Chapter 15

Sa mga sumunod na araw ay hindi pa rin nagbago ang pakikitungo sa akin ng mga magulang ko. Malamig pa rin sila sa akin. Hindi ko na rin nakikita si Eric na siyang ipinagpapasalamat ko. Ngayon ay magtutungo muli ako sa hospital para bisitahin si mommy kaya nagmadali akong umalis sa apartment at agad na nagtungo sa hospital. Pero laking gulat ko nang malaman kong kaka-discharge lang ni mommy. Kaya nagtungo naman ako sa bahay. 

"Ma'am Diana," wika ng kasambahay namin na nagbukas ng gate para sa akin.

"Nandito na ba si mommy?" tanong ko sa kasambahay.

"Ah opo. Kadarating nga lang po nila. Pasok po kayo." Napatango naman ako at tuluyang pumasok sa bahay. Pagkapasok ko ay agad akong dumiretso sa kwarto nina mommy at nadatnan ko naman na inaalalayan ni daddy si mommy para humiga sa kanyang kama. Lumapit ako sa kanila para tulungan si daddy.

"What are you doing here Diana?" tanong sa akin ni daddy at tinabig ang aking kamay. Kaya wala akong choice kundi dumistansya sa kanila. 

"Hon, let me talk to her. Leave us for a while," wika ni mommy at napatango naman si daddy. Pero isang matalim na tingin muna ang ibinigay sa akin ni daddy bago ito umalis. 

"Gusto niyo po bang kumain ng prutas mommy? Ipagbabalat ko kayo. Sandali lang po," wika ko. Kaya naman naglakad ako paalis sa kwarto at kumuha ng prutas. 

"Kainin niyo po ito," wika ko at ibinigay kay mommy ang isang hiwa ng mansana na nabalatan na. Kumuha naman si mommy kaya pinatong ko na ang platitong may lamang mga prutas sa mesa sa tabi ng kama.

"Diana." Napatingin ako kay mommy at umupo sa gilid ng kanyang kama.

"Do you know how much shame you've put in our family? You stained our family's name and reputation. Ginawa mong katatawanan ang ating pamilya. Hindi ko na nga rin alam kung papaano ko pa haharapin ang pamilya ni Eric. I'm so ashamed because of you." Hindi ko na mabilang kung ilang saksak sa aking puso ang tinamo ko nang marinig na naman sa aking magulang ang mga salitang iyon. Isa akong kahihiyan para sa kanila. 

"I'm s—sorry mommy."

"Stop saying sorry Diana. If you want to help us. You must clear the shame that you have put in our name. You must marry Eric like what it should be in the first place."

"Mom—"

"Mapapatawad lang kita sa ginawa mo kung susundin mo ang gusto kong pakasalan mo si Eric."

"I'm sorry mommy but I can't really do that."

"So, hahayaan mo ang pangalan ng pamilya natin na manatili sa kahihiyang ginawa mo? At saka mas pinipili mo ang lalaking walang-wala sa kalingkingan ni Eric? I don't understand you Diana."

"Mom, why would I choose someone whom I do not love over someone where my heart belong?" I said and let out a deep sigh.

"Mas pipiliin ko pa po na manatili sa taong mahal ko kesa sa taong ipinagpipilitan sa akin. Sa tingin niyo po ba kapag papakasalan ko si Eric ay magiging masaya siya na kapiling ang babaeng nagmamahal ng ibang lalaki? Hindi ako magiging masaya sa piling niya at magiging ganoon din siya. Kaya mommy huwag niyo nang ipilit ang isang bagay na hindi pwede."

"Kung ganoon ang iyong pasya ay tuluyan na kitang hahayaan sa iyong gusto pero huwag kang aasa na tutulungan kita kapag may problema ka. At mula ngayon ay wala na akong anak na Diana ang pangalan dahil itinatakwil na kita. Kaya umalis ka na sa pamamahay ko at huwag ka nang babalik pa," wika ni mommy at mas lalong nadurog ang aking puso. Hindi ko maintindihan kung ano ang dapat kong maramdaman. Kung saya ba o hindi? Masaya ako dahil hahayaan na nila akong gawin ang gusto ko pero malungkot din dahil itinatakwil na nila ako. Kahit na maraming pasakit ang aking nadarama mula sa kanila ay magulang ko pa rin sila kahit balik-baliktarin man ang mundo.

"Mom—" 

"Get out! And don't you ever call me mom again." Sigaw sa akin ni mommy. Kaya umalis ako sa bahay na luhaan. Saktong paglabas ko sa bahay ay siyang pagdating naman ni Celestine. 

"Diana."

"Celestine," wika ko at niyakap siya habang patuloy sa pag-agos ng luha sa aking pisngi.

"What happened?" Hindi ako sumagot at patuloy lang sa paghikbi. Kaya iginiya niya ako papasok sa kanyang sasakyan at umalis kami patungo sa kung saan mang lupalop ng mundo.

"So, ano nga ang nangyari sayo? Bakit ka umiiyak kanina?" tanong sa akin ni Celestine nang mahimasmasan na ako at narito kami ngayon sa isang ice cream parlor.

"I—Itinakwil na nila ako," wika ko at napangiti ng mapait. 

"What? Are they serious?"

"Ang sakit lang na ng dahil lang sa hiling nila na hindi ko magawa ay ginawa na nila sa akin 'to. Anak nila ako pero bakit hindi ko maramdaman ang pagmamahal nila bilang magulang ko?" 

