Chapter 7

Sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko, halos wala na akong marinig sa paligid ko.

Nanginginig akong nakaupo sa labas ng operating room, naghihintay kung kailan matatapos ang operasyon ni Lolo.

Inabot na ako ng madaling araw, pero hindi pa rin sila nakalalabas.

Parang sasabog ang puso ko sa pag-aalala. Si Lolo Miguel na lang ang nag-iisa kong pamilya.

Wala nang iba.

Kapag mawala siya sa akin, baka hindi ko kayaning mabuhay mag-isa.

Kailangan ko ang lolo ko, maghirap man kami o hindi.

"Hindi mo ako pwedeng iwan, 'Lo," bulong ko habang humihikbi.

Pagkatapos ng ilan pang oras ay lumabas ang doktor kasama ng ilang nurse at tumayo sila sa harapan ko.

Agad akong lumapit at kinakabahang nagtanong, “Doc, kamusta na po ang lolo ko?”

“Successful ang naging operasyon ni Mr. Montecarlo. Kailangan lang natin siyang hintaying magising para malaman natin kung walang naging komplikasyon,” sagot niya pero hindi nawala ang kaba sa dibdib ko.

“So, magaling na po siya? Okay na po ulit ang puso niya?”

Huminga siya nang malalim bago seryosong nagsalita “Hindi ko masasagot kung hindi na muling aatakihin sa puso ang lolo mo, Ms. Montecarlo. Matagal na kasi niyang iniinda ang sakit niya. At considering his age, magiging mahirap ang recovery niya after surgery.”

Napaupo ako ulit. Kung hindi pa sinabi sa akin ng mga doktor niya kanina, baka hindi ko pa malalaman na matagal na siyang may sakit sa puso.

Bakit ba ang hilig niyang maglihim sa ‘kin?

Bakit ba niya hinayang ngayon ko malaman kung kailan lumala na?

Wala akong nagawa kundi umiyak ng umiyak habang hihintay na magising si Lolo.

…

“Miguel Montecarlo po…” sabi ko sa cashier.

Inabot sa akin ng cashier and bill ng surgery ni Lolo.

Kailangan na daw kasing i-settle ngayong araw lahat ng nagastos para sa operasyon.

Hindi naman ako nagulat sa presyo dahil private hospital ang pinagdalhan ko sa kanya.

Maliit lamang sana ang halagang ‘yon kumpara sa mga natatanggap kong allowance dati, at bubunot na sana ako sa bag ko nang maalalang, wala na nga pala kaming pera.

Na-cancel na lahat ng credit cards namin.

Hindi rin kakasya ang natitirang pera sa account ko pagkatapos kong magbigay ng paunang bayad bago nila sinimulan ang operasyon.

Napakagat ako sa labi.

Saan naman ako kukuha ng ipangbabayad ko…

Wala na kaming pagkukuhanan… wala na rin akong maaasahang mga kaibigan.

“Babalik na lang po ako,” sabi ko sa babae bago bumalik sa kwarto ni lolo.

Nasa private room siya, habang nakakabit ang sari-saring mga medical instruments sa katawan niya.

Automatic na dito siya dinala dahil ito naman ang nakasanayan nila mula sa pamilya namin.

Kahit kasi nilagnat lang ako, sa ganito na ako nilalagay ng ospital ayon sa utos ng lolo ko.

Kahit ilang buwan pa ako mag-stay dati, kayang-kaya naming bayaran lahat ng bills at gamot.

Wala kaming pinoproblema sa mga ganitong bagay. Ngunit ngayon, hindi ko na alam kung paano kami hindi mapapatalsik sa kwartong ‘to kung hindi pa ako makapagbayad kaagad.

Nang sumikat na ang araw, lumabas ako sa ospital para maghanap ng paraan.

Siguro mayroong kakilala si lolo na makakatulong sa kanya.

Pumunta ako sa building ng Montecarlo Realty Group.

Halos wala na lahat ang mga kakilala kong mga empleyado. Isa-isa na raw kasi silang nag-resign pagkatapos mabalitaan ang kaso laban sa kumpanya.

Wala na rin ang vice president ni Lolo. Umalis na raw ng bansa.

Siya sana ang pupuntahan ko para humingi ng tulong pero parang tumakas na siya at hinayaang si lolo ang umayos ng lahat ng gulong naiwan sa negosyo.

Lumabas ako ng building na nakayuko. Sobrang lala na pala ang nangyayari sa kumpanya.

Totoo pala lahat ng sinasabi ni Lolo.

Ang hindi ko inaasahan, nakasalubong ko si Liam habang palabas siya ng katabing building.

Parang lahat ng hangin ko sa baga ay biglang naglaho.

Naka-suit and tie siya at maganda ang pagkaka-ayos ng buhok.

Parang iba siyang tao.

“Mia?” narinig kong tawag niya.

Napalunok ako bigla sa kaba. Hindi ko mapigilang maalala ang mga ginawa ko nang gabing ‘yon.

Nakakahiya.

“Anong ginagawa mo rito?” tanong niya.

Isang maliit na ngiti ang naglaro sa mga labi niya.

“Ah⁠—eh… may hinahanap lang ako…”

Tumaas ang isa sa mga kilay niya. “Sino?”

Umiling-iling ako. “Wala. Hindi mo naman kilala. Eh, ikaw? Ang ganda ng bihis mo ngayon ah.”

Napatingin siya sa suot niya at parang may naalala rin. “Ah… wala lang ‘to. May… may job interview kasi ako kanina.”

Grabe naman pala siya. Magpapa-interview lang pero nagmukha na agad siyang modelo sa suot niya.

“Sige. Good luck sa interview mo. Alis na ako,” sabi ko.

Sa sobra kasing hiya gusto ko na agad umalis sa harapan niya, pero bago pa ako makalakad palayo, tinawag niya ako ulit.

“Oo nga pala, Mia. About the other night…”

***