Emily Napansin ko sina Bronn at Jane, ang kapatid ni Philip Cornell na lumabas sa open area ng party. Nag-atubili ako kung susundan ko sila ngunit naisip ko na baka may importanteng sasabihin si Jane. hihintayin ko na lang na matapos mag-usap ang dalawa. Nagpatuloy na lang ako na makipag-usap sa dalawang assistant din ng kilalang businessman na miyembro ng Aspire Financial Group. “Ms. Carter, kumusta nga pala si Ms. Mitchell? May ilang importanteng pagtitipon na rin na hindi namin nakikita ang babae. Hindi rin siya nagpupunta sa opisina. May ilang tsismis na ikinukulong siya ni President Cornell,” wika ni Vivian, babae ito na hindi nalalayo ang edad kay Sophia. Nang may dumaan na serbidora sa harapan ko na may bitbit na tray ng champagne at kumuha na muna ako roon ng isang kopita. Sanay na ako na sagutin ang tungkol kay Sarah. Sinagot ko ang komento matapos maingat ni sumimsim ng alak. “Tsismis lang iyon. Nagkaroon lang siya ng ilang issues sa publiko at sa pamilya, ngunit ayos
Sarah “What are you doing here?” usisa ko kay Jane, may bahid ng pag-aalala. Nilingon ko ang paligid kung may nakikita ba ako na posibleng kasama niya roon. “I'm alone. I heard Bronn married your executive assistant,” malungkot niyang usal. Hindi na kami nakakapagkuwentuhan ni Jane kaya wala akong balita sa nararamdaman niya. Ngunit narinig ko kay Jakob na nagtapat siya ng pag-ibig kay Bronn. Hinawakan ko ang kamay ni Jane at saka sinubukan siyang paliwanagan. “Love, it's fine. Infatuation lang siguro ang naramdaman mo kay Bronn. Marami pang lalaki ang posibleng magmahal sa 'yo,” magaan kong sabi. Agad at matindi ang reaksyon niya sa sinabi ko. “No Sarah! I was in love with Bronn since the very first time you introduced him to me. Iniligtas niya pa ako sa kamay ni Madam Cornell noon sa cruise! Ginalingan ko ang pag-drawing sa character niya sa LoveLogic dahil mahal ko siya!” ani Jane na nagtaas ng tinig. Hindi ko masabi na lasing si Jane, ngunit diretso naman siyang magsali
Sarah With my vision blurred, I tried to spot the person who snatched my phone. Sandali… Bakit pakiramdam ko ay may dumating na bagong nilalang? No! “Hello there, Sarah! Matagal din tayong hindi nagkita,” wika ng pamilyar na tinig, hindi si Jane. Kinukuha ako ng dilim ngunit nagpupumilit ako na lumaban. “S-saglit lang? Ayos lang ba siya?” iyon ang tinig ni Jane. Napapikit ako nang mariin kahit pa nga wala sa pokus ang isipan ko. “Jane, nagawa mo na ang dapat mong gawin… Bakit parang nagdadalawang-isip ka? Hindi ba’t ito ang gusto mo—ang maghiwalay sina Sarah at President Cornell? Isa pa, hindi ba’t ikaw ang nagsabi na kasalanan ni Sarah kung bakit nakilala mo si Mr. Martin? Kapag naghiwalay sila ulit ng kapatid mo, Sarah will rely on you again.” “B-but—” Narinig ko ang hikbi ni Jane, hindi niya maituloy ang kanyang katwiran. “Ikaw ang may kagustuhan nito, Jane. Dahil deep inside, nagseselos ka sa kanya…” ‘Jane…’ Nadudurog ang puso ko nang malaman kong pinagtaksilan niya ako.
