HINDI NA HININTAY pa ni Gavin na sumagot si Bethany. Pumunta na siya sa sala upang kunin ang leather bag at ang kanyang coat na kanina ay doon niya inilapag. Nang marinig at makita iyon ay inunahan siya ng dalaga na pumunta sa entrance ng penthouse para kunin at ihanda na ang sapatos na kanyang isusuot. Ang pagiging maasikaso sa kanya ng dalaga ang isa sa pinakanagustuhan ni Gavin at maaaring maipagmamalaki niya sa ibang lalaki. Napag-isip-isip din ni Bethany na kailangan niya iyong gawin dahil sa mga nakukuha niyang suporta at pribilehiyo sa abogado. Kailangan niyang tumbasan at sulitin iyon ni Bethany nang hindi naman malugi ang binata sa suportang ginagawa sa kanya.“Siya nga pala, may business trip ako sa Davao in just two days, gusto mo bang sumama sa akin, Thanie?” maya-maya ay wika ni Gavin bago niya suotin ang sapatos na iniumang ng dalaga. “Chance na rin natin iyon para makapag-spend pa ng maraming oras na magkasama. After ng mga meeting ko pwede tayong lumibot sa palibot na
PAGKATAPOS NI BETHANY na kumain ng tanghalian ay nakatanggap siya ng tawag mula sa kanyang Tita Victoria. Ngayon lang nangyari iyon. Madalas na ang dalaga ang tumatawag sa mag-asawa. Kinabahan na siya, naisip na baka may kung ano ng nangyari sa kanyang pamilya kung kaya naman tumatawag ito.“Busy ka ba ngayon, Hija?” bungad nito sa kanya na masasabi niyang hindi naman tunog hagas.“Hindi naman po gaano, Tita Victoria.” “O sige, pwede bang sumaglit ka muna dito sa bahay?” Biglang napaisip na si Bethany. Bumalik ang kanyang kabang humupa at naglaho na roon kanina. “Bakit po, Tita? May problema po ba kayo ni Papa?” “Wala naman, hija. Basta pumunta ka na lang dito. Sumaglit ka lang.” Lingid sa kaalaman ni Bethany na araw iyon ng kanyang kapanganakan. Dahil sa pag-aaway nila ni Gavin kung kaya hindi na niya iyon naalala. Masyadong naging okupado ang kanyang isipan kaya hindi naalala. Hindi naman iyon nagawang makalimutan ng kanyang madrasta at ng kinikilala niyang ama. “Sige po Tita,
NAHULOG NA ANG MGA mata ni Bethany sa passbook na nasa kanyang kamay. Ilang minuto niya iyong tinitigan. Sa mga sandaling iyon ay hindi siya makapag-decide. Nakaka-tempt nga naman ang offer ng kanyang madrasta. Batid din naman niyang kakayanin niya ang lahat kung maniniwala lang siya sa sariling kakayahan. Ngunit may pag-aalinlangan din naman siya na baka mamaya hindi niya mapanindigan ang sinasabi ng kanyang madrasta magbukas siya ng music center. Paniguradong masasayang lang ang lahat. Pera nila at maging ang pagod niya kapag nangyari iyon. Ngunit ika nga, hindi mo malalaman ang resulta ng isang bagay kung hindi mo naman iyon susubukan. Take risk, kung gusto mong may magbago sa'yo. Kung hindi ka susugal para sa iyong kinabukasan, hindi mo malalaman na kaya mo naman palang gawin. “Grab every opportunity, Bethany, malakas ang pananalig kong magagawa mo ito ng matagumpay.”Makalipas ang ilang minutong katahimikan sa kanilang pagitan ay dinala ni Bethany iyon sa tapat ng kanyang dibdi
MAGKASUNOD NA ANG dalawa na bumaba ng parking area hila-hila ang mga maletang dadalhin ni Gavin. Nasa malayo pa rin ang isipan ni Bethany kahit naroon na sila, parang biglang gusto na niyang sumama sa binata. Ngunit nang maisip na naman na may klase siya kay Patricia, bagsak ang magkabilang balikat na nilingon niya na ang abogado sa tabi. Medyo nakaramdam na siya ng pagkakonsensya sa oras na iyon.‘Magpaalam kaya ako kay Patricia na next week na lang namin i-resume ang klase? Kaso, baka maiwan na kami ng eroplano. Dapat kanina ko pa iyon naisip eh. Kailangan na ni Gavin na magtungo ng airport. Saka mag-iimpake pa ako ng dadalhin.’May limang sasakyan si Gavin na nakaparada sa parking lot ng naturang building. Noon lang iyon napansin at nalaman ni Bethany kahit pa madalas siyang sumasakay sa sasakyan ng binata. Isang Bentley Continental na madalas niyang gamitin, at ang apat sa mga ito ay mga sports car na bihira lang niyang gamitin. Kapag naisip lang ni Gavin iyon o kapag nasa kanyang
PAYAK NA NGUMITI si Gavin at kapagdaka ay marahang tumango. Hindi alam ni Bethany kung sinadya ba nitong papungayin ang kanyang mga mata pero mas lumamlam pa iyon na nahulog na at napatitig sa kanyang namumulang labi. Tumahip na ang dibdib ni Bethany sa tanawing iyon. Nahuhulaan na niya kung ano ang susunod nitong magiging hakbang. Inaasahan niya naman iyon. Ngunit hindi iyon ang nangyari. Walang ginawa si Gavin kagaya ng kanyang ini-imagine kaya siya na doon ang nagkusa. Yumuko si Bethany at masuyo na siyang hinalikan. Banayad ang mga halik na iyon na ikinabigla na ni Gavin. Ang buong akala niya ay masama pa rin ang loob ng dalaga sa kanya, agad na niya itong tinugunan ang halik. “Palagi kang mag-iingat habang naroon ka. Huwag mong pababayaan ang sarili mo.” Parang musmos na batang tumango si Gavin bilang tugon sa kanya. Sa halip na bumaba na ay hinawakan niya pa ang likod na ulo ng dalaga. Inilapit iyon sa kanya muli pang inangkin ang labi ni Bethany na bahagyang napaawang na sa g
NAGTUNGO NA SI Bethany ng kusina upang kumuha ng maiinom na tubig. Binilang niya sa isipan ang nakalipas na oras. Humigit o kumulang na iyon sa tatlong oras mula nang makauwi siya kung kaya naman paniguradong nakarating na si Gavin sa pupuntahan nito. Kinuha niya ang cellphone. Wala man lang ito ni isang message na iniwan sa kanya kagaya ng saad nito bago umalis. Napasimangot na roon si Bethany. Pakiramdam niya ay nakalimutang gawin iyon ni Gavin dala na rin marahil ng masamang pakiramdam nito. Tinanggal niya na ang pagtatampo sa binata. Iintindihin na lang niya ito at baka nakatulog ito sa kanyang biyahe sa sobrang sama ng kanyang pakiramdam. Di na dapat punahin.“Kumusta na ang pakiramdam mo? Hindi ka nag-iwan ng message sa akin.” may tono iyon ng nagtatampo nang sagutin ng binata sa kabilang linya ang kanyang tawag. Masyado ng malalim ang gabi pero gising na gising pa siya. “Ayos na, kasi nakainom na ako ng gamot.” “Good. Sinabi ko naman sa’yo na huwag mong pilitin ang sarili m
NANG ARAW ‘DING iyon pagkatapos na makipag-meet kay Miss Gen ay minabuti ni Bethany na pumunta na siya sa bilihan ng mga sasakyan dahil masyado pang maaga kung uuwi na siya ng penthouse. Wala naman siyang gagawin doon. Tutunganga at malulungkot lang siya dahil maaalala niya na nasa business trip si Gavin at matatagalan pa itong makauwi. Habang patungo doon ay nag-set na si Bethany sa isipan at expectation niya na mumurahing sasakyan lang ang kanyang bibilhin. Basta ang mahalaga ay matawag niya iyong sa kanya. Sa pangalan niya. Pag-aari niya. Hindi niya kailangang makipagsabayan o kumpetinsya sa mamahaling unit ng mga kakilala niya. Bibili siya ng kotse para gamitin at hindi para ipagyabang dahil kung pagyayabang lang ang usapan, eh ‘di iyong puting ferrari na lang sana ni Gavin ang gagawin niyang service araw-araw. Kaso hindi naman ganun ang mindset niya. Wala rin sa vocabulary niya ang salitang iyon kung hindi naman kinakailangan ng sitwasyon.‘Pero syempre hindi ko gagawin iyon, is
