PARANG DINAANAN NG anghel ang buong paligid ng pagkatapos magsalita ni Gavin ay nanahimik ang lahat na parang tumigil sa pag-inog ang mundo. Marami ang nagkaroon ng hinuha na paniguradong may nalalaman si Gavin Dankworth sa relasyon na mayroon si Audrey at Albert kung kaya naman niya nagawang sabihin ang bagay na iyon. Nagsimulang mag-usap ang mga tao sa kanilang paligid gamit lang ang makahulugan nilang mga sulyap at hindi ang bibig. Walang imik na umahon si Albert sa kanyang upuan upang pagbigyan ang hiling ng magiging bayaw niya. Kung tatanggihan niya iyon mas lalo lang mapapahiya silang dalawa ni Audrey dahil parang inamin nilang pareho silang naduwag sa abugado. Alam ni Albert na iisipin ng mga makakakita na walang alam sa relasyon niya kay Audrey ay pagbibigyan niya ang abugado dahil future siyang brother in law nito. Mabuti na iyong ganun ang isipin nito. Obvious iyon dahil tinawag nga siya nitong bayaw, malamang ay dahil kinikilala na siya nitong parte ng pamilya.“Thanks, Mis
HINDI SINAGOT NI Albert ang patutsada ni Gavin. Matapos na uminom ay walang imik na itong bumalik ng upuan niya. Kumukulo ang dugo sa future bayaw niya. Hindi niya mapigilang ikuyom ang mga kamao matapos na itago iyon sa ilalim ng kamesa at ipatong sa mga hita niya. Ilang beses siyang huminga nang malalim upang kalamayin ang kanyang sarili. Ikinangiti lang iyon ng abugado na inubos na rin ang lamang alak ng hawak niyang baso. Unti-unting namula ang dalawang tainga ng binata na hindi nakaligtas sa paningin ni Bethany kung kaya naman pinaupo niya muna ito sa pag-aalalang baka lasing na siya agad. Panay ang ngiti ni Gavin sa mga bumabati sa kanya which is nakakapanibago rin iyon sa dalaga. Hindi ganun ang ugali ni Gavin. Suplado ito. Naisip niya na hindi kaya nalasing ang abugado sa kaunting alak? “Imposible,” mahinang bulong ng dalaga habang naiiling, hindi makapaniwala sa mga iniisip niya. Ang mga babaeng naroroon ay halatang nabighani sa hitsura niya at gustong makausap si Attorney
NAGING PARANG BINGING-AHAS pa rin si Gavin kahit na malinaw niyang narinig ang mga sinabi ni Audrey. Ayaw niyang bigyan ito ng katiting na atensyon dahil hindi niya naman deserve iyon. Wala namang planong sumuko doon ang babae na inayos pa ang tindig na parang walang nakakahiyang nangyari. Minsan lang siya magkaroon ng pagkakataon kung na magpapansin sa abugado kaya naman hindi niya na iyon sasayangin pa ngayong naririto na. “Kilala ko ang Manager sa Hotel na ito. Alam niyo ba na binigyan niya ako ng malaking discount dahil nga kakilala ko. Akalain niyo iyon? Kaya uminom lang kayo at kumain since may discount tayo. Baka nga may maging sobra pa sa naging ambagan natin dahil sa discount ko.” pagyayabang niya na nais niya lang namang iparinig kay Gavin kung gaano kalawak ng connection niya, nais niyang bigyan siya nito ng katiting na pansin ng dahil sa bagay na iyon. Natural na marami ang namangha nang marinig nila ang sinabi ng babae dahil hindi lahat ay kayang makahingi ng discount k
