Chapter 2 - The vow would not be of love, but of hatred."

RENATA

Humihingi ako ng tulong; sigaw ako nang sigaw ngunit imbes ba tulungan ako ay tila ba'y pinagtatawanan pa ako, at ang boses ng halakhak na iyon ay nagmumula kay Abaddon.

Hindi ako makakilos. Bakit ayaw akong tulungan ng asawa ko? Bakit hinayaan niya lang ako na mahulog sa malalim at madilim na bangin?

"Wife?! Rena! Rena, wake up!"

Matagal din bagi ako nagising. Nagising dahil sa bangungot. Bangungot na animo'y totoo. Ang lalim ng paghinga ko at ang lakas ng kaba ko sa dibdib. Nang mahimasmasan, napatingin ako kay Aba na kakabalik lang sa kama namin sabay abot sa akin ng isang bago ng tubig. Dahan-dahan ko iyon ininom at naupo sa uluhan ng kama. Habol pa rin ang paghinga.

"Are you okay? What's wrong?"

Umiling ako. "W-wala... masamang panaginip lang."

"Matulog ka na ulit. Napagod ka lang ng husto. I love you."

Tumungo ako sa veranda ng kwarto namin. Mayamaya lang ay naalala ko na naman 'yung panaginip ko na iyon.

"Ugh! Anong ibig sabihin nun?" Mahina kong tanong sa sarili.

Malinaw na malinaw sa isipan ko ang mga salitang iyon. Pakiramdam ko parang harap-harapan na sinabi iyon sa akin ni Aba.

"You will marry me; The vow would not be of love, but of hatred."

Bigla na naman akong nakaramdam ng takot. Gusto kong kwesyunin si Abaddon kung mahal niya ba ako, pero sa limang taon namin na magkasintahan ay hindi naman niya ako pinakitaan nang kakaiba, o hindi niya naman pinaramdam sa akin na hindi niya ako mahal; araw-araw pinaparamdam niya sa akin na mahalaga ako sa kanya—na mahal niya ako.

"Okay, let me know Doc Santiago. See you, then."

Sinalubong ko si Aba nang makapasok na ito sa kwarto namin. Tama nga ako may kausap siya sa ibang linya—related sa trabaho nito.

"Good morning. Sorry I didn't wake you up." Isang magaan na yakap at halik sa noo na ginawad sa akin ni Aba.

Umiling ako. "Ayos lang. Nagugutom na ako, Mahal." Nauna na akong kumalas ng yakap sa kanya.

"Oh? Sorry, tara na sa baba nagpahanda na ako ng breakfast natin do'n."

"Thank you!" Kinuha ko ang kamay niya at hinila palabas ng kwarto.

Hindi ko na inisip pa 'yong panaginip kong iyon. Masyado lang ako napagod kahapon kaya lung ano-ano na ang napapanaginipan ko. Kabaliktaran iyon ng lahat sa reyalidad. Panaginip lang iyon—hindi dapat pagkaalalahanan.

"You sure you okay? You had a bad dream last night. I wonder what happen."

I deeply sigh. Sinabi ko lahat sa kanya, pero imbes na seryosohin iyon ay natawa nalang ito.

"Thank goodness. What a relief."

I agreed. Wala na akong nasabi basta nag-almusal nalang kami at nagplano para bukas na honeymoon namin sa Japan. After a long conversation to him, I recieve a call from Thea. Hindi ako nagdalawang isip na sagutin ang tawag niya at kausapin ito. Nagulat ako sa ibinalita sa akin ni Thea—sinugod sa hospital si Avil. Kahapon lang ay ang sigla at nakikipagbiruan pa namin—ni hindi mo makitaan na may sakit siya. Gustuhin ko man na bisitahin siya ay pinigilan na ako ni Thea. She's fine and stable.

"Sorry, did you wait long?" Tanong ko kay Aba—nagkakape.

"Anong sabi ng doktor?" He ask.

"She's fine, nothing to worry." Paninigurado ko. He just nod and sip his coffee.

"Calm down, Rena."

"I'm cool as a cucumber."

"Hindi ka sigurado."

"Why?"

"Nakikita sa mukha mo na nag-aalala ka talaga sa kaibigan mo. If you want to visit her, we can go later."

Sunod-sunod akong umiling. Ayaw kong masira ang unang araw ng pagsasama namin bilang mag-asawa.

"It's okay. Let's packed up our things first." Nakangiti kong sabi. Nahalata kong umiba ang timpla ng mukha niya kaya naman hindi na ako magpapabebe sa kanya. He's older than me kaya irerespito ko siya at mahal ko siya.

