UNREQUITED LOVE WITH THE COLD CEO Chapter 4

Habang tinitingnan ni Xavier si Antonette, parang may biglang kumirot sa kanyang puso. Nakita niya ang kasipagan at dedikasyon ng babaeng ito na, sa kabila ng mga pagkakamali, ay nanatiling nakatayo at handang lumaban. Ang inis niya ay napalitan ng respeto—isang bagay na hindi niya inaasahang mararamdaman.

“Kung ganoon, may plano akong makipag-meeting sa mga board members bukas para maresolba ito bago tayo makarating sa malaking problema. Antonette, kailangan kita sa tabi ko para ipaliwanag ito,” sabi ni Xavier.

Hindi makapaniwala si Antonette sa narinig. Hindi siya pinalayas o sinibak sa posisyon; sa halip, inanyayahan pa siyang tumulong sa pag-ayos ng problema.

“Si-sir, maraming salamat po…” sagot niya na may nangingilid na luha.

“Walang anuman, Antonette. Pero tandaan mo, hindi pa rin ako impressed sa ginawa mo. Bibigyan kita ng huling pagkakataon, at sana ay huwag mo nang ulitin ito, kundi isesante kita. Gusto kong makita ang tunay mong lakas at kakayahan. Sa susunod, siguraduhin mong hindi ka na magpapabaya sa ganitong responsibilidad.”

Naramdaman ni Antonette ang halo ng takot at determinasyon. Isang pagkakataon ang ibinigay sa kanya, at handa siyang ipakita kay Xavier ang kanyang kakayahan. Sa kabila ng pangako ng mas malaking pagsubok, ang puso niya ay punung-puno ng pag-asa.

Napayuko si Antonette, dama ang bigat ng babala sa tinig ni Xavier, ngunit may kasamang pag-asa. Hindi niya inasahan ang ikalawang pagkakataon, kaya't sa kabila ng kabang bumabalot sa kanya, napangiti siya nang bahagya. Alam niyang hindi basta-basta mapapalambot si Xavier, ngunit sa pagkakataong ito, may bahid ng paggalang na sa kanyang boses.

“Opo, Sir. Hindi ko po bibiguin ang tiwala n’yo,” mahinang tugon niya, pilit pinipigilan ang luhang gusto nang tumulo. "Hindi na po mauulit."

Nagpakawala ng buntong-hininga si Xavier, at sa kauna-unahang pagkakataon ay nagbago ang kanyang ekspresyon. “Antonette,” sabi niya, medyo malumanay, “hindi ko gusto ang mga pagkakamali, lalo na sa posisyon mo. Kaya asahan mong sa huling pagkakataong ito, kailangang patunayan mo na karapat-dapat ka sa trabahong ito.”

“Opo, Sir,” mabilis na sagot ni Antonette, at nakita niya ang determinasyon sa mga mata ni Xavier, na para bang binibigyan siya ng lakas.

“Bukas, magsimula tayo ng panibago, ngunit para sa gabing ito—ayusin mo ang lahat ng dokumento, at tiyakin mong nasa maayos ang mga ito bago ang pulong. Naiintindihan mo ba?” tanong ni Xavier, matalim ang tingin.

“Opo, Sir,” tugon niya, na may halong kaba at pagpapasalamat. Habang iniiwan niya ang opisina ni Xavier, dama pa rin niya ang mabigat na responsibilidad, ngunit sa likod ng pagod at takot, nagkaroon siya ng lakas. May tiwala na sa kanya ang isang taong akala niya’y hindi na siya bibigyan ng pagkakataon.

Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman ni Antonette ang bigat at kahalagahan ng kanyang trabaho, ngunit higit sa lahat, isang bagay ang naging malinaw sa kanya—may puwang siya sa opisina, at ito ang kanyang pagkakataon para patunayan ang sarili.

Araw ng board meeting. Ang opisina ay puno ng abala, ang mga tao ay nagsisipaglakad at nagtutulakan sa mga corridor, bawat isa ay abala sa paghahanda para sa pinakamahalagang araw ng taon. Si Antonette, bagaman bagong hire, ay nakaramdam ng labis na kaba. Sa kanyang maliit na cubicle, nag-aayos siya ng mga dokumento habang ang kanyang isip ay punung-puno ng mga katanungan.

"Antonette, kumusta na ang mga documents?" tanong ni Carla, isa sa mga mas senior na empleyado.

"Okay lang po, Carla. Nakaayos na lahat," sagot ni Antonette, subalit sa kanyang mga mata ay makikita ang pangangatog. "Sana lang hindi ako magkamali..."

Mabilis na lumipas ang mga oras, at hindi nagtagal ay dumating na si Xavier, ang CEO ng Heaven Shipping Inc. Ang mga tao ay tahimik na nagbantay sa kanyang pagpasok. Kilala siya bilang “Terminator” sa opisina—isang lalaking mahigpit, masungit, at hindi nagkakaroon ng puwang para sa pagkakamali. Nagdala siya ng aura na kayang magpahinto sa lahat ng pag-uusap sa isang iglap.

“Ano'ng nangyayari dito?” tanong niya, pinapansin ang ingay sa paligid.

“Sir, nagha-huddle lang po kami para sa board meeting,” sagot ni Carla, tila nanginginig ang boses.

“Good. Make sure na lahat ay handa. Walang dapat na kulang,” matigas na sagot ni Xavier.

Nang magsimula na ang board meeting, nag-umpisa ang matinding diskusyon. Ang bawat kasamahan ni Antonette ay nag-aalala sa mga detalye ng mga dokumentong kanilang ipapasa. Habang ang mga tono ng boses ay nagiging mas matindi, si Antonette naman ay abala sa paghahanda ng kape para kay Xavier.

Ngunit habang siya ay naglalakad, hindi niya namamalayan ang isang silya sa kanyang daraanan. Sa isang iglap, nadulas ang kanyang mga daliri at nahulog ang tasa ng kape na nabuhos sa paa ni Xavier, at ang mainit na kape ay tumalsik din sa kanyang puting polo.

“Ano ba, Miss Pinagpala?! Hanggang dito ba naman? Napakaengot mo talaga!” sigaw ni Xavier, ang kanyang tinig ay umabot sa lahat ng sulok ng silid.

Lahat ay natigilan. Tumahimik ang buong conference room. Napalunok ng laway si Antonette, at sa kanyang boses na nanginginig, sinabi niya, “S-Sorry po, sir. Di ko po sinasadya...”

Habang pinupunasan ang kape mula sa kanyang polo, napabalikwas si Xavier, galit na galit. “Get out of here right now!” sigaw niya, ang kanyang boses ay punung-puno ng inis.

Sa loob ng kanyang dibdib, parang may tumagos na sakit. Bawat mata ay nakatingin sa kanya. Ang pakiramdam ng kahihiyan ay tila bumuhos na parang kape na nagkalat sa floor. Pilit na ngumiti si Antonette at nag-excuse sa conference room, ngunit sa kanyang puso, parang may isang mundong bumagsak.

Nang makalabas siya, umiyak siya nang tahimik sa tabi ng pader. Ngayon lang siya nakaramdam ng ganitong antas ng kahihiyan, lalo pa’t andun ang kanyang mga kasamahan at mga board members. Ngayon pa lang, sa tanang buhay niya, napahiya siya, lalo na pinahiya siya ng kanyang crush—si Xavier. “Hinding-hindi na ako maghahangad na siya ang maging crush ko,” naisip niya habang naglalakad palayo, punung-puno ng sama ng loob.

Habang palabas si Antonette, dama niya ang bawat matang nakatingin sa kanya, puno ng habag at pagtataka. Humahagulgol siya, ngunit tahimik, pilit na pinipigilan ang bawat hikbi upang hindi lalo pang mapansin ang kahihiyan niya. Ang bigat ng kanyang mga hakbang ay tila bumabaon sa bawat tile ng opisina, tila nag-iiwan ng bakas ng sakit at pagkabigo.

