Ang unang liwanag ng umaga ay pumasok sa kwarto, banayad na tumama sa mukha ni Rafael. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, inaayos ang magulong buhok habang pilit inaalala ang nangyari kagabi.
Napakunot ang noo niya nang mapansin niyang mag-isa na lang siya sa kama. Wala na ang babaeng kasama niya kagabi. Agad niyang nilibot ang tingin sa kwarto, at doon, sa ibabaw ng bedside table, may naiwan siyang hindi inaasahang bagay—isang kwintas. Pinulot niya ito at tiningnan ang maliit na pendant. Simple pero elegante. Tila may kakaibang pakiramdam siyang naramdaman habang pinagmamasdan ito. "Iniwan mo ako nang hindi man lang nagpapaalam... pero may iniwan ka namang alaala," mahinang bulong niya, may bahagyang ngiti sa labi. Bumangon siya, nagsimulang magbihis, at kinuha ang kwintas bago inilagay sa kanyang bulsa. Hindi siya madalas mag-isip tungkol sa mga panandaliang relasyon, pero bakit parang may kakaiba sa gabing iyon? Kinuha niya ulit ang kwintas "Sino ka ba? Muli tayong magkikita," bulong niya habang hawak ang kwintas. "Sigurado ako.” Samantala, sa loob ng isang taxi, si Bella ay tahimik na nakaupo, mahigpit na hawak ang bag habang pilit na hindi nagpapahalata ng anumang emosyon. "Kuya, paki bilisan po," mahina niyang sabi sa drayber. "Mukhang puyat ka, iha. Galing party?" tanong ng drayber na may halong biro. Mabilis siyang ngumiti kahit kinakabahan. "Ah, Nag-celebrate kami ng graduation,” sagot na lang ni Bella. Tumango lang ang drayber, at napabuntong-hininga si Bella. Dapat normal lang ang kilos niya. Walang dapat makahalata. LPagkarating sa malapit sa bahay nila, maingat siyang bumaba ng taxi. Inayos niya ang suot para siguradong walang makikitang kakaiba. Huminga siya ng malalim bago dahan-dahang naglakad papasok sa kanilang bakuran. "Dapat hindi halata..." bulong niya sa sarili. Tahimik niyang hinubad ang sapatos sa tapat ng pinto at sinubukang dumiretso sa kanyang kwarto nang— "Bella?" Napapitlag siya. Nakatayo ang kanyang ina sa may kusina, nakatawid ang mga braso, at nakatingin sa kanya ng matalim. "Kararating mo lang?" tanong nito, hindi mawari kung galit o nag-aalala na tono. Mabilis niyang inayos ang sarili at pilit ngumiti. "Ah… opo ma galing lang po ako sa apartment. Doon na lang ako nagpahinga pagkatapos ng party." Hindi agad sumagot ang kanyang ina, tila inaaral kung nagsasabi siya ng totoo. Naramdaman ni Bella ang panlalamig ng kanyang palad. Hanggang sa bumuntong-hininga ito. "Next time, mag-text ka naman. Alam mong hindi ako sanay na hindi ka umuwi. At saka malaki kana bella ha? Ka ga-graduate mo lang." Agad siyang tumango. "Opo, Ma. Sorry po, hindi ko na namalayan ang oras." Pagkahiga ni Bella sa kama, ramdam pa rin niya ang pagod sa buong katawan. Ngunit kahit pilit niyang ipikit ang mga mata, hindi niya maiwasang maalala ang gabing nagdaan—ang misteryosong lalaki na iyon, ang pakiramdam na para bang matagal na niya itong kilala, kahit hindi man lang niya nalaman ang pangalan nito. Nag-vibrate ulit ang cellphone niya. Isang tawag mula kay Erica. "Naku, patay!" Bulong niya sa sarili bago ito sinagot. "Bella!!" Halos pasigaw na bungad ni Erica. "Akala ko kung na paano ka na! Bakit hindi ka nag-text kagabi? Ang sabi mo magka-CR ka lang, tapos bigla kang nawala!" Napangiti si Bella habang bumaling sa kisame. "Erica… ang dami mong tanong." "Hoy, wag mo akong ginaganyan! Alam mo bang hinahanap kita?! Akala ko kinidnap ka!" Umiling si Bella kahit hindi siya nakikita ng kaibigan. "Tanga, bakit naman ako kikidnapin? Tapos na ang graduation natin, wala na silang makukuhang ransom." "Huy, seryoso ako! Saan ka ba pumunta? Nakita kitang sumasayaw, tapos biglang nawala ka. Tapos nung tinatawagan kita, hindi ka na sumasagot!" Bulyaw ni Erica. Huminga nang malalim si Bella at pinilit na huwag matawa. "Okay, okay… Bago ako mawala, may nakasayaw akong lalaki sa dance floor." "Anong lalaki?! Sino ‘yon? Kilala mo ba? Gwapo ba? OMG, Bella, ‘wag mong sabihing—" "Hindi ko siya kilala, Erica. Ni pangalan niya, hindi ko alam." "HA?! Pwes, anong nangyari?" Ungot pa ng kaibigan niya. Napakagat-labi si Bella. Hindi siya sigurado kung dapat niyang ikuwento ang lahat. Pero knowing Erica, hindi ito titigil hangga’t hindi siya umamin. "Nagkataon lang na nagkasabay kami sa isang kwarto. Pareho kaming lasing… and then… one thing led to another." Kwento ni Bella sa kaibigan. "ANO?! BELLA?! ISA ITONG MAJOR TEA!" sigaw ni Erica sa kabilang linya. "Gusto ko ng full details! Wait lang, may hawak akong popcorn!" Napatawa si Bella. "Ano ba, Erica! Hindi ito pelikula!" "Girl, halos buong college life mo tahimik ka sa mga ganitong bagay, tapos ngayon na graduate ka na, saka ka pa may pasabog? Hindi ko kinaya!" “Hay naku, tigilan mo ako…” Inikot ni Bella ang kanyang mga mata, pero hindi niya maiwasang matawa rin. "Pero seryoso, anong pakiramdam?” biglang tanong ni Erica, pero this time, may halong pag-aalala ang boses nito. "I mean… okay ka lang ba?" Muling napatingin si Bella sa kisame. Sa totoo lang, hindi pa rin niya alam ang sagot. Hindi naman siya nagsisisi, pero hindi rin niya alam kung tama ba ang nangyari. "Okay naman ako, Erica. Hindi ko naman ito plano, pero… hindi ko rin pinagsisihan. Basta… parang may kakaiba lang sa kanya. Hindi ko alam kung paano ipaliwanag." "Kakaiba? How? Like… feeling mo ba may connection kayo?" "Oo, parang ganun." "Hala! Bella, baka siya na ‘yon! Alam mo namang love at first sight is real!" Napa hagikgik si Bella. "Love at first sight agad? One-night stand lang ‘yon, Erica." "One-night stand? O isang simula?" pabirong sagot ni Erica. Umiling si Bella, kahit may bahagyang ngiti sa labi. "Baliw ka talaga." "Hoy, seryoso ako! Imagine, hindi mo siya kilala, hindi mo alam pangalan niya, pero na-feel mong may something kayo? Girl, parang W*****d lang!" Kinikilig na wika ni Erica.Natahimik si Bella. Hindi niya man gustong aminin, pero may punto si Erica. "Bella, sigurado ka bang hindi mo na siya makikita ulit?" tanong ni Erica matapos ang ilang segundo ang katahimikan. Napatingin si Bella sa maliit na lamat sa kisame ng kanyang kwarto. "Sigurado na ako, Erica. At mas mabuti na rin siguro ‘yon." "Tsk, sayang. Pero sige, ikaw bahala. Basta, kung may nararamdaman kang hindi mo maintindihan, nandito lang ako, okay?" Wika ni Erica. "Alam ko ‘yon, Erica. Salamat." Pagkababa ng tawag, ipinikit ni Bella ang kanyang mga mata. Isang gabi lang ‘yon. Isang pagkakamali na kailangan kalimutan. Pero bakit parang may kulang? At bakit hanggang ngayon, nararamdaman pa rin niya ang init ng yakap ng lalaking iyon?Pagkarating ni Rafael sa kanyang condo, dumiretso siya sa kanyang kwarto at hinubad ang kanyang coat. Napatingin siya sa malaking salamin sa harap ng kanyang kama. He ran a hand through his slightly disheveled hair, sighing deeply. Hanggang ngayon, hindi niya pa rin matanggal sa isip ang babae. Her touch, her scent—everything about her felt strangely familiar yet unknown at the same time. He unbuttoned the first few buttons of his shirt and poured himself a glass of whiskey. Umupo siya sa kanyang couch at na alala niya ang silver necklace na na iwan ng babae nakatalik niya kagabi. Rafael picked it up, inspecting the delicate piece of jewelry. "Interesting..." yun lang ang nasabi niya habang pinagmamasdan niya itoAlam niyang hindi ito ordinaryong kwintas. Masyadong personal. Kung sino man siya, tiyak niyang hindi lang basta-basta ang babae. Napabuntong-hininga siya habang sinusuri niya ang silver necklace at habang sinuri niya ito at may napansin siya na isang ukit na bulaklak s
Sa kabilang dako naman muling bumalik si Isabella sa normal niyang routine—pagrereview para sa LET at pag-iwas sa anumang hinala mula sa kanyang pamilya. Hindi niya lubos maisip kung paano siya nakaeskapo noong gabing iyon, pero ang mas ikinabahala niya ngayon ay ang kakaibang nararamdaman ng kanyang katawan. Madaling mapagod, parang wala sa sarili, at ang pinakamasama—nagsusuka siya tuwing umaga. Isang umaga, habang nakaupo siya sa kama, nakaramdam siya ng matinding hilo. Agad siyang tumakbo sa banyo at isinuka ang laman ng kanyang sikmura. Napahawak siya sa kanyang tiyan, napapikit, at doon na siya kinabahan. "Hindi kaya..." bulong niya sa sarili. Hindi niya kayang isipin. Hindi siya pwedeng mabuntis. Isa lang iyon—isang gabing hindi dapat mangyari. Pero habang tumatagal, mas lalo siyang natatakot. Kaya napagdesisyunan niyang magpa-check-up nang palihim. Ayaw niyang malaman ito ng kanyang pamilya, lalo na’t kakagraduate pa lang niya. Wala pa siyang trabaho, wala pa siyang
Pagkalipas ng ilang araw, nag-aya si Erica kay Bella na magkita sila sa isang coffee shop. Alam niyang may pinagdadaanan ang kaibigan, kaya gusto niyang makausap ito ng masinsinan. Sa loob ng café, nakita agad ni Bella si Erica na kumakaway sa kanya. Nilapitan niya ito at umupo sa harapan nito. "Uy, girl, kamusta ka na? Para kang multo na bigla na lang naglaho. Hindi ka na nagparamdam!" reklamo ni Erica habang sumisipsip ng iced coffee niya. Napangiti si Bella nang pilit. "Medyo busy lang... at saka, may iniisip ako."Tumingin ng seryoso si Erica. "Yung iniisip mo ba eh yung—"Tumango si Bella, sabay buntong-hininga. "Hindi ko alam, Erica. Nalilito ako. Natatakot ako. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa pamilya ko."Hinawakan ni Erica ang kamay ng kaibigan. "Bella, hindi ka nag-iisa. Kahit anong mangyari, nandito ako para sayo. Pero hindi mo naman pwedeng itago 'yan habang buhay. May plano ka na ba?"“Sa ngayon, gusto ko munang magtrabaho habang nagre-review ako. At least, may