NILINGON NA SIYA ni Albert gamit ang puno ng pagbabantang mga mata. Umiling-iling na ito. Ang buong akala ng lalaki ay malinaw na dito ang lahat ngunit mukhang hindi. Nagkasundo sila nito na no strings attached. Walang magde-demand. Kung kailan kailanganin ng isa ang katawan marapat na pagbigyan. Hindi malayo sa pagiging bayarang babae ang tingin ni Albert sa kanya. Iyon lang. Wala ng iba dahil may fiance din siya. Nagbulungan na ang ibang nakarinig. Nadismaya na sila kay Audrey dahil ang papansin nito. Kanina lang ay tahasan nitong inaakit si Attorney Dankwork na boyfriend ni Bethany. Medyo nakakaawa na si Audrey. “Hindi ko kailangan ng pagmamahal mo. Hindi kita kailangan sa buhay ko, Audrey. Alam mo iyan. Alam mo kung ano ka lang sa buhay ko. Ilagay mo sa lugar iyang galaw at salita mo.” lantarang pagtanggi ni Albert na ang buong akala ng lahat ay isa sa mga babae niya si Audrey.Napaluha na doon si Audrey dala ng kalasingan. Sobrang nakakahiya ang eksenang iyon na huli na niyang
MATAPOS NG MAINIT at nakakaubos ng lakas na tagpong iyon sa loob ng sasakyan ay pawisang lumabas doon si Gavin. Gusot na ang plantsado nitong damit at wala na ‘ring suot na necktie. Gulo rin ang buhok nito na kahit ilang beses na ayusin ay mababakas pa rin. Hindi na iyon bago sa kanya at wala siyang pakialam kung mayroong makapuna. Bahagyang nawala ang kanyang kalasingan dahil sa ginawa. Sa loob ng sasakyan ay mabilis din inayos ni Bethany ang kanyang sarili. Natanggal ang manipis niyang suot na make up. Pinunasan lang niya ng tissue ang nabasang mukha niya ng pawis na mula sa mukha ni Gavin.“Thanie, tapos ka na?” sungaw ng ulo ni Gavin na maliit na binuksan ang pintuan ng sasakyan. “Hmm, o-okay na…” “May bottled water diyan sa gilid, inom ka.” Sinunod iyon ni Bethany na hindi makatingin ng deretso sa kanya. Ang ginamit nilang tisyu ay walang hiyang inilagay niya sa loob ng bag. Nakakahiya naman kung maamoy iyon ng driver na maghahatid sa kanila. Habang tinatawagan ng binata si Mr
BUMANGON NA ANG dalaga, ni hindi na nahiyang lantad na lantad sa mata ni Gavin ang hubad niyang katawan. Ini-on niya ang aircon, sinara ang pintuan at muling bumalik sa higaan. Pasalamat na lang talaga silang walang kasama sa bahay ng sandaling iyon dahil sobrang nakakahiya kung makikita sila.“Nag-enjoy ka ba, Thanie?” yakap ni Gavin sa hubad pa ring katawan ng dalaga, nakatuon na ang mga mata niya sa inosente nitong mukha. Ilang beses niyang tinaniman ng halik ang labi nitong namumula.“Hmm, sobra.” makatotohanang sagot niya, hindi niya kailangang magsinungaling sa abugado.Lumapad pa ang ngisi ni Gavin, proud na proud sa kanyang sarili na nagawa niya itong mapaligaya. “Mamaya ulit, magpapahinga lang ako.” Pinandilatan siya ng mga mata ni Bethany. Ibig sabihin hindi pa sila tapos? Feeling niya maga na siya. “G-Gusto mo pang ulitin?” “Hmm, sabi ko naman sa’yo, susulitin natin ang gabing ito. Pagbigyan mo na ako, bukas babalik na ako ulit sa trabaho kahit Linggo. Mami-miss na nama
DAHAN-DAHAN NG NAPATAYO si Lavinia ngunit hindi siya agad lumabas ng VIP room, pinagmasdan niya lang mabuti ang lalaki na nananatiling nakaupo pa rin sa sofa. Marami siyang gustong sabihin ngunit hindi niya magawang ibuka ang bibig. Pakiramdam niya ay wala siyang karapatan na pagsalitaan doon ang lalaki. Tinakpan na ni Albert ang kanyang mga mata gamit ang kanyang isang braso upang itago ang mukha. Nahihiya siya sa kanyang mga sinabi. Halatang sobrang baliw siya kay Bethany. Nang maramdaman na hindi pa rin umaalis ang bayarang babae sa silid na iyon ay masama na niya itong tiningnan matapos na alisin ang takip ng kanyang mga mata. Pinanlisikan na niya ng tingin ang babaeng halos ay mapaigtad na.“Bingi ka ba? Hindi ba ang sabi ko ay lumabas ka na! Ano pang hinihintay mo? Lumayas ka sa harapan ko!” muling sigaw niyang kulang na lang ay mapatid ang litid sa kanyang leeg, “Hindi ka marunong makinig!”Naburo pa ang mga mata ni Lavinia sa kanya na naging lagpas-lagpasan lang sa kanyang tai
BINUKSAN NI ALBERT ang dalawa pang bote ng alak para sa kanyang sarili. Wala siyang planong tumigil lumaklak kahit na alam niya sa kanyang sarili na umiikot na ang paningin niya. Walang makakapigil sa kanya. Gusto niyang lunuyin ang sarili nang sa ganun ay panandalian niyang makalimutan ang lahat ng sakit na dulot ng dati niyang nobya. “Anong kulang sa akin? Bakit ako nasasaktan ng ganito? Ginawa ko naman ang lahat!”Nang makita niya ang Manager ng club na paparating, itinaas niya lang ang kanyang tingin ng ilang segundo dito. Dinampot niya ang baso ng alak na sinalinan niya kanina ng nabuksang alak upang inumin ito sa iisang lagok. Ni hindi siya ngumiwi nang gumuhit ang mainit na likido sa lalamunan na tuloy-tuloy bumaba sa kanyang dibdib. Napakalakas niyang uminom, iyon ang tumatakbo sa isipan ng Manager nang makita ang ginawa niya. Parang wala ng epekto iyon sa kanyang katawan na halata namang lasing na. Nang ibaba niya ang basong ni isang patak ay walang laman, maligayang nilagya
BAKAS ANG LUNGKOT sa mukha ni Giovanni sa mga sandaling iyon na tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan na naka-park sa harap ng dati nilang apartment ng dating kasintahan. Apartment na noon ay nag-uumapaw sa pagmamahal kung saan ay may sarili silang mundo ni Briel. Hawak pa rin niya ang kanyang cellphone na nakapatong sa kanyang isang hita kung saan ay kakapatay lang ng tawag niya kay Briel. Aaminin niya nang marinig niyang muli ang boses ng babae ay mas sumidhi pa ang nararamdaman niyang pagkamiss sa dating karelasyon. Hindi niya na maapuhap sa kanyang balintataw ang huling imahe nito kung ano sa kanyang isipan. Masyado nang malabo iyon sa tagal at dalawang taon na rin naman ang matuling lumipas. Marahil ay mas gumanda ito, nag-matured gaya niya. Pwede rin naman na mas naging bata o nanatili ang dati niyang magandang mukha two years ago. ‘Nagbago na siya.’ nausal ng kanyang isipan na dati ay isang tawag niya lang ay nagkukumahog na. ‘Sabagay, ako rin naman ang may kasalanan.
MAHINANG NATAWA NA noon si Giovanni na masuyong hinaplos ang buhok ng dalagang nakaunan sa isa sa mga bisig niya. Sabi rin ng binata sa kanyang sarili noon na hindi na siya maghahanap ng iba magmula noong makilala niya ang isang dalaga sa Hongkong at nakuha niya ang pagka-birhen nito nang hindi niya nasisilayan ang mukha. Bagay na hanggang sa sandaling iyon ay pinapahanap niya pa.“Saka hindi lang kayo masarap magmahal, masarap talaga kayo—” Kinailangan ni Giovanni na halikan ang labi ni Briel dahil kapag ganun ang sinasabi nito, labis siyang natu-turn on na naman sa kanya kahit na kakatapos pa lang nila na para bang may magic sa mga salita nito na nagdidikta sa kanyang isipan at naka-direkta sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Hindi niya alam kung guni-guni niya lang, pero may kutob siya na baka si Briel ang babaeng nakuha niya. Though, imposible ang bagay na iyon kahit parang ka-edad niya lang din ang malabong imahe babae sa isipan.“Have you been in Hongkong, Briel?”“Many times.
