04

[Chapter 4]

"Thank you." I said, saka kinuha ang isang pack ng tissue.

"Oh, eto." sabi pa ni Asher sabay abot sa akin ang isang strawberry milk.

Suminga muna ako saka kinuha sa kaniya ang inumin, hindi ko mapigilang hindi mapasinghot dahil kanina pa ako umiiyak. Magang-maga na rin siguro ang mata ko, nakakahiya para kay Asher.

Nakaupo lang kami sa isang bench na nasa ilalim ng puno ng Narra, kakaunti lang ang estudyante rito dahil busy kakanood ng ibang laro sa iba't-ibang parte ng school. Balita ko rin ay nanalo sila Joaquin, hindi na naglaro si Asher dahil sabi niya ay sasamahan niya raw ako.

"Alva, tumahan ka na, wala ka ng tubig sa katawan mo," ani niya at napatawa, nakita kong humigop siya sa iniinom niya, mas lalo pa akong naiyak sa sinabi niya para lang magpanic siya.

"H-hoy! J-joke lang naman e'! 'Wag ka ng umiyak!" sabi pa niya at niyakap ako ng mahigpit, hinagod-hagod pa niya ang likuran ko.

"Sorry... I... I just can't believed that Joaquin shouted at me in front of other people, i-it was emabarassing, Asher," I said, hindi pa rin talaga ako maawat sa pag-iyak.

"I just wanted to help, alam mo naman kung gaano ako kaconcern sa kaniya, 'di ba?" ani ko pa at bumahing na naman sa tissue.

"Alva, gusto mo lang naman tumulong, ang problema lang kay Joaquin, siguro ay nataranta siya, kaya siya napasigaw, alam mo namang ayaw niyang kinakaawaan siya." paliwanag ni Asher at kumalas sa pagkakayakap.

"I know that thing..." mahina kong sabi sa kaniya.

"Wala kang dapat ikabahala, alam ko nakakahiya 'yon, pero nandito ako para ipaglaban ka sa kahit ano," saad ni Asher at tumitig sa mga mata ko. He even display his beautiful smile, nagiging singkit siya kapag ngumingiti.

"Promise 'yan." sagot pa niya at itinaas ang kamay na parang namamanata. Humigop siya, noong ngumiti ako ay bigla siyang nasamid sa iniinom niya, napangiwi pa ako ng lumabas ang strawberry milk sa ilong niya.

"Oh God! I'm sorry!" ani ko at pinahiran ang ilong niya, hindi ko maiwasang hindi mapatawa dahil sa sitwasyon namin, para akong Nanay ni Asher.

"H-hindi..." ubo niya. "A-ayos lang ako—Puta!" sabi pa niya para lang punasan ko pa ang nguso niya.

Hindi ako maawat sa pagtawa dahil sa kaniya, namumula na rin ang mata niya dahil sa kakaubo, hinagod ko ang likod niya.

"Nakakahiya, para akong bata," sabi niya at tumingin ako sa kaniya.

"'Wag mo 'kong tignan..." iwas niya ng tingin. "Ang dugyot ko." saad niya at tumingin ulit sa akin.

"Okay, help yourself." sabi ko sabay abot ng tissue sa kaniya, binuksan ko naman ang strawberry milk na binigay niya, napatango ako dahil kakaiba naman ang lasa ng isang ito.

"Wow, it's different from the previous strawberry milk I always got from my desk every morning." ani ko at humigop pa ulit.

"Talaga?" tanong niya sa akin.

"Yes, mas masarap ang isang 'to, hindi ko na maipagkakaila kung bakit adik na adik ka rito," ngiti ko sa kaniya at sumandal sa bench.

Parang umurong ang luha ko noong nakita ko ang itsura ni Asher kanina, hindi ko maiwasang hindi mapangiti kahit parang namamaga ang mata ko kakaiyak kanina.

"Alva, you should take a break, siguro ay bukas ka na lang ulit magtuloy bilang photographer, gusto mo ba ipagpaalam kita kay Sir Boston?" tanong niya sa akin at tumayo.