Lunes ng umaga, dumating si Bella sa St. Therese Elementary School para mag-submit ng kanyang aplikasyon bilang assistant teacher. Nakaayos siya nang maayos—simpleng blouse at slacks, buhok na nakapusod, at may kaunting makeup para magmukhang fresh at professional. Kahit kinakabahan, pinilit niyang ipakita ang kanyang kumpiyansa.Sa pagpasok niya sa admin office, isang babae ang bumati sa kanya."Good morning! Ano pong sadya nila?" tanong ng secretary na si Ms. Dela Cruz."Magpapasa po ako ng requirements para sa assistant teacher position," sagot ni Bella, inaabot ang kanyang folder."Ah, yes! May scheduled interview kayo ngayon. Paki-fill out na lang ito, tapos hintayin niyo po ang tawag ni Sir Rafael Grafton.”Muling bumilis ang tibok ng puso ni Bella. ‘Ang punong-guro mismo?’ Inakala niyang iba ang magiging proseso. Pero huminga siya nang malalim at pinakalma ang sarili. Kailangan niya ang trabahong ito, at hindi siya dapat matinag ng kaba. Habang naghihintay, pinagmasdan niya
Habang papalabas si Bella Matapos ang Interview mula sa opisina ng principal nang may halo-halong emosyon. Pakiramdam niya’y nabunutan siya ng tinik dahil natapos na ang interview, pero hindi niya maiwasang kabahan. Hindi pa siya sigurado kung matatanggap siya bilang assistant teacher pero ginawa niya ang lahat ng makakaya niya. Naglakad siya nang mabagal palabas ng paaralan, bitbit ang maliit na brown envelope na naglalaman ng kanyang mga dokumento. Pinagmasdan niya ang paligid—ang mga batang naglalaro sa open ground, ang mga guro na nag-uusap sa hallway, at ang mga magulang na naghihintay sa kanilang mga anak. ‘Ito na ba ang magiging bagong mundo ko?’ tanong niya sa sarili. Kung matanggap siya, dito siya magtatrabaho habang nagrereview para sa LET. At dito rin mag-aaral ang magiging anak niya. Muling kumakabog ang dibdib niya sa ideyang iyon. ‘Diyos ko, paano ko ba ito ipapaalam sa kanila?’ anya niya sa isip. Pinilig niya ang kanyang ulo, pilit na itinaboy ang mga alalahanin
Pagdating ni Bella sa McDonald’s, nadatnan niya si Vincent na nakaupo na at nakataas pa ang paa sa upuan. Nakataas ang kilay nito habang ngumunguya ng fries. "Ang tagal mo, Bella. Akala ko nagbago na isip mong ilibre ako,” salubong nito sa kanya. Napairap si Bella at umupo sa tapat niya. "Excuse me? Ako pa ba? Ikaw nga itong dahilan kung bakit ako natanggap sa trabaho. Siyempre, deserve mong ilibre," sagot ni Bella."Oh? Natanggap ka na? Ang bilis naman," parang hindi makapaniwala na wika ni Vincent."Yup! Kakatawag lang nila kanina. Start ko na next week!" Excited na wika ni Bella."Wow! Congrats, pinsan! Galing-galing mo naman. Dapat yata ako na lang ang kunin mong manager, baka sakaling may libreng McDo ako buwan-buwan." Biro naman ni Vincent. "Haha! Loko. Ikaw kaya ang dahilan kung bakit ko nalaman na hiring dun at saka everyday na tayo magkikita, kaya libre kita ngayon. Pero next time, ikaw na ang manlilibre, ha?” pabiro na sabi ni Bella."Tingnan natin. Kung may sweldo ka n