Sarah Mahinang mga tinig ang nahihimigan ko nang magkaroon ako ng malay. Kumirot nang matindi ang ulo ko at dama ko ang panghihina sa aking katawan. Binalikan ko ang mga huling ala-ala at natatandaan ko na si Jane ang huli kong nakasama. Siya ang nag-abot sa akin ng alak kaya alam ko na may kinalaman siya sa naganap sa akin. Inikot ko ang tingin at sa palagay ko ay narito ako sa tirahan ni Ethan Vanderbilt. Dinala na ako rito ni Philip minsan. “That lunatic! I couldn’t believe that scumbag!” naririnig kong asik ni Dr. Ruth sa labas ng silid. “Ruth, please, you need to calm down. This level of stress isn't good for you or the baby,” tinig iyon ni Dr. Ethan Vanderbilt. ‘Baby? Buntis ba si Dr. Ruth?’ Tinungo ko ang pintuan at natagpuan ko ang dalawang doktor sa tapat ng silid. Nabigla parehas na makitang gising ako. “Hi! Uh, p-paano ako napunta rito?” usisa ko sa kanila. Isa pa, bakit narito si Dr. Ruth? Ngunit sinarili ko ang huling katanungan. “Mabuti at gising ka na, Sar
Jane Binabalot ng kakaibang sikip ang dibdib ko habang nakaupo sa tabi ng bintana sa aking kwarto, nakatingin sa hardin na binabalutan ng bulaklak at halaman sa ibaba. Hindi ako makapag-isip nang maayos mula pa kagabi. Minamanipula ako ni Madam Cornell noon, at hindi ako makapaniwala na nahuhulog pa rin ako sa ilalim ng impluwensya ni Madam Olsen. Nag-iwan ito ng mapait na lasa sa aking bibig. Galit ako kay Sarah, katumbas ng pagmamahal na mayroon ako sa kanya. May kumatok sa pintuan kaya hinawi ko ang luha na namuo sa aking mga mata at saka tinungo ang pinto. Ang butler sa tirahan ang unang bumungad sa akin kasunod si Sarah na naroon sa kanyang likuran. Sigurado ako na pagkabigla at takot ang lumarawan sa mukha ko. “Sarah…” The butler cleared his throat. “Gusto kang makita ni Madam Sarah, Miss Jane. Libre ba ang oras na ito para makausap ka?” Tatanggi sana ako, ngunit naisip ko na wala akong karapatan na tumanggi sa oras na ito. Sigurado na nais linawin ni Sarah ang nagana
Sarah Four years later… Naroon ako sa library ng Serenity Pines habang hawak ang imbitasyon mula sa aking ama. It’s his sixtieth birthday. Sa loob ng apat na taon ay nagkaroon kami ng pagkakataon na magkita sa ilang business events. Sa pagkakaalam ko, ililipat niya na kay Amir ang chairmanship ng TerraTraxx Automotive. Posibleng sabihin niya ang tungkol doon sa pagtitipon na ito. “Mommy!” Narinig ko ang iyak ni Rowan kasabay ng pagtawag niya sa pangalan ko. Nagtungo ako sa pintuan para harapin at tingnan kung ano ang kaguluhan na iyon. Nang buksan ko ang piuntuan ay naroon ang anak ko sa bungad. Basa ang kanyang pisngi. “Mommy, Iris ate my favorite snack. Inubos niya lahat ng cheese headstring na para sa akin!” Umigting ang kanyang iyak. Lumuhod, pinunasan ko ang mga luha ng anak kong lalaki. Umasim ang mukha ko dahil sigurado na sasakit na naman ang tiyan ng isang iyon! Hinawakan ko ang kamay ni Rowan. “Iris!” tawag ko sa anak kong babae. “She’s… she’s not here anymor
Jane I need my brother's advice kaya ako nagpunta rito sa Highland Hills. For four years, ako ang nag-manage ng modelling agency na sub-company ng Luminary Productions sa London at Paris. Kasabay niyon ang pagpapatuloy ko ng therapy dahil sa mga naganap sa akin sa nakaraan. Mas malinaw na akong mag-isip sa ngayon. Ang lingguhang theraphy session, bagaman madalas na masakit, ay unti-unting naalis sa aking isipan. Para pagdusahan ang ginawa ko noon kay Sarah, nagpakadalubhasa ako sa trabaho. Kaswal ang relasyon ko sa asawa kong si Brody Martin—tipikal na buhay at relasyon na nasa ilalim ng arrange marriage. Pinsan siya ng magkapatid na Bronn at Jakob—may-ari ng isang chemical company. Nagsalita si Philip matapos madinig ang kuwento ko. “Ibig mong sabihin, matapos mong umuwi mula sa Paris, natagpuan mo sa apartment sa The Strata ang asawa mo na kasama ang sekretarya niya? And then, right there and then, nag-decide ka na maghiwalay kayo kaagad? At narito ka dahil gusto mo na ak
SarahNang lumabas si Jane ng silid ni Philip. Hindi ko alam ang magiging reaksyon ko. Napuna ko na parang may nabago sa kanya. Nagtungo ako sa tabi ng f
Jane "Jane!" Umalingawngaw sa hallway ang boses ni Brody kaya natigilan ako. Oh no! He was really here. Sinilip ko ang peephole at natagpuan ko si Brody na nakatayo sa kabilang bahagi ng pintuan na hindi maayos ang pagkakalagay ng kanyang necktie. Bukas pa ang butones nang pinakamalapit sa kanyang leeg. Bubuksan ko ba ang silid o hindi? "I know you're there, Jane," he said, his voice low and steady. Huminga ako ng malalim, dahan-dahan kong pinihit ang seradura at saka nagharap ang mata namin parehas. May ilang buwan din kaming hindi nagkita. Napuna niya yata ang namamaga kong mga mata kaya kita ko ang pagkabigla sa kanyang labi. Humakbang siya papasok at itinulak ng kanyang binti ang makapal na kahoy ng pintuan pasara. Nabigla ako nang sakupin niya ang labi ko at ipinadama sa akin ang kasagutan na naglalaro sa puso ko. Sa loob ng dalawang taon na naghiwalay kami, naiwasan namin ang intimacy. Kaswal kaming magkita sa tuwing pupunta ako dito sa siyudad. Madalas niya akong tinata
JaneKailan nga ba ako nahulog sa kanya nang sobra? That night when he was abroad for a business meeting. Nagkaroon ako ng sakit noon dahil sa sobrang pagtatrabaho. Probably it happened four years ago.Mula sa Paris ay dama ko ang pagkahilo nang umuwi ako sa penthouse namin sa London. I sneezed when I texted him. Me: ‘Kararating ko lang mula sa business trip. Anong gusto mong kainin for dinner?’Nakatanggap kaagad ako ng sagot mula kay Brody: ‘I have a business trip to New York. Hindi mo nasabi sa akin na ngayon pala ang balik mo.’Gusto ko kasing sorpresahin sana si Brody kaya inilihim ko ang tungkol dito. Hindi niya rin sinabi sa akin na may business trip siya.Me: ‘Alright! Mag-ingat ka!’Namumula na ang ilong ko sa kababahing. Naligo lang ako saglit at umiikot ang paligid ko na nahiga sa kama. Hindi maayos ang pakirtamdam ko sa magdamag. Ang natatandaan ko lang noon ay nangangatog ako sa lamig, pinagpapawisan ako nang sobra at nais kong bumangon sa higaan ngunit hindi ko magawa.
Jane Hindi ko napigilan na lumuha habang nakatingin sa mala-fairy-tale na kasal nina Philip at Sarah. Narito kami sa Dubai; sa mansiyon ni Grandpa Mitchell at narito ang ilang malalapit na kaibigan at kamag-anak para saksihan ang intimate na kasal ng mag-asawa. Nakaramdam ako ng kakulangan habang pinagmamasdan kung paano sila magpalitan ng kanilang mga pangako ng pag-ibig, kung paano nila sabihin sa isa’t isa ang kanilang pagmamahal. Totoo nga siguro ang sabi nila; nararamdaman mo na parang may kulang sa iyong buhay kapag paikot-ikot lang ito. Opisina, trabaho, Cornell mansion at pagkatapos ay babalik ulit sa dati. Pagkatapos ng seremonyas, niyakap ko nang mahigpit si Sarah, nagbabadyang tumulo ang mga luha. “Congratulations, love!” Nagpatuloy ang salo-salo, ngunit wala dito ang puso at isipan ko. Alam kong kailangan kong bumalik sa London para pakalmahin ang naguguluhan kong emosyon. “Auntie Jane, are you alright?” asked Iris. Kasama ko siya sa bilog na mesa at si Rowan. Pi
Sarah Nagpadala sa akin ng mensahe ang ama ko na si Mr. Benner sa muling pagkakataon. Nakipagkita na ako sa kanya para tapusin na rin ang sama ng loob ko. Kasama si Trey ay tinungo ko ang hotel suite kung saan siya tumutuloy. Pinagbuksan ako ng kanyang alalay ng pintuan. “Good afternoon, Ms. Mitchell!” wika niya sa akin, nakangiti. “Hi!” “Tumuloy po kayo,” aniya. Gumilid siya para ako bigyan ng daan. Hinakbang ko ang carpet hanggang sa magtagpo ang mata namin ni Mr. Benner. Naka-wheelchair na lang siya sa kasalukuyan, halata sa kanyang balat at buhok ang katandaan. Sobrang tagal na rin noong itinakwil niya ako bilang anak. “I'm so happy to see you, Sarah,” he said, his voice filled with emotion. “Malaki ang ipinayat mo, anak…” ‘Anak…’ Iniabot ko sa kanya ang dala kong regalo. “Tatlong libro ito mula sa paborito mong writer,” usal ko sa kanya. Tumango siya. “Salamat! Uh, do you want something to eat?” Hindi niya na hinintay ang tugon ko. “Carla, please order somethin
Sarah Inalis ni Philip ang kasuotan ko para alamin kung ano ang anyo ko sa kasalukuyan. "W-why are you doing this? Philip, I have to remind you na galing ako sa coma. Hindi ako pwedeng makipagtalik," tapat kong sabi. Halos dalawang taon na gamot lang ang bumuhay sa akin; hindi pa ako nakabawi sa isang buwan. His gaze softened immediately. “Oh, Sarah, no. That's not why… I'm not trying to take advantage of you. It's just that…” Sinuri niya ang balat ko, ang braso ko na numipis. Bahagya akong naasiwa sa kanyang ginagawa. “You've lost so much weight.” Napapangitan na ba siya sa akin? Lumabi ako at naningkit ang mata ko sa kanya. "What do you mean by that? Pangit na ba ako?" "No, no. No, babe!" mariin niyang tanggi. "That's not what I meant. It's just..." Matagal bago nagpatuloy si Philip. "Malinaw sa isipan ko ang araw na binaril ka ni Marcus. Nakalarawan sa isip ko ang huli mong anyo noon. May ilang buwan na rin noong huli tayong nagkitang dalawa at gusto ko lang i-take note sa
Philip Narito ako sa Serenity Pines Estate dahil nais kong magkaroon ng kaunting oras sa sarili ko, kahit bago man lang maghating-gabi at lumipas ang araw ng aking kaarawan. Sinubukan kong magpakaabala sa trabaho para hindi ko maalala si Sarah. Ngunit malakas ang impluwensiya niya sa puso ko. Pagkapasok ko pa lang ng pintuan, tila nakikita ko ang mas batang si Sarah sa couch doon sa living space, naghihintay sa aking pagdating… Tumayo siya para kumustahin ako. Tinanong niya ako kung kumain na ba ako… Ngayon ay ala-ala na lang ang mga iyon. Humigpit ang pagkakabilog sa kamao ko. Naglakad ako patungo sa kusina, kung saan kumikinang sa liwanag ng buwan ang mga marble countertop. Nanginginig ang mga kamay nang abutin ko ang crystal decanter, nagbuhos ng matapang na scotch. Ang likidong amber nito ay kumikinang, nag-aalok ng panandaliang pagtakas mula sa aking mga iniisip. Binili ko itong Serenity Pines noong ikalawang gabi na naging mag-asawa kami ni Sarah, sinisiguro na may sapat
Sarah Nang tanungin ako kung ano ang una kong pupuntahan, isang direksiyon ang itinuro ko. Mahal ko si Philip at kaarawan niya ngayon, ngunit hindi ko palalampasin na makita na muna ang mga anak ko. Pumailanlang ang bell ng paaralan, at bumuhos ang paglabas ng mga bata mula sa magarang bakal na pintuan. Maya-maya pa ay iniluwa niyon ang kambal, nakasunod sa kanila ang malaking bulto ni Josh na siniguro ang kanilang kaligtasan. Hindi nila ako namukhaan sa una dahil malaki ang ibinaba ng timbang ko kumpara noong huli naming pagkikita. Naiintindihan ko ang anumang reaksiyon nila… habang-buhay ko silang iintindihin. Yakap ni Iris ang rabbit doll, si Rowan naman ay hawak ang lunch box nilang dalawa. Nagsimula akong lumuha hanggang sa labuin niyon ang mga mata ko. Ayad kong hinawi iyon para makita nang mas malinaw ang kambal. Malaki din ang diperensiya ng ipinagbago nila. Mas mataas na ngayon ang mga anak ko. May salamin sa mata si Rowan, at mas pumusyaw ang balat ni Iris. My be
Sarah Tila ako dumaan sa napakahabang panaginip. Noong panahon na nagluluksa ako sa pagkamatay ng unang anak ko, Isinarado ko ang isip ko sa lahat, walang bagay na nakapagpasaya sa akin dahil alam ko na hindi ako okay. Tulad noon ay tila sarado ang isip ko at para bang may makapal na yelo na nakabalot dito. Ngayon ay paulit-ulit ang pagmamaneho ko at makailang beses din na huminto daw ako para pagmasdan ang papalubog na araw. Patungo na ako sa dilim, ngunit sa tuwing madidinig ko ang tinig ng mga anak ko… si Philip… pinagpapatuloy kong magmaneho muli sa direksiyon ng liwanag. Isa pa, bakit nadinig ko rin ang tinig ng aking ina? Matapos iyon ay nagdrive muli ako, ngunit walang kulay, para akong nagd-drive sa napakahabang kalsada na disyerto ang magkabilang panig. Sa kabila ng walang kulay na kapaligiran, nakakita ako ng kapanatagan sa mahabang paglalakbay. *** Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Masyadong malabo at wala akong maaninag sa paligid, kasunod niyon ay ang pa
Philip Lumipas ang isang linggo, dalawa, tatlo… Kinailangan na akong paalisin ni Ethan dahil may mga pasyente na mas nangangailangan ng pasilidad ng ospital. “Pwede kitang dalawin sa Serenity Pines o kaya naman ay kahit sumaglit ako sa Luminary Productions kung kailangan linisin ang mga sugat mo,” panimula ni Ethan. Hindi ako kumibo. Gusto ko sanang manatili rito sa ospital dahil narito si Sarah. May takot na naglalaro sa aking dibdib at hindi ako makatulog nang maayos dahil sa matinding pag-aalala. Natatakot ako na baka bigla na lang akong balitaan na wala na ang asawa ko, bumigay ang kanyang katawan o kung ano mang mga salita na hindi kanais-nais. Kaya lang, paano ang mga anak ko. Maraming bacteria at hindi maganda sa kalusugan ng apat na taong gulang ang ospital. Kailangan ko rin protektahan sina Iris at Rowan. Habang nagsusuot ako ng malinis na t-shirt, hindi napigilan ni Rowan ang magtanong. “Uncle Ethan, are we going home? Iiwan na ba namin si Mommy?” ani Rowan. Nakiki