Chapter 6 Sixth petal

หลังจากเกิดเหตุการณ์ระทึกขวัญขึ้นในคืนนั้น ดาราสาวพยายามที่จะพูดคุยและถามข้อสงสัยกับข้าวหอมว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้ยังไงกันแน่

เธอกำลังหลอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ทว่ามันก็เป็นไปไม่ได้อีกที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับใครบางคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน เหมือนกับเด็กผู้ชายคนนั้นที่มีเพียงเธอและนับหนึ่งเท่านั้นที่เคยเห็น

'เป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะรู้ได้มากขนาดนั้น ต้องมีอะไรแน่ๆ'

เธอนั่งคิดเรื่องนี้วนไปวนมาจนหัวแทบระเบิด ในขณะที่คนทั้งกองถ่ายกำลังวุ่นวายมีเพียงเธอเท่านั้นที่ไขว่ห้างดูดน้ำมองเหม่อแล้วก็นั่งเงียบๆอยู่คนเดียว

"น้องเจนน่าครับ ถึงคิวแล้วครับ"

เจนน่าหยุดเรื่องทั้งหมดที่กำลังคิดตีกันวุ่นวายอยู่ในหัว ก่อนที่จะยิ้มรับอ่อนๆให้กับผู้กำกับที่ตะโกนเรียกเธอเข้าฉาก

"ฉากนี้ขอตบจริงนะครับ เอาเทคเดียวผ่านนะ"

เสียงโทรโข่งดังขึ้นให้เธอและคู่อริตัวจริงทำสมาธิหลังจากที่เธอและฮันนี่มายืนอยู่ด้วยกันหน้าฉาก วันนี้แหละที่เธอรอคอยเพื่อที่จะได้ตบยัยน้ำผึ้งป่าให้เต็มมือ ถ้าไม่ติดว่าจะดูไม่มืออาชีพเธออยากจะแกล้งเล่นพลาดสักสองสามหน จะได้ตบหล่อนซ้ำหลายๆทีให้สะใจ

เจนน่ากระหยิ่มยิ้มย่องเล็กน้อยก่อนที่เสียงนับเลขถอยหลังจะดังขึ้น

"ห้า สี่ สาม สอง แอคชั่น!"

ผีนางละครเข้าสิงหญิงสาวทั้งคู่ในทันที ต่างกันตรงที่อีกคนดูร้ายสมจริงราวกับไม่ได้อยู่ในบทบาท และอีกคนที่สวมบทเป็นนางเอกสุดนุ่มนิ่มเตรียมบีบน้ำตา

"นี่ มานี่เลยแม่ตัวดี เธอคิดเหรอว่าจะแย่งคุณไตรภพไปจากฉันได้น่ะ!"

เจนน่ากระชากอีกคนอย่างรุนแรงตามคำสั่งของผู้กำกับที่บรีฟกันไว้ก่อนหน้านี้

"เปล่านะคะคุณโฉม คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ สร้อยไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นนะคะ"

สีหน้าเจ็บปวดที่ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอกทำให้นางร้ายยกยิ้มนิดหน่อย ยิ่งส่งอารมณ์ให้คนที่ดูอยู่หน้าจอชอบใจ

"หึ นี่แกจะหาว่าฉันโง่ใช่ไหมนางสร้อย ได้"

'เพี้ยะ'

เสียงตบหน้าสวยๆดังฉาดไปทั่วกองจนทีมงานที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันอึ้ง ทว่านักแสดงก็ยังดำเนินบทบาทต่อไปโดยที่นางร้ายอย่างเจนน่าเริ่มจิกผมของนางเอกหลังจากที่หล่อนถูกตบแล้วร่วงไปนอนกองอยู่กับพื้น ทุกอย่างในซีนเป็นไปด้วยความเรียบร้อยและเป็นที่พึงพอใจอย่างที่สุดจนกระทั่งเสียงคัทดังขึ้น

"คัท! เก่งมากครับน้องเจนน่าน้องฮันนี่ วันนี้เรียบร้อยแล้วครับ ยกกองครับทุกคน ขอบคุณครับ"

ด้วยความที่เป็นฉากตบจริงทำให้เธอต้องแสดงความมีน้ำใจกับเพื่อนร่วมงานสักหน่อย เจนน่าเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยืนเอามือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ รวมไปถึงทีมงานที่ต่างเข้ามารุมดูอาการของนางเอกสุดเรียบร้อย

"เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหมฮันนี่ ขอโทษนะคะ"

แววตาแสดงความเป็นห่วงตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบๆที่คงดูไม่ออกว่าจริงหรือหลอก แต่สำหรับฮันนี่แล้วนี่มันเป็นแววตาปิศาจชัดๆ ในใจคงนึกสะใจอย่างที่เธอไม่ต้องคาดเดา

"อ๋อ ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่เจนน่า ฮันนี่เข้าใจ วันนี้พี่เก่งมากเลยนะคะ"

ในขณะเดียวกันนางเอกสาวก็ยกยิ้มอย่างน่ารักพร้อมยังให้คำชมกับรุ่นพี่ที่อายุห่างกันเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ทำเอาทีมงานยิ้มอย่างโล่งอกว่าวันนี้คงไม่มีมวยและหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะถ่ายจบ ซึ่งแน่นอนว่านักแสดงสาวทั้งคู่ต่างรู้กันดีว่าอีกคนมีเล่ห์เหลี่ยมมากแค่ไหน

"นี่เธอ ฉันฝากเอาอันนี้ไปให้พี่ติ๊กอ่านหน่อยสิว่ามันผ่านไหม"

"ค่ะๆ"

"เสร็จแล้วอย่าลืมเอากลับมาคืนล่ะ ฉันจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

เจนน่ายื่นกระดาษในมือให้กับเด็กสาวคนเดิมที่เธอตะคอกหล่อนเรื่องพิซซ่าในวันนั้น ซึ่งมันเป็นบทละครที่เธอกลับไปทำการบ้านมาว่าต้องเล่นหูเล่นตายังไงถึงจะถูกใจพี่ติ๊กซึ่งเป็นผู้กำกับ โดยที่มีรายละเอียดลักษณะท่าทางกำกับไว้อย่างชัดเจน หล่อนวิ่งออกไปตามคำสั่งเธอ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าเต็นท์ไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

จนกระทั่งเจนน่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จถึงได้เกิดเรื่องบ้าๆขึ้น ในขณะที่เธอกำลังสะพายกระเป๋าเตรียมไปหานับหนึ่งที่นอนป่วยอยู่ที่ห้อง จู่ๆนางเอกขวัญใจทีมงานก็เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเธอพร้อมกับผู้จัดการตัวอวบอ้วนที่เดินตามเข้ามาติดๆ 

ด้วยความที่ทีมงานที่เหลือมัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเก็บของด้านนอกทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับสถานการณ์แบบนี้เพียงคนเดียวภายในเต็นท์โล่งๆ

"เห็นไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับหน้าฉัน"

เจนน่ามองไปยังใบหน้าสวยๆก่อนจะพบว่าแก้มข้างที่เธอตบมีรอยแดงเป็นจ้ำๆรูปนิ้วซึ่งมันยังไม่หายดี

"ก็รอยตบไง เขาก็บอกอยู่นะว่าให้ตบจริง"

ดาราสาวยืนกอดอกยิ้มเยาะกับผลงานของตัวเองที่อีกไม่นานรอยนั่นก็คงจะหายไป อย่างน้อยมันก็ยังไม่ร้ายแรงเท่าการฝากบาดแผลไว้ที่หน้าหรอก

"แล้วคิดเหรอคะพี่เจนน่า ว่าฮันนี่จะยอมให้หน้าเป็นรอยอยู่ฝ่ายเดียว"

นางเอกตัวเล็กใช้เสียงสองคุยกับเธอด้วยความดัดจริต ก่อนที่ผู้จัดการตัวยักษ์ด้านหลังจะยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาเพื่อกดถ่ายอะไรบางอย่าง

ฮันนี่หันมองแก้วน้ำแดงที่วางอยู่บนโต๊ะวางของ ก่อนที่จะยิ้มมุมปากแล้วสาดมันเล็กน้อยใส่กระเป๋าใบหรูที่เจนน่าสะพายอยู่ 

"นี่! ทำอะไรของเธอเนี่ย"

เจนน่าแหวขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ กระเป๋าใบนี้ของเธอไม่ใช่ใบละห้าบาทสิบบาทนะ

ส่วนน้ำในแก้วที่เหลือก็ราดใส่ตัวเองจนหมดแก้ว แก้วพลาสติกใบนั้นถูกโยนทิ้งไปทางเจนน่าซึ่งเธอเอาแต่ยืนอึ้งและกำลังคิดที่จะเดินหนีด้วยความโกรธ เธอจะไม่ยอมเป็นตัวร้ายขนาดนั้นแน่

สองขายาวก้าวฉับๆเตรียมที่จะเดินออกจากเต็นท์ ทว่าผู้จัดการของอีกฝ่ายกลับมาขวางไว้ก่อน โดยที่นางเอกตัวดีหยิบช่อดอกไม้ที่แฟนคลับเธอให้มา ยกขึ้นฟาดเข้าที่ตัวเองจนดอกไม้พวกนั้นกระเด็นกระดอนไปกับพื้น ไม่นานนักเล็บยาวของสาวตัวเล็กก็ข่วนเข้าที่ใบหน้าของเจนน่าด้วยความตั้งใจจนเลือดออก ก่อนที่หล่อนจะร้องกรี๊ดออกมา ซึ่งดูเหมือนว่าอีกคนเพิ่งจะเริ่มกดถ่ายคลิปตอนนั้น

"กรี๊ด อย่าทำฮันนี่เลยนะคะพี่เจนน่า ฮันนี่ขอโทษค่ะ"

นางเอกสาวยกมือขึ้นมาไหว้เจนน่าโดยที่หล่อนแกล้งทำเป็นว่าตัวเองล้มลงไปกองอยู่กับพื้น โดยที่ทีมงานด้านนอกแห่กันเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจ

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันเละตุ้มเป๊ะแบบนี้ล่ะ"

เสียงชายหนุ่มที่เป็นผู้กำกับถามขึ้นเมื่อเห็นสภาพพื้นที่เละเทะไปหมด ซึ่งในระหว่างนั้นคนรับบทเป็นผู้ถูกกระทำก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ให้ทีมงานเข้ามาปลอบ

"อย่าสนใจเลยค่ะพี่ติ๊ก เป็นความผิดของน้องฮันนี่เองที่ไม่ระวังจนทำน้ำแดงหกใส่กระเป๋าของน้องเจนน่าอะค่ะ"

ผู้จัดการตัวดีของแม่นางเอกพูดขึ้น

"แล้วมันยังไง แค่น้ำแดงหกใส่กระเป๋ามันต้องลงไม้ลงมือขนาดนี้เลยหรือยังไง"

ทีมงานที่อยู่รอบๆต่างยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพ บ้างก็อัดคลิป บ้างก็ยืนกอดอกหันไปนินทากับเพื่อน ซึ่งภาพพวกนั้นมันทำให้คนเอาแต่ใจอย่างดาราสาวหน้าเปลี่ยนสี

"ก็แล้วแต่นะคะถ้าพี่ติ๊กจะเชื่อ เจนน่าไม่มีพยานอยู่แล้วล่ะค่ะ จะปลดกันออกจากงานก็เอาเลยสิคะ"

"..."

