Chapter 4 Fourth petal

มื้ออาหารแสนเรียบง่ายในตอนเช้าถูกจัดขึ้นโดยหญิงวัยกลางคนที่กำลังอมยิ้มให้กับท่าทางของดาราสาวสุดสวยที่เพิ่งจะเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง ในคราแรกหล่อนดูเหมือนไม่ไว้ใจในรสมือของเธอ ทว่าข้าวต้มคำแรกที่ถูกตักเข้าปากกลับทำให้ท่าทางของหล่อนเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

"อร่อยจังเลยค่ะคุณน้า"

นั่นคือคำชมครั้งที่สิบของหล่อนในขณะที่เพิ่งทานหมดถ้วยที่สอง แววตาปิติด้วยความสุขถูกส่งไปยังผู้ทำ ทำเอาแม่ครัวใจดียิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจ

"แม่หนูนี่กินเก่งดีจริง ดูลูกสาวน้าสิ เขี่ยข้าวต้มในถ้วยเล่นมาสิบนาทีแล้ว"

เจนน่ามองไปยังใบหน้าเบื่อหน่ายที่เอาแต่ก้มมองชามข้าวต้มบนโต๊ะ เขี่ยไปเขี่ยมาไม่ตักเข้าปากสักที สมน้ำหน้าเหลือเกิน ถ้าการทานข้าวมื้อนี้มันอมทุกข์เพราะเธออยู่ด้วยก็เชิญอมทุกข์ต่อไปเถอะ

"ฮ่าๆๆ ก็มันอร่อยนี่คะคุณน้า แต่ลูกสาวคุณน้าดูเหมือนจะอึดอัดนะคะ ไม่พอใจเราหรือเปล่าคะ เราไปก็ได้นะ"

"โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกลูก เอาอีกสักถ้วยไหมจ๊ะ เหลืออีกเยอะเลย"

"ได้เหรอคะคุณน้า เกรงใจจัง"

ทุกๆคำพูดของหล่อนสำหรับข้าวหอมมันดูเสแสร้งแกล้งทำไปซะหมด ข้าวต้มของแม่ที่เธอชอบหนักหนาคงถูกหล่อนทานไปครึ่งหม้อได้แล้ว ซ้ำพอเห็นหน้าหล่อนเธอยังรู้สึกไม่เจริญอาหารอีกด้วย ไหนจะคำพูดกระแนะกระแหนนั่นอีก ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนยังไงกันนะ

"กินเยอะๆเลยนะหนู พออิ่มแล้วจะได้มีแรงทำงาน"

หญิงวัยกลางคนพูดไปยิ้มไปหลังจากตักข้าวต้มถ้วยที่สามให้กับลูกค้าคนสวยที่ดูเหมือนตอนนี้คล้ายว่าจะเป็นลูกสาวอีกคนของเธอไปซะแล้ว

ปกติมีเพียงข้าวหอมกับคนใกล้ชิดเธอเท่านั้นที่จะได้ชิมอาหารฝีมือเธอ ทว่าแม่หนูคนนี้น่ารักซะจนเธอนึกเอ็นดู ทั้งยังหน้าตาสะสวย ละม้ายคล้ายคลึงกับเพื่อนสนิทเธอตอนสาวๆอีก ในอนาคตเธอคงนึกเอ็นดูหล่อนมากกว่านี้หลายเท่า

"หนูอิ่มแล้วค่ะแม่ ขอตัวไปจัดดอกไม้ที่เหลือก่อนนะคะ"

คนตัวเล็กหงุดหงิดใจที่เห็นคนเป็นแม่เอาแต่ยิ้มเอ็นดูคนที่เธอรู้สึกไม่ชอบ ราวกับว่าเธอเป็นเด็กหวงความอบอุ่นจากแม่ ข้าวหอมลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไม่ดีนักก่อนจะเดินไปจัดการเอาฝาชีครอบถ้วยข้าวต้มที่เหลืออยู่เต็มถ้วย

การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาหญิงสาวสองคนซึ่งเจนน่าสงสัยเหลือเกินว่าทำไมหล่อนถึงไม่เก็บข้าวต้มในถ้วยนั่นทิ้งไปให้มันจบๆ

