Chapter 1

“COME back here, Bianca! Don’t you dare run away!” sigaw ng ama ni Bianca sa malayo.

Namilog ang mga mata ni Bianca nang makita ang kanyang ama na si Antonio na naglalakad patungo sa direksyon niya. Bago pa ito makalapit sa kanya ay mabilis siyang kumaripas ng takbo. Ngunit agad niyang napagtanto, wala na pala siyang matatakasan. Sa harap niya ay may isang malaking pader na may matutulis na alambre sa tuktok. Naisip niya na kahit anong gawin niya ay hindi siya makakaalis nang hindi masusugatan.

Bumilis bigla ang tibok ng puso niya. Wala na siyang ibang daan, at alam niyang mahuhuli na siya ng mga ito.

Napaluhod na lang si Bianca. “Please leave me alone, Dad! H’wag niyo na akong pilitin!” habol hiningang pagmamakaawa niya rito.

Galing si Bianca sa mansyon at do’n ginanap ang golden birthday ng ama niya. Pero imbes na magdiwang kasama ang pamilya ay tumakas siya dahil ikakasal na siya bukas kay Lucien—isang disabled at bastardong anak ng mga Hoffman. Kagaya nito, isa rin siyang illegitimate child at nagmistulang palamuti sa pamilya. Gagamitin lang sila para lumago ang kayamanan ng mga ito, pero hindi naman sila ang makikinabang.

Ngunit hindi siya sinagot nito. Naglakad papalapit si Antonio kasama ang tatlong guwardya. Halatang hindi sila titigil hangga’t hindi bumabalik si Bianca sa mansyon.

Pilit nilakasan ni Bianca ang loob niya. "H-Hindi ako magpapakasal, daddy! Please… parang awa niyo na, pakawalan niyo na ako.”

Nagpumiglas si Bianca nang hawakan siya ng mga guwardya sa magkabilang braso.

“Bitawan niyo ako!” sigaw niya, pilit na kumakawala.

Ngunit mas hinigpitan pa ng mga ito ang pagkakahawak sa kanya. Hindi na niya napigilan ang maluha habang lumalapit ang kanyang ama na nakatingin sa kanya nang masama.

“Napakawalang utang na loob mo!” galit nitong sabi. “Alam mo bang lahat ng ginagawa ko ay para sa iyo? Para sa kinabukasan mo?”

Umiling si Bianca at nanlilisik ang mga mata. “Para sa akin? O para sa negosyo niyo?”

Nagpanting ang tenga ni Antonio sa sinabi ng anak. “You don't know, Bianca, ang kasal na ‘yan ang makakasalba sa kompanya natin. Lubog na tayo sa utang, kaya kailangan ko itong gawin para mabuhay tayo. Isa kang Mondevan, at may responsibilidad kang gampanan iyon.”

“Bakit hindi na lang si Monica ang ipakasal mo? Bakit ako pa? At saka, hindi ko mahal si Lucien,” umiiyak niyang sagot. “Hindi ko kayang pakasalan ang isang taong hindi ko naman kilala, lalo na’t alam kong ginagamit mo lang ako para sa kompanya mo!”

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Antonio. “Wala kang ibang choice, Bianca. Nasa puder kita, kaya kailangan mong sumunod sa akin.”

Muling nagpumiglas si Bianca. “Mayroon! At hindi ito!”

Sa isang iglap ay mabilis na iniyapak niya nang malakas ang sakong niya sa paa ng isang guwardya, dahilan para mapatili ito sa sakit. Nagulat ang isang guwardya at sinamantala iyon ni Bianca upang hilahin ang braso niya at makawala. Agad siyang tumakbo sa kabilang direksyon, kahit pa ramdam niyang hinahabol na naman siya ng mga tauhan ng kanyang ama.

"Takbo, Bianca... takbo hangga't kaya mo," bulong niya sa sarili, pero alam niyang hindi na niya kaya.

Halos hindi na niya maramdaman ang mga paa niya sa bilis ng pagtakbo, pero alam niyang hindi magtatagal ay aabutan din siya ng mga guwardya. Tama nga, dahil ilang segundo lang, isang malakas na bisig ang humablot sa kanya mula sa likod.

“Bitawan niyo ako!” sigaw niya, pilit na nagpupumiglas.

Ngunit mas lalong humigpit ang pagkakahawak sa kanya at saka niyakap ang kanyang baywang habang ang isa naman ay mabilis na inagaw ang kanyang mga kamay at nilikod ito.

