Chapter 6

Malakas na pag-ring ng cellphone ang gumising sa akin.

Iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan ang paligid.

Nasaan ba ako?

Hindi ko kilala ang kwarto na ‘to.

Tsk. Oo nga pala. Nagpunta ako sa Hanson Hotel kagabi.

Agad akong umupo pero laking gulat ko nang malamang wala akong suot na kahit ano. Tanging puting kumot lang ang nakatakip sa katawan ko.

What? Saglit. Ang alam ko sumama lang ako sa lalaki mula sa bar kagabi…

Dinala niya ako rito sa hotel tapos… tapos…

Uminom kami… Sumayaw… tapos…

Lumaki ang mga mata ko nang maalala kung paano ko siya hinalikan at kung paano… niya ako hinalikan pabalik.

Shit. Shit. Shit. Mia! Anong ginawa mo?!

Halos sabunutan ko ang sarili ko.

May nangyari ba sa amin? Sa dami kong nainom sobrang sakit ng ulo ko at wala akong ibang maalaala.

Ano bang pinaggagawa ko?!

Have I gone stupid?

Inabot ko ang cellphone ko na kanina pa nagri-ring.

“Hello?”

“Mia!” halos sumigaw si Lolo sa kabilang linya. “Nasaan ka ba? Kagabi pa kita tinatawagan pero hindi ka sumasagot.”

I bit my lip hard and sighed. “‘Sorry po.”

“Umuwi ka na. May dinner tayo kasama ni Mr. Samonte mamaya.”

Agad kumunot ang noo ko sa inis.

Naalala ko ulit ang problema na pilit kong kinalimutan kagabi.

Hindi. Hindi ‘to ang gusto kong mangyari sa buhay ko.

Ang plano namin ni Lolo dati, pagkatapos ko sa kolehiyo, magta-travel at ii-enjoy ko muna ang early twenties ko.

Pagkatapos, saka ko na sisimulan ang career ko at magtatrabaho.

Pinag-iisipan ko pa nga kung papasok na ako agad sa Montecarlo Realty Group o magsisimula ako ng sarili kong kumpanya bago ko manahin ang lahat ng negosyo ni Lolo.

Pero lahat ng plano ko, nabura lang bigla.

Umiling ako. Wala sa plano ko ang magasawa ng maaga. Ni mga manliligaw ko wala akong sinasagot dahil hindi ko ‘yon priority.

Tapos ngayon… tapos ngayon sila na ang magdidikta sa buhay ko.

Isipin ko palang parang nasusuka na ‘ko.

Hindi. Hindi ako pwedeng pumayag.

“No, Lolo,” sabi ko. “Hindi po ako pupunta. Hindi ako magpapakasal d'yan sa Don Rico na ‘yan!”

Galit kong ibinaba ang tawag at agad na nagbihis. Pero bago ako umalis, nakita ko ang isang piraso ng papel sa nightstand.

“Liam…” pagbasa ko sa pangalan na nakasulat. Nakalagay ‘rin ang phone number niya sa ibaba.

May naramdaman ako sa dibdib ko nang maalala ang mukha niya.

Bigla rin bumalik sa alaala ko kung paano niya ako inalagaan at sinamahan kagabi.

Pero pagkatapos ng ilang segundo, ginusot ko ang papel at hinagis sa sahig.

Hindi ko na dapat siya isipin pa. Isang gabi lang ‘yon. Lasing lang ako at wala sa sarili.

I can’t afford to have any more distractions. Kailangan ko nang makalayo para makatakas sa engagement namin ng Don Rico na ‘yon.

Lumabas ako at pumunta na sa concierge para i-settle ang bills ng kwarto.

“Bayad na po?” gulat kong tanong nang sabihin ng babae na bayad na lahat. Pati ang mga bote ng mamahaling alak na naubos namin kagabi ay bayad na rin daw. “Sino pong nagbayad?”

“Si⁠ Sir—”

Sasagot na sana siya nang bigla siyang binulungan ng isa pang empleyado.