DAHAN-DAHANG NAUPO SI Briel habang mabilis na ang ragasa ng kanilang nakaraang dalawa sa kanyang isipan na para bang replay ng isang magandang pelikula na malinaw niyang natatandaan. Ang buong akala niya ay hindi na mauulit pa ang mainit na tagpong pinagsaluhan nila noon sa Baguio pagkatapos ng kasal ng kanyang kapatid kay Bethany. Iyon na ang una at huling tikim niya sa katawan ng Gobernador. Hindi niya makakalimutan ang bawat haplos nito sa kanyang katawan na puno ng nag-aalab na pagsamba. Alam niya sa kanyang sarili na purong pagnanasa lang naman iyon, kung kaya hindi niya maintindihan ang kanyang sarili kung bakit mas nahulog pa siyang lalo sa charm ng lalaki.“Why are you so good?” anas ni Giovanni habang nakasubsob ang mukha nito sa kanyang dibdib at salit-salitan iyong sinisipsip, nasa ibabaw siya ng Governor upang bigyan ito ng hindi makakalimutang pagniniig na ang goal ni Briel ay hanap-hanapin iyon ng binata. “You are making me lose my sanity.” “Because you are so good too.
NANG MABAKALIK NG mansion mula sa mall sina Briel ay hindi na rin doon nagtagal pa ang pamilya ni Gavin at nagpaalam na aalis na rin sila upang umuwi ng villa. Pinigilan sila ng kanilang mga magulang ngunit sinabi nilang papasyal na lang ulit sila doon kung kinakailangan. Isang mahigpit na yakap ang iniwan ni Bethany kay Briel nang ihatid nila ito sa may pintuan. Matapos na mawala sa kanilang paningin ay pumasok na sila sa loob ng mansion. Hinayaan ni Briel na asikasuhin ng mga magulang ang anak na si Brian na wiling-wili rin naman sa dalawang matanda na mas priority na ang anak niya. “Huwag mong alalahanin ang anak mo, kami na ang bahala sa kanya. Just do what you want. Huwag ka lang lalabas ng mansion upang mag-bar at iinom ng alak.” makahulugang biro na rin ng ama niya.Mahinang natawa si Briel. Wala na sa loob niya ang bagay na iyon. Kumbaga ay graduate na siya sa bagay na iyon. Si Brian na ang top priority niya. Kung sakaling iinom man siya, sa mansion na lang niya iyon gagawin.
BUMALIK NA SA sala ang mag-ama matapos ng ilang minutong lamunin sila ng katahimikan. Wala ng sinuman sa kanila ang nais na magdagdag pa ng topic ng kanilang usapan. Iba na ang expression ng mukha ni Mr. Dankworth kumpara kanina. Maaliwalas na iyon na tila ba natanggap na niya ang kapalaran ng bunsong anak. Naliwanagan na rin siya sa ibig iparating ng panganay niyang anak. Naisip niya na may punto nga ito. Kailangan nilang hanapan ng solusyon ang problema at iyon ay ang harapin ang panig ng pamilya Bianchi. Hindi ang lumikha ng panibagong suliranin at gulo na magpapalala ng kanilang sitwasyon. Sinubukan niyang lumapit kay Brian na ayaw namang lumapit dahil sa trauma nito kanina.“Ayan, Gorio. Ayaw ng sumama sa’yo, paano ba naman ang lakas ng boses mo kanina.” ang Ginang na mahinang natawa sa reaction ni Brian na ganun na lang ang tanggi sa Lolo nito.Ginugol ng pamilya ang kwentuhan ng mga nangyari sa buhay ni Briel. Walang gatol na inamin niya kung ano ang nangyari sa kanya. Kung paa
