"Good morning," bati ko kay manager Cassandra pagkapasok ko sa cafeteria. Maaga akong pumasok dahil ngayon ang unang araw ko rito sa cafeteria at ayoko naman na magkaroon sila ng bad impression sa akin.
"Good morning too. Oh by the way, heto nga pala ang isusuot mo. Magpalit ka na doon sa staff area," wika nito at iniabot sa akin ang hawak nitong damit. Kinuha ko naman iyon at agad na nagtungo sa staff area para magpalit ng damit. Nang tapos na akong magpit ng damit ay lumapit muli ako kay manager para tanungin kung anong gagawin ko.
"You will gonna serve our customer for now, and soon we'll going to teach you how to make our coffee." Napangiti naman ako sa sinambit ni manager at tumango sa kanya. At habang naghihintay kami ng mga customer ay inayos muna namin ang mga dapat ayusin dito sa cafe at unti-unti na rin na nagsisidatingan ang aming mga kasamahan. Pati na rin ang mga customers kaya busy na ang lahat.
"Diana, can you serve this to the girls over there?" wika ni adel at itinuro ang apat na babae na nakaupo malapit sa may pintuan ng cafeteria. Tumango naman ako sa kanya.
"Sure," wika ko at binuhat ang tray na may lamang mga drinks.
"Here's your drinks ma'ams," wika ko at inilapag ko na isa-isa sa lamesa ang kanilang mga orders. At napatingin naman ako sa mga babaeng magkakasama. Halos manlaki ang aking mga mata ng mapagtanto kung sino sila.
"Diana is that you?" They asked in chorus while giving a glance at each other.
"Yes," I said and I was just about to excuse myself when Princess suddenly spoke. She's my classmates ever since we were in elementary. We used to be rivals for the top rank and we're not close either. People always compare us that made a barrier between us.
"Oh, I never imagined na lalagapak ka sa kinaroroonan mo ngayon. You were always on top but now, look at you. You were like from princess to rags. You shouldn't have turned your back on Eric when you were about to marry him. I can't believe you chose the rag man over a prince. Now, you look like a dethroned princess. Oh well, balita ko itinakwil ka na rin ng mga magulang mo. Oops sorry," wika nito at sa tono nang pananalita niya ay parang iniinsulto niya ako. But I tried to compose myself before I look at her in the eyes. I feel insulted for what she just said. Especially, that she called Allen, a rag. I can just let it pass but no, because she insulted Allen and I won't let anyone insults him.
"Well, I think what you just heard was a fake news. I didn't chose a rag man over a prince. What I did is that I just chose my happiness over a prince. I choose the man where my heart and happiness does belong. And I think there's nothing wrong that I chose Allen over Eric."
"But sad to say, you just lose your family when you chose your happiness," she said and rolled her eyes on me before she left with her friends. And again, I felt that I got stabbed for a million times because of what princess said. She have a point. I just lose my family when I chose Allen, my happiness that they can never give. But, is it wrong to chose my happiness even just for once? For me, it's a no.
A sudden tear escape from my eyes so, i quickly wipe it and I let out a deep sigh before going back to work. Unang araw ko sa trabaho pero may hindi magandang pangyayari ulit ang nangyari. Bakit tila sinusundan yata ako ni kamalasan at mga negative vibes?
"Diana, are you alright?"
"Yes, don't mind me." I answered back to Adel and I just continued my work. And just after an hour, I goes to the staff room and rest for a while. Then, my phone suddenly rang. I checked it out and it's Allen.
"Hello"
"Uhm, how are you doing?" He asked.
"Uhm I'm good and i'm at Celestine house." I lied.
"Sunduin kita mamaya diyan kapag pauwi na ako."
"Uh—Uhm no. Mayamaya lang ay uuwi na rin naman ako agad kaya huwag mo na akong sunduin."
"Sige at babalik na ako sa trabaho. Ingat sa pag-uwi. Love you. "
"Love you." I said and ended up the call.
