Dumating na ang araw na matagal nang pinapangarap ni Antonette. Nais niyang patunayan ang kanyang sarili, at nagbukas ang isang pambihirang pagkakataon para gawin ito. Sa kabila ng mga alingasngas sa opisina at sa kabila ng mga pagdududa ng mga kasama niya, nagpursigi si Antonette na magkaroon ng bagong kliyente para sa Heaven Shipping Inc. Hindi siya nagpatinag kahit pa kilala siya sa kumpanya bilang “engot” o “walking disaster.” Alam niyang may kakayahan siya, at balak niyang patunayan ito.Isang gabi, habang nagre-research sa harap ng laptop, nakita niya ang pangalan ni Mrs. Erlinda Batungbakal, isang tanyag na negosyante at may-ari ng ilang malalaking resort sa mga isla sa Pilipinas. Alam ni Antonette na malaki ang magiging tulong ni Mrs. Batungbakal sa kanilang kumpanya kung siya ay makukumbinsi. Ngunit hindi madali ang pakikipag-appointment dito; kilala itong abala at mapili sa mga kausap. Gayunpaman, nagpa-schedule siya para sa isang meeting sa opisina ni Mrs. Batungbakal kahit
Kinabukasan, kahit hindi maganda ang kanyang pakiramdam, maaga pa ring dumating si Antonette sa opisina. “Kailangan kong labanan 'to,” bulong niya sa sarili habang hinihigpitan ang pagkakahawak sa kanyang mga dala-dalang mga papeles.Biglang dumating ang tawag mula sa intercom ng receptionist. “Antonette, nandito si Mrs. Erlinda Batungbakal. Hinahanap ka niya.”Nagulat si Antonette, pero agad din siyang nagayak at nagpunta sa lobby. Hindi niya inakala na babalik agad si Mrs. Batungbakal matapos ang kanilang unang meeting. Pagdating niya, nakatayo ang matanda sa may lobby, at sa kabila ng edad, litaw pa rin ang kanyang pagiging makapangyarihan at may dignidad.“Good morning po, Ma’am Erlinda! Pasensya na po at pinaghintay ko kayo,” bungad ni Antonette.Ngumiti si Mrs. Batungbakal at bahagyang nagtaas ng kilay. “No problem, Antonette. Mabuti na lamang at narito ka agad. Gusto ko sanang makita ang buong pasilidad at makilala ang CEO ninyo.”Dahil sa init ng pagtanggap ni Antonette, di ni
Kinabukasan, kahit na ang init ng lagnat ay tila sunog na bumabalot sa kanyang buong katawan, matapang na pumasok pa rin si Antonette sa trabaho. Para sa kanya, ang pagkakataong makapagtrabaho sa Heaven Shipping Inc. ay isang bagay na hindi niya pwedeng sayangin. Alam niyang marami siyang kailangang patunayan, at hindi siya papayag na masabihan ng kahit sino na siya ay mahina. Kaya't pinilit niyang ngumiti kahit na sa ilalim ng matamis na ngiti na iyon ay nagtatago ang pamumutla at panghihina.Sa opisina, abala siyang nag-aayos ng mga papeles para sa mahalagang meeting. Pilit niyang itinatago ang panghihina, at sa bawat dampi ng papel sa kanyang kamay ay pilit niyang pinatitibay ang sarili. Ngunit napansin ito ni Xavier, ang kanyang malamig at masungit na CEO, na nagmamasid mula sa kanyang opisina.Habang naglalakad si Xavier papalapit sa mesa ni Antonette, bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala na hindi niya maitatago.“Antonette, sigurado ka bang ayos ka lang?” tanong ni Xavier, a
Sa kabila ng kanyang karamdaman, ang mga salitang binitiwan ni Xavier ay tila mga butil ng liwanag na sumisikat sa madilim na bahagi ng kanyang isip.Maya-maya, pumasok ang nurse sa silid, dala ang ilang mga gamot at tsaa. “Kamusta ka na, Antonette?” tanong nito, nag-aalala ang mga mata.“Medyo okay na po, pero sumasakit pa rin ang ulo ko,” sagot ni Antonette, ang kanyang tinig ay mahina ngunit puno ng determinasyon.“Mahabang proseso ito. Magpahinga ka nang mabuti. Sinasabi ko sa iyo, kapag nagpasya ang katawan mo na kailangan nitong magpahinga, sundin mo na lang,” sabi ng nurse na may ngiti. “At kung gusto mong sumagot ng mga tawag mula sa opisina, magandang ideya na iwanan mo na muna ang trabaho.”Pilit na ngumiti si Antonette, “Opo, pero ayoko pong mangyari ito. Nais ko pong makabalik sa trabaho. Ayoko pong mawalan ng pagkakataon na patunayan ang sarili ko.”“Huwag mong isipin na kailangan mong patunayan ang iyong sarili sa sinuman. Minsan, ang tunay na lakas ay nakasalalay sa ati
