Chapter 19

"I'm going home. See you," I texted Allen when I got out of the cafeteria and was about to look for a taxi. When a car suddenly stopped right in front of me. The window is tinted so, I can't see who's inside the car and when the car opened. An unexpected person stepped out from the car. It's Eric. Our eyes met and I quickly averted my gaze on him. What is he doing here again?

"Diana," he said and walk towards me. But I didn't mind him as if I'm not aware that he's right in front of me.

"Diana, please talk to me." At dahil hindi ko na kayang magkunwari na hindi ko siya nakikita ay nagsalita na ako.

"Ano bang pag-uusapan natin Eric?"

"Let's talk about us."

"Us? Ano bang pinagsasabi mo Eric? Walang tayo at isa pa hindi naging tayo. At kailan ma'y hindi magkakaroon ng tayo kaya pwede ba hayaan mo na ako. Masaya na ako sa buhay ko kaya tantanan mo na ako. Huwag ka na rin umasa na papakasalan kita."

"Pero akin ka pa rin Diana." He said and held me tight. His expression suddenly change in just a split of a seconds. His eyes were like a burning fire and I can't seems to handle looking at it. And I feel like I was about to lose myself because of his expressions. My legs were trembling.

"E—Eric, let me go," wika ko dahil nasasaktan na ako sa mahigpit na pagkakahawak niya sa aking magkabilang bisig. I even stuttered when I spoke.

"Akin ka Diana."

"Hindi mo ako pag-aari Eric kaya pwede ba bitawan mo ako! Nababaliw ka na ba!" Napalingon ako sa paligid at wala na ang mga kasamahan kong nagtatrabaho sa cafeteria. Kung kaya wala akong mahihingian ng tulong lalo na't walang masyadong taong dumadaan dito sa kinaroroonan namin at kung mayroon man ay tila wala namang pakealam.

"Sasama ka sa akin. You're still my fiancé at magpapakasal pa rin tayo." 

"You're crazy Eric. I'm not your fiancé anymore so, let me go 'cause I'm going home." I said and tried to escape from his grip but I failed.

"No! You'll go home with me. And yes, I'm crazy. Crazy over you." He said and drags me into his car. I protests but nothing happened. 

"Eric, let me get out!" I shouted from the top of my lungs. 

"Just shut up Diana!" He said with a high pitched voice while driving that made me shut my mouth. I got frightened so, my eyes suddenly got teary and I can't stop my tears from flowing down to my cheeks.

Makalipas ang ilang minuto ay nakarating na kami sa isang condominium building. Hinawakan niya ako sa aking isang bisig at naglakad kami papasok sa building. At agad na sumakay sa elevator. Pinipilit kong kumawala sa pagkakahawak niya sa akin pero masyado siyang mas malakas kumpara sa akin kaya hindi ako makawala. Hanggang sa makarating kami sa palapag na kinaroroonan ng unit niya ay tahimik lang ako habang ang mga luha ko ay patuloy lang sa pagtulo. And for the second time, he drags me towards his unit. Iginiya niya ako sa isang kwarto at malakas na tinulak kaya natumba ako sa kama.

"Stay there," he said with an authority on his voice before he left me. Ang kaninang mumunti kong hikbi ay napalitan na nang hagugol. Hindi ko na nakikita kay eric ang katangiang nakikita ko sa kanya noon. Hindi na siya yung Eric na kilala ko. I never expect that he'll do this to me. He's not the gentle Eric that I used to know. Maybe he really changed and I think it's because of me. 

I checked my wrist and there's a mark left on it because he held it tight when he dragged me into this place. I composed and calmed myself then, I just realized that I have my phone on my tote bag. Mabilis kong kinuha ang cellphone sa aking bag at kinontak si Allen pero hindi niya sinasagot. 

"Bakit ba kase ngayon ko lang narealize na dala ko 'tong phone ko," wika ko sa aking sarili.

"Allen, please answer my call." I called him many times but he never answered my calls so, I decided to call Celestine instead. But when I was about to call her. Eric suddenly entered the room. He quickly walks towards me and grabbed my phone. I tried to get it from him but I failed.