"Uh... Thanks, pero—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil ngumiti siya.

"Sinabi ko na, n'ong nakita niyang nasaktan ka dahil napahiya ka, sinabi niya sa akin na bukas ka na lang daw magtuloy, doon ka raw muna sa clubroom." paliwanag pa niya para lang mapatayo ako.

Well, kung si Sir Boston na ang nagsabi, kailangan ko na lang sundin.

Hinatid ako ni Asher sa clubroom, dala niya lahat ng gamit ko at hawak ko naman ang camera, ng makarating kami ay sinabi niyang may laro pa sila laban sa ibang school, kaya hindi niya raw ako masasamahan.

"Pasensya na Alva kung hindi kita masasamahan." paalam niya sa akin sabay abot ng gamit ko.

"It's okay, Ash, hindi mo naman ako kailangang bantayan, I'm not baby anymore." paliwanag ko pa at natawa.

"Oh sige, balikan na lang kita mamaya, basta, diyan ka lang ha!" pagsisigurado niya, ngumiti siya ulit at sumaludo pa.

"Okay, boss." sagot ko at sumaludo rin sa kaniya.

Pagkaalis ni Asher ay mabilis kong isinara ang pinto, ibinaba ko ang gamit ko sa isang lamesa, at umupo ako sa upuan na malapit sa bintana. You can see the game of Lawn Tennis from here, kaya pumangalumbaba lang ako at bagot na pinapanood ang laro.

Sa ilang oras na lumipas, wala akong ginawa kundi maupo lang at manood ng laro ng Lawn Tennis, it was boring here. Kung tutuusin ay ayaw ko pang lumabas doon dahil sa nangyari kanina. Napapakapit ako sa mga braso ko kapag naaalala ko iyon, it was embarassing, not for me, even for Joaquin. I can't helped myself but to cry a little, pero mabilis ko iyong pinapahid.

It was a different Joaquin back there, hindi ko lubos maisip na kaya niya akong sigawan ng ganoon, kahit alam niyang gusto ko lang siyang tulungan. I hope Harison would not know about this, it was a total chaos for the both of them. I grab my camera, and improved my photography skills. Sinundan ko ang ibang liwanag na tumatagos sa mga bintana, it was an old building, kaya mukhang luma ang interior ng kwarto. I captured some shots from there, I even edited it from Heaven's desktop, marunong naman akong mag-edit, pero hindi kasing galing nila.

Ilang oras ding ganito ang ginagawa ko, sometimes, I sat by the window, and even take shots from the field were the competition for Lawn Tennis was held. I even captured the blue sky, dahil tanghaling tapat lang naman ngayon.

And then, Asher was there, dinalhan niya ako ng isang packed lunch, hindi ko alam para akong pasyente rito, hindi ko maiwasang matawa sa mga iniisip ko.

"Bossing, kain ka na." sabi niya sa akin sabay abot nito.

"Well, thank you." sagot ko at kinuha. He also gave me this bottled water, pagkatapos niyang ibigay ay umalis na rin siya, baka pagalitan siya ng coach nila dahil pawala-wala siya.

Nilagay ko ang isang maliit na lamesa sa tapat ng bintana, kung saan ako nakapwesto kanina, the air was fresh, hindi mo na kailangan pa ng electric fan para magkaroon ng hangin, maliwanag din sa parteng ito. It was kind of scary, pero masaya naman. Masaya rin talaga minsan ang mapag-isa.

It was afternoon already, dumating sila Sir Boston sa clubroom, kasama ang iba ko pang members.

"Oh Alva, hindi ko alam na rito ka dadalhin ni Asher," sabi ni Sir Boston sa akin ng pumasok siya.

"Alva, are you okay?" sabi kaagad ni Camille ng makapasok siya.

"Yup, better." sagot ko pabalik, niyakap naman niya ako.

"Bukas ka na lang magtuloy, kinausap ko na rin si Joaquin tungkol diyan," bulong ni Nico sa akin para lang mapabuntong-hininga ako.

"I should avoid him for now." saad ko kay Camille at Nico.

"Why?" they both exclaimed.

"Nothing, gusto ko lang munang umiwas." sagot ko ulit sa kanila.

There was a knocked on the door, at nadungaw si Asher doon. Uwian na rin kasi, kaya siguro ay dinaanan niya ako rito.

"Mister Soriano, anong kailangan nila?" sabi ni Sir Boston sa kaniya.

"Ah, si Alva po, uh, dismissed na po ba kayo?" tanong niya at kumamot pa sa ulo.

"Well, Alva, you may go, kami na lang ang mag-aasikaso rito, bukas ay pwede ka ng bumalik sa tasks mo as a photographer." paliwanag pa ni Sir Boston.

Kinuha ko na ang mga gamit ko at nagpaalam na rin sa kanila, binitbit kaagad ni Asher ang bag ko, tumutol ako pero ayos lang daw sa kaniya.

"Are you okay with that?" I said, at akmang kukunin ko ang bag ko pero pabiro niyang iniwas.

"Oo nga, boss, walang problema." sagot ko niya sa akin at ngumiti.

Nakarating kami sa gate ng school, nagulat ako ng bigla siyang maglakad, baliktad sa daan na papuntang bahay niya.

"Uh, were are we going?"

"Maghahanap ng jeep." sabi niya at ngumiti lang sa akin.

"'Di ba, may kotse ka?" tanong ko at humabol sa lakad niya, may katangkaran din si Asher.

"Tipid muna 'ko ngayon, sa ngayon, magji-jeep tayo pauwi, naranasan mo na bang mag-jeep?" tanong niya sa akin, umiling lang ako bilang sagot.

"Hindi sa pagmamayabang, kahit may kaya kami at may kotse ako, sanay pa rin ako sa mga patakaran ng lansangan, marunong akong magcommute, tinuturuan ako ni Mama noon." paliwanag niya habang bitbit lang ang bag ko.

"Woah, your Mother is..."

"Hindi, sadyang marunong lang si Mama, lalo na't noong kolehiyo siya, e' lagi siyang nagcocommute pauwi sa kanila, bago sila maging ni Papa." dugtong pa niya.

"Your Mother is incredible, akalain mo, hindi pa rin niya nalilimutan ang mga ganiyan bagay, itinuro pa niya sa'yo." I giggled, nakakatuwa naman ang Mama ni Asher.

"Sinabi niya kasi sa akin noon, na hindi habang buhay ay ganitong buhay ang matatamasa ko, kailangan, marunong ka ring makipagsapalaran sa mga bagay-bagay, marunong ka dapat makisabay at makibagay, hindi naman lahat, pero sa pamumuhay." ani pa niya para lang mapatawa ako ng marahan.

"You sound like my Lolo, I swear," ani ko at natawa pa.

"Well, at his age, marami na siyang naexperience, kaya ganoon." sagot ko pa sa kaniya.

"Totoo naman ang sinasabi ko, kailangan, may alam ka rin sa mundo, akala mo puro computer games lang ako, hindi kaya, marami rin akong kayang gawin."

"Okay, mister Soriano, you won." ani ko pa at natawa na rin.

Tumigil kami sa isang shed kung saan wala gaanong mga estudyante, sabi niya, sa mga oras na ito ay punuan, kaya kailangan naming makipagsiksikan sa iba. I felt nervous ang excited at the same time, first time ko lang magcommute sa buong buhay ko.

Nakakita kami ng jeep, nagulat ako ng biglang hawakan ni Asher ang kamay ko, mahigpit iyon, kaya napatingin ako sa kaniya. Ng makalapit ang jeep at mabilis niya akong hinatak papasok sa jeep, successful naman kaming nakapasok sa jeep, nakaupo na ako pati rin si Asher. My heart skipped a beat dahil sa pangyayaring iyon, talagang siksikan.

Napatingin ako kay Asher, kinuha ko sa kaniya ang bag ko dahil mukhang pagod siya, dahil sa laro rin nila kanina.

"I should pay for the fee," ani ko at nilabas ang wallet ko.

"Magkano ba?" dugtong ko pa.

"16, tayong dalawa." sagot niya sa akin at isinandal ang ulo niya.

"Okay." sagot ko at iniabot sa driver ang bayad.

"Wait, anong sinasabi—"

"Bayad po, dalawa po 'yan." sagot ni Asher at ngumiti sa akin.

Sinabi niya na iabot ko iyon sa katabi ko, dahil sila na ang bahala na iabot ito sa driver.

"Medyo malayo ang iikutan nito Alva, dahil shortcut ang dinadaanan ni kuya Rudy kapag hinahatid niya kayo ni Harison." paliwanag niya para lang mapatingin ako sa kaniya.

"I don't mind, mas okay na 'to." sagot ko at tumingin sa bintana.

Nagulat ako ng biglang isinandal ni Asher ang ulo niya sa balikat ko, nakapikit siya ng makita ko, hinayaan ko na lang dahil mukhang pagod na pagod siya sa laro nila. Hindi ako gumagalaw dahil baka magising siya sa sandali niyang pagtulog.

Maya-maya rin ay nagising na siya, nagsorry siya sa akin dahil nakatulog siya, at hindi ko alam ang destinasyon namin. Sakto ay pumara na siya at bumaba na kami, kung kanina ay maraming tao sa jeep, ngayon ay halos masaid na. Nakababa na kami at pumunta kami sa paradahan ng tricycle, totoo nga ang sinabi ni Asher na malayo ang ikot ng jeep, dahil ibang-iba ang nakikita ko tuwing hinahatid kami ni kuya Rudy.

"Saan tayo ngayon?" tanong ko sa kaniya.

"E 'di sasakay ng tricycle, papunta sa subdivision niyo." paliwanag niya.

"Oh really? May ganito pala." sagot ko at tumango-tango pa.

Sumakay kami ng tricycle, magkatabi kami sa loob at sinabi niyang siya na lang daw ang magbabayad, hindi ko alam kung bakit pa niya ako hinahatid, sinabi niya na sa kabilang daan ang bahay niya.

"Ako na ang bahala, Ash."

"Hindi, ihahatid kita, first time mo lang mamasahe, mamaya kung saan ka dalhin."

Napayuko naman ako sa sinabi niya, sinabi ko na sa gate na lang ako ng subdivision namin ibaba, at umuwi na siya, hindi pa rin siya nagpaawat hanggang sa makarating kami sa gate. Nakababa na kami at nakatayo lang kami sa malaking karatula ng subdivision.

"Simulan na nating maglakad." saad niya at naunang maglakad sa akin.

"Wait, I know my way home here, kailangan mo ng umuwi, besides, pagod ka sa laro, at may laro ka pa bukas." pag-uutos ko sa kaniya pero nginitian niya lang ako.

"Ayos lang sa'kin, hindi ko naman alintana ang pagod, basta ikaw." sabi niya at naunang maglakad.

"Hoy, wait lang! Alam mo ba ang bahay ko?" tanong ko sa kaniya at hinawakan siya sa braso.

"Sabi ko nga mauna ka."

Nagtawanan lang kami habang nasa daan, maraming pasikot-sikot dito sa subdivision, dito na ako lumaki kaya alam ko na ang bawat daan dito.

Nakarating kami sa bahay, sabi niya ay uuwi na raw siya pero hindi ako pumayag at pinapasok ko siya, kilala naman siya ni Manang Kristy kaya ayos lang sa kaniya. Nagpahinga muna siya saka nagsabing aalis na.

Ipinahatid ko siya kay kuya Rudy, noong una ay ayaw niya, pero napilit din siya ni Manang Kristy dahil madilim na.

"Hey Asher," tawag ko sa atensyon niya bago tuluyang sumakay sa kotse.

"Thank you." sagot ko pa at nakipag-apir sa kaniya.

Ngumiti siya ang he said goodbye after he got in into the car.

I was lucky about having Asher in my circle, if this is a work, then I will promote him as the best guy friend in the whole world.

"Go Richwell!"

"Laban lang!"

"Galingan mo Salvador!"

Pinanghawakan ko ang sinabi ko kina Camille kahapon, na kailangan ko munang iwasan si Joaquin. It was there game, Asher was on the court, siya rin ang nagmistulang star player dahil hindi gaanong maganda ang performance ni Joaquin. Kinuhanan ko ng magagandang shots si Asher, I can't help myself but to laugh about Asher's face, he was a total chinito.

"Go Soriano! Siomai ko mamaya!"

"Libre naman kapag nanalo papi!"

"Ang galing mo lods!"

Hindi ko rin mapigilan na matawa sa sinasabi ng mga kablockmates ni Asher, tinawag ko ang atensyon nila at kinuhanan sila ng litrato, napatawa ako dahil wacky ang ginawa nila.

"Salamat miss photographer!" sabay-sabay nilang sabi sabay natawa.

"Welcome." ani ko sa kanila at kumaway.

Bihira ko na lang kunan ng litrato si Joaquin, sa tuwing tumitingin ako ay naaalala ko ang pangyayari kahapon, kaya kay Asher ko tinatapat ang camera. Ang bait-bait at ang gentleman niya kahapon, para niya akong bunsong kapatid. Hindi ko mapigilan hindi mapangiti kapag naaalala ko ang mga bagay na iyon. It feels very secured to have Asher, marami akong naging utang sa kaniya.

Bumalik ako sa booth, palagi nilang tinatanong kung ayos lang daw ba ako, I smiled. Lagi akong sinesenyasan ni Nico kapag lalapit si Joaquin sa booth, nakita kong ngumunguso siya at napabuntong-hininga lang ako.

"Alva—"

"I'm going to the restroom, saglit lang." ani ko sa kanila para makaiwas ako kay Joaquin.

Lumabas lang ako sa pinto ng gymnasium at sumandal sa pader, huminga ako ng malalim dahil sa bigat ng nararamdaman ko. I felt guilt about avoiding Joaquin, but, it is the best way.

Palaging ganoon ang sitwasyon namin, makikipag-usap siya, aalis ako, o kaya naman at makikipag-usap sa ibang tao. Hanggang sa lumipas ang ilang araw ng laro nila na hindi ko siya pinapansin o kinakausap man lang. Hindi ko na rin gaanong kinukuhanan ng litrato si Joaquin, puro si Asher at ibang kagrupo lang niya ang lagi kong nakukuhanan.

Bumalik kami sa clubroom at ipinasa ko nag SD card ko kay Nico, wala si Sir Boston ngayon kaya siya ang mahahala ng mga pictures ngayon.

"Hmm, walang Salvador sa araw ngayon ha," sabi niya para mapatigil ako sa pag-aayos ng camera ko.

"Alva..." sabi ni Nico pero umiling lang ako.

"Well, hindi ko naman kailangan ng isang consistent subject sa mga kuha ko, maraming pwedeng makuhanan ng litrato, hindi lang naman siya." sabi ko, at nagpatuloy sa pag-aayos.

Tumingin ako kay Camille, blangko lang ang mukha niya at umiwas ng tingin. Totoo naman ang sinabi ko, hindi lang kay Joaquin Castriel Salvador iikot ang mundo ko. Natapos na kami sa gawain at mag-uuwian na, napatigil ako ng hawakan ni Camille an braso ko.

"Hey, Alva, we should talk," ani niya para lang tumango ako at sumunod sa kaniya.

"It's because of Joaquin, gusto niyang makipag-ayos sa'yo." sabi ni Camille at napatingin ako sa kaniya.

"For what?"

"For his mistakes, Alva, if you let him explain, maybe, magkakaayos na kayo, hindi ang pag-iwas ang sagot, kailangan niyong mag-usap." sabi pa niya saka ako iniwan sa loob.

Napayuko ako sa sinabi ni Camille. She was right, maybe, kailangan kong makipag-usap, mabigat din sa pakiramdam na maging kagalit mo ang kaibigan mo. I should talk to him on Monday.

Weekend passed by, Monday came. Hindi ko alam parang kabado ako sa pagiging pag-uusap namin ni Joaquin, I felt the guilt this time, gusto niya na palang makipag-ayos pero ako itong mataas ang pride.

Pumasok ako sa classroom and I saw some sunflowers waiting in my desk. Wala pang tao dahil maaga pa, agad ko itong kinuha at binasa ang nasa card.

Sorry, Alora Valine.

I smiled, at inamoy ang bulaklak. Narinig kong tumunog ang cellphone ko, at nakita kong nagtext si Joaquin sa akin.

Joaquin: Meet me under the Narra tree after the afternoon classes.

"Hmp, paladesisyon." bulong ko sa sarili ko at ngumiti.

The afternoon classes ended, the games already finished last Saturday, and Richwell University won the over-all championship. Kaagad akong pumunta sa Narra tree bitbit ang sunflower na binigay niya. I saw him standing, wearing some plain nude t-shirt, maong pants, and white Vans sneakers. He was also in his specs, so do I.

Lumapit kaagad ako, at nakita ko siyang ngumiti.

"Hey." he said, and even waved at me.

"Hey." sagot ko at umiwas ng tingin.

"I'm sorry." we both said.

"Well," sabi ko at inayos ang salamin ko. "I'm sorry if iniiwasan kita, I know it was harsh, pero..."

"Alva, it's okay, I deserved that," ani niya at umiwas din ng tingin.

"I'm sorry if I yelled at you, Harison was mad at me after that, I want to make it with Harison, pero hindi pa siguro oras." paliwanag niya at tumikhim siya.

"Well, I can help you, kung makikipag-ayos ka na sa'kin, no more kid fights," ani ko at pinagkrus ang mga braso.

"Wel should start over, I'm Alora Valine." ani ko at inilahad ang kamay ko, he laughed.

"I'm... Joaquin Castriel." he said, and we do the shakehands.

Napatawa lang kami pareho pagkatapos noon, inaya niya akong kumain sa turo-turo, pumayag naman ako.

We ate some fishballs, and kikiam, natapunan pa si Joaquin ng sauce sa damit niya, ang kalat niyang tignan, para tuloy siyang bata. Laughters filled the whole afternoon, hanggang sa mag-aya na ako na umuwi, at inihatid niya naman ako.

Sa pagpasok ko sa gate at nakita ko kaagad ang kotse ng mga magulang ko, I said goodbye to Joaquin, after that, mabilis akong naglakad papasok sa bahay namin. I knew my parents was here, I already hear Lia's voice, and opened the door.

"Mom, Dad..." ani ko at mabilis na lumapit sa kanila, niyakap ko silang pareho ng mahigpit. Lia was there too, to hug both of our parents too.

"I missed you so much, kailan pa kayo?" tanong ko kaagad, nawala bigla ang galit ko sa kanilang dalawa dahil sa bigla nilang pagbisita. Napangiti lang si Mommy sa akin, at inayos ang buhok niya.

"Well, darling, kaya kami nandito ay dahil... I have something to introduced to you," sabi ni Mommy at nakita kong may lumabas galing sa kusina na may dalang mga pinggan, nakikipagkwentuhan ito kay Manang Kristy.

"Wait, what? Who?" bwelta ko kaagad at kumalas ako sa pagkakayakap.

"You're going to meet him, I hope you two get along." dugtong pa ni Mommy at nagulat ako ng mamukaan ko ang lalaki.

"He's—" sabi ni Daddy.

Hindi ko na pinatapos pa si Daddy dahil nagturuan kami noong lalaking nakita ko sa To the Max na may tattoo na 011. Gulat siyang nakita ako at muntik pa niyang mabitawan ang mga pinggan. Siya ay tiga Westwood University na pumulot ng wallet ko. Nanlaki ang mga mata niya, pero napalitan lang ito ng isang nakakalokong ngiti.

"I-ikaw?!" sabay naming sigaw na nagpagulat sa kanilang lahat.