"Sumusobra na sina tita. Eh paano ka na ngayon? I'm sure ifo-froze nila ang bank accounts mo. Pero don't worry dahil tutulungan kita."

"Hindi ko nga alam eh. Maybe kailangan kong maghanap ng trabaho para naman hindi ako palaging nakaasa kay Allen at lalong-lalo na sayo insan."

"Ano ba insan. Sino-sino pa bang magtutulungan kung hindi tayo di ba?" wika nito at nginitian ako. 

"Salamat sa paghatid celestine," wika ko pagkababa ko ng kanyang sasakyan. Ihinatid niya kase ako.

"Walang anuman insan." Napangiti ako at aalis na sana siya ng pigilan ko ito dahil may sasabihin pa pala ako sa kanya.

"Celestine sandali lang."

"Bakit insan?"

"Kung pwede lang sana insan ay huwag mo na muna sana sasabihin kay Allen na tuluyan na akong itinakwil ng mga magulang ko," wika ko at sumang-ayon naman ito.

"Huwag kang mag-alala safe sakin ang secrets mo. Sige, alis na ako," wika nito at umalis na nga kaya naman naglakad na ako patungo sa apartment.

                                     ~~~

Maaga akong gumising para mag-linis ng apartment dahil maghahanap pa ako ng trabaho ngayon. Saktong tapos na ako sa pagluluto ng lumabas si allen sa kwarto at nakabihis na rin ito sa pagpasok sa kanyang trabaho.

"Good morning." bati sa akin ni Allen nang makita akong naghahanda ng breakfast.

"Good morning," I greeted back and gave him a quick kiss on his lips. At dahil kailangan niya rin pumasok ng maaga sa kanyang trabaho ay mabilis kaming kumain at nagpaalam na ito na aalis na. Samantalang ako ay tinapos muna ang ilang gawaing bahay na hindi ko natapos kanina. 

Nang tapos na ako sa lahat ng gawaing bahay ay nakahanda na rin ako sa pag-alis para maghanap ng trabaho. Sana lang ay palarin ako. Paglabas ko ng apartment ay agad akong pumara ng taxi at sumakay. At nagtungo sa isang kumpanya na may signage na naghahanap sila ng empleyado. Pero unang-una palang ay minalas na ako dahil hindi na raw sila naghahanap ng empleyado kahit na nakapaskil pa sa harap ng building yung signage. Dahil rejected na ako sa kumpanya na iyon ay naghanap pa ako ng naghanap at sumubok sa iba't-ibang kumpanya pero wala pa rin. Nagpunta na rin ako sa mga kakilala nina mommy pero hindi rin ako tinanggap at hapon ay wala pa akong nahanap na trabaho. 

Alam kong may kinalaman ang aking mga magulang kung bakit hindi ako tinatanggap ng mga pinag a-aplayan kong kumpanya. Kayang-kaya nila itong gawin sa akin at hindi na iyon nakakagulat pero kahit konting awa man lang ba ay hindi nila maibigay sa akin? Paano ako makakasurvive at matutulungan si Allen kung wala akong trabaho? Kailangan kong magtrabaho dahil ayokong iasa na lang lahat kay Allen.

Kaya naman napabuntong hininga na lang ako at naglakad-lakad hanggang sa makita ko ang isang cafeteria na naghahanap ng workers kaya naman nagtungo ako doon. Nagbabakasakali na matanggap ako.

Nang makarating ako doon sa cafeteria na ang pangalan ay Bitter Sweet cafeteria ay agad akong pumasok.

"Good morning ma'am what's your order?" tanong sa akin ng babaeng staff na nasa counter.

"Uhm I'm not going to order rather I want to apply a work here. Are you still looking for workers?" 

"Ah oo. Sandali lang at tatawagin ko yung manager. Mabuti pa umupo ka muna sa mga bakanteng table." Napatango naman ako sa babae at sinunod ang kanyang sinabi. Mayamaya lang ay lumapit sa akin 'yong babaeng nakausap ko kanina at may kasama siyang isa pang babae. Marahil siya ang manager. Tumayo ako at nagpakilala.

"Uhm hi. I'm Diana Leigh Castañeda." 

"Castañeda? Wait. I know you. Ikaw nga 'yong anak ng mga castañeda na kilala dahil sa malalago nilang businesses," wika nito. I just smiled at her and didn't speak.

"But why are you applying to work here?" Ano bang isasagot ko? Dahil itinakwil na ako ng mga magulang ko at magsisimula na akong maghirap. There's no way that I'm going to tell them about it.

"It's a long story and I know that you already know what happened to our family. So, I really need a job. I hope you'll going to hire me. Kahit taga-serve lang. Okay na sa akin 'yon," wika ko na lamang. 

"Well, then you are accepted since, you badly need a work and I can see that you can do very well with your job. You can start working now," wika nito na siyang agad kong ikinangiti.

"Oh thank you."

"By the way, I'm the manager here. I'm Cassandra santos."

"Ako nga rin pala si Adel Gallardo," wika ni Adel at sumunod namang nagpakilala ang iba pang staff ng cafe na sina, Jude, Kaye, Leo at Mich.

"Nice to meet you guys," wika ko at nakipag-shakehands sa kanila.

"Likewise, so I think you should start your work tommorow. Balik ka na lang bukas para magtrabaho." 

"Sige. Salamat po," wika ko at naglakad ng may ngiti palabas ng cafeteria. Dahil nakahanap na ako ng trabaho. Pagkalabas ko ay agad akong sumakay ng taxi at umuwi na.