“Bitawan niyo ako! Ayoko sumama sa inyo!” patuloy na sigaw ni Bianca na halos maubos na ang boses niya kakasigaw.

Lumapit si Antonio at matalim siyang tiningnan. “Wala kang ibang pupuntahan, Bianca. Wala kang ibang matatakbuhan. So please, h’wag mo nang pagurin ang sarili mo.”

Muli ay napaluhod si Bianca sa harap ng kanyang ama, umiiyak siya at nagmamakaawa. “Please stop the wedding. Gagawin ko ang lahat ng iuutos niyo, basta h’wag niyo lang ako ibigay sa mga Hoffman.”

Pakiramdam ni Bianca na hindi pa ba sapat na pinagkait ng sarili niyang pamilya ang lahat ng pribilehiyo niya bilang Mondevan? Ginawa siyang isang alipin—taga-luto, taga-linis, at sunod-sunuran sa kahit anong utos ng kanyang pamilya.

“Nasa tamang edad ka naman din, Bianca, kaya ikaw ang napili ko at hindi si Monica. Ipasok niyo na siya sa kotse,” utos ni Antonio sa mga tauhan niya.

Pagdating sa mansyon ay ibinalibag si Bianca sa loob ng kanyang kuwarto—ang kuwartong naging kulungan niya sa loob ng halos dalawampu't tatlong taon na.

Muli ay bumalik ang isip niya sa nakaraan, no’ng panahong sweet at close pa sila ng daddy niya. No’ng panahong pinagluluto pa siya nito ng paborito niyang pagkain, no’ng binabasahan pa siya ng story book bago siya matulog at katulad nito.

Limang taong gulang noon si Bianca nang magpakasal si Antonio sa kanyang madrasta na si Camille at isinilang ang kapatid niyang si Monica. Pakiramdam niya ay hindi na siya bahagi ng pamilya. Kung hindi lang namatay ang kanyang ina matapos siyang ipanganak, baka iba ang naging kapalaran niya ngayon.

Ilang sandali pa ay pumasok sa kuwarto ang ama niya. “Maaga pa tayo bukas kaya magpahinga ka na,” wika nito.

“Dad, please… maawa ka naman sa akin. Hindi ba’t minahal mo naman ako bilang anak mo noon? Matagal ko nang gustong malaman ito…. Bakit ganito ang pagtrato mo sa akin? Ano bang nagawa ko?”

Muling bumuhos ang luha ni Bianca saka muling nagsalita, “You used to be my father, and I don't understand why you are doing this to me.”

Napakuyom ng kamay si Antonio, at saka siya nagsalita. “Bunga ka ng pagkakamali namin ng ina mong si Amanda. Isa kang kahihiyan na pilit kong itinago sa pangalan ng Mondevan. I tried to be a good father to you, Bianca, pero kailangan kong mag-asawa at magkaanak para mas lalong tumibay ang tungkulin ko bilang Chairman. Alam mo bang kaya lagi kang naka-homeschool? Hindi iyon dahil sa gusto kitang protektahan, kundi para walang makaalam na may isa akong illegitimate child. Pero ngayon, kailangan kita… ikaw lang ang makakasalba sa kompanya natin, para naman may silbi ka.”

Gumuho ang mundo ni Bianca sa bawat salitang naririnig niya. Matagal na niyang nararamdaman na parang hindi siya kabilang sa pamilya niya, pero iba palang marinig ito nang direkta mula mismo sa ama niya.

“Maghanda ka na bukas, Bianca, ikakasal ka na kay Lucien, and that is your fate,” anito saka malakas na isinara ang pintuan ng kwarto niya.

Hindi na alam ni Bianca ang magiging kapalaran niya bukas. Natatakot siya na baka mas lalo siyang pahirapan ng mga Hoffman. May sabi-sabi na strikto raw ang pamilya. Makaka-survive kaya siya?

Naiwan si Bianca na nakaupo sa malamig na sahig ng kanyang kwarto, tulala habang patuloy na tumutulo ang kanyang luha. Wala na siyang lakas para magpumiglas o sumigaw. Umiiyak na lang siya hanggang sa wala nang luha na lumabas.

“Bakit ganito?” mahina niyang bulong.

Pakiramdam niya ay nag-iisa siya sa mundo. Kahit anong gawin niya, kahit anong pagmamakaawa niya ay hindi siya pinapakinggan.

“Ganito na lang ba talaga ang buhay ko?”