For the second time, I let out a deep sigh and leaned my back on the wall. I closed my eyes and rest for a while before going back to work. Time had passed and it's already six o'clock in the evening, so it means that it's time for us to go home. My co-workers and I made sure to closed the cafeteria before going out.
Kahit na may hindi magandang nangyari kanina ay may ngiti pa rin sa aking labi paglabas ko ng cafeteria dahil ang importante ay may trabaho na ako. Hindi man gaano kalaki ang sweldo ko pero malaking tulong na din iyon para sa amin ni Allen.
"Ah oo nga pala. Kailangan ko pang maghanda para sa dinner namin," pabulong kong wika kaya naman ng may makita akong bakanteng taxi ay pinara ko iyon at agad na sumakay.
~~~
"Oh Allen mabuti at dumating ka na. Sakto, tapos na akong magluto kaya umupo ka na diyan at ihahanda ko lang 'yong mga pagkain," wika ko kay Allen nang dumating na ito galing trabaho. Mabilis ko rin na inihanda ang mga pagkain at pagkatapos ay umupo na ako sa upuan na kaharap niya. At nagsimulang kumain pero may napansin ako sa kanya. He's not talking and I can sense that there's something wrong with him because he seems dull.
"Are you okay? Is there a problem?" I asked and held his hand. Napatingin naman ito agad sa akin.
"Uhm I just got fired at my work." My jaw dropped when he said it. Bumalik na kase siya sa dating pinagtatrabahuan niyang restaurant tapos ngayon ay tinanggal na siya sa trabaho. Na siyang nakakagulat dahil alam kong maganda ang image ni Allen sa restaurant na iyon dahil sa maganda nitong pagtatrabaho. Pero nakapagtataka lang na tinanggal siya. May kinalaman na naman ba ang aking mga magulang sa nangyari kay Allen?
"Bakit? Maganda naman ang performance mo doon di ba?"
"I know pero ang sabi sa akin ay kailangan nila akong tanggalin. Pero huwag kang mag-alala dahil bukas na bukas din ay hahanap agad ako ng bagong mapagtatrabahuan. Kaya huwag ka nang mag-alala," dagdag nito kaya naman napangiti ako at nagpatuloy sa pagkain. Pero palihim akong nakatingin sa kanya at pinagmamasdan. Do I deserve this man? He's so down to earth and I can't wish for more, but to live my life with him till my last breath.
As usual, kapag nakaalis na si Allen para pumasok sa kanyang bagong trabaho ay siyang sunod ko naman na alis sa apartment para magtungo sa cafeteria na pinagtatrabahuan ko. Until now, hindi pa alam ni Allen ang tungkol sa ginagawa ko at dalawang linggo na akong nagtatrabaho sa cafeteria.At ngayon nandito ako sa cafeteria at lahat ng staff ay busy na naman dahil sa sunod-sunod ang mga nagsisidatingan na mga customers. Karamihan sa mga ito ay mga estudyante.Sa totoo lang hindi maganda ang pakiramdam ko sa ngayon per pumasok pa rin ako sa trabaho at kinakayang magtrabaho. Hindi nga dapat ako papasok pero sayang naman kung hindi ako papasok at isa pa ay nag-leave 'yong isang kasama namin kaya naman kailangan kong pumasok. Kahit na masakit ang ulo ko, nahihilo din ako at may lagnat din. I need to work."Diana ayos ka lang ba? Parang matamlay ka," tanong ni Kaye at ipinatong ang likod ng kanyang palad sa aking no
