Lumipas ang mga linggo, at sa bawat araw na kasama ni Antonette si Xavier, lalong lumalalim ang kanyang damdamin para sa kanya. Sa bawat hakbang at galaw ng binata, hindi mapigilang sumikdo ng puso ni Antonette. Ngunit sa kabila ng masayang pakiramdam, pilit niyang tinatago ang nararamdaman. Alam niya, sa kabila ng lahat, na para kay Xavier, isa lamang siyang tauhan—isang empleyado na kasama niya sa trabaho, at walang mas malalim pa roon.Ngunit may mga sandaling hindi niya mapigil ang sarili. Minsan, kapag abala si Xavier sa kanyang opisina, hindi maiwasan ni Antonette na pasulyap-sulyap sa binata mula sa kanyang mesa. Hinihintay niya ang bawat pagkakataong makikita ang malamig nitong mga mata na tila may bahid ng kung anong damdamin na hindi niya kayang mabasa. At sa tuwing masasalo ng binata ang kanyang sulyap, mabilis niyang ibabaling ang tingin, pero huli na—nahuli na siya ni Xavier. Hindi naman masyadong napapansin ng iba ang kanyang munting kilig… maliban kay Lisa.“Ay, Antonet
Nang matapos ang party, habang pinapanood ni Antonette si Xavier na umaandar palayo, naramdaman niya ang isang masakit na kirot sa kanyang puso. Saksi siya sa tuwa ng iba pang mga kasamahan, nag-uusap at nagbibiruan, habang siya ay nasa isang sulok, tahimik na nagmamasid. Sa bawat paglipas ng segundo, naramdaman niyang lalong lumalayo si Xavier sa kanya, hindi lamang sa pisikal na aspeto kundi pati na rin sa damdamin. Alam niyang kahit gaano pa kalakas ang kanyang nararamdaman para sa kanya, ito ay mananatiling lihim at hindi matutupad.Wala siyang nagawa kundi ang ipikit ang kanyang mga mata at subukang iparamdam sa sarili na ito ay isang simpleng sakit na madaling kalimutan. Ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pinagdaraanan, alam niyang napakahirap talikuran ang pag-ibig na unti-unting namumuo sa kanyang puso. Ang mga alaala ng kanilang mga ngiti, tawanan, at mga sandaling nagkasama—lahat ng iyon ay tila mga alaala na mahirap tanggalin.Kahit na sa kabila ng sakit, natutunan ni Ant
Habang naglalakad si Antonette palabas ng opisina, tumatagos sa kanyang balat ang malamig na ulan. Bawat patak nito ay tila nagpapalala sa kanyang kaba at bumabalot sa kanyang katawan sa malamig na dilim ng gabi. Ngunit hindi siya nagpatinag—may mahalaga siyang misyon, at iyon ay ang siguruhing makakarating ang mahahalagang dokumento sa kanyang boss na si Xavier, kahit pa bumabagyo at walang tigil ang pagbuhos ng ulan.Nang makarating siya sa harapan ng malaking gate ng mansyon ni Xavier, napamulagat siya sa nakitang mala-palasyong tahanan nito. Ang napakalawak na hardin, ang mga nagtatayugang puno, at ang eleganteng disenyo ng bahay na tila isang kastilyo sa gitna ng modernong siyudad ay labis na humanga kay Antonette. Ngunit kasabay ng kanyang paghanga ay ang malamig na hangin na tila nagpapaalala kung gaano rin kalamig at kadistansya ang kanyang boss—ang lalaking matagal na niyang pinipilit pakisamahan sa trabaho, sa kabila ng pagiging malupit at istrikto nito.Kinakabahan siyang p
Habang bumuhos ang malakas na ulan sa labas, naguguluhan si Antonette sa mga nangyari sa loob ng silid. Nasa kanyang tabi si Xavier, ang kanyang boss, na nag-aalangan sa sakit ng lagnat. Ang madilim na paligid ay tila nagpapabigat sa kanyang puso, ngunit hindi siya makalayo. Sa kanyang isip, siya ang nag-iisang tao na kayang magbigay ng aliw kay Xavier sa mga oras na ito."Xavier," bulong niya, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala. "Kumusta ka na?" Lahat ng kanyang atensyon ay nakatuon sa kanya, ang mga damdaming matagal nang naitago ay biglang nag-alab.Sa bawat sandaling magkasama sila, tila lumalalim ang kanilang koneksyon. Minsan, naiisip ni Antonette na ang puso niya ay naglalaban—gusto niyang ipakita ang pagmamahal niya, ngunit may takot din na baka masaktan siya. Ngayon, ang sitwasyon ay tila nag-aanyaya sa kanya na lumabas sa kanyang shell.Maya-maya, naramdaman ni Antonette ang panginginig ng katawan ni Xavier. Nagdesisyon siyang yakapin siya, nag-iisip na ang init ng kany
