Chapter 22

"Good morning Allen," bati ko sa kanya nang magising ako. Apat na araw na mula nang nangyari ang aksidente at hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay.

"Sana magising ka na. Nami-miss na kita nang sobra. Nandyan ka nga pero hindi naman kita nakakausap kase nga wala ka pang malay. Miss na miss ko nang marinig ang boses mo at lalong-lalo na ang mga paglalambing mo," wika ko habang nakatingin sa kanya at maingat na ipinatong sa kanyang pisngi ang aking kamay. He looks so peaceful.

"Good morning," rinig kong wika ng isang matanda pagbukas ng pinto ng kwarto kaya naman napatingin ako sa kung sino iyon at napagtantong si manang Kara pala. Siya ay ang dating kasambahay nina Celestine at ngayon ay muling kinuha ni Celestine para magbantay kay Allen kapag papasok ako sa trabaho. 

"Magandang umaga rin po sa inyo manang Kara," bati ko sa matanda at nginitian naman niya ako.

Napatingin naman ako sa aking relo at sampung minuto na lamang ay alas otso na kaya naman muli kong hinaplos ang mukha ni Allen. "Allen aalis na muna ako at magtatrabaho. Huwag kang mag-alala dahil babalik naman ako pero sa ngayon ay si manang Kara muna ang mag-aalaga sayo," wika ko at hinalikan ito sa kanyang noo.

"Manang kayo na po muna ang bahala sa kanya. Kung magising siya o ano pa man ay agad niyo pong ipaalam sa akin. Tawagan niyo po ako ha," wika ko kay manang.

"Sige hija makakaasa ka."

"Salamat po. Sige po alis na ako," wika ko at naglakad na palabas ng silid. Paglabas ko naman ng hospital ay agad akong pumara ng sasakyan para magtungo sa pinagtatrabahuan kong cafeteria.

"Oh Diana kumusta na si Allen? Gising na ba siya?" tanong sa akin ni Adel habang naghihintay kami ng mga customers.

"Hindi pa nga siya gumigising eh," wika ko at napahimas na lang sa noo.

"At isa pa problema ko pa rin kung saan ako kukuha ng idadagdag sa pinautang sa akin ni Celestine. Malaki pa ang kulang para sa operasyon niya," wika ko at napabuntong hininga. Hindi sapat ang kinikita ko sa cafeteria para sa operasyon niya. 

"Then let's have a deal," wika ng isang babae kaya naman napatingin kami ni Adel sa babaeng nakatayo ngayon sa aming harapan. It's a lady who wears a signature clothes and bag. 

"M–Mom," wika ko habang nakatingin sa kanya. How did she find me here? Maybe Eric told her and it's not even surprising. 

"I heard that your rag boyfriend got into an accident—"

"It's because of Eric." I cutted her words off but she didn't mind what I have just said.

"Sa tingin ko maiwan ko po muna kayo. Excuse me," wika ni Adel at naglakad ito paalis sa aming kinaroroonan.

"Don't blame Eric for what happened to your rag boyfriend. I even think that karma hits him hard. Sinugod ba naman kase nang biglaan si Eric," wika ni mommy kaya naman napakuyom ang aking kamao. Tinawag na nga niyang rag si Allen tapos sasabihin niya pa na bad karma siya? I can't believe her. 

"Kung wala kayong magandang sasabihin at mang-iinsulto lang din kayo. Mabuti pa na umalis na kayo," wika ko at nanlaki ang kanyang mga mata nang mapagtanto niyang hindi ako nagbigay galang. I don't care about giving her honorifics because she doesn't deserve it. 

"Nagiging matalas na ang dila mo Diana. Iyan ba ang natutunan mo sa lalaking iyon?" Napangisi naman ako sa kanyang sinabi bago ako nagsalitang muli. 

"Nagiging matalas lang ang dila ko sa taong matalas din ang dila at hindi deserve ang paggalang. Dahil ang mga katulad mo ay hindi kagalang-galang." Pagkatapos ko iyon na sabihin ay mabilis na dumampi sa aking kaliwang pisngi ang kanyang kamay.

"Bastos ka ha," wika niya at dadapo na sana muli ang kanyang kamay sa aking kabilang pisngi nang pigilan ko ito na siyang hindi niya inaasahan. Kung noon ay kinakaya-kaya nila ako at hinahayaan ko lamang sila na saktan ako. Puwes ngayon ay hindi na dahil lalaban na rin ako kahit na magulang ko siya.

"Hindi ko na kayo hahayang saktan pa akong muli," wika ko at marahas na binitawan ang kanyang kamay.

"Siguro naman pwede na kayong umalis dahil nakakaabala na kayo," wika ko pero hindi siya umalis sa kanyang puwesto kaya naman napagpasyahan kong ako na lamang ang aalis. Pero nang hahakbang na sana ako ay biglang nagsalita si mommy na siyang nagpatigil sa akin.

"Hindi naman kase ako nagpunta rito para makipagtalo sayo Diana. I'm here to offer you a deal that will help you on your financial needs especially for his operation," wika niya kaya naman napakunot ang aking noo. Ano namang deal ang pinagsasabi niya?

"What deal?" I asked and she on the other hand flashes a mischievous smile as she cross her arms.

"Simple lang. Bumalik ka sa amin at magpakasal kay Eric. Sasagutin namin lahat ng magiging gastos sa operasyon ng boyfriend mo," wika niya.

"Hinding-hindi ko tatanggapin ang inaalok niyo kaya umalis na kayo," wika ko at nagkibit-balikat lamang ito.

"Anyway, just call me if you change your mind. My offer is always available," she said as she handed me a paper with phone numbers on it before she walks out of the cafeteria. Which is I'm thankful for. 

Napabuntong hininga na lamang ako bago nagbalik sa trabaho dahil may mga customers nang nagsisidatingan kaya abala na naman ang lahat ng staffs. At sa pagsapit ng tanghali habang kumakain ako kasama ang ibang staffs ng cafeteria ay biglang tumunog ang aking cellphone kaya naman agad ko itong tinignan. Manang Kara is calling. Ano kayang nangyari?

"Excuse me. I have to take this call," wika ko sa mga kasamahan ko na siyang tinanguan nila.

"Manang Kara may nangyari ba?" tanong ko at hindi na naman ako mapakali.

"Hija kailangan mong pumunta rito," wika ni manang kaya naman mas lalong bumilis ang kabog ng aking dibdib.

"Ano po bang nangyari?"

"Si A—Allen gising na siya at hinahanap ka," wika ni manang kaya naman agad kong pinutol ang tawag at mabilis na nagtungo sa hospital. Syempre nagpaalam muna ako kay manager Cassandra at pinayagan naman niya akong umalis.

"Allen," naiiyak kong wika habang naglalakad papalapit kay Allen nang makarating ako sa kanyang kwarto.

"Thank God you're already awake. Thank you Lord for giving him back to me," I said and engulf him into a hug. And I can't hold my emotiona anymore so, I end up bursting into tears because of happiness. I'm happy that he woke up from his coma. 

"Shhh huwag ka nang umiyak. Andito na ako at gising na gising na," wika niya habang hinahaplos-haplos ang aking buhok.

"I missed you so much."

"I miss you too," wika naman niya.

"Oo nga pala. Wala bang masakit sayo? Oh ano?" tanong ko nang kumalas na ako sa pagkakayakap sa kanya at mayamaya'y nagsalita ang doctor na naka-assign sa kanya.

"He's fine miss but not perfectly fine. However, we're thankful that he already woke up and that he might start preparing for his upcoming operation soon," wika ng doctor.

"Salamat naman kung ganoon. Thank you doc," wika ko at tinanguan naman ako bago umalis.

"Narinig mo 'yon? Dapat magpalakas ka para sa nalalapit mong operasyon at sana ay maging successful iyon," wika ko at nginitian siya. At muling napayakap sa kanya.

                                    ~~~

*2 weeks later

Dalawang linggo na ang nakakalipas nang magising si Allen na siyang ipinagpapasalamat ko at masaya ako na bawat araw at nag i-improve ang status ng kanyang health condition. 

At heto ako ngayon masayang naglalakad sa hallway at patungo sa kwarto ni Allen habang bitbit ang isang plastic bag na may lamang mga prutas na pinamili ko kani-kanina lang.

Pero hindi ko inaasahan na ang sayang nararamdaman ko ay may hindi magandang kaakibat dahil pagdating ko sa kanyang silid ay nadatnan ko siyang pinapalibutan ng mga doctor. Mayroon ding mga makina at tila nire-revive nila si Allen na dahilan kung bakit nabitawan ko ang aking bitbit plastic bag at naglakat sa sahig ang mga prutas.

"Diana," luhaang wika ni Celestine nang lumapit ito sa akin.

"Anong nangyayari?" tanong ko at lalapit sana ako sa kinaroroonan ni Allen nang pigilan ako ni Celestine.

"Diana," wika ni Celestine at mahigpit na nakayakap sa akin samantalang ako ay pilit na kumakawala.

Ilang sandali lang ay tumigil na ang mga doctor sa kanilang ginagawa kay Allen at lumapit sa akin ang isa sa mga ito.

"We need to perform and urgent operation for him because of the blood cloth in his brain. We might operate him tommorow and just like what I've said that you need a huge amount for it. And about his condition right now, he's 30 percent fine and just a while ago, he's body suddenly shuts off but thankfully we saved him." Pagkatapos iyong sabihin ng doctor ay agad kong nilapitan si Allen na natutulog. Ang mga doctor ay nagsi-alisan na.

"Cuz, bukas nila ooperahan si Allen. Saan ka ngayon kukuha ng pera?" tanong ni Celestine kaya naman napatingin ako sa kanya.

"I don't know," wika ko at mayamaya'y biglang sumagi sa aking isipan ang sinabi sa akin ni mommy noong bumisita siya sa cafeteria. I think I'm left with no choice but to take her offer. Ayoko namang hayaan na lang si Allen. 

"I already know where to get money. I just need to call someone so, please excuse me," wika ko at lumabas ng kwarto. Hinanap ko naman ang papel na binigay sa akin ni mommy sa aking wallet. Nang makita ko ito ay agad kong dinial at mabilis namang may sumagot.

"Who is this?" mom asked from the other line.

"It's me, mom."

"Oh napatawag ka. Nagbago na ba ang iyong isip?"

"Y—Yes. Tatanggapin ko na ang alok niyo basta ipangako niyon tutupad kayo sa usapan," wika ko at alam kong nakangiti na siya ngayon.

"Oo ba. Basta tutupad ka rin sa usapan. Bye. See you later," wika niya at pinatay na ang tawag. At ako nama'y napaupo na lamang sa sahig. I'm sorry Allen kung kailangan ko itong gawin. I need money for your operation. Mas mahalaga para sa akin ang buhay mo kaysa sa akin. Mahal na mahal kita kaya lahat gagawin ko para sayo.