"Good morning," bati ko kay Allen nang magising ito mula sa mahimbing na pagtulog. Kanina pa ako nakatitig sa kanya at hinihintay na magising. Ayoko naman na guluhin siya at gusto ko rin kase na tinitignan siya habang tulog dahil para siyang isang inosenteng bata na walang kamuwang-muwang sa mga hindi magagandang bagay o pangyayari sa mundong kinalalagyan niya. At habang ako'y nakatingin sa kanya ay hindi ko maiwasan na tanungin sa kawalan, kung bakit ang daming hindi magagandang pangyayari sa buhay niya? Pero sabi nga nila, lahat nang nangyayari ay may rason. At saka siguro, pagkatapos ng mga hirap dinanas at nararanasan niya ay may magandang mangyayari sa kanya sa dulo. Sana nga dahil isa sa mga hiling ko ay ang palagi siyang maging masaya kahit na nasa mahirap siyang sitwasyon."Good morning," he uttered and gave me a warm kiss on my forehead. And after that, he looked at me straight into my eyes with a wide smile plastered on his lips. He capped my fac
"I'm going home. See you," I texted Allen when I got out of the cafeteria and was about to look for a taxi. When a car suddenly stopped right in front of me. The window is tinted so, I can't see who's inside the car and when the car opened. An unexpected person stepped out from the car. It's Eric. Our eyes met and I quickly averted my gaze on him. What is he doing here again?"Diana," he said and walk towards me. But I didn't mind him as if I'm not aware that he's right in front of me."Diana, please talk to me." At dahil hindi ko na kayang magkunwari na hindi ko siya nakikita ay nagsalita na ako."Ano bang pag-uusapan natin Eric?""Let's talk about us.""Us? Ano bang pinagsasabi mo Eric? Walang tayo at isa pa hindi naging tayo. At kailan ma'y hindi magkakaroon ng tayo kaya pwede ba hayaan mo na ako. Masaya na ako sa buhay ko kaya tantanan mo na ako. Huwag ka na rin umasa na papa
"Diana mas mabuting huwag ka na munang pumasok sa trabaho. Baka balikan ka lang ni Eric. Sigurado akong hindi ka niya titigilan at ayoko nang maulit pa ang nangyari noong isang araw," wika ni Allen habang nakatingin sa akin at hawak-hawak ang aking mga kamay. Nandito kami ngayon sa sala dito sa aming apartment."Kapag talaga nakita ko ang lalaking iyon ay mayayari siya sa akin dahil hinding-hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya sayo," muling wika ni Allen at kumuyom ang isa niyang kamay. Ramdam na ramdam ko ang galit na nararamdaman niya mula pa noong isang araw nang malaman niya ang aking sinapit sa kamay ni Eric. Gusto nga niyang sugurin noon si Eric pero mabuti na lang napigilan ko siya dahil ayokong masangkot siya sa anong gulo. Ayoko rin na mapahamak siya nang dahil sa akin."Allen alam kong nag-aalala ka para sa akin pero ayoko naman na magtago na lamang at paulit-ulit na tumakbo palayo sa kanila. Dahil kahit saan man tayo mapunta a
"Hang in there Allen," wika ko habang itinatakbo ko siya sa Emergency room kasama ng mga nurse."Allen I'm begging you to hang in there," muli kong wika kasabay ng patuloy na pag-agos ng aking mga luha at hawak-hawak ko ang kanyang mga kamay."Ma'am hanggang dito na lamang po kayo," wika ng isang nurse nang nasa labas na kami ng ER kaya naman tumango ako at hindi na sila sinundan pa sa pagpasok sa loob. Na siyang sinundan naman ng doctor."Cuz," biglang wika nang isang babae mula sa aking likuran at napalingon naman ako sa nagsalita. At bumungad sa aking paningin si Celestine na halata ang pag-aalala sa kanyang mukha."Cuz," wika ko at agad siyang niyakap nang makalapit na ito sa akin. At mas lalong bumuhos ang aking luha habang yakap-yakap siya. I'm glad that she's here."Shhh everything will be fine. Magiging okay din si Allen kaya huwag kang mag-alala. Hindi siya p
