UNREQUITED LOVE WITH THE COLD CEO Chapter 5

Nagsisimula ang araw sa opisina na may kaunting kaaliwan para kay Antonette. Sa kabila ng kanyang nararamdamang sakit, sinubukan niyang ibalik ang kanyang dating sigla. Nang makapasok siya, agad siyang sinalubong ng kanyang kaibigan at kasamahan sa trabaho na si Carla.

“Antonette, kamusta ka na? Ayos ka lang ba talaga?” tanong ni Carla na may halong pag-aalala.

"Oo naman, Carla. Kailangan ko lang talagang mag-focus sa trabaho ngayon,” sagot niya habang sinusubukan niyang ngumiti, kahit na alam niyang may kirot pa rin sa kanyang puso. Muli niyang pinaalalahanan ang sarili na huwag hayaang makontrol siya ng pagkakamaling nangyari kahapon.

Habang masigla silang naglalakad patungo sa pantry, napansin nila ang hindi mapakaling galaw ng kanilang mga kasamahan. Narinig nila ang malakas na tunog ng makina sa labas ng gusali, kasabay ang biglaang pagbulong ng mga tao. Lahat ay tumigil, biglang natigilan ang mga nagkukumpulan, at walang anu-ano’y nagpuntahan sa kani-kanilang mga cubicle.

Isang magarang sasakyan ang pumarada sa harap ng gusali, at mula rito ay bumaba ang pamosong CEO ng Heaven Shipping Inc. – si Xavier. Mabilis ang naging reaksyon ng mga empleyado. Ang tinatawag nilang "Terminator," ang CEO na may pusong bakal, ang takot ng lahat at pinagmumulan ng tensyon sa buong opisina, ay dumating na.

Tumigil sa pagsasalita si Carla at marahang niyugyog si Antonette. "Nandiyan na si sir Xavier,” mahinang bulong niya.

Nagpalinga-linga si Antonette, at tila wala siyang magawa kundi bumalik na rin sa kanyang mesa, dala ang kaunting kaba na laging dala ng presensya ni Xavier. Pakiramdam niya’y bumalik ang lahat ng sakit at pagkahiya nang maalala ang nangyari kahapon—ang insidente ng pagbuhos ng kape sa kanilang CEO na sinundan ng masakit na salita na bumalot sa kanyang puso ng matinding galit at kahihiyan.

Sa pagbukas ng pinto, pumasok si Xavier sa opisina, diretso ang lakad at seryoso ang ekspresyon ng mukha. Walang sinumang naglakas-loob na tumingin sa kanya. Ang bawat hakbang niya ay tila isang dagok sa kaba ng mga empleyado. Nang makalapit siya sa mesa ni Antonette, isang malamig na tingin ang ibinato niya sa kanya, bago ito dumiretso sa kanyang opisina.

Hindi makagalaw si Antonette sa kanyang kinatatayuan. Pinilit niyang magmukhang kalmado, ngunit alam niyang nakikitaan siya ng pangangatal ng mga katrabaho.

Maya-maya pa, nag-ring ang kanyang telepono. “Antonette, pumasok ka rito sa opisina ko. Ngayon na,” ang malamig na boses ni Xavier sa kabilang linya, walang alinlangan at tila walang bakas ng kabutihan.

Nanlalamig si Antonette sa pagkakaupo. Huminga siya ng malalim bago tumayo at marahang naglakad patungo sa opisina ni Xavier. Kumatok siya, at nang marinig ang tinig ni Xavier, marahan niyang binuksan ang pinto.

“Upo ka,” utos ni Xavier, hindi man lang siya tiningnan nang direkta.

Umupo si Antonette, tahimik na hinihintay ang sasabihin ng boss. Halos pigilan niya ang sariling magtanong o magsalita, dahil alam niyang hindi iyon magugustuhan ni Xavier.

"Kung sa tingin mo, Antonette, na dahil pinatawad kita sa insidente kahapon ay pwede ka nang mag-relax, nagkakamali ka," malamig at diretso ang boses ni Xavier. "Sa trabahong ito, wala tayong lugar para sa kapalpakan. Hindi ko kayang manalo sa mga paglalaban natin sa merkado kung ganito ang magiging asal ng mga tao sa paligid ko.”

"Pasensya na po, sir," garalgal ang boses ni Antonette. "Ginagawa ko po ang lahat para hindi na maulit iyon."

Tumaas ang kilay ni Xavier at tumingin sa kanya nang may pagdududa. “’Yan din ang sinabi mo kahapon, pero eto ka pa rin, nangangatog sa harap ko. Hindi ako kailanman nag-utos sa isang empleyado na pangunahan ng emosyon ang kanyang trabaho,” malamig na ani ni Xavier. “Dahil dito, ipagpapatuloy natin ang probation mo. Wala akong pakialam kung nasasaktan ka sa mga sinabi ko. Hindi ito personal, trabaho ito.”

Nagpigil ng hikbi si Antonette. Gusto niyang ipakita na kaya niyang itago ang nararamdaman at ipakita kay Xavier na hindi siya basta-basta bumibigay. Ngunit ang bawat salita ni Xavier ay tila patalim na bumabaon sa kanyang puso. Pinigil niya ang kanyang sariling magalit at tumayo nang may dignidad.

"Salamat sa paalala, sir," sagot niya, kahit na sa loob-loob niya ay gustong-gusto na niyang humulagpos sa sakit na nararamdaman.

Bago siya makalabas ng opisina, muling nagsalita si Xavier. “At Antonette…”

Tumigil siya at lumingon. “Opo, sir?”

“Nakikita ko ang effort mo, pero hindi iyon sapat para magtagal ka rito. Kung gusto mong patunayan ang sarili mo, magtrabaho ka nang doble. Lahat ng dokumentong ipapasa ko sa'yo, siguraduhing walang mali. Ayoko nang makita kahit isang pagkakamali mula sa'yo,” malamig na sabi nito.

Muling tumango si Antonette. Alam niyang para kay Xavier, siya’y isang pangkaraniwang empleyado lamang na kailangang magtrabaho nang husto upang manatili sa kumpanya. Lumabas siya ng opisina, may halong galit, pangarap na bumangon, at ang pananabik na patunayan ang kanyang kakayahan.

Sa kanyang paglabas, nakita siya ng mga kasamahan. Agad siyang nilapitan ni Carla, kitang-kita ang pag-aalala sa mga mata nito.

"Antonette, ano sabi niya? Mukhang matindi ang pinag-usapan niyo," tanong ni Carla.

Ngumiti si Antonette, ngunit ramdam niya ang panghihina ng kanyang loob. “Wala, Carla. Basta, kailangan ko lang pagbutihin pa ang trabaho ko. Hindi ako susuko.”

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonette. Alam niya na mahaba pa ang landas na tatahakin, ngunit handa siyang harapin ang lahat. Muling sumagi sa isipan niya ang mga masasakit na salita ni Xavier, ngunit ang sakit na iyon ay nagpalakas sa kanyang determinasyon.

“Hindi ako magpapatalo sa kanya. Gagawin ko ang lahat para ipakita sa kanya na kaya kong maging magaling,” bulong niya sa sarili.

Lumipas ang mga araw, at sinimulan ni Antonette ang kanyang misyon. Pinagbuti niya ang bawat trabaho, sinigurong walang pagkakamali sa bawat dokumento at meeting na inihahanda niya. Lumalayo siya kay Xavier hangga't maaari, ngunit sa tuwing magkakasalubong sila, hindi niya maiwasang kabahan. Subalit, alam niya na kahit anong sakit ang dala ng presensya nito, hindi siya magpapakita ng kahinaan.

Isang umaga, tinawag siyang muli ni Xavier sa opisina nito.

“Antonette,” bungad ni Xavier nang hindi man lang nag-angat ng tingin mula sa mga papeles. “Napansin kong naging mas maayos ang trabaho mo nitong mga nakaraang araw.”

Hindi niya alam kung dapat bang matuwa siya sa sinabi ni Xavier, pero sinikap niyang manatiling kalmado. “Salamat po, sir. Ginagawa ko lang po ang lahat ng makakaya ko.”

Tumingin si Xavier nang deretso sa kanya. “Huwag kang magkamaling isipin na sapat na ang ginagawa mo ngayon. Sa pagkakataong ito, hindi ko tatanggapin ang kahit ano pang pagkakamali. Nasa ilalim ka pa rin ng probation, tandaan mo ‘yan.”

Ngumiti si Antonette kahit na alam niyang hindi iyon ang klaseng papuri na inaasam niya. Sa kabila ng malamig na pakikitungo ni Xavier, nakaramdam siya ng bahagyang pag-asa. Sa bawat araw na lumilipas, natutunan niyang harapin ang mga hamon nang may lakas, kahit pa ang kanyang boss ay tila walang puso.

Sa paglabas niya ng opisina ni Xavier, napagtanto niyang kahit gaano kahirap, pinatatatag siya ng mga pagsubok na ito. Nagpatuloy siyang magtrabaho nang walang pag-aatubili, at sa bawat araw, lumalakas ang kanyang tiwala sa sariling kakayahan.

Sa kabila ng pagiging malamig at walang pakundangan ni Xavier, natutunan ni Antonette na hindi ang bawat tao’y kayang magbigay ng pagmamahal o pang-unawa. Ngunit higit sa lahat, napagtanto niyang hindi siya nakadepende sa mga papuri o pagsang-ayon ng ibang tao. Sa huli, ang pinakaimportanteng bagay ay ang kanyang kakayahan na bumangon, magpatuloy, at magtagumpay sa sarili niyang paraan.

Sa bawat hampas ng panahon at sa bawat salita ng kanyang boss, naisip ni Antonette na minsan, ang mga taong mahirap mahalin ang nagtuturo sa atin ng pinakamalalim na aral tungkol sa lakas ng ating puso.