"ลูกสาวน้าแกเป็นคนขี้เสียดายน่ะ โดยเฉพาะกับข้าวหรืออะไรก็แล้วแต่ที่น้าเป็นคนทำให้ เขาจะไม่ทิ้ง"

"ดีจังเลยนะคะ"

นั่นเป็นสิ่งที่เธอพูดออกมาจากใจ คำว่าดีจังเลยของเจนน่าคือดีที่ข้าวหอมมีแม่และดีเหลือเกินที่แม่หล่อนน่ารักขนาดนี้ แถมดูๆไปแล้วยัยนั่นก็คงจะเป็นเด็กดีรักแม่น่าดูเชียว ตอนนี้ถ้าแม่เธอยังอยู่เธอก็คงจะรักแม่ไม่ต่างกัน แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอคงไม่ใช่คนขี้เสียดายขนาดนี้หรอก เงินทองมากมายมีถมถืด จะเก็บของเก่าๆที่ใช้แล้วไปทำไมกันล่ะ

"เอ้อนี่ข้าวหอม ไหนๆก็ไม่ได้กินข้าวแล้ว แม่ฝากจัดช่อสวยๆให้แม่หนูนี่สักช่อหนึ่งนะลูก"

ความคิดเรื่องแม่ของเจนน่าหยุดลงทันที มันถูกแทนที่ด้วยความคิดชั่วร้ายแทน

"กลัวว่าถ้าหนูจัดแล้วจะไม่ถูกใจเขาสิคะ หนูว่าแม่มาทำเองเถอะค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากได้ช่อดอกไม้ที่มาจากฝีมือเธอ"

คนหน้าร้านและหลังร้านตะโกนคุยกัน เจนน่าบอกกับคุณน้าว่าต่อจากนี้เธอจะมาอุดหนุนช่อดอกไม้ในทุกๆวัน ซึ่งบางครั้งเธอก็คงไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเองเพราะงานยุ่งเหลือเกิน

แต่ความจริงคือต่อให้ไม่มีงานเธอก็คงจะไม่กลับมาที่นี่อีกหากวันนี้เธอได้ชี้นิ้วสั่งแม่ข้าวหอมอะไรนั่นสมใจอยาก

ไม่นานนักบทสนทนาบนโต๊ะกินข้าวก็จบลงพร้อมๆกับถ้วยข้าวต้มที่ถูกล้างเรียบร้อยด้วยฝีมือของคนทำ ความจริงเจนน่าก็รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยที่นอกจากจะกินเยอะแล้ว ถ้วยก็ยังให้คุณน้าล้างอีกด้วย แต่เพราะคุณน้าบอกว่าจะทำเองเลยทำให้เธอรู้สึกผิดน้อยลงหน่อย เพราะฉะนั้นเธอไม่ผิด

"เดี๋ยวแม่ออกไปซื้อผลไม้แปปหนึ่งนะข้าวหอม ฝากดูแลคุณเขาด้วยนะ"

"ไม่ได้สิแม่ เดี๋ยวหนูออกไปเอง ขอจัดช่อแปปหนึ่งจะเสร็จแล้ว"

ช่อดอกไม้ช่อโตที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ถูกมองด้วยสายตาชื่นชมจากเจนน่าเพียงชั่วครู่ ถ้าให้บอกตามตรงเธอกลับรู้สึกชอบมันมากกว่าช่อที่คุณน้าจัดซะอีก แต่เพราะว่าแค่นี้มันยังไม่สะใจเลยอยากจะขอชี้นิ้วสั่งเป็นลูกค้ามากเรื่องอีกสักหน่อย

"เอาหน่า ไม่ต้องรีบหรอกลูกเดี๋ยวงานมันจะไม่ละเอียด แม่ไปเอง"

"..."

"ไปก่อนนะแม่หนู"

"สวัสดีค่ะคุณน้า ขอบคุณสำหรับมื้อเช้าอีกครั้งนะคะ"

ยิ้มหวานจริงใจที่หายากจากเธอถูกส่งไปยังคุณน้า และหลังจากที่คนใจดีก้าวพ้นจากหน้าร้านไปเจนน่าก็แปลงร่างกลับมาเป็นนางร้ายตัวจริง

"ทำใหม่"

"..."

คนตัวสูงยืนกอดอกพักขาแล้วบอกกับข้าวหอมให้ทำใหม่ทั้งหมด ดวงตากลมสวยมองมาที่เธออยู่ครู่เดียวแล้วก็หลุบต่ำเพื่อจัดช่อดอกไม้ต่อโดยไม่มีเสียงตอบกลับสักแอะ

"ฉันบอกให้ทำใหม่ไง"

"..."

เธอเกลียดความเงียบที่สุด โดยเฉพาะตอนที่เธอตั้งใจจะพูดด้วยแต่อีกคนเลือกที่จะไม่ตอบกลับ นี่หล่อนกล้าลองดีกับเธอจริงๆใช่ไหม

"นี่! ฉันบอกให้ทำใหม่เธอไม่ได้ยินหรือไง!"

เป็นอีกครั้งที่เธอลงไม้ลงมือด้วยการจับข้อมือเล็กๆนั่นอีกครั้ง คนตัวเล็กทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังไม่มีการโต้ตอบใดๆจากเธอ

"เป็นบ้าหรือไงพูดด้วยไม่พูดด้วยน่ะ!"

เจนน่าตะคอกใส่ข้าวหอมแล้วใช้แววตาดุคมมองหน้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง ถ้าวันนี้หล่อนยังจะกล้าขัดคำสั่งเธอก็ให้มันรู้ไป

"คุณนั่นแหละเป็นบ้าอยู่คนเดียว ฉันก็จัดดอกไม้ให้อยู่ดีๆแล้วคุณมาทำแบบนี้กับฉันทำไมคะ"

"ก็มันไม่ถูกใจนี่ ปกติลูกค้าคนอื่นสั่งแก้เธอโวยวายแบบนี้หรือไง ไร้มารยาท"

ข้าวหอมกัดฟันกรอดในทันที คำว่าไร้มารยาทจากผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอต้องใช้ความอดทนอย่างสูงที่จะไม่เสียมารยาทเอ่ยปากไล่หล่อนที่เป็นลูกค้าออกจากร้าน และแน่นอนว่าหล่อนเป็นคนแรกที่กล้าว่าเธอแบบนี้

"ค่ะ งั้นฉันจะทำให้ใหม่นะคะ"

นั่นเป็นคำเดียวที่ออกจากปากของข้าวหอม เธอเป็นคนยอมคนเพื่อจบปัญหาแต่เธอจะไม่ยอมเอ่ยปากขอโทษเด็ดขาดหากเธอไม่ผิด ซึ่งนั่นทำให้เจนน่ายิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มมุมปากเผยให้เห็นถึงความสะใจที่คนตัวเล็กไม่อาจเห็น ข้าวหอมตั้งหน้าตั้งตาจัดดอกไม้ใหม่ทั้งหมดโดยไม่เอ่ยปากบ่นสักคำ

"ฉันไม่ชอบสีน้ำเงิน เอามันออกไป"

ทว่าดวงตาคู่สวยกลับเหลือบไปเห็นสิ่งที่เกลียดที่สุด ความสะใจของดาราสาวทำให้หล่อนลืมที่จะเกลียดดอกไม้ไปชั่วครู่ โดยเฉพาะดอกไม้สีน้ำเงินที่เป็นมีดเล่มคม เธอจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อเห็นมัน สีหน้าเรียบเฉยที่พยายามจะกลั้นน้ำตาตกอยู่ในสายตาของข้าวหอมที่บังเอิญได้สบตากับหล่อนจนทำให้ดาราสาวต้องเบือนหน้าหนีเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวด ซึ่งน้อยครั้งนักที่คนอื่นจะได้เห็น

"คุณโอเคหรือเปล่าคะ"

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย และเพราะน้อยคนเหลือเกินที่จะเป็นห่วงความรู้สึกเธอทำให้น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้แทบจะทะลักออกมา หรือความจริงแล้วแม่นี่อาจจะถามเพราะอยากหัวเราะเยาะกัน บางทีน้ำตาของเธออาจจะทำให้หล่อนหัวเราะออกมาก็ได้

"เลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันจะไปรอในรถ ทำเสร็จแล้วก็ช่วยเอาไปส่งให้ด้วยล่ะ"

"..."