"Good morning Allen," bati ko sa kanya nang magising ako. Apat na araw na mula nang nangyari ang aksidente at hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay."Sana magising ka na. Nami-miss na kita nang sobra. Nandyan ka nga pero hindi naman kita nakakausap kase nga wala ka pang malay. Miss na miss ko nang marinig ang boses mo at lalong-lalo na ang mga paglalambing mo," wika ko habang nakatingin sa kanya at maingat na ipinatong sa kanyang pisngi ang aking kamay. He looks so peaceful."Good morning," rinig kong wika ng isang matanda pagbukas ng pinto ng kwarto kaya naman napatingin ako sa kung sino iyon at napagtantong si manang Kara pala. Siya ay ang dating kasambahay nina Celestine at ngayon ay muling kinuha ni Celestine para magbantay kay Allen kapag papasok ako sa trabaho."Magandang umaga rin po sa inyo manang Kara," bati ko sa matanda at nginitian naman niya ako.Napatingin naman ako sa aking
"I'm so sorry Allen," bulong ko habang mahigpit na nakahawak sa isa niyang kamay at sinusuklay ang kanyang buhok gamit ang aking mga daliri. Natutulog siya ngayon kaya malamang hindi niya ako naririnig at nakikita akong luhaan dahil marahil ito na ang huling pagkakataon na mahawakan ko siya. Babalik na ako sa mga magulang ko kapalit nang pagsagot nila sa lahat nang magiging gastos para sa operasyon niya. Alam kong hindi magugustuhan ni Allen ang desisyon kong Ito kapag nalaman niya pero wala na akong pagpipilian pa. Masakit para sa akin na gawin ito. Na iwan siya sa ganitong sitwasyon at pagkakataon pero kailangan kong gawin ito dahil para sa kanya rin naman ito."Diana." Mabilis ko namang pinunasan ang aking mga luha nang magising si Allen at nginitian siya."Gising ka na pala. Anyway, Good morning," wika ko at hinaplos ang kanyang pisngi. At sa hindi inaasahan ay nagsituluan na naman ang aking mga luha dahil hindi ko ito mapigilan.
Alas-diyes na nang gabi pero hindi pa rin ako dinadapuan nang antok kaya andito ako ngayon sa balkonahe ng aking kwarto at nakatingala sa kalangitan na puno ng mga bituin na kanya-kanya sa pagningning. Napayakap naman ako sa aking sarili nang biglang humampas ang malamig na hangin at kasabay naman nito ang pagpikit ng aking mga mata. At nagbalik tanaw sa naging usapan namin ni Celestine noong bumisita sa akin noong mga nakaraang linggo. "I'm glad his operation went well and that he's going to be fine," wika ko at napangiti pero may mga luhang tumakas sa aking mga mata dahil kahit masaya ako para kay Allen ay hindi ko maitatagong nasasaktan ako sapagkat hindi ko na siya makakasama. "But," wika ni Celestine. Napatingin naman ako sa kanya at nakayuko ito. "Ano 'yong sasabihin mo Celestine?" tanong ko at napabuntong hininga naman ito bago nagsalita. At tumingin sa akin ng diretso sa mga mata.