"Sinong tinatawagan mo ha?" 

"It's none of you business. Give it back to me." I said and I punched his face but I feel like my life was about to end when he grab my neck and hanged me on the wall.

"L—Let m—me go." I pleaded and I'm already running out of air. He's choking me to death.

"D—Diana I'm sorry," he said when let go of me. Napaupo ako sa malamig na sahig nang binitawan niya na ako sa pagkakasakal. I looked at him in a horror.

"I—I'm sorry. I didn't mean it," he said and tries to comfort me but I distance myself from him. Because he might hurt me again. How can he do this to me? He's being a ruthless now.

"Stay away from me. You're crazy," I said while trembling and I embrace myself.

"I'm sorry. Hindi ko talaga sinasadya. Nadala lang ako ng emosyon ko kaya kita nagawang saktan. Siguro nga baliw na ako ng dahil sayo. Diana, bakit ba kase hindi nalang ako yung mahalin mo? 'Yun lang naman ang gusto ko eh. Yung mahalin mo pero hindi mo magawa. Ang tagal ko ng nasa tabi mo pero hindi mo parin ako magawang mahalin. I love you Diana so, you can't blame me if I can do this things on you. Ako nga rin ay di makapaniwala na nagagawa ko ang mga bagay na'to. Nang dahil sa pagmamahal ko sayo nagiging baliw na ako. Mahalin mo nalang kase ako Diana." Napasabunot pa ito sa kanyang buhok. I can see how hurt he is while saying those words. Maybe the blame is really on me. Pero kasalanan ko bang hindi siya ang mahal ko? 

"I'm sorry if I can't love you the you love me." I said as he get out of the room. 

Minsan talaga ang pagmamahal ng lubos-lubos ay nakakabaliw. Lalo na kung hindi kayang suklian ang pagmamahal na inilalaan mo sa taong iyong minamahal pero lagi nating tandaan na hindi porke't may binigay ka sa kanya ay mag-eexpect kana na mayroon din siyang ibibigay sayo. At kung magmamahal man tayo ay huwag nating ibigay ang lahat. Magtira tayo para sa sarili natin. Tsaka huwag mong ipilit na mahalin ka ng taong may mahal ng iba. Matuto dapat tayong tanggapin na may mga bagay na para sa atin at para sa iba.

                                 ~~~

Pagmulat ng aking mga mata ay hindi agad ako bumangon bagkus napatitig ako sa kisame. I feel like my eyes were swollen because I cried and cried last night.

Bigla namang pumasok sa aking isipan si allen. Marahil hinahanap niya ako mula pa kahapon at siguradong nag-aalala siya.

 Napatingin ako sa wall clock at nanlaki ang aking mga mata ng mapagtantong malapit ng mag alas-dose ng hapon. Kaya naman bumangon na ako at nagtungo sa cr. Naghilamos ako at napatitig sa salamin. I look so exhausted. Sadness is visible on my eyes.

I shut my eyes and let out a deep sigh. Mayamaya'y napatingin ako sa aking palapulsuhan at ngayon ko lang napansin na mayroon din marka sa aking braso. Marka ng mahigpit na pagkakahawak sa akin ni Eric kahapon. Nang tapos na akong maghilamos at ayusin ang sarili ay lumabas na ako sa cr.

Naisipan kong tumakas dahil maaaring hindi pa gising si Eric. Kaya naman dahan-dahan akong lumabas ng silid na kinaroroonan ko at luminga-linga sa paligid. Nang hindi ko siya makita at maramdaman na nasa paligid ay dumiretso na ako sa pinto at danhan-dahang umalis ng kanyang condo. Patungo sa elevator pababa. Pagkalapag ng elevator sa unang palapag ng building ay mabilis akong naglakad palabas at sumakay ng taxi para makauwi na dahil ayokong manatili sa lugar na ito. At ayoko rin na muli akong pagbuhatan ng kamay ni Eric. He's gone crazy.