Chapter 3 Third petal

ดอกไม้สีสันสวยงามหลากหลายสายพันธุ์ถูกจัดอยู่ในตะกร้าสานใบใหญ่โดยฝีมือเจ้าของร้านอย่างข้าวหอม เธอเป็นผู้หญิงที่สุภาพเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ เก่งเรื่องงานฝีมือ งานจัดดอกไม้ งานบ้าน และเรื่องต่างๆอีกมากที่แม่ศรีเรือนควรจะเป็น และเพราะเป็นเช่นนั้นแม่ๆหลายคนที่มาอุดหนุนดอกไม้จึงมักจะทาบทามข้าวหอมให้กับลูกชายของตนเป็นประจำ

ติดแต่เพียงว่าเธอขยันมากซะจนแทบไม่สนเรื่องภายนอก ไม่ว่าจะเป็นโซเชียลมีเดีย วิทยุ โทรทัศน์ หรือแม้แต่กระทั่งเพศตรงข้าม ไม่ว่าหนุ่มคนไหนจะมาขายขนมจีบเธอก็มักจะเมินหน้าหนีเสมอ เพราะชีวิตเธอมีเพียงเหล่าดอกไม้แล้วก็แม่เท่านั้น

"เป็นไงบ้างลูก แม่รู้สึกว่าดอกไม้ที่มาจากเจ้านี้วันนี้มันช้ำแปลกๆ หรือแม่คิดไปเอง"

"แม่ไม่ได้คิดไปเองหรอกค่ะ เพราะคุณพ่อของคนดูแลดอกไม้พวกนี้กำลังป่วยหนัก หนูเห็นคนกำลังจะตายค่ะแม่"

ข้าวหอมวางดอกไม้ที่ช้ำที่สุดลงกับโต๊ะ ก่อนจะใส่ถุงมือแล้วจัดการกับดอกไม้ดอกอื่นๆต่อไปเหมือนทุกๆวัน อีกอย่างหนึ่งที่มีเพียงเธอและแม่ที่รู้ก็คือเธอมีพลังวิเศษบางอย่างที่มนุษย์คนอื่นไม่มี

"ดอกไม้บางดอกถ้ามันช้ำมากก็ปล่อยมันไว้เฉยๆเถอะลูก ลูกแม่ไม่จำเป็นต้องรู้ที่มาของดอกไม้ทุกๆดอกหรอก"

หญิงสาววัยกลางคนลูบหัวลูกสาวคนเดียวของเธอ เท่าที่จำได้เรื่องน่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับข้าวหอมตั้งแต่แกอายุได้หกขวบ อาชีพในวัยสาวของเธอก็คือเปิดร้านดอกไม้ แน่นอนว่าลูกสาวตัวเล็กก็ต้องอาศัยอยู่ด้วยเป็นธรรมดา หากแต่มีวันหนึ่งที่ข้าวหอมซนจนนำมือไปจับดอกไม้ช้ำๆดอกหนึ่งที่ใกล้เน่า เด็กน้อยร้องไห้ตกใจและเล่าให้เธอฟังว่าเธอเห็นอะไร

"คุณแม่ขา เลือดเต็มไปหมดเลยค่ะ รถทับคุณลุง"

และไม่นานนักที่เจ้าของสวนดอกไม้ติดต่อเข้ามาเพื่อแจ้งข่าวร้ายกับเธอว่าต่อจากนี้ไปคนส่งดอกไม้จะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เพราะคุณลุงที่เพิ่งส่งดอกไม้เมื่อเช้านี้ถูกรถสิบล้อทับจนร่างแหลกไปกับพื้น และนั่นคือจุดเริ่มต้นของพลังบ้าๆนี่ที่เกิดขึ้นกับลูกเธอ ทุกครั้งที่ข้าวหอมจับดอกไม้ด้วยมือเปล่าเธอจะเห็นเรื่องราวบางอย่างของดอกไม้ดอกนั้น ที่บางครั้งก็อาจจะเป็นอดีตหรือไม่ก็อนาคต ทำให้ทุกวันนี้ลูกสาวสุดที่รักของเธอต้องใส่ถุงมือตลอดเวลา

"หนูกลัวจนหายกลัวแล้วล่ะค่ะแม่ บางทีก็ไม่ได้อยากเห็นแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ"