"แต่ก็ให้รู้ว่าไว้ว่ามันมีหมาบ้าแถวนี้มากัดเจนน่าทีเผลอ แถมเล็บยาวๆสกปรกๆยังเอามาข่วนหน้าเจนน่าอีก พี่ติ๊กจะจัดการเรื่องนี้ยังไงก็สุดแต่ใจเถอะค่ะ"

"ขอโทษค่ะ แต่ฮันนี่ต้องป้องกันตัว ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เจนน่าเจ็บตัวนะคะ ฮึก"

สาวตัวเล็กร้องห่มร้องไห้เล่นบทน่าสงสารจนคนรอบๆต่างพากันเดินเข้ามาโอ๋ นางร้ายมองหน้าทุกคนอย่างเอาเรื่อง โดยเฉพาะตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น

"เล่นบทนางเอกจนเคยตัวแล้วสินะ บีบน้ำตาเก่งขนาดนั้นน่ะ"

"เปล่านะคะ"

"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฮันนี่"

เจนน่าชี้หน้าคาดโทษหล่อนด้วยความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แววตาก้าวร้าวที่ใครๆได้เห็นก็ต่างพากันหลบตาทั้งที่เมื่อครู่ยังพากันยิ้มเยาะสะใจเธอ

ตาคมสวยมองไปรอบๆรวมถึงพื้นที่มีเศษดอกไม้และน้ำแดงกระจายเละเทะไปหมด ทว่าเธอกลับนึกอะไรดีๆได้แม้จะต้องฝืนใจไปสักหน่อย

นางร้ายในสายตาทุกคนก้มลงเก็บดอกไม้พวกนั้นด้วยความตั้งใจ แม้ในใจจะนึกขยะแขยงจนแทบอยากปล่อยก็ตาม

"ขออนุญาตเก็บดอกไม้ที่แฟนคลับให้มานะคะ เอาเป็นว่าจะเดินเรื่องยังไงก็ติดต่อมานะพี่ติ๊ก ลาค่ะ"

เจนน่ายกมือไหว้ผู้กำกับที่ดูทำหน้าไม่ถูกแล้วเดินออกมาอย่างไร้เยื่อใยกับสิ่งที่เกิดขึ้น คนฉลาดแบบเธอรู้อยู่แล้วว่าพี่ติ๊กไม่สามารถปลดเธอออกจากบทนี้ได้หรอก เพราะนอกจากจะเริ่มมีกระแสเปิดตัวนักแสดงแล้ว แน่นอนว่าคลิปที่บางคนถ่ายวันนี้จะต้องขึ้นเทรนด์จนเป็นกระแสใหญ่โตแน่นอน

'ฟึ่บ'

คนตัวสูงโยนช่อดอกไม้เข้าไปในรถก่อนจะใช้น้ำเปล่าในขวดล้างมือด้วยความรังเกียจ และสุดท้ายที่เธอขึ้นรถเหยียบคันเร่งเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายที่จะไปในทันที

'เยี่ยมไข้เอาไว้ก่อนนะนับหนึ่ง ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องพิสูจน์'

"หู้ยนี่แก พอฉันเห็นดอกไม้นะ ฉันนึกถึงดราม่าในทวิตเลยอะ"

"อันเดียวกันป้ะแก ที่เจนน่าเอาช่อดอกไม้ฟาดนางเอกอะ"

เสียงหญิงสาวสองคนที่เข้ามาเลือกซื้อดอกไม้ในร้านเจ้าประจำดังเข้าหูของข้าวหอม เธอกำลังจัดการกับหนามของดอกไม้ที่เพิ่งเอามาส่งใหม่โดยที่ในหัวก็เอาแต่คิดว่าเธอจะหลบหน้าดาราคนนั้นได้อีกนานแค่ไหน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเธอก็แทบจะวิ่งหนีหล่อนทันทีที่บังเอิญพบกันที่โรงพยาบาลตอนไปเยี่ยมแม่

"ไม่คิดเลยเนอะว่าตัวจริงจะร้ายขนาดนั้น"

"จริง ส่องแท็กกันยันสว่างไปเลยแกเอ้ย"

เจ้าของร้านตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆลูกค้าสองคนเพื่อสอบถามว่าเขาสนใจซื้อดอกไหน ทว่าตาสวยดันเหลือบไปเห็นภาพในโทรศัพท์ที่เป็นผู้หญิงคล้ายกับคนที่เธอกำลังหลบหน้าอยู่ตอนนี้

