CHAPTER 22

JELTROD‘S POV.

Nandito ako ngayon sa labas ng pinto ng kwarto ni Kate. Pinagmamasdan ko siya mula dito. Matagal narin akong nakatayo dito at nasa tabi ko si Justin ngayon.

“Bakit ayaw mo pumasok?” tanong ni Justin sa ‘kin.

Umiling ako. “Ayo ko. Hindi ko pa siya kayang lapitan tanging pagmasdan lang siya mula dito ang magagawa ko ngayon,” sagot ko at tiningnan siya.

“W-What happened to her?”

“Sinasagaan siya at pinagbabaril.”

Nanlaki ang mata niya. “What?”

Bununtong hininga ako at umupo sa upuan na nandito sa labas. Tumabi sa ‘kin si Justin at bumuntong hininga rin. Hindi na ako nagsalita at hindi narin siya nagsalita kaya binalot kami ng katahimikang dalawa.

Humikab ako ng makaramdam ako ng antok. Sinandal ko ang ulo ko at pinagkrus ang braso ko at pumikit. Hindi naman siguro masama kong umidlip mo na ako kahit sandali lang bago umuwi ng bahay.

Marahan kong minulat ang mata ko ng naramdaman kong may humawak sa ulo ko. Nang tuluyan ko maimulat ang mga mata ko napagtanto ko na inilagay ni Justin ang ulo ko sa balikat niya.

Naramdaman ko bigla ang pag-init ang pisngi ko ng titigan niya ako. “B-Bakit?” nauutal na tanong ko ng napangiti siya.

“Ang ganda mo,” nakangiti sabi niya.

Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya at napalunok. Ito ba iyong isa sa mga sign na may gusto ka sa isang lalaki?  Lumayo ako sa ‘kaniya at iniwas ang tingin ko sa ‘kaniya. Biglang nawala ang antok ko dahil sa sinabi niya.

“Umuwi kana. May pasok pa bukas,” sabi ko at tumayo.

“Sumabay ka na sa ‘kin,” sabi niya at tumayo rin.

Umiling ako. “Hindi na dito mo na ako. Sige na alis na.” Hinawakan ko ang gilid ng braso niya at pinatalikod siya sabay tulak sa ‘kaniya papalayo.

Nag-aalangan pa siyang umalis. Ningitian ko lang siya tulad kong paano siya ngumiti sa ‘kin at sinenyasan siyang umalis. Wala na siyang nagawa at naglakad na siya papalayo.

Nawala ang ngiti sa labi ko at napahawak sa dibdib ko. Grabi ang lakas ng epekto sa ‘kin noong sinabi niyang maganda ako. Nasabihan naman ako noon na maganda ako pero iba iyong sa ‘kaniya.

“Hija?”

Gulat akong napatayo at napatingin sa tumawag sa ‘kin. Mama lang pala ni Kate may dala siyang dalawang paper bag. Mukhang mga gamit para sa pagbabantay kay Kate dito sa Hospital.

“Bakit hindi ka pumasok?” tanong niya.

“Ah, good evening— este good morning po pala.” Pasado alas dose narin noong nakaalis ako kanina siguro ala una na ngayon kaya mag-uumaga na. “Hindi na po ako papasok. Uuwi narin po ako—”

“Hindi dito ka lang,” pagpigil niya sa ‘kin. “Meron akong dalang pagkain dito. Sayang naman kong kakainin ko mag-isa hindi ko kasi maubos. Pwede bang sumabay ka kumain sa ‘kin?”

“Po?” Nagulat nalang ako ng hinila niya na ako papasok.

Mag-ina nga talaga sila ni Kate pareho silang makulit at mahilig manghila. Pakiramdam ko ngayon parang mag tropa lang kami ni tita habang nakaupo at kumakain ng luto niya. Hindi naman sobrang tanda ang mama ni Kate at mukha parin bata kahit may-anak na. Sabagay, maganda rin naman si Kate.

“Ito pa kumain ka ng marami para naman tumaba ka. Ang payat mo kasi.” Ngumiti siya.

Ngumiti nalang ako at kumain. Kahit pakainin niya ako ng sandamakmak na kanin at ulam. Lulubo lang siguro ang tiyan ko at hindi man lang tataba. Wala, e pinanganak talaga akong ganito ang katawan.

“K-Kilala na po ba ang gumawa nito sa ‘kaniya?” mahinang tanong ko at sinulyapan sa gilid ng mata ko si Kate.

“Hindi pa. Ewan ko nga ba kong bakit hirap na hirap silang mahuli ang taong ‘yon. Nakakapagtaka nga kong bakit sumabay pa ang pagkasira ng CCTV sa lugar kong saan siya sinasagasaan at binaril,” sagot ni tita.

“Wala po ba nakakita sa nangyari? Imposible naman yata kong wala.”

Bumuntong hininga ang mama ni Kate at umiling sa ‘kin. Marahan kong nilapag ang kutsara at tinidor na hawak ko at tumingin kay Kate na nakahiga at hindi parin nagigising.

Mas makupad pa yata sa pagong ang mga pulis kong mag imbestiga. Imposibleng walang makakita ng pangyayari dahil sa daan siya sinagasaan at panigurado akong maraming tao dumadaan do‘n.

“Hija, wala bang nakaaway ang anak ko sa eskwelahan niyo? May nambubully ba ulit sa ‘kaniya?” tanong ni tita.

Umiling ako bilang sagot. Bumuntong hininga ulit siya. Kinuha niya sa gilid ang bag niya at may parang notebook na kinuha sa loob at ibinigay sa ‘kin.

Taka ko siyang tiningnan. “Para saan po ito?” tanong ko.

“Ang sabi ng mga pulis nakita nila na hawak niya ‘yan noong natagpuan siya malapit sa lugar kong saan ka nakatira at may isang sulat diyan sa loob na para yata sa ‘yo. Siguro noong mga araw na ‘yon pupunta siya sa inyo,” sabi ni tita.

Naramdaman kong bahagyang namasa ang mga mata ko habang tinitingnan ang sulat na ibinigay ni Kate sa ‘kin. Kalalabas ko lang ng Hospital at huminto ako dito sa bench sa ilalim ng puno malapit dito sa Hospital.

Marahan kong binuksan ang Diary. Napag-alaman kong isa pala itong Diary ni Kate. Medyo namukaan ko rin ito dahil minsan nakita ko na ‘to na dala-dala niya sa eskwelahan at sinusulatan.

Una kong binasa ang unang pahina ng diary niya.

Dear Diary,

Ito ang unang beses na susulatan kita. Dati ayo ko talaga ang mga ganito dahil parang ang ano basta alam mo na ‘yon.

Ngayon araw pala binully nanaman ako ng bruhang si Charisse at Chloe na ‘yon. Sinabihan pa nila ako na papansin at pangit daw at dahil nga sa hindi ako marunong lumaban nagpaapi nanaman ako pero okay narin ‘yon kesa matulad ako sa mga demonyitang ‘yon.

Matagal rin siyang binully ng dalawang ‘yon. Dati hindi ko lang pinapansin kasi natatakot rin akong ma bully pero hindi kona kaya na hayaan lang. Buti nalang talaga marunong na siya ngayon lumaban kahit papaano at isa pa hindi ako makakapayag na ibully nanaman siya ng dalawang ‘yon dahil ako ang makakalaban nila.

Dear Diary,

Sorry ha ngayon lang ako nakapagsulat. Tinatamad rin kasi ako at alam mo ba na may kaibigan na ako? Sobrang saya ko nga kasi sa wakas may kumaibigan sa ‘kin at ang tapang niya. Kinalaban niya ba naman ang dalawang demonyita para sa ‘kin. Alam mo maganda siya pero mas gwapo ang best friend niya. Crush ko na yata.

Napatawa ako sa nabasa ko. Hindi ko alam na na love at first sight pala siya kay Kyle at masaya ako dahil sobrang saya niya pala noong araw na naging magkaibigan kami.

Pumunta pa ako sa ibang pahina hanggang sa may nalaglag na isang pirasong papel. Pinulot ko iyon at nilagay ulit sa loob ng diary. Nahinto ang paningin ko sa isang salitang umagaw sa atensiyon ko.

Dear Diary,

Natatakot ako ngayon may gustong pumatay sa ‘kin at kay mama ko. Sobrang na akong na kokonsensiya sa mga pinaggagawa nila sa ‘kin pero hindi ko kayang tanggihan dahil natatakot ako sobrang natatakot ako.

Halatang takot na takot nga siya habang sinisulat ang mga ito dahil paputol-putol ang sulat niya at pangit ang pagkasulat niya dito. Pero bakit naman yata siya natatakot? Sinong gustong pumatay sa ‘kaniya?