Habang papunta sila sa classroom, hindi mapigilan ni Bella ang excitement at kaba. Nang makarating sila sa pinto, dinig na dinig ang malakas na tawa at sigawan ng mga bata. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang isang masayang tanawin—mga batang nasa anim na taong gulang, naglalaro at tumatakbo-takbo sa loob ng classroom. Sa gitna ng kaguluhan ay isang babaeng nasa late 20s, may friendly aura, at abalang inaayos ang ilang activity sheets sa mesa. "Teacher Liza," tawag ni Mrs. Santos. "Ito na ang magiging assistant teacher mo, si Ms. Zamora." Pagpapakilala nito sa kanilang dalawa.Agad na lumapit si Teacher Liza at nakangiting kinamayan si Bella. "Hi, Ms. Zamora! Welcome sa team! Huwag kang kabahan, masaya dito!""Salamat po! Excited na po akong makilala ang mga bata." Nakangiting sagot ni Bella.Nang marinig ng mga bata ang usapan nila, agad silang lumapit, nagkumpulan, at sabay-sabay nagtanong. "Teacher, sino siya?" "Magiging teacher namin siya?""Ang ganda niya!"Napataw
Pagdating ni Bella sa bahay, ramdam niya ang bigat ng katawan niya. Isang buong araw siyang nagturo, makisalamuha sa mga bata, at ngayon, gusto niya lang humiga. Dahan-dahan siyang pumasok sa kwarto niya at napahiga sa kama, mahigpit na niyayakap ang unan.Napapikit siya, sinusubukan na i-relax ang pagod na katawan. Pero ilang minuto pa lang siyang nakahiga, may narinig siyang malakas na boses mula sa sala. Mabilis ang tibok ng puso niya. Away ba iyon?Dahan-dahan siyang bumangon, hinaplos ang tiyan niya, at lumabas ng kwarto. Habang pababa sa hagdan, lumilinaw ang usapan sa ibaba."Clark, paano mo iniisip na magpakasal sa sitwasyon natin ngayon?!" galit na galit na boses ng kanilang ina, si Carmena. "Wala pa tayong pambayad sa mga utang! Hindi pa tayo nakaahon sa hirap, tapos ngayon, iniisip mo nang bumuo ng pamilya mo?""Ma, mahal ko si Anne. Matagal na kaming magkasama, at gusto na namin itong gawin." Hindi nagpatinag si Clark, pero halata sa boses niya na pigil ang inis."Mahal? P
Tapos binalik niya sa bulsa ang cellphone, lumanghap ng hangin, at saka ngumiti pabalik sa dalawa.“Si Sir Rafael?” tanong agad ni Erica.“Uh-huh. Wala lang. Paalala lang na mag-ingat,” sagot ni Bella, pilit ang kaswal na tono. “Saka gusto niyang malaman kung okay lang ako.”Ngumiti si Noah, pero hindi nagsalita. Sa mga mata niya, parang may iniisip siyang malalim.Habang lumalim na ang gabi at unti-unti nang nagsasara ang ibang tindahan, napagpasyahan na nilang umuwi.“Hays,” sabay-sabay silang napabuntong-hininga habang pauwi na.“Vincent is on his way,” biglang sabi ni Erica habang may katinginan ang cellphone.“Oh, kukunin ka na niya?” tanong ni Bella, kunwaring kalmado.“Yeah. Saglit na lang ‘yon, sa may entrance lang tayo dadaan.”Pagdating nila sa may gate ng mall, mabilis nilang nakita ang isang pamilyar na sasakyan. Si Vincent. Bumaba ito para salubungin si Erica.Bella’s heart tightened a little. Gusto niyang lumapit, gusto niyang magpakita. Pero hindi pwede. Hindi pwede lal
