งขอบคุณอย่างนอบน้อมผิดกับอีกคนที่ทำท่าทางเหลือบตามองบนด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา กริยาที่แสดงออกทำเอานับหนึ่งต้องมองตาขวางจนเจนน่าหยุดทำแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงจนช่อดอกไม้ช่อโตถูกส่งให้กับคุณลูกค้าทั้งสองคน เจนน่าที่เก็บอาการเกลียดดอกไม้ไม่ค่อยจะอยู่ต้องหันหลังหลับตาปี๋ให้กับดอกไม้นั่น เธอรู้สึกเกลียดดอกไม้พวกนี้จะแย่ ทำไมจะต้องมาอยู่ท่ามกลางสิ่งที่ตัวเองเกลียดขนาดนี้ก็ไม่รู้

"ทั้งหมดเท่าไหร่คะคุณน้า"

"ทั้งหมดนี่สี่พันสองจ้ะหนู"

"คุณน้าคิดค่าเสียเวลาได้นะคะ บวกเพิ่มไปเลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ"

นับหนึ่งบอกกับคุณน้าสุดใจดีโดยที่ไม่ได้หันไปสังเกตเพื่อนของเธอที่ตอนนี้แทบอยากจะวิ่งออกจากร้านเต็มทน

"ไม่เป็นไรหรอกหนู น้าคิดตามราคาจริงนี่แหละ ค่าเสียเวลาอะไรกัน ไม่มีหรอกจ้ะ"

คนตัวเล็กยิ้มตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะหันไปสะกิดเพื่อนตัวดีให้จ่ายเงิน แต่จนแล้วจนเล่าเจนน่าก็ไม่หันมา อาจจะเพราะว่าในมือหล่อนถือช่อดอกไม้ที่เพื่อนคนนี้เกลียดแสนเกลียด จนกระทั่งเจ้าของร้านคนสวยที่กำลังกวาดร้านอยู่เดินเข้ามา

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

เสียงหวานถามเจนน่าที่เอาแต่ยืนหลับตานิ่ง หน้าตากล้ำกลืนแบบนั้นทำให้เธออดจะเป็นห่วงไม่ได้แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดไม่ดีกับเธอ

"อย่ามายุ่ง"

คนตัวสูงหลับตาแล้วพูดออกมาเบาๆ หล่อนสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเก็บนิสัยความเป็นตัวเองไว้กับตัว

"ฉันถามคุณดีๆนะคะ"

"แล้วฉันหยาบคายกับเธอตรงไหน"

เจนน่าลืมตาสะกดกลั้นตัวเองแล้วถามนิ่งๆ แววตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึกถูกส่งไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้า แต่แปลกที่ดวงตากลมโตนั่นจ้องตาเธอกลับอย่างไม่เกรงกลัว ผู้หญิงคนนี้เก่งมาจากไหนกันถึงได้กล้าสบตากับเธอ คนร้อยทั้งร้อยเมื่อเจอเธอในโหมดนี้ต่างก็ต้องหลบตากลัวเธอจนหัวหดกันทั้งนั้น

"เอ่อ นี่ค่ะคุณน้าเงิน ไม่ต้องทอนนะคะเอาไปเลย คิดซะว่าเป็นค่าเสียเวลาแล้วก็เสียมารยาทของเพื่อนหนูนะคะ"

สุดท้ายที่นับหนึ่งต้องควักเงินออกจากกระเป๋าตัวเองแล้วหยิบเงินเป็นฟ่อนขึ้นมาแบบลวกๆ ยัดใส่มือคุณน้าใจดีแล้วลากตัวเพื่อนเธอออกมาด้วยความรวดเร็วทั้งที่ตาขวางๆนั่นถูกมองมาทันทีที่เธอพูดว่าหล่อนเสียมารยาท

ทั้งที่นับหนึ่งเห็นว่าคุณน้าวิ่งตามออกมาเพื่อที่จะคืนเงินแต่เธอก็รีบขึ้นรถและรีบออกรถอย่างเร็วที่สุดเพราะกลัวว่าคุณน้าคนนั้นจะรู้จักเจนน่าจนเอาไปแฉพฤติกรรมสุดแย่จนเป็นข่าวใหญ่ให้เธอต้องตามล้างตามเก็บ

บรรยากาศบนรถเป็นไปด้วยความเงียบและน่าอึดอัด จนกระทั่งเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นมา

"ฉันเกลียดดอกไม้"

แววตาไร้ความรู้สึกที่นับหนึ่งเห็นเป็นประจำกลับมาอีกครั้ง เพราะเธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเจนน่าเจ็บปวดขนาดไหนเมื่อเห็นดอกไม้มากมาย ปมในใจเกี่ยวกับดอกไม้และการตายของแม่หล่อนยังส่งผลต่อความรู้สึกหล่อนมาจนถึงทุกวันนี้ ทว่าคำพูดถัดไปของเจนน่าทำให้เธอนึกประหลาดใจเหลือเกิน

"แต่ฉันจะกลับไปที่ร้านนั่นอีก"

"..."

"กลับไปทำให้แม่คนนั้นรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่หล่อนจะเล่นด้วย"