Bawat sulok ng opisina ay tila pinalakas ng bagong enerhiya, at ang mga kasamahan ni Antonette ay puno ng pag-asa at inspirasyon. Sa kanyang isip, nagniningning ang mga pangarap na tila umaapaw, at isa lamang ang sigurado: hindi siya nag-iisa.Habang abala siyang nag-aayos ng mga dokumento sa kanyang mesa, nag-alala si Antonette tungkol sa kanyang natatanging koneksyon kay Xavier. Lagi na lang may hindi maipaliwanag na damdamin sa kanilang dalawa. Hindi niya maikakaila ang pag-ibig na unti-unting sumisibol sa kanyang puso, kahit na natatakot siya sa mga posibleng mangyari.“Antonette!” bumasag sa kanyang pag-iisip ang tinig ni Xavier. “Nakatulong ang mga ideya mo sa meeting. Gusto kong ipagpatuloy natin ang diskusyon na iyon.”“Salamat po, Sir! Natutuwa akong makatulong,” sagot niya, puno ng kilig at pananabik.“Kung puwede, mag-usap tayo sa opisina ko mamaya,” mungkahi ni Xavier na may ngiti sa kanyang mga labi. “May nais akong ipahayag sa iyo.”Sa sandaling iyon, para bang umusok an
Isang umagang tahimik ang opisina, abala ang bawat empleyado sa kani-kanilang gawain. Sa pagdating ni Xavier, tila may tumigil na saglit sa paligid, at bumaling ang tingin ng karamihan sa kanya. Ilang segundo lang ay bumalik na ang iba sa kanilang ginagawa, ngunit ramdam pa rin ang tensyon sa hangin. Ilan lang ang nakangiti nang masaya—at isa na doon si Antonette, na tila walang bahid ng kaba sa kanyang ekspresyon. Sa bawat araw na magkasama sila ni Xavier, unti-unting nagiging mas panatag ang kanyang loob.Naglakad si Xavier papunta sa kanyang mesa, at napansin niya ang masayang ekspresyon ni Antonette na agad niyang binati.“Good morning, Antonette,” sabi ni Xavier, may bahagyang ngiti sa kanyang labi na ikinagulat ng mga nakamasid. Sanay silang makita si Xavier na seryoso, ngunit para kay Antonette, tila may espesyal na araw na iyon.“Good morning din po, Sir Xavier!” masiglang tugon ni Antonette, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa kasiyahan.Tila napansin ni Xavier ang kasiyaha
Lumipas ang mga linggo, at sa bawat araw na kasama ni Antonette si Xavier, lalong lumalalim ang kanyang damdamin para sa kanya. Sa bawat hakbang at galaw ng binata, hindi mapigilang sumikdo ng puso ni Antonette. Ngunit sa kabila ng masayang pakiramdam, pilit niyang tinatago ang nararamdaman. Alam niya, sa kabila ng lahat, na para kay Xavier, isa lamang siyang tauhan—isang empleyado na kasama niya sa trabaho, at walang mas malalim pa roon.Ngunit may mga sandaling hindi niya mapigil ang sarili. Minsan, kapag abala si Xavier sa kanyang opisina, hindi maiwasan ni Antonette na pasulyap-sulyap sa binata mula sa kanyang mesa. Hinihintay niya ang bawat pagkakataong makikita ang malamig nitong mga mata na tila may bahid ng kung anong damdamin na hindi niya kayang mabasa. At sa tuwing masasalo ng binata ang kanyang sulyap, mabilis niyang ibabaling ang tingin, pero huli na—nahuli na siya ni Xavier. Hindi naman masyadong napapansin ng iba ang kanyang munting kilig… maliban kay Lisa.“Ay, Antonet
Nang matapos ang party, habang pinapanood ni Antonette si Xavier na umaandar palayo, naramdaman niya ang isang masakit na kirot sa kanyang puso. Saksi siya sa tuwa ng iba pang mga kasamahan, nag-uusap at nagbibiruan, habang siya ay nasa isang sulok, tahimik na nagmamasid. Sa bawat paglipas ng segundo, naramdaman niyang lalong lumalayo si Xavier sa kanya, hindi lamang sa pisikal na aspeto kundi pati na rin sa damdamin. Alam niyang kahit gaano pa kalakas ang kanyang nararamdaman para sa kanya, ito ay mananatiling lihim at hindi matutupad.Wala siyang nagawa kundi ang ipikit ang kanyang mga mata at subukang iparamdam sa sarili na ito ay isang simpleng sakit na madaling kalimutan. Ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pinagdaraanan, alam niyang napakahirap talikuran ang pag-ibig na unti-unting namumuo sa kanyang puso. Ang mga alaala ng kanilang mga ngiti, tawanan, at mga sandaling nagkasama—lahat ng iyon ay tila mga alaala na mahirap tanggalin.Kahit na sa kabila ng sakit, natutunan ni Ant
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat