UNREQUITED LOVE WITH THE COLD CEO Chapter 7

Lumipas ang ilang araw at muling bumalik ang normal na pang-araw-araw na takbo sa Heaven Shipping Inc. Si Antonette, bagaman laging puno ng pagsubok ang bawat hakbang sa opisina, ay hindi pa rin nawawalan ng sigla. Subalit, sa tuwing makikita niya si Xavier, tila isang mabigat na ulap ang bumabalot sa kanyang paligid.

Nang makapasok si Antonette sa opisina, natigilan siya nang makita si Xavier sa hallway, matalim ang tingin na parang laging may gustong ipamukha. Para bang hinahamon siya ng araw na iyon ng mas matinding pagsubok.

"Ano na naman ang kalokohang ginawa mo, Antonette?" malamig na tanong ni Xavier, hindi man lang nag-abala ng pasakalye.

"A-ah, sir, wala po! Ayusin ko na po ang mga files na—"

"Bakit? May tiwala ka bang kaya mong ayusin iyan?" putol ni Xavier, sabay sunod ng tingin sa mga dokumentong hawak ni Antonette. Kitang-kita sa mga mata nito ang pangungutya. "Huwag mong sabihin na balak mong sirain na naman ang opisina."

Namula si Antonette, ngunit pilit niyang pinigilan ang kanyang nararamdamang takot. “Hindi ko po sir sinasadya ang mga pagkakamali ko… nagta-try naman po akong maging maingat,” sagot niya, halos pabulong.

"Hindi sapat ang ‘nagta-try’ sa mundo ng mga propesyonal, Antonette. Kung wala kang intensyon na magtrabaho nang tama, bakit ka pa nandito?"

Lulugu-lugong ngumiti si Antonette, pero dama sa mga mata niya ang pangarap na hindi basta susuko. “Pasensya na po, sir. Magiingat na po ako.”

Sa isang emergency meeting ng kanilang team, naupo si Antonette sa gilid ng conference room, nakikihalubilo ngunit pilit na umiiwas ng tingin kay Xavier. Nagsimula ang meeting, at gaya ng inaasahan, dumaan ang mga detalye ng plano para sa susunod na malaking proyekto ng kompanya. Ngunit nang si Antonette ang tinawag ni Xavier para mag-report, natigilan siya.

"Antonette, saan na ang proposal na dapat mo nang natapos kahapon pa?" malamig na tanong ni Xavier.

Nagpapakabog ang dibdib ni Antonette. "Sir... eto na po," sabi niya habang nanginginig ang mga kamay. Ngunit sa sobrang kaba, nahulog ang mga papel sa sahig, kumalat ito at halos magtawanan ang mga kasama sa meeting.

Kita sa mukha ni Xavier ang labis na inis. Tumitig siya kay Antonette na parang walang pag-asa ang kaharap. "Kung hindi mo kaya kahit simpleng hawakan ang mga papel, paano ka pa aasahan ng kumpanyang ito?"

Tila nagdidilim ang paligid para kay Antonette. Pinulot niya ang mga papel at pilit na sinikap na huwag lumuha. "Sorry po, sir. Hindi ko po sinasadya," mahina niyang sagot.

Tumayo si Xavier at lumapit kay Antonette, mabigat ang bawat hakbang. "Antonette, ang pagiging clumsy mo ay walang puwang sa lugar na ito. Kaya, kung hindi mo kayang magtrabaho ng tama, umalis ka."

Tahimik ang buong silid, at lahat ng mata ay nakatutok kay Antonette. Ngunit sa kabila ng lahat, tiniis niya ang bawat salita ni Xavier. Kahit sa panlabas ay mukhang palaban, damang-dama niya ang sakit na dulot ng matitinding paninita ng kanyang boss.

Eksena 3: Ang Tanghalian sa Pantry

Matapos ang nakakapanlumo na meeting, nagdesisyon si Antonette na pumunta sa pantry para mapahinga. Daladala niya ang ilang homemade cookies na niluto niya kagabi para sa team, bagaman hindi na sigurado kung dapat pa ba siyang mag-share.

"Para po sa lahat," alok niya sa mga kasama. “Para mabawasan ang stress... kahit konti lang.”

Napaangat ng tingin si Xavier na nakatayo rin sa pantry. Tahimik siyang tinitigan ni Antonette habang inaabot ang isang cookie. "Ano ito? Baka may lason," malamig na biro ni Xavier na nagdulot ng kaunting tawanan sa mga kasamahan.

"Hindi po, sir," nanginginig na sagot ni Antonette. "B-bake lang po ito. Pasensya na kung hindi ganong kasarap…"

"Antonette," seryosong sabi ni Xavier, "kung gusto mong bawasan ang stress ko, wag ka nang magbigay ng cookies. Gawin mo ang trabaho mo nang tama, at... huwag ka nang mag-Coke fountain sa opisina."

Napakagat-labi si Antonette sa kahihiyan, pero hindi niya napigilang mapansin ang maliit na ngiti sa labi ni Xavier. Kahit masakit ang sinabi, isang maliit na kaligayahan ang pumasok sa kanyang puso dahil sa maiksing ngiti na iyon. Sa hapon, nagulat si Antonette nang makita si Xavier na pumasok sa elevator kasabay niya. Tahimik ang kanilang biyahe pababa, ngunit naroon pa rin ang mabigat na tensyon sa pagitan nila. 

Sa kaba, nadulas si Antonette at bumagsak sa sahig ng elevator, dala ang mga papeles na kanyang hawak. "Ay!" sigaw niya sabay pulot sa mga nagkalat na dokumento. Parang masama na naman ang araw niya.

"Antonette," malamig na sabi ni Xavier. "Sa lahat ng pagkakataon, dito mo pa piniling magkalat?"

Nag-angat ng tingin si Antonette, dama ang pagkabigo sa sarili. "Sorry po, sir. Hindi ko po sinasadya…”

Malamig na tumikhim si Xavier at bumuntong-hininga. "Hindi na nga natuto. Alam mo bang iniisip kong ang Heaven Shipping ay parang walang silbi dahil sa’yo?"

Tumayo si Antonette nang matino, pilit na nagpapakatatag sa harap ng kanyang boss. Kahit masakit ang mga salitang binitiwan ni Xavier, hindi niya piniling iwan ang kompanya. Alam niyang sa kabila ng lahat, may tungkulin siyang tapusin at mahal niya ang trabaho.

Nanatiling matatag si Antonette sa harap ng malamig na mga mata ni Xavier, kahit pa dama niya ang bigat ng bawat salitang binitiwan nito. Hindi siya sumagot, ngunit sa loob-loob niya, nagpakawala siya ng tahimik na pangako sa sarili. Hindi ako susuko. Hindi ko papayagang sirain ng isang katulad ni Xavier Echiverri ang pangarap ko.

Lumipas ang ilang oras, at habang abala sa kanyang mesa, biglang tumawag si Xavier kay Antonette sa loob ng kanyang opisina. May kaba man, matapang siyang naglakad papasok. Pagdating niya sa pintuan, ang malamig na tinig ng kanyang boss ang sumalubong sa kanya.

"Antonette, pumasok ka at maupo," wika ni Xavier, hindi man lang tumitingin sa kanya habang nakatuon ang atensyon sa laptop. Nang makalapit siya, tumingala si Xavier at muling huminga nang malalim, tila ba may inip na nararamdaman. "Ano bang dahilan kung bakit nandito ka pa rin sa Heaven Shipping? Sa totoo lang, iniisip ko kung sulit ba ang pagkakaroon ng isang tulad mo sa kompanya."

Tahimik ngunit nanginginig si Antonette, pilit na nagpapakumbaba. “Sir, alam ko po na marami akong pagkukulang, pero nangako po ako sa sarili kong pagbubutihin ko pa. Gusto ko pong magtagumpay dito.”

Matalim ang titig ni Xavier na para bang binabasa ang bawat bahagi ng kanyang kaluluwa. "Alam mo, Antonette, sa mundo ng negosyo, walang lugar para sa mga pabigat. At kung balak mong manatili rito, kailangan mong patunayan na karapat-dapat ka."

“Gagawin ko po ang lahat, sir,” sabi ni Antonette, kahit pa ramdam niya ang pamimigat ng mga mata sa pagpigil ng luha.

Huminga nang malalim si Xavier at tumayo mula sa kanyang mesa, naglakad patungo sa bintana ng opisina na tanaw ang buong siyudad. "Hindi ko alam kung paano mo gagawin 'yan, Antonette. Pero wala akong oras para maghintay. Prove it—every single day."