NAPALINGON NA SIYA sa gilid ng bedside table nang mag-ring ang kanyang cellphone. Nangunot na ang kanyang noo sabay tanong sa isipan kung sino ang tatawag sa kanya ng ganung oras? Sinabihan naman niya ang secretary na anuman ang problema, huwag siyang iistorbohin kung kaya alam niyang hindi iyon ang gagawa ng bagay na ito. Inilagay niya ang stick ng sigarilyo sa pagitan ng labi, pinindot niya na ang answer button at itinapat iyon sa tainga. “Attorney Dankworth, speaking…”“Hi, Attorney Dankworth. Pasensya na kung naistorbo kita ng ganitong oras. Mabuti naman at gising ka pa. Si General Ponce ito. May reklamo kami dito para sa future brother-in-law mo. Kung hindi sa’yo nakakaabala, pwede ka bang pumunta?” mahabang litanya ng pamilyar na boses ng General sa isang police station sa kanilang lugar.Dumilim ang mukha ni Gavin nang marinig kung tungkol saan iyon. Hindi niya alam kung bakit gagawa-gawa ng gulo ang lalaki tapos siya ang aabalahin nito. Hindi maalis sa kanyang isipan na baka
BAKAS ANG INIS sa General na ngumiti si Gavin. Gusto niyang iparamdam sa kanya na hindi pa rin siya nasisiyahan na inistorbo siya at pwersahang pinapunta sa istasyon ng pulis ng mga oras na iyon. Kaagad namang napuna iyon ng General na pinili na lang itikom ang bibig keysa makipaglambutsingan pa sa masama ang loob na abugado.“Nasaan si Albert?” iyon ang naging unang tanong niya pagkapasok pa lang ni Gavin sa loob ng presinto.Taas-noong itinuro ng General ang kung saan nakaupo ang lalaki kay Gavin. “Huwag kang mag-alala, Attorney Dankworth. Ini-istema namin siyang mabuti habang wala ka.” pagpapalakas niya pa na akala mo ay kakagatin iyon ni Gavin, wala naman siyang pakialam kung ano ang gawin nila kay Albert. Dire-diretsong pumasok na sa loob si Gavin. Sa mga sandaling iyon ay buhay na buhay pa ang police station. Walang natutulog sa kanila o nakasubsob sa kanilang mga lamesa. Nakaupo lang sila sa loob at halatang hinihintay ang pagdating ng abugado. Ang lalaking nakalaban naman n
NANGHIHINANG NAPAUPO NA ang lalaki parang ibong pinutulan ng bagwis ang naging hitsura. Hindi siya makapaniwala na kilala ng abugadong iyon ang kanyang ama na kapag nalaman kung ano ang ginagawa niya, paniguradong makakarinig siya ng kung anu-anong sermon mula dito. Hindi lang iyon, baka e-grounded pa siya. “Gusto mo bang subukan ko? Hinahamon mo ba ang kakayahan ko?” Umiling ang lalaki na bakas na sa mukha ng takot. Umangat ang isang gilid ng labi ni Gavin habang nakatingin pa rin sa lalaki. Nilingon niya si Albert na nanatiling tahimik pa rin na nakaupo. Matapos noon ay walang imik na lumabas na ang abugado suot pa rin ang seryoso niyang mukha. Sinalubong siya ng tahimik na paligid na naghahanda na sa panibagong pagbu-bukangliwayway. Abot-tainga na ang mga ngiting hinabol na siya ni General Ponce. “Salamat, Attorney Dankworth! See you next time.”Hindi siya pinansin ni Gavin na dire-diretso lang ang lakad hanggang sa maabot ang sasakyan niya. Bago lumulan ay nagsindi muna siya ng
SA MGA NARINIG ay kulang na lang mahulog ang magkabilang panga ni Gavin sa sobrang pagkainis pa. Anong katangahan ito ni Albert? Tingin niya ba kay Bethany ay isang gamit na maaari niyang bawiin anytime nito gustuhin? “Nahihibang ka na, Albert…” statement ni Gavin na parang siguradong-sigurado siya sa kanyang sinabi. “Isa kang hangal! Hindi ka marunong mag-isip. Sino ngayon ang nahihirapan? Ikaw din naman hindi ba?”Walang humor na malakas ng humagalpak ng tawa ang abugado habang pinagmamasdan pa rin ang reaction ni Albert. Umalingawngaw iyon sa buong paligid na humalo sa mas lumakas na hampas ng mga alon sa malapit na dalampasigan. Ilang sandali lang ay nilamon ng muli ang buong paligid ng katahimikan maliban sa unang ingay kanina sa paligid. Iiling-iling na nameywang na si Gavin na nakatayo pa rin sa harapan ng lalaki. Nakikita niyang paiyak na si Albert kung kaya naman lalo pang tumindi ang galit niya sa lalaki na parang inapi at may karapatan pang taas ang noong humarap ngayon sa
