Chapter 02- Enthalia's Abduction

After yelling at Mama, I decided to stay at my room. I felt so bad, I have only realized it after I went into my room. Ang tanga ko naman kasi, ba’t ba kasi hindi mapigilan ‘tong bungangang ‘to?

Hindi ako lumabas kahit nung tanghalian. Sobrang kahihiyan ang meron ako ngayon. Bakit ba kasi hindi ko nalang intindihin si mama? Stressed na nga siya sa buhay namin, dinadagdagan ko pa. I should've just listened to her, I should've just understood our situation.

Buong maghapon akong nag-basa ng libro, dahil wala naman akong cellphone, wala kasing pambili si mama at hindi ko naman kailangan ‘yon. Mas okay pa ang libro, mura na, may matututunan ka pa. 

“Hmm?” May nakita akong umiilaw sa loob ng isang box sa tabi ng damitan ko. 

Teka- Ito ‘yung box na pinaglalagyan ko ng mga gamit na galing kay papa. May kulay itim na veins ‘yung box, ginamit ko rin yata ito nung pinipigilan ko ang ability ko. 

Sa kuryosidad ay dahan-dahan kong binuksan ang takip saka nakita ang mga pictures namin ni papa, isang marumi na puting bunny stuff toy, at ang isang librong umiilaw.

Miss na miss ko na ang papa ko.

Kinuha ko ‘yung libro at pinagpag ‘yung dumi na nakabalot sa cover. Matagal na rin kasi ang librong ‘to.

‘Book of Wisdom & Prophecy’

‘Yan ang title ng libro. Hindi ko pa ata nababasa ‘tong libro dahil ngayon ko lang nabasa ang title.

In-open ko ang libro sa first page. 

‘Here lies the secrets of The Empire, including the words of the Prophecy.’

It piqued my interest, Fantasy book ba ito? I don’t really like fantasy stories, but this one felt different. It's like building a connection through me.

I turned it to the next page.

‘Vivian Moriana, 

July 4^th of the 1765 year;

 

I am Vivian, the eldest daughter of Emperor Hien. Ang abilidad ko ay natatangi, at tanging ako lang ang mayroon nito. Venom, ito ang tawag ko sa aking abilidad. Ito ang aking talaarawan na ibibigay ko sa mga susunod kong henerasyon.

This day is tiring. I had to complete tasks to officialy become a candidate to be the next leader of the Empire. I am the first woman to lead the country kung matutuloy ang approval ng mga kinatawan sa imperyo naming My Father cannot produce a male heir.

Nagkaroon siya ng maraming concubines from different countries, nobles man o hindi, but he still cannot produce a male from his bloodline, and ended up having 26 daughters. I am the eldest, and the duty was entrusted to me. 17 years old ako nang simulan kong aralin ang mga dapat aralin bilang isang ganap na tagapagmana. It was hard, pero kinakaya ko, for my Mother.

My Mother was born from the commoners, but Father never judged her for her status, but fell for her gracefulness and attitude. Ang pagkakaroon ng Ama ko ng kabit ay iniutos lamang sa kaniya ni Lolo, dahil kailangan ng lalaking tagapagmana. But he failed. Making me the Heir to the Throne.

Hanggang dito muna ang isusulat ko, Ngunit ipagpapatuloy ko ito hangggang sa tumanda ako upang ipakita sa aking angkan ang kagalingan ko sa pag-takbo ng isang Imperyo.”

 

...

“What-?” I confusedly spat. Nababasa ko ang libro kahit na ibang lengguwahe ito. At higit sa lahat, ka-apelyido ko siya. Ay baka isinulat ito ni papa. But papa never told me he was a writer nor writing was his passion.

Inilipat ko pa sa ibang page ang libro.

“Vivian Moriana,

December 19^th of the 1773 year;

 

Itong araw na ito ang pinakamahirap tanggapin.This is the day His Majesty reached his death. I still can’t accept this. Pagbabayarin ko ang gumawa nito sa kaniya. My Father was a great man, he was The Great Emperor everyone had, pero hindi ko alam ang rason para patayin siya. I

lang oras palang mula nang mawala siya ay nag-iba ang trato sa ‘kin ng mga kapatid ko, even his concubines. Ngunit nanatili ang ugali nila Reighn, ang pangalawa kong kapatid, si Jules, ang aking ika-limang kapatid, at si Anica, ang pinaka-pinagkakatiwalaan ko. 

Ramdam ko rin ang pagmasid sa ‘kin ng mga matang gusto akong ipapatay. Kailangan kong maging handa. At kung sakaling hindi ako manatiling buhay, ibibigay ko ang trono kay Anica, ang pang-apat kong kapatid. Ang pinakapinagkakatiwalaaan kong kapatid. May tiwala akong magiging mabuti siyang pinuno.

 

Hanggang dito nalang muna.” 

 

…

“Vivian Moriana,

January 5^th of the 1776 year;

Nawawalan ako ng pag-asang mamuno. Halos lahat ng sinasakupan ko ay may galit sa ‘kin. Tila ba may sumisira sa pangalan ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ngunit magpapatuloy akong mamuno. Lubos ang pasasalamat ko kay Kio, siya ang nagbibigay sa ‘kin ng lakas, pati ang ina ko, sila ang dahilan ng pagpapatuloy ko.

May nagtangka ring lumason sa ‘kin kanina. But thankfully, immuned ang katawan ko sa kahit na anong lason. Hindi ko matukoy kung sino ang gumawa nito, ngunit tinutulungan ako ni Kio. Si Kio ang aking kasintahan, at ang pinakamamahal kong lalaki sa buhay ko. Iingatan ko siya sa abot ng makakaya ko hanggang sa huling hininga ko.”

Ramdam ko ang hinagpis ng character na ‘to mula sa kaniyang tula. Nag-lipat pa ako ng page pero natapos ang sulat niya sa taong 1778, at tungkol pa ito sa kapatid niyang isa. May biglang umilaw na letters sa baba.

“She killed her.”

Napasapo ako sa ulo ko dahil bigla itong kumirot. 

Biglang lumakas ang hangin na pumasok sa kwarto ko na siyang nag-lipat ng page sa pinaka-dulo. Nag-ilaw itong muli at may nakasulat na:

“LEAVE.”

Automatic na lumabas sa kwarto ang katawan ko, ramdam ko nanaman ang pagtrigger ng abilidad ko. Nakita ko si mama na nagluluto ng pagkain at namumugto ang mata.

Sumakit nanaman ang ulo at ang braso ko ay humahapdi. 

Niyakap ako bigla ni mama, “Pasensya ka na sa mama, anak. Hindi ko na rin alam ang magiging desisyon ko. Halo-halo na ang pino-problema ko. Pero anak, kung gusto mong pumasok sa akademyang ‘yon… hindi na kita pipigilan.”

“I’m sorry, Ma. Hindi ko sinasadyang sigawan ka kanina. I’m so sorry. Patawarin mo ako, Ma.”

Hinaplos ni mama ang buhok ko, “Mahal na mahal kita, anak ko.”

May biglang kumatok sa pinto. Binuksan ni mama at isang hindi pamilyar na mukha ang pumasok, “Good evening, Ma’am, anak ho ‘ko ng landlord. Pinapatanong lang ho kung magbabayad na daw ba kayo para sa buwang ito.”

Napako ako sa kinatatayuan ko nang makita ang marka sa kamay niya. “Ha? Eh nagbayad naman na ‘ko sa kaniya kanina.” 

Hinawakan ng lalaki ang leeg ni mama at may parang hinihigop. “M-MAMA!” Sigaw ko.

May pumasok pang lalaki.

Kumikirot ang ulo ko’t nanlalabo ang paningin, humahapdi ang kalmanan ko. I knew what's gonna happen next, and I won't prevent it.

‘I’m giving you the chance to come out. Help my mother.’

Vex’s Ability POV

“Oh, hey there. Sino kayo?” Saad ko nang masakop ko ang katawan ng nagmamay-ari sa ‘kin. Her body’s weak, and I can’t abuse this. Haaa… Need mo nga talagang magtraining.

Napalingon ang lalaking kakapasok lang, “G-G*go! Bakit n-nag-iba ang itsura niyan!?” 

Sinimulan kong umatake sa kanila sa pamamagitan ng dugo ko, natamaan ang isa. “Irve.” Bigkas ko na siyang nagpabagsak sa may hawak sa nanay ni Vexyiana. 

Pinatigil ko ang puso nito, at kukunin sana ang ina ni Vex-

“T*rantado! Ang yabang yabang mo, mahina ka naman pala!” Saad nung isang lalaki at nagpalabas ng usok. Hindi ko ito pinansin at aatakihin sana ito ngunit…

Bigla akong inantok, Sh*t, “Fragrance..” Saad ko.

“Mama..” Ramdam ko ang pag-switich ni Vexyiana sa ‘kin, hinayaan ko na siya rito at baka masobrahan ako sa pag-gamit ng katawan niya.

 “This body is still weak, hm?”

Biglang nandilim ang paningin ko.

--

Vexyiana’s POV

I slowly opened my eyes. I’m at my room..? What happened-

“No! MAMA!” Did the history just repeated itself? The memory last night was still fresh to me. Pero hindi ko na alam kung ano ang ginawa ng ability ko nung nagswitch kami.

No.. No No No! Please…

I walked out of my room and saw no one. 

My knees trembled and fell on the ground, a paper fell beside me. I closed my eyes, praying that it was mama’s letter telling me she’s off to work. Since gano’n lagi ang ginagawa niya whenever tulog pa ‘ko at kailangan niya nang umalis.

But no.

My shoulders went down. I’m very disappointed to myself. Ang useless ko, mula noon hanggang ngayon. Wala akong nagawa, kahit noong si papa ang kinuha, wala, wala akong magawa.

I opened the paper beside me, it was an address. And there’s a note at the end. 

“Block 6 Lot 5, Sernin Street, Torne’s Villa, near Heph Mall. 

 

Come to us apo, live with lolo and lola :)”

I didn’t process what was written at the paper. All I did was take it and got back into my room, holding my chest.

 It hurts. I want to cry but I can’t. I was hopeless again.

I was left alone. AGAIN.