Pagkatapos, humarap siya sa akin muli at ngumiti.

“‘Yung kasama niyo raw po kagabi. Ang sabi raw po bayaran niyo na lang siya kapag nagkita kayo ulit.”

Tsk. Oo nga pala. Hindi ko pa rin siya nababayaran para sa kagabi.

Malamang nagmamadali na siya at may trabaho ngayong araw kaya umalis kaagad.

Nakakahiya.

Gusto ko sana siyang tawagan para magbayad kaso naalala ko, tinapon ko na nga pala ang number niya kanina.

Hindi talaga ako nag-iisip.

Anyway, alam ko naman kung saan siya nagtatrabaho. Pupuntahan ko na lang siya bago ako lumayas sa siyudad na ‘to.

Kailangan ko pang maghanda sa pag-alis kaya umuwi ako sa bahay para mag-empake.

Syempre sa likod ako dumaan in case na nasa bahay ‘rin si Lolo.

Mabilis kong pinuno ko ang maleta ko ng mga importanteng papeles at ilang damit at gamit.

Pero pagbukas ko ng pinto, nakita kong nakatayo sa labas ng kwarto ko si Lolo Miguel.

Bigla kong nahulog ang mga dala-dala ko sa sahig.

“Mia, saan ka pupunta? Bakit may dala kang maleta?”

“‘Lo…” Parang naninikip ang dibdib ko sa kaba.

“Aalis ka?”

Bakas sa mukha niya ang gulat.

“Lolo… hayaan niyo na ako. Alam mong hindi ko gustong magpakasal. Please, kung hindi mo iitigil ang engagement, hayaan mo na lang akong umalis,” pagsamo ko.

Nandilim ang mga mata niya dahil sa mga sinabi ko.

“Iiwan mo ako? Pagkatapos ng lahat, Mia?”

Hindi ko na napigilang umiyak. Mahal na mahal ko ang lolo ko. Siya ang nag-ala at nagmahal sa akin sa loob ng maraming taon at masakit din na mawala siya sa tabi ko.

“Hindi ko gusto ‘to, ‘Lo. Wala na akong maisip na ibang paraan kundi lumayas sa bahay na ‘to.”

“I need to remind you, Mia. Sa oras na umalis ka, wala ka nang bahay na babalikan pa. Itong bahay na ito at lahat ng ari-arian natin ay tuluyan nang mawawala…”

Tumigil ang paghikbi ko nang maintindihan ang sinasabi niya.

“Gusto mo bang mangyari lahat ng ‘yon, apo?”

Mariin kong kinagat ang labi ko bago tumungo.

“Pero paano naman ako, ‘Lo? Paano naman ako?”

Narinig ko ang mga yabag ng kanyang mga paa palapit sa akin.

“Para sa ‘yo naman lahat ng naging desisyon ko, Mia. Ibibigay ni Don Rico lahat ng gusto mo.”

Hinawakan niya ako sa braso at patuloy na nagpaliwanag.

“Bibilhin niya ang bahay na ito mula sa banko at ime-merge ang mga kumpanya namin sa oras na maikasal ka sa kanya. Hindi mo ba ko naiintindihan? Ito lang ang paraan para hindi magbago ang buhay na nakasanayan mo…”

Inalis ko ang kamay niya at umatras.

“Tinanong niyo ba ako kung ‘yon pa rin ang buhay na gusto ko? Mas gugustuhin ko pang maghirap kaysa sa makasal sa Don Rico na ‘yan!”

Kinuha ko ang melata at naglakad palabas.

“Mia!” sigaw ni Lolo pero hindi ko siya nilingon.

Pero ilang saglit lang ang nakararaan, nakarinig ako ng malakas na lagabog.

Parang may bumagsak sa sahig kaya tumakbo ako pabalik para tingnan kung anong nangyari.

Sa harap ng kwarto ko, nakita ko si Lolo na nakahiga sa sahig at hawak-hawak ang kanyang dibdib.

“Lolo!”