Doon sa isang sulok ng opisina, huminto siya, pinunasan ang kanyang mga luha, at pilit inipon ang lakas. “Hindi ako pwedeng magpatalo. Hindi ako pwedeng sumuko.” Ngunit, kahit gaano siya kasigurado sa paninindigan niya, bumabalik pa rin ang alaala ng galit ni Xavier at ang matalim na tingin na parang umaabot sa kanyang kaluluwa.

Sa loob ng conference room, tahimik na bumalik si Xavier sa kanyang upuan, ngunit kita sa mukha niya ang inis at hindi mapakaling ekspresyon. Napansin ito ng isa sa mga board members, si Mr. Valdez, at tumikhim siya, tila nagpapaalala sa kanya na magpokus.

“Xavier, mukhang kailangan nating maging maingat sa bawat detalye ng mga dokumentong ito. Hindi ito simpleng transaksyon; ito ang magtatakda ng kinabukasan ng kompanya,” seryosong sabi ni Mr. Valdez.

Napabuntong-hininga si Xavier at tumango. “Oo, tama ka. Pasensiya na sa abala, balik na tayo sa mga reports,” aniya, pilit na iniiba ang usapan, ngunit hindi pa rin niya matanggal sa isip ang eksenang bumuhos ang kape sa paanan niya at ang pagtitig niya kay Antonette na puno ng galit.

Hindi naman talaga niya gustong pagsalitaan ng ganun si Antonette, lalo’t alam niyang aksidente ang nangyari. Pero sa bigat ng sitwasyon at tensyon ng pulong, hindi niya napigilang umigting ang init ng ulo niya. Kasama na rin doon ang pinipilit niyang ikubling damdamin na mas nagiging malabo sa bawat pagkikita nila.

Samantala, sa labas ng conference room, nakita ni Carla, isa sa mga katrabaho ni Antonette, ang nangyayari at lumapit siya para yakapin ito. “Antonette, okay ka lang ba? Nakita namin ang nangyari... Grabe naman si Sir Xavier. Napaka-strikto talaga niya!”

Nanginginig pa rin si Antonette at pilit na ngumingiti sa kabila ng pamumula ng kanyang mga mata. “O-okay lang, Carla... baka naman kasalanan ko rin. Masyado akong pabaya.” Ngunit sa kaloob-looban niya, ramdam niya ang kirot sa bawat salitang sinasabi niya.

“Hindi, Antonette. Aksidente lang ‘yun, kaya huwag mong isisi sa sarili mo,” pagpapalubag-loob ni Carla. “Alam mo naman si Sir Xavier, masyadong perfectionist. Pero alam kong hindi ka naman pabaya sa trabaho. Huwag ka nang mag-alala.”

Pinilit niyang tumango, ngunit alam niyang mahirap pakawalan ang bigat ng nararamdaman niya. “Bakit pa kasi siya? Bakit sa dami ng tao, siya pa ang nagbigay ng ganitong sakit?” tanong niya sa sarili. Ngunit ngayon, higit sa lahat, napagtanto niya na tama ang desisyon niya—hinding-hindi na niya hahayaang masaktan siya ng ganito ng taong ni hindi marunong magpakumbaba.

Kinagabihan, nagdesisyon si Antonette na magtrabaho nang mas mabuti, magpakitang-gilas kahit na may natitira pang sakit sa kanyang puso. Nag-stay siya nang late sa opisina para tapusin ang mga report at iayos lahat ng detalye bago ipadala kina Xavier at sa mga board members. Hindi na siya naghintay pa ng anumang paghingi ng tawad mula kay Xavier; para sa kanya, ang makabangon ay higit na mahalaga kaysa maghintay ng pagpapahalaga mula sa iba.

Nagulat si Xavier nang makita niyang bukas pa rin ang ilaw sa cubicle ni Antonette nang halos mag-aalas dose na ng gabi. Nakita niyang nagtyatyaga itong magtrabaho at mag-adjust ng mga errors sa mga reports, ngunit hindi na siya lumapit. Pinagmasdan niya ito sa malayo, nakikita ang dedikasyon at kasipagan ni Antonette, at sa kaloob-looban niya, may naramdaman siyang kirot ng pagsisisi.