ITINAPON NA NI Gavin ang kanyang hawak na upos ng sigarilyo sa buhanginan at inapakan na iyon. Inilipad pa ng hangin ang magulo niyang buhok na halos matakpan ang nandidilim niyang paningin kay Albert. Gusto na niyang tapusin ang pakikipag-usap sa lalaki na alam niyang wala naman itong patutunguhan. Ang mahalaga ay makabalik na siya agad ng penthouse. Wala rin namang magbabago kahit bugbugin at pulbusin niya ito. Hinding-hindi pa rin ito magbabago. “Limitado lang ang pasensya ng isang tao, Albert. Dapat na magpasalamat ka na sa kabila ng katarantaduhan mo ay gusto ka pa rin ng kapatid ko. Kung hindi lang siya masasaktan, hahayaan na lang kitang makulong at pagbayaran ang mga kasalanang ginawa mo nang matuto ka naman!”Mahinang natawa doon si Albert na nakabawi na sa mga ginawa sa kanyang pananakit ni Gavin kanina. Naiintindihan na niya kung ano ang kahinaan ni Gavin, iyon ay ang kapatid nitong si Briel. Pihado na titiklop ito at gagawin ang lahat pagdating sa kapatid kahit na ang mag
BUKANG-LIWAYWAY NA NANG makabalik si Gavin sa penthouse. Bitbit ang dalawang box ng pizza na dinaanan niya pa sa kilalang pizza house na siyang request ni Bethany sa kanya kanina. Ang abugado na rin ang namili ng flavor noon. Mas maaga pa sana siyang makakauwi kung wala na siyang dinaanang shop. Maingat niyang binuksan ang pintuan ng penthouse at inilapag ang dalang box ng pizza sa dining table bago patingkayad na humakbang patungo ng silid upang tingnan kung hinihintay pa rin siya ng dalaga. Niyakap siya ng mainit na dilaw na liwanag mula sa bukas na bedside lamp ng kwarto nang buksan niya ang pintuan noon. Nagdagdag iyon ng kaunting init sa malamig na klima mula sa labas ng kanyang bahay. Sumilay ang kakaibang ngiti sa kanyang labi nang makitang mahimbing na ang tulog sa kama ni Bethany. Bagama't maingat ang bawat galaw niya ng pumasok ng silid, nagising pa rin si Bethany na saglit pa lang doon naiidlip nang tangkain niyang lumapit sa gilid ng dalaga upang bigyan ito ng halik. “N-Na
IBINALING NA NI Bethany ang mukha sa pintuan ng banyo kung saan ay bigla niyang iniiwas ang mata ng makita niyang lumabas na doon si Gavin na ang tanging suot lang sa katawan ay ang kulay itim na roba. Nagmistulang mga diamond ang butil ng tubig sa bawat hibla ng kanyang buhok na kumikinang sa tama ng malamlam na liwanag ng ilaw. Muli niyang ibinalik ang kanyang mga mata sa binata. Parang nag-slow motion ang buong paligid nang matamis na ngumiti ito sa kanya nang magtamang muli ang kanilang mga mata. Tipong nagpaiba na ito sa pintig ng kanyang puso na animo ay lalabas na sa kanyang lalamunan. “Akala ko tulog ka na paglabas ko.” nakangising turan ni Gavin na humakbang palapit sa kama. Napabangon na doon si Bethany na para bang nakakita ng bench body model. Nahigit na niya ang kanyang hininga nang maramdaman ang mabilis na paghila ng abugado sa katawan niya upang mapatayo na siya ng kama. Walang anu-ano ay niyakap na siya nito nang mahigpit. Nanunuot sa kanyang ilong ang amoy ng after
ILANG SANDALI PA ay hinayaan na ng dalaga na hilahin siya ng excited na si Manang Esperanza palabas ng silid. Sa pagmamadali pa nga niya ay hindi niya napansin na wala palang saping tsinelas ang kanyang mga paa. Bagay na hindi nakaligtas sa paningin ng katulong na dagliang natigilan sa kanyang ginagawa.“Naku, magsuot ka ng tsinelas Miss Bethany. Hindi iyan magugustuhan ni Attorney oras na makita ka niyang yapak. Baka isipan pa noon na pinapabayaan kita. Sige na, magsuot ka muna ng tsinelas mo.” Hindi siya pinansin ni Bethany na agad na nitong nilagpasan. iyong minsan ay hindi naman siguro masama. Ang pangit lang ay kung lagi niya iyong gagawin at sa harapan mismo ng abugado. Tiyak siyang magrereklamo ito lalo na kung sa iisang kama sila natutulog. Hindi niya na kasi mahintay pa na makita kung ano ang sinasabing regalo ng matanda na galing kay Gavin. Para siyang bumalik sa pagkabata nang banggitin niya iyon. Minsan lang kasi siya nito makatanggap, isa pa sobrang appreciative niyang n
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku
MULI PANG UMATRAS ng ilang hakbang si Briel. Ngayon pa lang ay sobrang nasasaktan na siya. Sa halip na matuwa at magdiwang ang loob niya sa kanyang nalaman ay hindi niya mapigilan na makaramdam ng pagdaramdam. Dapat masaya siya dahil nalaman niyang ito pala ang naka-una sa kanya at hindi iba gaya ng iniisip niya, ngunit naging iba ang takbo ng isip niya sa mga nangyari nitong nakaraang buwan. Bagama’t nagawa ni Giovanni na maamin na siya ang babae sa buhay nito na alam na ng maraming tao. Hindi pa rin si Briel natutuwa. Nakukulangan siya sa effort at nananatiling masama pa rin ang loob niya kay Giovanni Bianchi. Hindi nabawasan iyon ng katotohanang nalaman niya.“Ito rin ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako magawang pakasalan? Dahil sa babaeng virgin na naka-one night stand mo habang nag-attend ka ng masked party na ito?” puno ng hinanakit ang boses ni Briel na pilit na pinipigil na pumiyok ang boses at pumatak ang mga luha, alam niyang siya naman din iyon pero hindi niya mapigilan
GULONG-GULO ANG ISIPAN ni Briel nang sabihin iyon ni Giovanni na mahigpit na mahigpit na nakayakap pa rin sa kanya. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng litanyang binitawan nito. Siya? Hinanap nito? Bakit? Ibig ba nitong sabihin ay noong nawala siya sa bansa? Hinanap niya silang dalawa ni Brian? Imposible naman na hindi nito sila makita ni Brian sa loob ng anim na buwan. Hindi niya talaga maintindihan kung ano ang ibig nitong ipahiwatig. Saka, alam naman ng kanyang hipag na si Bethany kung nasaan silang mag-ina. Ginawan ba ng kanyang pamilya na huwag siyang mahanap ng dating Gobernador? Ang dami niyang mga katanungan ngunit ni isa ay hindi niya ito mabigkas upang mabigyan ni Giovanni ng tamang kasagutan. Parang naumid na ang kanyang dila sa loob ng kanyang bibig ng oras na ito.“Ikaw pala iyon, ikaw pala…” patuloy ni Giovanni na hindi na napigigilan na bumagsak na ang mga luha sa labis na saya. Gustong mag-umalpas ni Briel. Nais niyang itulak papalayo ang katawan nito
KULANG NA LANG ay sagasaan at banggain ni Giovanni ang mga naroon upang makarating lang sa banda na sinabi ng mga tauhan niyang kausap. Hindi na siya makakapayag pa na muling mawala sa paningin niya ang babae at malaman kung sino ang babaeng nasa likod ng maskarang iyon. Samantala, kabado na pinili ni Briel na lumabas na lang ng area dahil kanina pa niya napapansin ang bulto ng isang lalaking titig na titig sa kanya na para bang may plano itong makipagkilala. Napansin niya ang mabagal nitong paglapit kanina sa kanya at maging ang matagal nitong pagtitig. Mabuti na lang at nakakuha siya ng pagkakataong makatakas dito nang yumuko ito saglit. Maiintindihan niya pa ito kung pamilyar ang suot na maskara, pero hindi naman. Hindi siya nagtungo sa party upang maghanap ng ibang lalaki na aangkin sa kanya, nagtungo siya doon upang mag-enjoy sa alak. Inalis na niya sa kanyang isipan ang makakilala ng lalaki ng maisip ang anak niyang si Brian. Marapat lang na magbagong buhay na siya. Saka, may Gi