NATIGILAN NG ILANG sandali doon si Mr. Dankworth upang mag-isip. Muli pa siyang nagpatuloy sa paroo’t-parito na para bang kapag ginawa niya ang bagay na iyon ay maiibsan ang problemang kanyang iniisip sa bunsong anak.“Tayo ngang pamilya niya ay hindi siya nakita. Siya pa kaya? Mali nilang pareho at sa tingin ko kailangan nilang mag-usap tungkol sa bata. Kahit para na lang sa bata at hindi sa kanila. Pwede nilang gawin ang bagay na iyon, di ba? Magkasundo na lang sila kung ano ang mabuti nilang gawin sa binuo nilang responsibilidad na magkasama.”“Hindi. Hindi ako papayag na makikipag-usap pa si Briel sa kanya. Halata namang wala siyang interest sa kapatid mo! Bakit ipagtutulakan pa natin siya sa kanya? Kaya natin buhayin ang kapatid mo at ang anak niya. Ibig sabihin lang noon sa loob ng dalawang taong iyon, ni piso o kaunting suporta ay walang nakuha ang kapatid mo sa kanya.” matigas na katwiran ni Mr. Dankworth na nagpaiba ng hilatsa ng mukha ni Gavin, parang ang unfair naman ng ama
ILANG SANDALI PANG pinagmasdan ni Briel ang mukha ng kanyang ama na nakatingin sa kanya nang mataman. Tinatantiya kung ang ipinapakita ba nito sa kanya ay ang tunay nitong nararamdaman o nagbabalat-kayo lang. Habang magkahinang ang kanilang mga mata ay napakaraming gustong ipaliwanag ni Briel sa ama kaya lang ay hindi niya magawang isatinig iyon. Tila ba mayroong pwersang pumipigil sa kanya. Naisip na rin ni Briel na hindi iyon ang tamang panahon para doon. Kahit na gusto niyang magsalita, umuurong ang dila niya kapag gagawin na.“Maiwan ko muna kayo. Pupunta lang ako ng study room.” paalam ni Mr. Dankworth na bakas ang bigat na pakiramdam sa kanyang magkabilang balikat bagamat hindi na galit ang emosyong nakabalandra sa mukha niya.Sinundan lang ng pares ng kanilang mga mata ang likod ng padre de pamilya na lingid sa kaalaman ng lahat na sobrang bagsak at gulo ng kanyang isipan ng mga sandaling iyon nang dahil sa nangyari sa bunsong anak. Nang mawala na ito sa kanilang paningin ay mu
NAMAYANI ANG LABIS na katahimikan sa kanilang pagitan pagkatapos na seryosong sabihin ang litanyang iyon ni Mr. Dankworth. Natuod na si Briel sa kanyang kinauupuan. Habang lulan kanina ng sasakyan ay ilang beses na niyang prinaktis sa kanyang isipan ang isasagot sa mga posibleng katanungan ng kanyang mga magulang. Ngunit ngayong nasa pagkakataon na silang iyon, para bang naglaho ang kanyang mga hinabing salita ng explanation. Wala siyang nagawa kundi ang mapatungo at mahulog ang mga mata sa kanyang dalawang palad na para bang kapag ginawa niya iyon ay makikita niya ang kasagutan sa tanong ng kanyang ama. Hindi siya takot, pero nahihiya siya.“Sana man lang ay isinama mo siya dito, Gabriella.” dagdag pa ng amang inip na hinihintay ang sagot ng anak. Ilang beses niyang nilingon si Gavin, ang asawa at maging ang manugang niyang si Bethany na para bang alam nila ang sagot ng bunso niyang anak. Ngunit nanatiling tikom ang bibig nila na tila ba naghihintay din ng explanation. Nabaling na
BAGO PA MAN makapag-react ang Ginang ay tinalikuran na sila ng malamig pa rin ang tingin na si Mr. Dankworth. Bakas na bakas sa gawi nito ang pagiging dismayado sa naging kapalaran at desisyon ng kanilang anak na bunso. Nagpatiuna na itong pumasok sa loob ng mansion na walang lingon sa mga nakatungangang anak. Natataranta namang sinundan siya agad ng Ginang upang masinsinang kausapin matapos na lingunin na rin ang tahimik pa rin na mga anak na nakatayo sa parking lot na para bang nagpapakiramdaman kung ano ang susunod na gagawing hakbang. Kanina pa gustong i-comfort at yakapin ng Ginang nang mahigpit ang bunsong anak, ngunit hindi niya iyon magawa. Ang kailangan niya munang pag-ukulan ng pansin ay ang kanyang asawa na alam niyang labis na nasaktan sa nalaman niya.“Sumunod kayo sa amin ng Daddy niyo. Sa loob tayo mag-usap. Unawain niyo rin sana ang reaction niya. Maging responsable tayo sa mga desisyon natin at huwag maging balat-sibuyas. Ginusto natin ito, matuto tayong tanggapin ang