KABANATA 31

JANIYA'S P. O. V

KUNG SAAN AKO DUMAAN KANINA PAG ALIS AY DOON DIN AKO DADAAN NGAYONG PAUWI NA AKO.

Habang nasa biyahe ako ay sobra-sobra ang kaba ko. Lihim kong hinihiling na sana ay tulog pa si Strike o hindi kaya ay nakaalis na siya. Kahit ano, basta huwag niya lang mabuko ang mga ginagawa ko.

As we traveled, the scenery shifted. Fields gave way to forests, forests to mountains. Bawat daanan namin ay nagdudulot sa akin ng kaba. Pakiramdam ko kasi, imbis na papalapit ay parang lalo kaming napapalayo.

Ryuu drove carefully, his hands steady on the handlebars. I leaned back. I didn’t speak and Ryuu didn't either.

Nang sa wakas ay huminto na ang sasakyan ni Ryuu, dali-dali na akong bumaba. Agad kong inalis ang suot kong helmet at inabot ko iyon sa kanya.

"T-Thank you again, Ryuu. S-Sa school na lang tayo mag usap.”

Tumalikod na ako pagkatapos noon at akmang lalakad na palayo. Pero bago ko pa man magawa iyon ay nahawakan na niya ako sa kamay at hinila ako palapit ulit sa kanya.

"Ryuu—