SAGLIT PANG NATULALA at nangunot na ang noo ni Bethany nang pag-angat niya ng mga mata ay hindi niya na matagpuan sa pwesto sina Zac at Audrey na naroon lang kanina sa harapan niya. Naikiling na niya ang kanyang ulo. Isang guni-guni lang ba ang kanyang mga nakita? Imposible. Naroon ang dalawa. Upang patunayan na hindi siya dinadaya ng kanyang mga mata ay pinasadahan niya ng tingin ang mga picture na nakunan niya at naroon naman iyon sa kanyang cellphone. Malinaw ang pagkakakuha. Isang sulyap lang ay agad itong makikilala ng titingin sa larawan. ‘Talaga naman, sinubukan pa talaga nilang takasan ako? Well, hindi nila alam may mga ebidensya naman ako.’Malamang nakita na siya nito at nagawa ng magtago sa pag-aakalang makakaligtas siya sa kanya sa paraang iyon. Napangisi na siya ng hilaw. Tawang-tawa sa pagiging tanga at gaga na naman ni Audrey sa kanyang harapan.“Miss Guzman may kailangan pa po ba kayo? I mean may mga iba pa po bang mga katanungan?” Umiling si Bethany at ibinalik niya
MAKULAY, MAINGAY AT naging masaya ang unang Pasko na sama-sama silang nagdiwang nito. Ganun nila ipinagdiwang ang noche buena ng taong iyon. Walang sinuman ang nagbukas ng usapan tungkol sa tunay na relasyon nina Giovanni at Briel. Maliit pa man ang kanilang pamilya ay nagkaroon sila ng parlor games per family. Ang mag-asawang Dankworth ang magkakampi. Ang mag-anak nina Bethany at Gavin. Sina Giovanni at Briel kasama si Brian na tanging palakpak lang ang ginagawa upang ipakita na excited siya. At upang mas maging masaya ang kanilang pagdiriwang doon ay sinali nila ang mga tauhan ni Giovanni at ng kanilang mga maid. Halos lahat naman sa kanila ay nakakuha ng prizes at gifts. Sa kanilang lahat, ang sobrang nag-enjoy sa mga palaro nila ay sina Brian at Gabe.“Bilisan niyo na kasing sundan ni Tito si Brian nang may kakampi ka na at hindi ka nang-aagaw ng anak ng iba.” pahaging ni Bethany nang gustong hiramin na naman ni Briel si Bry, hindi niya kasi mauto ang anak na palaging naka-karga
NANATILING NAKATAYO LANG doon si Briel. Pinapanood si Giovanni na kausapin ang kanilang anak na pulang-pula ang mukha bunga ng kanyang pag-iyak. Particular na ang ilong nito. Lumambot pa ang tingin niya sa anak na halatang naghahanap na ng kalinga ng ama niya. Bilang ina, hindi na niya mapigilan na mahabag sa ginagawa ng kanilang anak.“Brian, tama ang Daddy. Magbibihis lang siya sa kabilang silid at babalik din agad dito.” eksena na ni Briel, nagbabakasakaling pakikinggan siya ng kanyang anak tutal siya naman ang palaging kasama at siya ang nagpalaki.Parang walang narinig si Brian na hindi man lang nilingon ang ina. Isinandal pa nito ang ulo sa dibdib ni Giovanni at patuloy na ipinakita ang kanyang mga hikbi. Puno ng pagdududa ang mga mata nitong patuloy na namula pa doon.“O siya sige, sumama ka na sa Daddy mo at iwan mo na ako dito. Hindi mo naman yata ako love eh. Sige na, Gabriano…” Hindi pa rin nag-react doon si Brian kahit na pinalungkot pa ni Briel ang kanyang boses. Nasakta
MATAPOS NA MARINIG iyon ay nilingon na ni Giovanni ang anak na pinaglalaruan na ang toy cars na kanyang pasalubong. Pinapagulong iyon sa sofa malapit sa kanyang kinauupuan habang panaka-naka ang tingin sa kanya. Tumingin siya ulit sa itaas na palapag ng mansion. Ano kaya at siya na ang umakyat at magsabi kay Briel ng pinapasabi ng ina? Ang lungkot naman kung doon lang din silang tatlo sa mansion kahit pa pagod sa biyahe. Kahit pagod at gusto na rin niyang matulog, syempre gusto rin niyang pumunta ng Batangas para makita ang pamangkin at mga apo dito.“Daddy?” kuha ng atensyon ni Brian kay Giovanni nang mapansin ng bata ang dahan-dahan nitong paghakbang papuntang hagdan upang takasan siya. Puno ng pagiging inosente ang mga matang nagtatanong na iyon. “Where?”Ngumiti lang si Giovanni at namulsa na ang mga kamay. Ang akala niya ay makakatakas na siya sa anak.“Aakyat lang ako. Pupuntahan ko lang ang Mommy.” Patakbong lumapit na sa kanya ang bata at itinaas na ang dalawang kamay na anim
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku