JANIYA'S P. O. VMABILIS ANG KABOG NG DIBDIB KO HABANG DAHAN-DAHAN KONG BINABAYBAY ANG MADILIM NA DAAN SA GILID NG BAHAY, PATUNGO SA MALIIT NA GATE SA LIKURAN— NA NATATAGO NG IBA'T-IBANG MGA PANANIM. Pasado alas diyes na ng gabi. Tahimik na ang bahay at alam kong tulog na ang lahat. Palabas ako ngayon, naghihintay sa akin si Ryuu dala ang motorsiklo niya. We're bound for our "safe place". Nang marating ko na ang maliit na gate ay buong ingat ko naman na binuksan iyon. Kahit alam ko na hindi naman na maririnig sa loob kung sakaling makalikha ako ng ingay ay mas pinili ko pa rin ang mag ingat. Better be safe and sure than whatever. Nang makalabas na ako ay natanaw ko agad sa hindi kalayuan si Ryuu. Nakapatay ang headlights ng sasakyan niya pero sa anino at tindig niya pa lang ay alam ko nang siya iyon. Pagkasara ko ng gate at nang masiguro ko nang maayos iyon ay tumakbo na ako agad palapit kay Ryuu. "What took you so long? Akala ko hindi mo na ako lalabasin dito,” tila nagtatampong
JANIYA'S P. O. VKUNG SAAN AKO DUMAAN KANINA PAG ALIS AY DOON DIN AKO DADAAN NGAYONG PAUWI NA AKO.Habang nasa biyahe ako ay sobra-sobra ang kaba ko. Lihim kong hinihiling na sana ay tulog pa si Strike o hindi kaya ay nakaalis na siya. Kahit ano, basta huwag niya lang mabuko ang mga ginagawa ko.As we traveled, the scenery shifted. Fields gave way to forests, forests to mountains. Bawat daanan namin ay nagdudulot sa akin ng kaba. Pakiramdam ko kasi, imbis na papalapit ay parang lalo kaming napapalayo.Ryuu drove carefully, his hands steady on the handlebars. I leaned back. I didn’t speak and Ryuu didn't either. Nang sa wakas ay huminto na ang sasakyan ni Ryuu, dali-dali na akong bumaba. Agad kong inalis ang suot kong helmet at inabot ko iyon sa kanya. "T-Thank you again, Ryuu. S-Sa school na lang tayo mag usap.” Tumalikod na ako pagkatapos noon at akmang lalakad na palayo. Pero bago ko pa man magawa iyon ay nahawakan na niya ako sa kamay at hinila ako palapit ulit sa kanya. "Ryuu—
JANIYA'S P. O. VKAHIT HIYANG-HIYA SA NANGYARI NANG MAHULI AKO NI STRIKE AY NANATILI PA RIN AKO SA BAHAY NIYA. Hindi na rin naman niya in-open pa ang tungkol sa nangyaring iyon. Malakas din ang pakiramdam ko na hindi na nakaabot kay Mamay ang tungkol doon. He also never spoke to me ever since. Halata rin na iniiwasan niya ako. I am ashamed of what I did. But what choice do I have? Kung sana, makabalik na si Papa one of these days, mas magiging okay iyon dahil hindi ko na kailangang magtiis ng hiya dahil lang sa wala akong ibang pwedeng puntahan. I could live in Adrianne's place, yes. Pero as of now, si Strike rin ang may sagot ng expenses doon at magmumukha lang akong tanga sa gagawin ko. So, yeah. I got no choice but to swallow my freaking pride and continue living with him. And depending upon him. Ginagawa ko na lang din ang lahat para iwasan siya gaya ng ginagawa niyang pag iwas sa akin. And as or Ryuu, I am avoiding him also to my very best. Pagkatapos ng nangyari noong umaga
WARNING: MATURED CONTENT AHEAD!!! READ AT YOUR OWN RISK!!!JANIYA'S P. O. VEXACTLY ONE WEEK HAS PASSED SINCE STRIKE CAUGHT ME GOING OUT AT NIGHT.Everything was still the same. We tried our best to avoid each other; I also avoided Ryuu. My life rotated just on school and home. I never went out again, not even with Adrianne. Inabala ko na lang ang sarili ko sa pag aaral gaya ng dati. Kaya ngayon, kahit dis oras na ng gabi ay gising pa rin ako.Paulit-ulit kong inaaral ang mga lectures ko kahit pa halos nakabisado ko na ang lahat ng iyon.Unti-unti kong naramdaman ang antok paglipas pa ng ilang minuto kaya napagdesisyunan ko na iligpit na ang mga materials na ginamit ko. Bababa na rin muna ako para kumuha ng tubig. In case lang iyon na mauhaw ako mamaya, hindi na ako bababa pa ng kusina para paulit-ulit na kumuha ng tubig.Nasa kalagitnaan na ako ng pagsasalin ng tubig sa baba saging pitsel ko nang bigla ko namang marinig ang pagbukas ng pinto. Sino iyon?Si Mamay agad ang una kong nai
