Chapter 5

“Parang wala naman na ‘kong choice,” natatawa kong sagot.

Ngumiti siya at umiling-iling bago kinuha ang phone niya at nagpatugtog ng music.

“Ano ‘yan?” naguguluhan kong sambit nang tumugtog ang luma at mabagal na kanta. “Ang gusto ko ‘yung dance music. ‘Di ba ang sabi ko gusto kong mag-enjoy ngayong gabi?”

“Alam mo ba kung gaano na karami ang nainom mo? I don't think you can dance like that right now without throwing up.”

I rolled my eyes. Hindi ko inasahan na may pagka-inglesero rin pala siya.

“Okay, okay. Let's dance then,” pag-payag ko sabay lagay ng mga kamay ko sa magkabilang balikat niya.

Lalo siyang lumapit sa akin. Halos ilang pulgada lang ang layo ng katawan ko sa kanya at ramdam ko na rin pati ang paghinga niya malapit sa leeg ko.

“Hindi ko pa pala natatanong ang pangalan mo,” marahan kong sambit para makalma ang sarili. “‘Sorry.”

“Just call me Liam…” marahan rin niyang sagot.

“Ako naman si⁠—”

“Mia, Mia Montecarlo, tama?”

Napaangat ako ng tingin. “Paano mo nalaman ang pangalan ko?”

He bit his lower lip before answering. “Narinig ko ‘yung mga kasama mo kanina.”

“Ah… So, narinig mo rin ang tungkol sa kumpanya namin?” Halata ang lungkot sa boses ko.

“I don't care about those things.”

Isang buntong-hininga na lamang ang naisagot ko. Siguro nga ay wala lang sa katulad niya ang problema ko. Hindi niya maiintindihan kung paano biglang gumuho ang mundo ko ngayong araw.

Iniisip kaya niyang hindi kasing laki ng problema ng mga katulad niya ang mga problema ko dahil lumaki naman akong sagana sa buhay?

“Anong iniisip mo?” tanong niya.

I sighed and lied. “Wala.”

“Akala ko ba nandito tayo para makalimot ka? Bakit parang lalo mong inaalala ang mga problema mo?”

Tumingin ako diretso sa mga mata niya. “Sana gano’n lang talaga kadali makalimot.”

Kumunot ang noo niya, at hindi nagtagal, naramdaman ko ang mainit niyang palad na humahaplos sa likod ko. Para akong batang marahan niyang pinapatahan.

Malamang ay naaawa siya sa akin. Nakita niya lahat ang nangyari kanina, pati ang mga sinabi nila narinig din niya.

Pero hindi ako nakaramdam ng inis na kinaaawaan niya ako, kasi kahit papaano may taong sinamahan pa rin ako sa kabila ng lahat.

Hindi niya ako pinandirian katulad ng mga kaibigan ko. Hindi niya rin ako hinusgahan katulad ng ibang tao.

Tumingin ulit ako sa mukha niya. Mahahaba ang pilik mata niya, mataas ang ilong, at mapupula ang labi.

Mas lalo siyang naging mukhang anghel sa malapitan.

Magandang lalaki na may maganda ring kalooban. Meron pa pala nito.

Kung sana sa ganitong lalaki na lang ako mapunta. Hindi sana ako nagkakaganito ngayon.

“Can you make it easier?”

He looked back at me with questioning eyes. “What do you mean?”

Hindi na ako sumagot. Tumingkayad ako at dahan-dahang inilapit ang mga mukha namin sa isa't isa.

Hindi nagtagal ay dumapi na ang mga labi ko sa bibig niya.

Parang tumigil ang mundo habang nakapikit ako.

Siguro nga dala lang ito ng kalasingan kaya ko siya hinalikan, pero pinili kong huwag na ‘yong isipin.

Walang ibang nasa utak ko bukod sa kung gaano kalambot at kainit ang mga labi niya.

Sana ganito na lang, sabi ko sa sarili.

Sana tumigil na lang ang lahat at dito na lang ako.

Pero wala pang ilang segundo ay naramdaman ko siyang lumayo.

Imbis na sumagot ng halik ay idinampi lamang niya ang pisngi niya sa pisngi ko.

“Bakit?” tanong ko.

Ayaw ba niya sa ‘kin?

Panget ba ako para sa kaniya? Hindi ba niya ako type?

“You're drunk, Mia…” marahan niyang paliwanag. “Hindi mo alam ang ginagawa mo.”

Umiling ako. “Alam ko ang ginagawa ko, okay? Sa huling pagkakataon, gusto kong masunod ang gusto ko at ang gusto ko…”

Unti-unti kong idinikit ang mga noo naming dalawa.

“Ikaw.”

Ilang saglit kaming nakatayo, kapit-kapit ang isa't isa.

Nakatitig lang siya sa mga labi ko habang tila malalim ang iniisip.

“Say it again,” bulong niya sa tenga ko pagkatapos ng ilang sandali.

“I want you⁠—” sagot ko, bago niya hinawakan ang mukha ko at mariing inangkin muli ang mga labi ko.