"You look gorgeous," puri ko sa aking pinsan nang pumasok ako sa kanyang kwarto. She's all dressed up for her wedding which will happen in just an hour. Ngayon na kase ang araw ng kanyang kasal at kahapon pa kami dumating dito sa Cagayan dahil dito siya ikakasal. Akala ko'y sa Manila pero hindi naman pala."Thank you cuz," wika naman niya habang may malawak na ngiting nakapaskil sa kanyang labi."Anyways, congratulations to you and to your husband to be. I'm so happy for you because you've finally found your the one," wika ko at tumabi sa kanya na nakaupo sa dulo ng kanyang kama."Me too and I hope that you'll gonna get back to the man whom you trully love. He's going to be present in my wedding. Are you even ready to see him again?" Isang segundong katahimikan ang namayani sa aming dalawa ni Celestine bago ako umiling at magsalita."Is there even a chance for us to get back together agai
"Wake me up later," wika sa akin ng katabi ko dito sa airplane na nagngangalang Eric."Okay," sagot ko naman at siya naman ay ipinikit na ang mga mata. At ilang minuto lamang ay rinig na rinig ko na ang munting mga hilik niya.Dahil sa tulog na si Eric ay inilabas ko sa aking bag ang aking journal book at ballpen. Napatingin naman ako saglit sa labas ng bintana at napabuntong hininga bago magsulat sa aking journal book. It's been my routine to write a letter for Allen on this book because I still haven't forgot him and will never be. Hinding-hindi ko siya kakalimutan dahil hanggang ngayon ay siya pa rin ang tinitibok ng puso ko. Siya pa rin ang mahal ko kahit na tatlong taon na nakakalipas mula nang iwan ko siya at ikasal kay Eric. At mag-migrate dito sa US pagkatapos nang kasal namin noon kahit na hindi ko gusto pero ngayon ay pauwi na ulit kami ng Pilipinas dahil sa nalalapit na kasal ni Celestine. I want to be present on my cousin's weddi
Alas-diyes na nang gabi pero hindi pa rin ako dinadapuan nang antok kaya andito ako ngayon sa balkonahe ng aking kwarto at nakatingala sa kalangitan na puno ng mga bituin na kanya-kanya sa pagningning. Napayakap naman ako sa aking sarili nang biglang humampas ang malamig na hangin at kasabay naman nito ang pagpikit ng aking mga mata. At nagbalik tanaw sa naging usapan namin ni Celestine noong bumisita sa akin noong mga nakaraang linggo. "I'm glad his operation went well and that he's going to be fine," wika ko at napangiti pero may mga luhang tumakas sa aking mga mata dahil kahit masaya ako para kay Allen ay hindi ko maitatagong nasasaktan ako sapagkat hindi ko na siya makakasama. "But," wika ni Celestine. Napatingin naman ako sa kanya at nakayuko ito. "Ano 'yong sasabihin mo Celestine?" tanong ko at napabuntong hininga naman ito bago nagsalita. At tumingin sa akin ng diretso sa mga mata.
"I'm so sorry Allen," bulong ko habang mahigpit na nakahawak sa isa niyang kamay at sinusuklay ang kanyang buhok gamit ang aking mga daliri. Natutulog siya ngayon kaya malamang hindi niya ako naririnig at nakikita akong luhaan dahil marahil ito na ang huling pagkakataon na mahawakan ko siya. Babalik na ako sa mga magulang ko kapalit nang pagsagot nila sa lahat nang magiging gastos para sa operasyon niya. Alam kong hindi magugustuhan ni Allen ang desisyon kong Ito kapag nalaman niya pero wala na akong pagpipilian pa. Masakit para sa akin na gawin ito. Na iwan siya sa ganitong sitwasyon at pagkakataon pero kailangan kong gawin ito dahil para sa kanya rin naman ito."Diana." Mabilis ko namang pinunasan ang aking mga luha nang magising si Allen at nginitian siya."Gising ka na pala. Anyway, Good morning," wika ko at hinaplos ang kanyang pisngi. At sa hindi inaasahan ay nagsituluan na naman ang aking mga luha dahil hindi ko ito mapigilan.