JANIYA'S P. O. VAFTER EVERYTHING THAT HAPPENED, I REMAIN IN SILENCE AS I LISTEN TO STRIKE'S RYHTMIC BREATHING.He had fallen asleep. While me, I was busy rethinking all the decision I did just because of my stupid desire."Tama na ang panga-gaslight mo sa sarili mo, Janiya. What happened already did happen. Wala ka nang magagawa kahit sisihin mo pa ang sarili mo. You could never bring back the time just by wishing you could so. And Strike here clearly enjoyed what you two did, as well.” Wala sa loob ko na napalingon ako kay Strike. Tulog na tulog siya. His body was half covered by a mattress. Nakatagilid siya at nakadantay sa katawan ko ang braso at hita niya. Kaya gustuhin ko mang umalis ay hindi ko rin magawa. I was too afraid to wake him up. Hihintayin ko na lang siguro na umayos siya ng higa. Once I'm free, aalis na ako agad. I waited for hours but it seems like he don't want to let go. Kung gagalaw man siya ay para lang higitin ako lalo palapit sa kanya. Hanggang sa ako na l
JANIYA'S P. O. V"HEY, WHERE DID YOU GO? I'VE BEEN CALLING YOU BUT YOU DIDN'T ANSWER, NOT EVEN ONCE. GO HOME BY 6, WE HAVE TO GO SOMEWHERE. BE ON THE DOT.”"Hoy! Ano na namang nginingiti-ngiti mo riyan? Nababaliw ka na ba?”Binalingan ko ng tingin si Adrianne. A smile still flustered on my lips.Nilapag ko ang cell phone ko kung saan kita ang mensaheng natanggap ko kanina galing kay Strike. Nilapit ko iyon sa kanya.Kung kanina ay pinagbabawalan niya ako, ngayon ay siya naman ang tila nag-over react at napatili pa nga. Kinailangan pa tuloy niya na mag-"sorry" sa ibang kasabay namin na kumakain sa restaurant dahil halos lahat ng atensyon ng mga ito ay napunta sa amin. "Bakit parang ang bait niya na sa iyo lately, ha? Anong pina-take mong gayuma sa kanya?” nanunukso at halatang kilig na kilig na sabi pa ni Adrianne. Hindi ako nagsalita. Ngumiti lang ako ng makabuluhan bilang tugon. Tila lalo naman siyang naintriga dahil sa ginawa ko. Lalo pa siyang naging mapang-asar at matanong. "G
JANIYA'S P. O. V"'E-ETO NA IYON?”I couldn't help but to feel disappointed after seeing the place where Strike brought us. Beach resort nga iyon, maganda at malawak. Pero wala namang ibang tao maliban sa amin at sobrang tahimik pa."Yeah. We're here. We're gonna be celebrating here—”"Oh, no. Not here. We're not gonna be celebrating Mamay's birthday right here.”Tila hindi inaasahan ng dalawa ang ginawa kong pagsalungat."Look at this place. It's beautiful and huge, pero parang walang buhay. Sobrang tahimik at tayong tatlo lang ang nandito. I can't feel the vibes,” dugtong ko pa."Pero—”"Ako rin,” sang-ayon ni Mamay at inilibot ang mga mata niya sa paligid. "Aakalain ko pang lamay ko ang gusto mong i-celebrate rito, Vicencio.”Impit akong napatawa. Resulta iyon ng hindi successful kong pagpipigil. Strike glared at me with a dangerous warning on his eyes."Then where the hell do you want us to go?” blangko ang ekspresyon na saad nito. Nagkibit-balikat ako. "Somewhere… a little bit
JANIYA'S P. O. VTAHIMIK LANG KAMI SA BUONG BIYAHE.Wala pa ring kaalam-alam si Mamay sa mga nangyari. Maya't-maya ang pagkalabit niya sa akin tsaka pabulong na magtatanong tungkol sa kung ano ba talagang nangyari. Hindi naman ako nagtatangkang magsabi sa kanya. Tumitingin lang ako kay Strike na nakatuon ang atensyon sa pagmamaneho."Vicencio, ano ba talagang nangyayari, ha? Ang ganda-ganda ng pagpunta natin sa lugar na iyon. Wala pa nga tayo isang oras nagyaya ka na agad umuwi. Ano bang meron?” Rumekta na si Mamay kay Strike. Siguro, nahalata niya na wala talaga akong balak magsalita.Hindi rin nagsalita si Strike, bagay na hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko o ano."Gusto niyo bang magtampo ako sa inyo? Akala ko, lalabas tayo para mag-celebrate ng birthday ko dahil hindi ko kayo nakasama ng sabay? Bakit ngayon…”Bakas na bakas sa boses ni Mamay ang pagtatampo at pagkadismaya. Nalulungkot din ako dahil sa nangyari pero anong magagawa ko? I have no choice but to follow Strike's orde