ข้าวหอมหันไปกอดผู้เป็นแม่แล้วก็เอาใบหน้าซุกซบกับหน้าท้องอุ่นๆ เพราะเธอรักแม่มากเหลือเกินถึงได้ยอมสืบต่อกิจการร้านดอกไม้ที่แม่รักนักหนา เริ่มแรกแม่ก็ไม่ยอมแต่เป็นเพราะอายุที่มากขึ้นทำให้เธอป่วยออดๆแอดๆ เพราะข้าวหอมไม่มีใครนอกจากแม่เธอเลยตัดสินใจยอมมอบกิจการนี้ให้ลูกสาวได้ดูแลต่อเพื่อที่จะได้อยู่กับลูกนานๆ

"เอ้อ แล้วเมื่อไหร่คุณคนนั้นเขาจะมาอีกล่ะลูก"

"คนไหนคะ"

"ก็คุณคนที่สวยๆไง นี่แม่รอคืนเงินเขามาหลายวันแล้วนะลูก ไหนจะเช็กเงินแสนนั่นอีก"

"ช่างเขาเถอะแม่ เดี๋ยวเขาจะมาก็มาเองแหละ"

"เอ้า ลูกคนนี้นี่"

ข้าวหอมทำหน้าไม่สบอารมณ์ทุกทีที่ได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงเอาแต่ใจคนนั้น ความจริงเธอจับสังเกตได้แล้วว่าหล่อนจะมาที่นี่ตอนไหน และตอนนั้นจะเป็นตอนที่เธอหนีไปเสมอ ทิ้งร้านไว้กับเจ้าน้ำหวานที่ชอบดาราคนนั้นนักหนา และแม้เธอจะฝากเช็กกับเงินที่เกินมาวันนั้นเพื่อคืนหล่อนแต่หล่อนก็บอกว่าจะไม่รับจนกว่าจะได้เจอเธอด้วยตัวเอง

"อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะแม่ ลูกค้าน่ารักๆมีให้สนใจตั้งเยอะ"

"แหนะ ยังอีก แล้วเขาไม่น่ารักตรงไหนล่ะลูก ปกติลูกสาวแม่ไม่เคยว่าใครก่อนนี่นา"

"หนูก็พูดไปแบบนั้นแหละค่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า"

ข้าวหอมยิ้มอ่อนๆก่อนจะชวนคุณแม่สุดที่รักไปกินข้าวที่หลังร้าน เธอถอดถุงมือออกเตรียมจะเดินเข้าไปถ้าไม่ติดว่าแม่ทักใครบางคนที่กำลังจะเดินเข้ามา ใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอสักเท่าไหร่

"อ้าว นี่ไง พูดถึงคุณก็มาพอดีเลย สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะคุณน้า หนูมาซื้อดอกไม้ค่ะ"

คนตัวสูงในชุดสายเดี่ยวสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดๆพูดขึ้นอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเป็นคนละคนกับที่เธอเจอในทุกวัน แล้วเพื่อนที่มารยาทดีคนนั้นไม่ได้มาด้วยหรือไง

"เอาดอกอะไรเลือกตามใจเลยลูก แล้วก็เงินน้าว่าจะคืนตั้งหลายวันแล้ว ไม่เจอแม่หนูสักที"

"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณน้า หนูให้เพราะเต็มใจให้ค่ะ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร"

"ต๊ายตายดูพูดเข้า ทำอาชีพอะไรถึงได้มีเงินเยอะขนาดนั้นล่ะจ๊ะ เงินมันมากไป น้าคงไม่สบายใจที่จะรับไว้หรอกจ้ะ"

"หนูเป็นดาราค่ะ ที่ผ่านมางานเยอะมากแล้วค่าตัวก็สูงพอสมควร เพราะแบบนั้นหนูถึงไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้นค่ะ คุณน้ารับไว้เถอะนะคะ ถือว่าเป็นค่าน้ำใจที่ช่วยหนูไว้ตอนเดือดร้อนค่ะ"

เจนน่าพูดแล้วก็มองหน้าลูกสาวของคุณน้าอย่างจิกกัด เพราะวันนี้เธอเจอคุณน้าใจดีเลยแผลงฤทธิ์ใส่แม่หล่อนไม่ได้มากนัก แล้วก็ไม่คิดว่าจะได้มาที่นี่อีกหลายๆครั้งด้วย แต่เพราะวันที่ผ่านมาเธอยังไม่ได้รับชัยชนะจากการชี้นิ้วสั่งคนข้างหลังน่ะสิ มันไม่สบายใจจนถึงขนาดที่จะต้องแวะมาทุกวันด้วยตัวของเธอเอง

"ที่แท้ก็เป็นดารานี่เอง เสียดายที่บ้านน้าไม่มีคนสนใจดูทีวีเลย แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ได้มาเจอหนูนอกจอนี่เนอะ"

"อ๋อ ค่ะ ฮ่าๆๆ"

ดาราสาวหัวเราะแบบฝืนๆเพราะนี่คงเป็นที่แรกที่เธอปรากฏตัวแล้วไม่มีใครมีท่าทีดีใจหรือตื่นเต้น เพราะแบบนี้นี่เองแม่นั่นถึงไม่รู้จักเธอ

"แล้วเงินแสนที่ให้ลูกน้ามาล่ะ ค่าตอบแทนน้ำใจอะไรจะเยอะขนาดนั้น"

"ค่าตอบแทนอะไรกันคะคุณน้า"

"ก็เห็นข้าวหอมบอกว่าคุณให้เงินมาเป็นค่าตอบแทนที่เขาทำแผลให้น่ะ"

"อ้าว นี่เธอยังไม่ได้เล่าให้คุณน้าฟังหรอกเหรอ เรื่องคืนนั้นน่ะ"

"..."

ข้าวหอมยืนนิ่งแล้วก็ได้แต่เจ็บใจที่อยู่ดีๆผู้หญิงคนนี้ก็มาพูดเรื่องนั้นต่อหน้าแม่ เธอเพียงบอกแม่ไปว่าเงินแสนที่หล่อนให้มาเป็นค่าตอบแทนสำหรับการทำแผล ใครมันจะไปเล่าเรื่องน่าอายแบบนั้นกัน

"มันยังไงกันแน่ลูก เงินเป็นแสนจะมาล้อกันเล่นไม่ได้นะ"

"คุณก็เล่าเองสิคะว่าคืนนั้นคุณทำอะไรฉัน"

วิถีนักแสดงอย่างเจนน่าก็ต้องมีไหวพริบการเอาตัวรอดเป็นธรรมดา แม่ตัวดีจ้องจะโยนขี้มาให้เธอเป็นคนเล่า แล้วใครมันจะไปยอมบอกว่าตัวเองไปฉวยโอกาสใส่ลูกสาวเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ

"ก็ไม่ได้ทำอะไรนะคะ เราคุยกันแล้วไงว่าเงินแสนที่ให้ไปเป็นค่าจ้างให้เธอบอกว่าใช้น้ำหอมแบรนด์ไหนน่ะ"

เจนน่าชะเง้อคอมองแกล้งทำเป็นพูดกับข้าวหอมที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณน้า ซึ่งความจริงแล้วคืนนั้นเราไม่ได้ตกลงอะไรกันสักอย่าง

"หื้ม เดี๋ยวนี้หนูใช้น้ำหอมด้วยเหรอลูก แม่ไม่เห็นจะได้กลิ่นแปลกไปตรงไหน"

ดาราสาวขมวดคิ้วสงสัย คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด นอกจากลูกสาวจะขี้โกหกแล้วคนเป็นแม่ยังจมูกไม่ดีด้วยเหรอเนี่ย เธอยืนอยู่ห่างจากหล่อนขนาดนี้ยังได้กลิ่นอยู่เลย

"หนูไม่ได้ใช้ค่ะแม่ แต่คุณเขาไม่เชื่อ"

"ก็เนี่ย ฉันยืนอยู่ตรงนี้ยังได้กลิ่นอยู่เลย คุณน้าไม่ได้กลิ่นเหรอคะ เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆติดหวานนิดๆน่ะ เหมือนกลิ่นเด็ก"

"อ๋อ ฮ่าๆๆๆ แม่หนูนี่ก็อธิบายกลิ่นซะละเอียดเลย น้านึกออกแล้วๆ"

"ใช่ไหมคะ คุณน้าได้กลิ่นเหมือนกันใช่ไหม"

เจนน่าหัวเราะออกมาก่อนจะยักคิ้วให้กับคนตัวเล็ก ในที่สุดคุณน้าก็ได้กลิ่นนี้สักที ทีนี้ก็บอกได้แล้วสิว่านี่มันยี่ห้อไหน

"จ้ะ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่ไหนหรอก กลิ่นหอมจากตัวลูกสาวน้านี่แหละ"

"คะ"

"ไม่ใช่หนูคนแรกหรอกที่ถามถึงกลิ่นนี้น่ะ ลูกสาวน้าเป็นคนตัวหอมมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ ขนาดเหงื่อออกเยอะก็ยังหอมเลย แกเลยไม่จำเป็นต้องใช้พวกเครื่องหอมน่ะ ครีมทาตัวก็แทบจะไม่ได้ใช้เลยจ้ะ กลิ่นนี้แหละกลิ่นเดิมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

ยิ่งคุณน้าใจดีหัวเราะใส่เธอมากแค่ไหนเธอก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากแค่นั้น ภาพในหัวที่เธอเอาแต่หอมคนที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างหลังวกกลับเข้ามาทุกฉากทุกตอน ทำเอาหน้าร้อนไปหมด ชักจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ซะแล้ว

"อ่อ เรื่องเป็นแบบนี้นี่เองเนอะ งั้นเงินนั่นคุณน้าเก็บไว้ใช้เลยค่ะ ถือซะว่าเป็นค่าเข้าใจผิดของหนูเอง"

"อะไรกัน แม่หนูคนสวยนี่ก็จะจ่ายอย่างเดียวเลย น้าไม่เอาหรอกจ้ะ"

"งั้นคุณน้าหักออกจากค่าดอกไม้ของหนูก็ได้ค่ะ คิดซะว่าจ่ายครั้งเดียวแล้วก็หักไป จะได้สบายใจ"

ข้าวหอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหลังให้กับหญิงสาวสองคนแล้วกรอกตาขึ้นมองบนอย่างขัดใจ ทำไมไม่รู้เธอถึงได้รู้สึกไม่ค่อยเป็นมิตรกับผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าหล่อนจะพูดดีกับแม่เธอก็เถอะ

"โอเคๆ งั้นแล้วแต่แม่หนูแล้วกัน ยืนคุยกันซะนานเชียว เอาดอกอะไรดีจ๊ะ"

เจนน่ามองไปรอบๆร้านแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกจนลืมไปว่ามีเจ้าของร้านถึงสองคนจับจ้องเธออยู่ เกลียดดอกไม้แต่ก็ต้องมาเลือกด้วยตัวเอง รู้สึกแย่ชะมัด

"เป็นอะไรหรือเปล่าหนู ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะจ๊ะ"

"อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ พอดีหนูไม่สบายนิดหน่อย"

"ตายแล้ว งั้นขออนุญาตนะจ๊ะ"

หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาใช้หลังมืออังเบาๆที่หน้าผาก เธอชะงักไปนิดหน่อยแล้วก็ยืนเกร็งจนตัวแข็งเพราะคุณน้าเป็นคนแรกที่ได้แตะต้องตัวเธอแบบนี้หากไม่จำเป็น

"ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา แต่ไม่เป็นไร เช้านี้น้าต้มข้าวต้มไว้หม้อใหญ่เลย ถ้าหนูไม่รังเกียจก็ทานข้าวกับน้าสักมื้อหนึ่งนะจ๊ะ"

"แต่แม่คะ!"

ตอนแรกเจนน่าคิดจะปฏิเสธให้ได้ แต่เพราะเสียงหวานๆของคนด้านหลังที่ขัดขึ้นมาทำให้เธอเปลี่ยนใจทันที ถ้าการทานข้าวร่วมโต๊ะกับเธอมันทรมานมากนักก็เชิญเจ็บปวดเจียนตายได้เลย

"ได้เลยค่ะคุณน้า หนูกำลังหิวอยู่พอดีเลย ขอรบกวนฝากท้องสักมื้อหนึ่งนะคะ"

'เตรียมตัวทานมื้อเช้าแสนอร่อยกับฉันได้เลยแม่ข้าวหอม!'