Pumunta pa ako sa ibang pahina pero hindi niya pa nasulatan ang iba at hanggang doon lang ang naisulat niya sa diary niya. Marami pang blanko at ang iba punit.

Naalala ko bigla ang papel na nalaglag kanina. Baka iyon siguro ang sinasabi ni tita na sulat para sa ‘kin. Pagkakuha ko sa sulat marahan kong nilapag sa gilid ang diary ni Kate at binuksan ang sulat.

Jeltrod kahit hindi ko sabihin kong kanino galing ‘to malalaman mo naman siguro dahil sa handwriting ko. Sa sulat ko nalang ikwekwento at sasabihin sa ‘yo ang lahat dahil delikado na.

Diba nagtataka ka kong bakit ko nagawa sa ‘yo iyon? Ang totoo niyan may nag-uutos sa ‘kin na gawin ang mga iyon. Sorry kong hindi ko sinabi sa ‘yo natatakot kasi ako ng mga oras na ‘yon at baka may masamang mangyari sa mama ko at ayo ko mangyari ‘yon.

Jel, kahit galit ka sa ‘kin okay lang naiintindihan ko. Pero lagi mong tandaan na kaibigan parin ang turing ko sa ‘yo. Ikaw parin ang the best na best friend sa buong mundo.

Tuluyan tumulo ang mga luha ko sa mga nabasa ko at napaiyak. Hindi ko alam na ganito pala ang nangyayari sa ‘kaniya. Hindi ko man lang mo na inalaman ang lahat bago siya awayin at pagsalitaan ng masama. Ang sama ko ako dapat mag sorry sa ‘yo. Sorry Kate…patawarin mo ‘ko.

Pinunasan ko ang mga luha ko at tiningnan ang sinulat niya. Tiningnan ko ang likod ng sulat at may nakasulat pa doon. Hindi na nagkasiya sa harap ang sulat niya dahil sa laki ng handwriting niya.

Kong gusto mo ako makausap mag email ka lang sa ‘kin. H‘wag mo ‘ko tawagan dahil nalalaman ng mga taong ‘yon ang mga sinasabi ko. Lagi silang nakabantay sa ‘kin kaya minsan kong ano ang sinasabi ko sa ‘yo para lumayo ka at lalong magalit sa ‘kin.

Gusto ko malaman mo na mag-ingat ka sa mama mo Jel hindi siya tulad ng inaakala mo. H‘wag kang magalit pero nababaliw na siya sobrang baliw na siya.

At may sasabihin pa ako. Hindi ikaw si Jeltrod Bonifacio hindi Jeltrod ang pangalan mo at sigurado akong may nakapag sabi na sa ‘yo ‘to pero totoo ang sinasabi nila dahil ikaw si Damania.

Kong hindi ka naniniwala sa ‘kin pumunta ka sa sementeryo makikita mo do‘n ang totoong Jeltrod Bonifacio at kong gusto mo ipadala ko sa ‘yo ang memory card ng cellphone ko dahil may ebedensiya ako do‘n na magpapatunay na nagsasabi ako ng totoo.

Sinara ko ang sulat at napatayo. Hindi ako makapaniwala sa nabasa ko. Posibleng nagsasabi si Kate ng totoo dahil una palang imposible talaga na kamukhang-kamukha ko lang si Damania.

Kinuha ko ang Diary ni Kate at nilagay sa loob ang sulat. Tumakbo ako pabalik ng Hospital at maswerte ako at nakasalubong ko ang mama ni Kate na palabas na ng Hospital.

“Hija? Bakit ka napabalik?” tanong niya sa ‘kin.

“Na sa inyo po ba ang memory card ng cellphone ni Kate?” tanong ko.

***

Ngayong hawak ko na ang memory card ni Kate hindi ko alam kong kaya ko ba ‘to ilagay sa cellphone ko at tingnan kong ano ang naka save dito. Ewan, natatakot at kinakabahan ako.

Malapit na mag-umaga at nandito ako  ngayon sa labas ng sementeryo. Napatingin ako sa nagbabantay ng sementeryo at tulog pa ito habang may kapeng hinahawakan. Marahan lang ako nag lakad sa loob at iniwasan gumawa ng kahit anong ingay. Masiyado pang maaga at baka paalisin ako.

Matagumpay akong nakapasok sa loob at paikot-ikot lang ako dahil hindi ko alam kong saan nakalibing iyong dinadalaw ni mama at papa dito. Ngayon alam ko na kong ano ang dahilan kong bakit ayaw nila ako isama dahil may tinatago pala sila dito. Mga sinungaling sila.

Habang naglalakad tumitingin ako sa mga pangalan ng patay na dadaanan ko. Napahinto ako sa paglalakad ng may nahagip ang mata ko na pangalan sa isang lapidang hinahanap ko. Napalunok ako at hindi ko alam kong lalapitan ko ba ‘yon dahil ngayon palang nanginginig na ako hindi dahil takot ako dahil nagagalit ako sa pagsisinungaling nila sa ‘kin.

Marahan ako lumapit doon at kumuyom ka agad ang mga kamao ko ng mabasa ang nakapangalan do‘n.

Jeltrod Bonifacio

1998-2003

Napaupo ako at nanghina bigla dahil sa nabasa. Ang mga tanong ko noon unti-unti ng nasasagot. Kaya pala ganito ka pangit at panglalaki ang pangalan ko dahil lalaki pala ang tunay na Jeltrod Bonifacio. Ibig sabihin matagal na pala akong niloloko nila mama at papa. Pero bakit nila ‘to ginagawa sa ‘kin ‘to? Para saan? Sa anong dahilan?

Nanginginig ang mga kamay ko na kinuha sa bulsa ko ang cellphone ko at binuksan ang likod nito para ipalit ang memory card ni Kate sa memory card ko. Pagkatapos ko maikabit ang memory card binuksan ko na ang cellphone ko.

Pumunta ako sa files at marami akong nakitang mga voice record at video. Iyong iba video ni Kate at Kyle habang nagda-date at hindi ko alam kong saan dito ang tinutukoy niyang ebedensiya. Wala akong nagawa kong hindi tingnan at pakinggan isa-isa. Napapangiwi pa ako minsan dahil puro sweet message ni Kyle kay Kate ang naririnig ko. Hindi ko alam sobra pa pala sa inaasahan ko ang ka sweetan ng best friend ko sa katawan niya.

Hanggang sa napadpad ako sa isang voice record na pamilyar sa ‘kin ang boses.

“Hindi kailangan niya malaman ang totoo! Sasabihin ko sa ‘kaniya—”

Nakarinig ako ng pagsinghap at malakas na malutong na sampal. Boses ni Justin ang naririnig ko dito posibleng ito ang araw na nakita kong sinampal siya ni mama. Ibig sabihin nandoon si Kate noong mga oras na ‘yon? At iyon rin ang araw na nag text siya sa ‘kin na may sasabihin siyang importante. Kong gano‘n ito ang sasabihin ‘yan.

Nakakainis! Bakit ba hindi ako nakipagkita sa ‘kaniya noong araw na ‘yon? Nakakainis ka talaga Jeltrod— Hindi pala ako si Jeltrod.

Pinapatuloy ko ulit ang pakikinig.

“Sige! Subukan mo at hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sa ‘yo at sa tingin mo paniniwalaan ka niya? Baka nakakalimutan mo na hindi na siya si Damania siya ni Jeltrod at hindi na siya ang dating matalik mong kaibigan! Ni hindi ka nga niya maalala, e,"  natatawang sabi ni mama.

“Hindi niya ako maalala dahil may ginawa kayong kakaiba sa ‘kaniya! Ano bang ginawa niyo sa ‘kaniya ha?! Bakit niyo ‘to ginagawa sa ‘kaniya?!”  pasigaw na tanong ni Justin.

“Umalis kana kong ayaw mong saktang ko siya. Tandaan mo ‘to Justin sa oras na sinabi mo sa ‘kaniya ang totoo habang buhay mo na siyang hindi makikita. Hindi mo alam kong anong kayang gawin ko sa ‘kaniya.”

“Hindi niyo ba siya mahal?”

Natigilan ako at umaasang sasagot si mama ng "oo".

“Hindi, binili ko siya at ginagamit lang para makalimutan ang tunay kong anak,”  diretsong sagot ni mama.

Pinatay ko ang voice record at napaiyak sa narinig na sinagot niya. Hindi niya pala ako tinuturing na anak lahat na mga pinagsamahan namin puro iyon kasinungalingan at hindi totoo. Ginagamit niya lang pala ako para nakalimutan ang anak niyang patay na at mas masakit pa do‘n binili niya lang ako na para bang laruan.

“S-Sinungaling kayo! Ang sama niyo!” malakas na sigaw ko at napayuko at humagulgol ng iyak.