Pagdating ng madaling araw, humupa na ang bagyong “Kristine” at kasabay nito ay ang unti-unting pagbuti ng pakiramdam ni Xavier. Nakahiga pa rin siya, mahinang humihinga at nakapikit, habang nakayakap sa kanya si Antonette. Sa malambot na pagdampi ng sikat ng araw sa kanilang mga mukha, unti-unting nagising si Antonette. Parang napakagaan ng pakiramdam niya sa sandaling iyon, isang damdaming hindi niya inaasahan, ngunit naroon, lumalambot sa puso niya. Naramdaman din niya ang kaunting sakit sa kanyang kaibuturan dahil sa pagkawala ng kanyang pagiging birhen, at naalala ang mga init na gabi na magkasama sila ni Xavier.Napagtanto niyang nakayakap pa rin siya kay Xavier. Ang kamay niya ay nakadantay sa dibdib nito, at ang kanyang ulo ay nakapatong sa balikat ng lalaki. Ramdam niya ang bawat tibok ng puso nito na tila nakakatunaw. Bahagyang nagulat si Antonette nang makita niyang nakadilat na pala si Xavier, nakatitig sa kanya nang tahimik, ngunit puno ng emosyong hindi niya mabasa.“Goo
Habang patuloy ang kanilang paglalakbay patungo sa opisina, si Antonette ay hindi mapakali sa tabi ni Xavier. Kaba at kasiyahan ang sabay na pumipintig sa kanyang dibdib, lalo na’t naroon sa kanyang tabi ang lalaking pinag-aalayan niya ng lihim na damdamin. Ngunit ngayon, hindi na iyon lihim. Buong tapang na niyang ipinakita ang kanyang pagmamahal kay Xavier, kahit alam niyang may mga bagay pa siyang kailangang pag-isipan.Luminga-linga siya at tahimik na bumuntong-hininga bago sinubukang ilabas ang isang hiling na hindi niya inaasahang magiging masalimuot. “Xavier…” mahina niyang sambit habang ang mga daliri niya ay magaan na naglalaro sa laylayan ng kanyang palda. “Puwede bang... wag muna nating ipaalam sa opisina ang tungkol sa atin? Ayokong pagtsismisan tayo.”Napatingin si Xavier sa kanya, bahagyang napataas ang kilay. Sa isang iglap, iniabot niya ang kanyang kamay at hinaplos ang pisngi ni Antonette, dahilan para mapapikit ito sa init ng palad ng binata. Hindi pa siya nakuntento
Habang lumilipas ang mga araw, unti-unting nagiging mas mahirap para kay Antonette at Xavier na itago ang kanilang relasyon. Sa bawat simpleng sulyap, sa bawat palihim na paghawak-kamay, at sa bawat pagkakataong magkakasalubong sa pasilyo, ramdam ni Antonette ang kaba at ligayang dala ng kanilang patagong pagmamahalan.Isang umaga, abala ang lahat sa opisina. Nasa kalagitnaan ng meeting ang buong team, at si Antonette ay tahimik na nakaupo sa dulo ng conference room, sinusubukan ang buong lakas niya na magpaka-profesyonal habang nakikinig sa bawat salitang sinasabi ni Xavier. Ngunit hindi niya maiwasan ang init na dumadaloy sa kanyang mga ugat sa tuwing napapatingin ito sa kanya, kahit pa isang mabilis na sulyap lamang.Habang nagpapaliwanag si Xavier sa harapan, naramdaman ni Antonette ang bahagyang pagdampi ng paa nito sa kanyang binti sa ilalim ng mesa. Bahagyang nanlaki ang kanyang mga mata sa gulat at tiningnan si Xavier. Ngunit ito’y walang anumang ekspresyon sa mukha, tila abal
Pagsapit ng gabi, nakaabang si Xavier sa tabi ng malaking puno sa gilid ng kumpanya, halos nakatago pa sa anino nito, na parang eksena sa spy movie. Nakasuot siya ng sombrero at may shades pa kahit na gabi na, para lang ‘di siya makilala ng mga empleyado na pauwi. Nang makitang nagsiuwian na ang halos lahat ng tauhan, tumayo siya nang diretso at naglabas pa ng mini mirror para siguruhing hindi siya mukhang haggard—parang mas mahalaga pa ito kaysa sa pag-iingat nila sa kanilang sikreto!Maya-maya, lumabas si Antonette, na kasabay ng pagpihit sa pinto ay mabilis na luminga-linga sa paligid na parang may tinatagong bag ng mga espiya. Kapansin-pansin ang pag-iingat niyang hindi makita, at halos nag-doduck-walk pa siya habang palapit kay Xavier, na halos matigilan sa tawa nang makita ang kanyang awkward na kilos."Psst! Antonette!" bulong ni Xavier, pilit na tinutulungan si Antonette na makalapit nang hindi nagmumukhang aligaga. "Ano ba 'yang mga galaw mo? Baka lalo tayong mahalata!"Mabil
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat