Chapter 2

TAHIMIK na nakaupo si Bianca sa kuwarto habang nakatingin sa repleksyon niya sa salamin. Suot na niya ang isang wedding dress na regalo ng mga Hoffman. Maganda ito at mukhang mamahalin.

May bahid ng lungkot at inis nang lumapit sa kanya ang kaibigan niyang maid na si Joan. Hawak nito ang pangsuklay sa buhok ni Bianca.

“Miss Bianca, nakakalungkot naman isipin na ikakasal ka na bukas. Tapos sabi nila, disabled raw yung mapapangasawa mo at bastardo pa! Baka pangit din ‘yon, ah?”

Napakurap si Bianca sa sinabi ng kaibigan pero hindi niya magawang sumagot agad. Sa halip, pinilit niyang ngumiti rito.

“Wala akong choice, Joan. Nalulugi na ang kompanya ni dad, at ako lang ang makakasalba kapag i-merge na ang Hoffman at Mondevan,” paliwanag nu Bianca.

Umismid si Joan at bahagyang binaba ang suklay na hawak. “Alam mo, Miss Bianca, hindi ko talaga maintindihan si Sir Antonio. Kahit anak ka sa labas, ikaw pa rin naman ang panganay niya, di ba? Eh si Monica, ilang buwan pa lang nagte-training sa kompanya, siya na raw ang gagawing CEO. Samantalang ikaw, ang tagal mo nang nagtatrabaho sa Mondevan Enterprises.”

Napatigil sa pagsusuot ng hikaw si Bianca. Napatingin siya kay Joan sa salamin, at unti-unting lumalim ang kanyang paghinga.

“Ba’t hindi ko alam ang tungkol ro’n?” gulat na tanong ni Bianca.

Si Monica? Ang spoiled brat niyang kapatid ang gagawing CEO? Samantalang siya, na ilang taon nang nagbuhos ng oras at pagsisikap sa kompanya, ay walang kahit anong magandang position na ibibigay? Kung tutuusin nga mas karapat dapat si Bianca kaysa sa kapatid nito.

Napayuko siya at mahigpit na napakapit sa laylayan ng kanyang wedding dress. “This is so unfair, hindi ko matanggap na ang spoiled brat kong kapatid ang gagawing CEO. Well, wala naman akong magagawa kung iyon ang desisyon ni dad,” aniya rito.

Ilang sandali ay biglang bumukas ang pinto ng kwarto.

“Ano ‘yang narinig ko?”

Napatingala si Bianca at nakita niya si Monica na nakapamaywang sa may pinto. May bahagyang ngiti sa labi nito, ‘yong ngiting may halong panunukso.

“Sinabi mong spoiled brat ako?” inirapan siya ng nakababatang kapatid. “Ate naman, dapat thankful ka na lang kasi may magpapakasal pa sa’yo. Eh kung tutuusin, wala namang matinong lalaking magkakagusto sa isang katulad mo. We are just saving you na hindi ka magiging matandang dalaga, so be grateful,” ani Monica saka ito tumawa nang marahan.

Lihim na napakuyom ng kamao si Bianca, pero hindi siya nagsalita. Hindi niya kayang makipagtalo kay Monica ngayon, lalo na’t nasa ganitong sitwasyon siya.

Lumapit si Monica at kunwaring hinaplos ang tela ng wedding dress ni Bianca. “Ang ganda ng wedding dress mo, ate. Kaso… pakakasalan mo lang si Lucien para lang matulungan si Daddy sa negosyo.”

Napakagat ng ibabang labi si Bianca. Alam niya iyon. Alam niyang wala siyang halaga sa kasal na ito. Para siyang produktong ipinagbibili para sa pakinabang ng kanyang ama.

Napangisi si Monica. “At ang mas masakit? Kahit magpakasal ka, wala ka namang mapapala. Habang ikaw, pinipilit ipakasal sa lalaking bastardo, ako naman ang magiging CEO ng Mondevan Enterprise.”

Nagpanting ang tenga ni Bianca sa sinabi ng kapatid, ngunit nanatili siyang tahimik. Wala siyang karapatan na sagutin ito. Kahit naman ipagtanggol niya ang sarili ay talo pa rin siya. Ano pa bang laban niya rito kung halos lahat naman ay pumapabor kay Monica?

Ilang sandali pa ay pumasok si Camille, ang madrasta ni Bianca, at tumingin sa kanya ng may kasamang pang-uuyam. Tumayo siya sa harap ni Bianca at tinignan ang suot nitong wedding dress.

“Ang ganda ng wedding dress na bigay ng mga Hoffman,” sabi ni Camille, “Sana ganyan ka na lang palagi—maganda, maayos. Kaya lang, sayang, hindi ka naman karapat-dapat para sa ganitong klaseng kasal. Akalain mo iyon? Hoffman ang nag-sponsor sa event na ito at engrande ang kasal. So, kung ako sa’yo, i-enjoy ko na lang ang moment na iyon dahil paniguradong maghihirap ka kapag asawa mo na si Lucien. Kawawa ka naman.”

Seryosong tinitigan siya ni Camille. “Kaya magpasalamat ka na lang. Isa ka pa ring Mondevan, at least may lugar ka pa sa pamilyang ito, apelyido nga lang,” dagdag pa nito saka marahang tumawa.

Magsasalita sana si Bianca ngunit pinigilan niya ang sarili. Ramdam na ramdam niya ang galit na namumuo sa kanyang dibdib. It was as if Camille was pushing her to the edge of her sanity. Pero kailangan niyang tatagan ang loob niya.

“Let's go now, Monica. H’wag na natin pagurin ang bride ngayon dahil magtutulak pa siya ng wheelchair mamaya,” pang-aasar ni Camille kay Bianca dahil usap-usapan na disabled raw si Lucien. Pagkatapos ay nagtawanan ang dalawa.

Pagkaalis ng mag-ina ay huminga nang malalim si Joan. Para siyang nanunuod ng teleserye nang makita niya ang eksena kanina.

“Grabe naman sina Ma'am Camille at Monica. H’wag kang paapekto sa dalawang iyon, inggit lang sila dahil ikakasal ka sa mga Hoffman. Eh, ang alam ko na mas mayaman ang pamilyang iyon kaysa sa pamilya mo.”

“Pero bastardo at disabled naman ang asawa ko, paano sila maiinggit do’n, Joan?” paliwanag ni Bianca.

Natahimik na lang si Joan, ilang sandali pa ay marahang tumawa si Bianca.

“Joke lang. Alam ko naman pinapagaan mo lang ang loob ko. Pero malay natin na guwapo pala si Lucien at mabait? Hindi ba?”

Marahang tumawa si Joan. “Baka nga, Miss Bianca. At saka nagtataka ako, bakit gagawin ng Hoffman na engrande ang kasal kung hindi mahalaga sa kanila si Lucien? Bastardo nga siya at disabled, pero… malay mo mabait pala ang pamilyang Hoffman sa inaakala natin?”

Napaisip nang malalim si Bianca. May punto nga si Joan. “Tama. Pero malalaman natin ‘yan mamaya, kaya dalian na natin at baka ma-late pa tayo sa ceremony.”

***

Maganda at maaliwalas ang paligid nang masilayan ni Bianca ang lugar ng kanyang kasal. Sa harapan, may isang malaking arko na punong-puno ng mga bulaklak. Ngayon niya lang na-realize na garden wedding pala ang theme.

Halos puno na rin ang mga upuan pagdating niya. May mga bisitang pulitiko, negosyante, at ilang kilalang tao.

Huminga nang malalim si Bianca dahil sa kaba. Ilang sandali pa ay nagtaka siya dahil wala pa ang groom niya.

"Ay, wala pa rin ang groom? Nakakahiya naman, nauna pa ang bride,” sabi ng isang babaeng bisita, saka nakakauyam na tingin ang ginawa nito kay Bianca.

"Malalate talaga si Lucien. Eh, ang usap-usapan ay disabled raw ‘yun, di ba? Kung ako kay Bianca, lalayas ako bago mahuli ang lahat,” sagot ng katabi nito saka tumawa nang marahan.

"Pero isipin mo, mayaman ang pamilya ni Lucien. Kahit pa disabled siya, okay na rin maging asawa at caregiver niya. Forever ka namang mayaman!"

Narinig lahat ‘yon ni Bianca. Napayuko siya ng bahagya at sinubukang iwasan ang mga titig ng mga tao. Hindi niya alam kung dapat ba siyang mainis o mahiya.

Hanggang sa mapansin niya ang pamilya niya sa isang tabi. Sina Camille at Monica na parehong lihim na natatawa sa nangyayari. Hindi man ito magsalita ay dama niya ang panunuya mula sa mga mata nito. Samantalang si Chairman Antonio ay walang emosyong tiningnan lang siya.

Napakuyom ng kamay si Bianca habang pilit niyang pinakakalma ang sarili. Hindi na niya pinansin ang mga bulong-bulungan at diretso siyang naglakad sa aisle hanggang sa marating niya ang altar. Pinasadahan niya ng tingin ang mga bisita upang hanapin ang ama ni Lucien dahil ito lang ang namumukhaan niya, pero hindi niya ito nakita. Siguro mahuhuli lang ng dating ang mga Hoffman.

Maya-maya pa ay may lumapit sa kanyang isang may gulang na lalaki. Mukhang pamilyar ito kay Bianca.

"Sorry we're late," malumanay na sabi nito.

Napakunot ang noo ni Bianca nang makilala niya ito. Ito ang ama ni Lucien, si Chairman Reynold Hoffman. Malayong-malayo sa inaakala niyang pag-uugali nito dahil mukhang mabait ito nang kausapin siya.

“Nasaan po si Lucien?” tanong ni Bianca, ramdam ang kaba sa dibdib.

“H’wag kang mag-alala, hija, parating na siya.”

Ilang sandali pa ay biglang lumakas ang bulungan ng mga tao. Lahat ng bisita ay napatingin sa isang direksyon.

“Lucien Hoffman is here,” ani ng wedding organizer.

Napapikit si Bianca at huminga nang malalim. “This is it,” aniya sa isip.

Pagmulat ng kanyang mga mata ay natigilan siya. May kung anong kuryenteng dumaloy sa kanyang katawan nang magtama ang kanilang mga mata. Parang biglang bumilis ang tibok ng kanyang puso, at kasabay noon ay biglang na lang siya natulala sa matinding pagkagulat.

"Tama ba ang nakikita ko? Si Lucien Hoffman ba 'to?" tanong niya sa sarili.