Dagling pumanaog si Iñigo ng hagdan. “Mamá, nasa Cebu pala si Santiago! Kakakausap ko lang sa kanya ngayon. What a shame! Dapat pala dinaanan na lang natin sya roon bago tayo pumunta rito,” natatawang saad ni Iñigo. Nakakapit silang dalawa ni Rafael sa pasimano ng hagdan habang pinakikinggan nila kung paano sila pagtakpan ng panganay nilang kapatid.“Cebu?!” nag-ayos ng upo si Doña Alejandra sa sofa. “Ano’ng ginagawa sa Cebu?”“Do you remember Abuelo said may biniling property si Joaquín doon para gawing satellite office ng AVTech, naroon sya ngayon; setting things up para maging operational na ang office by the end of the holidays. Alam mo naman, in demand ngayon ang cyber security firm ni Joaquín. Their hands are tied at the moment. He couldn’t make it to dinner tonight since this is such short notice,” turan pa nito habang nakaupo at iniinog-inog ang dalang brandy glass sa isang kamay. “But I heard he’ll be here for what? New Year’s Eve, Joaquín? Right?” tinapunan sya nito ng ting
“I’m thinking of buying pairs of thongs, too. Gusto ko no’n,” malambing na anas nya kay Abby. It is such a good thing na sa kabila ng pag-aalala nya, ay nakukuha pa nyang makipaglandian na sinasakyan naman ni Abby. “Oo ba! Ikaw magsusuot?!” sabay bungisngis nito. Dagling kumalamay ang kalooban nya sa pagtawa ni Abby. “Magpasalamat ka at meron tayong bisita. Sa pang-aasar mong ‘yan, I could take you right here, right now as your punishment,” bulong nya. “You wish!” sambit nito. Hindi nya namalayang nakatapos na ito sa paghuhugas nya ng mga kaldero at kawali. Hinubad ni Abby ang apron sa kanya at isinampay sa balikat. “Nagbibiruan lang tayo eh tinitigasan ka na,” natatawang pakli nito sabay tingin sa umbok sa harap ng kanyang itim na shorts. “Umalis na tayo ngayon, kasi baka ma-trapik tayo… Sya nga pala, heto nga pala ang cellphone mo, nakita ko laundy kanina. Hindi ko sinasadyang mabuksan ‘yung ibang mga messages. Kung saan-saan mo na lang iniiwanan,” inabot sya ng halik nito s
Pagpanhik nya ng hagdan ay inuna nyang sinupin ang mga gown, makeup box, at mga sapatos at inilagak lahat ng iyon sa walk-in closet in Joaquín. Nangingiwi sya sa sobrang hiya at kaba nang madatnan sya ng ina nito mga kapatid na sa ganitong napaka-daring na itsura. Suot pa naman nya ang damit ni Joaquín pati na ang manipis nitong boxer shorts, kahit i-deny pa nilang dalawa na walang nangyayari sa kanila ay wala silang mapapaniwala.Napansin nya kanina ang putok sa gilid ng labi ni Rafael sa pagkakasapak ni Joaquín. Guilting-guilty sya sa nangyari. Pakiramdam nya ay kasalanan nya iyon, kung hindi sya pumayag na makipagkita rito kanina ay hindi iyon mangyayari kay Rafael. Pareho silang napuruhan ni Joaquín sa galit nito sa kanila kanina na sa pakiwari naman nya ay agad naman nitong nakalimutan dahil sa pagdating ng kanilang ina.Nauulinigan nya ang pagtatalo ng magkakapatid sa entertainment room tungkol kay Santiago. Pero hindi na sya makikihalo, abala sya sa pagpapagpag ng isang kwarto
Abby: Hello? ” Jessica: *sighing loudly* Who’s this? Where’s Joaquín? Abby: Wala po sya eh. Busy. Jessica: Who is this? You know who’s calling, right? Can you please give him the phone, I need to talk to him. Abby: *tumataas nang bahagya ang kaliwa nyang kilay sa agarang pagkaimbyerna sa kausap* May kausap sya. Busy. Tumawag na lang kayo ulit. Jessica: *laughs softly* Hindi mo ba kilala kung sino’ng tumatawag?! Abby: I know, you’re Miss Jessica. Pero may kausap kasi syang importante today. Kung business po iyan, tumawag na lang kayo ulit mamaya. Jessica: Are you the secretary? Abby: Nasa Christmas break po ang sekretarya nya. Actually, naka-bakasyon po ang lahat ng tao sa AVTech ngayon, pati na rin sa ibang mga opisina. Jessica: Ahh! I remember you! You’re Abby, the errand girl! Hahaha! Kumusta? Abby: *napaismid sya saka nag-irap sa kawalan* I’m not his errand girl. Jessica: Ooops, sorry. I thought you were all along. You’re the best friend nga pala. Still cling
(CONT OF JOAQUÍN'S POV IN CHAP 100) “W-what? Eh ano ba ‘yung napag-usapan ninyo?” natanong na rin tuloy nya kahit hindi naman iyon ang talagang pakay nya. “Hindi ko nga sasabihin, basta sabi nya pala tumawag ka raw sa kanya kasi miss na miss ka na raw nya.” Napaismid sya. ‘Totoo ba ‘yon o gawa-gawa lang nitong babaeng ‘to para may pag-awayan.’ Minasdan nya si Abby sa pagsuklay-suklay ng kanyang buhok sa malaking salamin na nakapakat sa dingding. Ni hindi man lang ito kinakikitaan ng resentment tungkol sa pag-uusap nila ni Jessica. “Hija? Hija! Do you have an ibuprofen or something? And get me a glass of water,” utos ng kanyang Mamá kay Abby mula sa kabilang kwarto. Hahawakan sana nya ang braso nito pero agad itong pumiksi at lumuhod sa harap ng kanyang malaking bag na nakalagay sa gilid ng sofa bed para kuhanin ang medicine kit nya. Minasdan nya si Abby habang kumakapa sa pinakailalim ng bag nito. He assumes wala naman sigurong pagtatalong naganap. There isn’t any reason
"A fucking Victoria's Secret model in the flesh," anas nya na manghang-mangha sa nakikita. “Ano?!" "Meron pa 'yang different style na ganyan, I'd like that," lumalapad ang kanyang ngiti nakatingin sa humuhubog sa silhouette na suot habang inila-lock ang door knob ng pinto sa likuran nya. Nanlalaki ang mga mata ni Abby habang bahagyang tinutulak sya palayo sa dibdib, "Joaquín, h'wag dito. Umuwi muna tayo. 'Yung babae na may dalang damit nand'yan lang sa labas." "Wala sya, pinagmerienda ko muna. Saglit lang naman 'to, hindi na ako makakahintay na maiuwi mo pa 'yan, shit!" Naparam ang pagpoprotesta ni Abby nang dagling ikulong nya ang mga labi nito sa kanya. Mabilis nyang natanggal ang pagkakabutones ng kanyang trousers at hinayaang malaglag iyon sa sahig. Iniharap nya si Abby sa malaking salamin, sa isang angatan lang ng hita nito ay agad nyang naidausdos ang naghuhuramentado nyang masel. "You're so warm inside... Urrgh." Ipit ang mga daíng ni Abby sa banayad nyang pag-ulos hab
Napapakamot sya sa gilid ng pisngi habang nagda-drive. Nakasimangot kasi si Abby na magkasalikop ang mga braso at nakapihit bahagya ang katawan sa kanan nya. “The dress looks nice, mi cielo, para kang a-attend ng first communion. Belo na lang ang kulang sa ‘yo,” biro nya to lighten up the mood. Nakita lang nya ang pag-irap nito. “Marami tayong nabili pero hindi ako nakapili, marami ka kasing inuuna,” pakli nito. “Maganda naman nga,” pagdidiin nya. “Baka magulat si Señora na kasama mo ‘ko.” “Why would she?” He can’t see her logic. “Syempre, akala nya katulong mo ‘ko.” “Ang ganda-ganda mo, pa’no nyang naisip na katulong kita?!” Hindi na ito umimik. Abby must be tensed, he figures. Masungit nga naman ang kanyang Mamá maski noong mga bata pa sila and by the looks of it, hindi nito natatandaan si Abby. Malaki nga naman ang pinagbago ni Abby since kaya hindi sya nagtataka kung bakit hindi man lang ito namumukhaan. “I’m just right here, don’t worry. Nothing could go wro
“Si, Señora,” sagot ng waiter pagkuway ni-recite nito ang description ng wine na ihahain sa kanila saka isinalin sa isang maliit na wine glass at ibinigay kay Doña Alejandra bago mag-refill sa kani-kanilang wine glass na hindi naman gaanong inintindi nito dahil sa pagka-agitated sa kanyang hinihintay. “Visitaré nuestra antigua casa en Batangas mañana por la mañana. (I will visit our old house in Batangas tomorrow morning.) Doon ako magpapa-homecoming party para magkita-kita kami ng mga amiga ko. Sumunod kayo roon. We’ll spend the holidays together,” anito habang nakaipit sa tenga at balikat ang cellphone na tila may tinatawagan. “I’m afraid I can’t,” sagot ni Rafael sa kanilang ina pero kay Abby ito nakatingin. “I have a VIP patient to attend to.” Nahulaan nya agad na si Nanay Elsa ang pinatutungkulan nito.” We’re transferring her to the recovery room tomorrow afternoon. And it’s Christmas’ Eve.” “Yes, it’s Christmas; you want to celebrate alone, mi Rafael?” baling nito kay Rafae