"แล้วอย่าลืมล่ะ ห้ามมีดอกสีน้ำเงินติดมาแม้แต่ดอกเดียว ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่"

ข้าวหอมพยายามเอียงหน้ามองท่าทีน่าสงสัยของคนตัวสูงที่หันหลังให้กับเธอ ทว่าหล่อนกลับรีบเดินออกไปเพื่อขึ้นรถของตัวเอง

และแม้เธอจะสงสัยก็ไม่ควรถามว่าทำไมถึงได้ดูเกลียดดอกไม้สีน้ำเงินหนักหนา เพราะนั่นคงเป็นเรื่องส่วนตัวที่หล่อนคงไม่อยากเล่าให้ใครฟัง โดยเฉพาะคนที่ถูกเกลียดอย่างเธอ

"ฮึก ฮือ"

เสียงร้องไห้ดังระงมภายในรถคันหรู คงมีแต่นับหนึ่งและผีในรถเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงร้องไห้แบบนี้จากเธอ เจนน่าใช้สองมือเกาะพวงมาลัยก้มหน้าลงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่ภาพความทรงจำอันแสนโหดร้ายแล่นเข้ามาในหัว

"แม่ตื่นสิคะ แม่ตื่นขึ้นมา"

ภาพที่เธอร้องเรียกหาผู้เป็นแม่ที่นอนจมกองเลือดน้ำลายฟูมปากปรากฏขึ้นมา ขณะนั้นเธอเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายที่กำลังตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้ามหาลัย ฐานะทางบ้านก็ระดับปานกลางไม่ได้ลำบากมากนัก และเพราะเป็นแบบนั้นทำให้พ่อของเธอต้องเหนื่อยวิ่งตามคดีกับตำรวจที่ไม่คิดจะทำงาน เพราะเธอเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา ไม่ใช่คนเด่นคนดัง

"เราคงหมดหวังแล้วลูก พ่อพยายามแล้วจริงๆ"

เสียงของผู้เป็นพ่อดังก้องอยู่ในหูทุกๆวัน ช่วงนั้นเธอต้องได้ยินพ่อพูดแบบนี้ซ้ำๆหลังจากที่เธอถามหาความเป็นธรรม สุดท้ายที่พ่อเธอบอกว่าตำรวจตัดสินคดีว่าแม่จงใจฆ่าตัวตายโดยการนำดอกไม้ช่อใหญ่มาวางไว้ในห้อง ซ้ำยังปิดหน้าต่างและประตูไม่ให้อากาศจากด้านนอกเข้า

"เรื่องที่พ่อไม่เคยบอกคือแม่แพ้ดอกไม้รุนแรงลูก"

นั่นยังคงเป็นข้อสงสัยที่ติดอยู่ในใจเธอเสมอมา ตลอดเวลาที่เธออยู่กับแม่ไม่เคยมีสักครั้งที่แม่จะเอ่ยปากบอกว่าหล่อนแพ้ดอกไม้ แต่เพราะครอบครัวของเธอก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดกับดอกไม้อีกนั่นแหละ ทำให้เธอไม่รู้ว่าที่พ่อพูดมันจริงหรือไม่จริง แล้วถ้านั่นคือคำโกหก พ่อจะโกหกไปทำไมกันล่ะ

แน่นอนว่าช่อดอกไม้สีน้ำเงินที่วางอยู่บนตู้หัวเตียงแม่วันนั้นยังคงติดอยู่ในหัวเธอมาจนถึงทุกวันนี้

'ก๊อกๆๆ'

เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำให้ดาราสาวหลุดออกจากโลกแห่งความโหดร้ายในอดีต เจนน่ากดปุ่มเปิดกระโปรงรถด้านหลังให้เปิดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันไปมองช่อดอกไม้เลยสักนิด ก่อนที่เสียงปิดกระโปรงหลังจะดังขึ้นทำให้หล่อนรีบออกรถด้วยความรวดเร็วโดยที่ไม่ได้เปิดกระจกเพื่อพูดคุยหรือขอบคุณข้าวหอมสักคำ หล่อนจะไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของเธอเด็ดขาด ตาบวมๆนี่ก็ด้วย

'23.00 น.'