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะรับดอกอะไรดีคะ"

"แปปหนึ่งนะน้องข้าวหอม พี่ขอเลือกก่อน"

หนึ่งในหญิงสาวตอบกลับมาทั้งที่ตายังคงจ้องโทรศัพท์ ทำให้เธอนึกสงสัยขึ้นมาจริงๆว่าคนในภาพใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า

"ขอโทษนะคะ อันนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"

สุดท้ายที่เธอตัดสินใจถามออกไป ฟังดูแล้วมันคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ซึ่งตัวเธอเองก็ภาวนาว่าอย่าให้เป็นหล่อนเลย เพราะดูจากกระดาษโพสอิทที่แนบมาด้วยเมื่อวันก่อนก็คงจะเป็นฝีมือของหล่อนอย่างแน่นอน จากที่เธอเห็นในนิมิตคืนนั้นน่ะ

'เพราะอันที่จริงเขาก็จิตใจอ่อนโยนกว่าที่คิด'

"โหย ข่าวออกจะดัง ที่น้องเจนน่านางร้ายเอาดอกไม้ฟาดน้องฮันนี่น่ะ เรื่องกำลังสดๆร้อนๆเลยนะ"

ลูกค้ายื่นโทรศัพท์ให้ข้าวหอมได้เห็นกับตา คลิปที่คนคุ้นเคยของเธอกำลังถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามจากคนรอบข้าง รวมไปถึงใครสักคนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น

"คลิปมีแค่นี้เหรอคะ"

สิ่งแรกที่เธอคิดถูกถามออกไป เพราะดูจากที่เห็นก็ยังไม่ได้มีการลงไม้ลงมืออะไรสักอย่าง มีแต่คนที่ยืนอยู่เฉยๆ

"ก็มีแค่นี้อะสิ นี่พี่ก็กำลังรอนะว่าจะมีช็อตเด็ดตอนตบกันออกมาเมื่อไหร่"

"ไม่ใช่ตบกันนะแก น้องฮันนี่โดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวย่ะ"

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ข้าวหอมนึกอยากจะด่าคนมากที่สุด เธอยอมรับว่านิสัยของอีกคนที่ไม่น่ารักก็มีเหมือนกัน แต่นี่หล่อนกำลังถูกกล่าวหาจากคลิปที่แค่ยืนเฉยๆ

"แล้วสรุปพวกพี่จะซื้อดอกไม้ไหมคะ"

คนตัวเล็กถามออกไปแบบยิ้มๆทั้งที่ในใจเพียงอยากจะไล่ผู้หญิงสองคนนี้ออกจากร้าน

"ก็อยากซื้ออยู่หรอก แต่เลือกไม่ได้ว่าจะเอาดอกไหนดี งั้นเดี๋ยวพี่มาใหม่นะจ๊ะ"

"ขอบคุณนะคะ เชิญค่ะ"

ข้าวหอมตอบอย่างมีมารยาทก่อนจะใจดีเปิดประตูให้กับลูกค้าสองคนได้เดินออกจากร้านอย่างสะดวกสบาย จนกระทั่งมีใครบางคนมาดักพวกหล่อนเอาไว้ที่หน้าประตู

"ว้าย"

ลูกค้าปากแจ๋วสองคนร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อคนในคลิปที่เจ้าหล่อนเปิดดูเมื่อครู่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว แววตาที่ยากจะคาดเดาถูกส่งมาที่คนด้านหลังอย่างข้าวหอม พร้อมๆกับรอยแผลที่ถูกข่วนบนใบหน้าซึ่งเธอไม่ทันได้เห็นจากในคลิป

ทว่าในมือนั่นกลับถือช่อดอกไม้ที่สภาพแทบจะดูไม่ได้ ก่อนที่ผู้หญิงร่างสูงในมาดนางร้ายจะพูดขึ้น

"เธอต้องช่วยฉัน"