"Excuse me. Need to answer this call—emergency." salita ni Aba. Tumango lang ako bilang sagot. "Hmm? How's the patient? I'm with my wife." Tumayo saka lumayo sa lamesahan namin. Sinundan ko lang siya ng yingin hanggang sa mawala siya sa aking paningin. He's always busy, pero hindi ko naman siya masisisi dahil trabaho niyang alamin ang pasyente nitong kakatapos lang inoperahan.

"Let's go!" Usal niya saka niya ako hinila paalis sa hapag namin.

"What's wrong?" Hindi ko mapigilan na 'di magtanong pero wala akong may natanggap na sagot mula sa kanya hanggang sa makabalik kami sa aming kwarto.

Naupo ako sa mahabang sofa. Tahimik at naghihintay na magsalita siya.

"We're not going to Japan tomorrow," napaangat ako ng aking mukha sa sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin na 'di kami matutuloy bukas? "I'm really sorry, Rena. Emergency lang talaga sa hospital. Babawi ako next time, I promise. I love you." So, iyon pala ang dahilan kung bakit 'di maipinta ang pustura ng pagmumukha niya—dahil sa trabaho. I nodded, even though I was disappointed by what I heard.

"Just go." Mahina kong sabi.

"I'm really sorry." Niyakap niya ako.

"For what? Just go, Aba. Uuwi nalang muna ako sa bahay para makapagpahinga. Tawagan mo nalang ako kapag okay na ang lahat."

Tumango siya saka humalik sa noo ko.

"Ihahatid na muna kita sa inyo."

Umiling ako. "Hindi na, tatawagan ko nalang si daddy na magpasundo ako."

"You okay?"

"Yes. Sige na, umalis ka na, at baka ma-trapik ka pa sa daan." Gusto ko pa sanang sabihin na, don't leave me, pero mas minabuti ko nalang na tumahimik.

Nang makaalis si Abaddon, kaagad ko din tinawagan si Alona na sunduin ako dito sa Alabang.

"As her doctor says; can often be cured if it is diagnosed and treated when still localized to the kidney and the immediately surrounding tissue." Alona explain. We're talking about Avil's situation—she's ill—unwell.

"Ang bata niya pa para magkaroon ng kidney cancer. As far as I know, people develop such a disease below fifty years old." Malungkot kong sabi.

Tumango si Aloha sabay panumbaba.

"Ipagdasal nalang natin siya para sa fast recovery niya. Poor Avil."

"Bukas puntahan natin?" I suggest. "Baka lang naman kasi pwede siyang bisitahin." Ayon kasi kay Thea ayaw raw tumanggap ng bisita ang pamilya ni Avil. Ayaw nilang makitang kinakaawaan ang anak nila, kaya ayaw nila sa maraming tao.

Nauunawaan ko pero kaibigan kasi kami ni Avil.

"Huwag na muna, Rena. Respituhin nalang muna natin ang pamilya ni Avil at ipagdasal natin siya."

Nagpahatid na ako kay Alona bago pa mag ala-dos ng hapon. Niyaya ko siya sa bahay, hindi naman humindi ang babae kaya tuloy ang chikahan namin dalawa.

"Everyone chasing their own fantasy," out of nowhere na sabi niya. Nasa kwarto ko na siya. "Kumusta naman ang unang gabi ninyo ni Abaddon, Renata? Tell me, how's the feeling na maging isang asawa ng La Valle?" Tuloy na tanong niya. Wala ang parents ko kaya 'di nila alam na umuwi ako. As usual busy sa negosyo ang mga iyon.

"Alona, have you ever had a strange dream?"

"Strange dream?" Takang tanong niya. Tumango ako.

"Oo."

"To make the long story shorts, Rena. Tell me, ano ang napanaginipan mo?"

Straight forward. Sinabi ko sa kanya ang tungkol sa panaginip ko kagabi—bangungot to be exact.

"You mean, si Doc Abaddon may hatred sa iyo? Pinakasalan ka lang dahil may gusto siyang kunin sa iyo, ganun? Ano ba ang eksaktong sinabi niya sa 'yo sa panaginip mo na iyon at bakit gusto ka niyang patayin?"

"You will marry me; The vow would not be of love, but of hatred."

"OMG! You mean, marrying you was his vengeance?" biglang lumapit si Alona sa akin. "Rena, sigurado ka ba na mahal ka ni Doc Aba?" Natakot naman ako sa tanong ni Alona.

"What do you mean, Alona?"

"A vow of hate. You will die at his hands."

I really have dream every night. A nightmare.

It's hard to explain, but to make the long story shorts; I saw myself lying on the ground and bathed in my own blood. Hyenas are feasting on my body. And the scary thing is that I saw my soul crying, asking for help from anyone who could help me, but there was none; no one knew I was dead at that time.