ห้องกว้างคอนโดชั้นสูงใจกลางเมืองมองเห็นวิวเมืองหลวงในยามค่ำคืนที่ใครๆต่างก็อยากสัมผัสวิวสวยๆกับชีวิตสุดสะดวกสบายอย่างดาราสาว เจนน่า วินด์เซอร์ ผู้คนต่างเอ่ยปากอิจฉาความร่ำรวยและแสนเพอร์เฟกต์ของเธอ ยกเว้นตัวเธอเองที่ไม่ได้ยินดีในโชคชะตาของตัวเองเลยสักนิด

วิวด้านนอกไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเจ้าของห้องแต่อย่างใด เจนน่านั่งมองกระดาษแผ่นเล็กสีชมพูที่ติดมากับช่อดอกไม้ช่อโตหลังจากที่เพื่อนตัวเล็กของหล่อนกลับไป

'ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร แต่อย่าร้องไห้เลยนะคะ สู้ๆค่ะ'

"หึ จะให้สู้กับอะไรล่ะ กับเจ้าของร้านไร้มารยาทอย่างเธอน่ะเหรอ"

ดาราสาวอ่านข้อความซ้ำๆอยู่บนโซฟานุ่มตัวสีแดงก่อนจะพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ดีแค่ไหนแล้วที่นับหนึ่งไม่ได้เห็นกระดาษแผ่นนี้ที่ถูกแนบมาด้วยตอนที่เธอขอให้หล่อนช่วยมายกช่อดอกไม้ออกจากรถเพราะเธอไม่อยากจับมัน ไม่อย่างนั้นมีหวังถูกซักไซ้จนจนมุมแน่

เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงกับข้อความที่ยากจะคาดเดานี่ ใจหนึ่งก็นึกอับอายที่หล่อนเห็นน้ำตาของเธอ ซึ่งอาจจะเป็นตอนที่เธอรีบหันหลังให้ กับอีกใจที่นึกรู้สึกดีแปลกๆทั้งที่ไม่รู้ว่าหล่อนเสแสร้งแกล้งให้กำลังใจหรือเปล่า

"ฉันจะคิดซะว่าเธอเป็นแฟนคลับเงียบๆของฉันก็แล้วกันนะ"

พูดคนเดียวเสร็จก็ลุกขึ้นไปเอาเทปลายน่ารักมาแปะกระดาษไว้บนหัวเตียง ทีแรกเธอจะเอามันไปเก็บไว้กับโพสอิทที่แฟนคลับให้ แต่ก็กลัวว่ารัศมีความเกลียดที่เธอมีจะไปปะปนกับแฟนคลับที่เธอแสนรัก เพราฉะนั้นแยกแปะเอาไว้แบบนี้แหละดี ทุกครั้งที่เธอเห็นมันจะได้มีแรงในการเอาชนะหล่อนมากขึ้นอีก

"ครั้งนี้หล่อนยังโดนสั่งน้อยไปนะ"

เจนน่ายิ้มมุมปากก่อนจะถอนหายใจออกมาที่วันหยุดวันเดียวของเธอใกล้จะจบลง และพรุ่งนี้เธอต้องนำดอกไม้ช่อนี้ไปมอบให้กับคุณภูดิสอีกตามเคย

'ครืดๆๆ'

'นับหนึ่ง'

โทรศัพท์เครื่องสวยสั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะ ปรากฏเป็นชื่อเพื่อนรักที่เพิ่งกลับไปได้ไม่นาน เจนน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วน้อยครั้งมากที่เพื่อนของหล่อนจะโทรมารบกวนในเวลากลางคืน เว้นก็แต่จะมีเรื่องด่วนเข้ามา และส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่เรื่องดี

"ฮัลโหล ว่าไงแก"

ใจดวงน้อยเต้นตุ้บตั้บลุ้นคำตอบ สายนี้จะเป็นเรื่องอะไรดีล่ะ เธออาจจะโดนแบนจนติดเทรนด์ในทวิตเตอร์หรือเปล่า

"ยัยเจน คุณน้าร้านดอกไม้ถูกรถชน"