"Good morning Allen," bati ko sa kanya nang magising ako. Apat na araw na mula nang nangyari ang aksidente at hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay."Sana magising ka na. Nami-miss na kita nang sobra. Nandyan ka nga pero hindi naman kita nakakausap kase nga wala ka pang malay. Miss na miss ko nang marinig ang boses mo at lalong-lalo na ang mga paglalambing mo," wika ko habang nakatingin sa kanya at maingat na ipinatong sa kanyang pisngi ang aking kamay. He looks so peaceful."Good morning," rinig kong wika ng isang matanda pagbukas ng pinto ng kwarto kaya naman napatingin ako sa kung sino iyon at napagtantong si manang Kara pala. Siya ay ang dating kasambahay nina Celestine at ngayon ay muling kinuha ni Celestine para magbantay kay Allen kapag papasok ako sa trabaho."Magandang umaga rin po sa inyo manang Kara," bati ko sa matanda at nginitian naman niya ako.Napatingin naman ako sa aking
"Hang in there Allen," wika ko habang itinatakbo ko siya sa Emergency room kasama ng mga nurse."Allen I'm begging you to hang in there," muli kong wika kasabay ng patuloy na pag-agos ng aking mga luha at hawak-hawak ko ang kanyang mga kamay."Ma'am hanggang dito na lamang po kayo," wika ng isang nurse nang nasa labas na kami ng ER kaya naman tumango ako at hindi na sila sinundan pa sa pagpasok sa loob. Na siyang sinundan naman ng doctor."Cuz," biglang wika nang isang babae mula sa aking likuran at napalingon naman ako sa nagsalita. At bumungad sa aking paningin si Celestine na halata ang pag-aalala sa kanyang mukha."Cuz," wika ko at agad siyang niyakap nang makalapit na ito sa akin. At mas lalong bumuhos ang aking luha habang yakap-yakap siya. I'm glad that she's here."Shhh everything will be fine. Magiging okay din si Allen kaya huwag kang mag-alala. Hindi siya p
"Diana mas mabuting huwag ka na munang pumasok sa trabaho. Baka balikan ka lang ni Eric. Sigurado akong hindi ka niya titigilan at ayoko nang maulit pa ang nangyari noong isang araw," wika ni Allen habang nakatingin sa akin at hawak-hawak ang aking mga kamay. Nandito kami ngayon sa sala dito sa aming apartment."Kapag talaga nakita ko ang lalaking iyon ay mayayari siya sa akin dahil hinding-hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya sayo," muling wika ni Allen at kumuyom ang isa niyang kamay. Ramdam na ramdam ko ang galit na nararamdaman niya mula pa noong isang araw nang malaman niya ang aking sinapit sa kamay ni Eric. Gusto nga niyang sugurin noon si Eric pero mabuti na lang napigilan ko siya dahil ayokong masangkot siya sa anong gulo. Ayoko rin na mapahamak siya nang dahil sa akin."Allen alam kong nag-aalala ka para sa akin pero ayoko naman na magtago na lamang at paulit-ulit na tumakbo palayo sa kanila. Dahil kahit saan man tayo mapunta a
"I'm going home. See you," I texted Allen when I got out of the cafeteria and was about to look for a taxi. When a car suddenly stopped right in front of me. The window is tinted so, I can't see who's inside the car and when the car opened. An unexpected person stepped out from the car. It's Eric. Our eyes met and I quickly averted my gaze on him. What is he doing here again?"Diana," he said and walk towards me. But I didn't mind him as if I'm not aware that he's right in front of me."Diana, please talk to me." At dahil hindi ko na kayang magkunwari na hindi ko siya nakikita ay nagsalita na ako."Ano bang pag-uusapan natin Eric?""Let's talk about us.""Us? Ano bang pinagsasabi mo Eric? Walang tayo at isa pa hindi naging tayo. At kailan ma'y hindi magkakaroon ng tayo kaya pwede ba hayaan mo na ako. Masaya na ako sa buhay ko kaya tantanan mo na ako. Huwag ka na rin umasa na papa
"Good morning," bati ko kay Allen nang magising ito mula sa mahimbing na pagtulog. Kanina pa ako nakatitig sa kanya at hinihintay na magising. Ayoko naman na guluhin siya at gusto ko rin kase na tinitignan siya habang tulog dahil para siyang isang inosenteng bata na walang kamuwang-muwang sa mga hindi magagandang bagay o pangyayari sa mundong kinalalagyan niya. At habang ako'y nakatingin sa kanya ay hindi ko maiwasan na tanungin sa kawalan, kung bakit ang daming hindi magagandang pangyayari sa buhay niya? Pero sabi nga nila, lahat nang nangyayari ay may rason. At saka siguro, pagkatapos ng mga hirap dinanas at nararanasan niya ay may magandang mangyayari sa kanya sa dulo. Sana nga dahil isa sa mga hiling ko ay ang palagi siyang maging masaya kahit na nasa mahirap siyang sitwasyon."Good morning," he uttered and gave me a warm kiss on my forehead. And after that, he looked at me straight into my eyes with a wide smile plastered on his lips. He capped my fac