Habang kumakanta ang dalawa, si Noah ay tahimik lang, nakangiti, pinapanood silang dalawa. May mga sandaling tumatawa siya kapag pumipiyok si Erica, o kaya'y napapikit si Bella habang kumakanta, na para bang dama niya ang bawat salita. Pagkatapos ng kanta, pumalakpak silang tatlo.“Okay, okay. Time for the prince to sing,” sabi ni Erica, sabay abot ng mic kay Noah.“Ay,” sabi ni Bella, “Kaya mo pa ba? Baka mawalan kami ng kuryente—charot!”Ngumisi lang si Noah, pero may kakaibang ningning sa mga mata niya. Hindi na siya tumingin sa songbook. Imbis ay nag-search siya direkta sa search bar.“Teka…” sabi ni Noah. “May isa akong gustong kantahin.”Nang lumabas ang kanta sa screen, napatingin si Bella. “It’s You…?”Tumango si Noah. “Yeah. Ali Gatie. Medyo luma na, pero may dating pa rin, ‘di ba?”Tumahimik ang kwarto. Umangat ang volume. At nagsimula nang mag-play ang kanta. Tahimik muna si Noah. Tapos dahan-dahang kumanta, ang boses niya ay malalim, malamig, pero puno ng damdamin.“It’s y
Paglapit ni Bella kay Erica, agad siyang niyakap nito na parang ilang taon silang hindi nagkita. “Hoy! Finally! Ang bagal mo, noh!” biro ni Erica habang yakap-yakap si Bella.Ngumiti si Bella at sinuklian ng mahigpit na yakap. “Namiss kita, girl. Grabe ka. Akala ko di mo na ako papakitaan bago ka lumipad sa bundok.”“Tarantado ka,” sabay tawa ni Erica. “Ay teka... ayan, oh.” Tumango ito kay Noah na ngayon ay nakangiting nakatayo sa tabi, tila nahihiya rin.“Hi, Bella,” sabi ni Noah. Walang halong biro, walang halong sarcasm. Isa lang iyong simpleng bati, pero sapat na para magdala ng kakaibang kabog sa dibdib ni Bella.Ngumiti siya, pilit pero hindi plastik. “Hi, Noah. Buti sumama ka.”“Alam mo naman, sinama ako ni Erica sa plano ninyo. Natuwa ako, sabik din akong makita kayong dalawa. Tagal na rin, ‘di ba?” Wika nito.Tumango lang si Bella, at si Erica naman ang biglang humawak sa magkabilang braso nila.“Okay, okay, tigilan na ang drama. Let’s eat first! Gutom na ‘ko. May bago daw
“Sasamahan kita kung gusto mo,” alok ni Rafael, bahagyang nagbago ang tono—hindi na kasing tigas. “Pero kung ayaw mo ng bodyguard... at gusto mong maging ‘normal’ kahit saglit, puwede rin. Pero kailangan mo akong i-text every hour, Bella. Wala akong pakialam kung OA ako. Gusto ko lang sigurado.” Napangiti si Bella, hindi dahil pinayagan siya—kundi sa paraan ng pagkabahala ni Rafael. Hindi niya sanay na makita ito sa ganoong mode—protective, alisto, at tila... may care? “Okay,” sagot niya, abot ang ngiti. “Text. Call. Video call. Picture. GPS. Lahat. Basta lang makalabas ako bukas kahit sandali.” “Ganon ha?” sinabayan ni Rafael ng tawa at saka tumango. “Sige. Pero sa oras na tumakas ka at mahuli ka ni Nanay mo, wala akong kinalaman ha.” Nagkatawanan sila pareho, pero hindi rin nawala ang bahagyang tension sa dibdib ni Rafael. Ramdam niyang may binabalik-balikan si Bella sa labas ng tahanan nila—at hindi lang si Erica iyon. Habang tinutuloy nila ang pagkain, hindi na muling binangg
Masarap ang amoy ng sinigang na baboy sa buong bahay. Mainit pa ang sabaw habang inilalapag ni Aling Minda ang huling plato sa hapag. May pritong lumpia sa gilid, inihaw na bangus na may kamatis, at isang mangkok ng ginataang mais para sa panghimagas. Kumpleto. Tuwing Linggo talaga, parang piyesta sa bahay nina Rafael. Nakahain na ang lahat, at ang ambiance sa loob ng dining area ay relaxed at homey. Nakaupo si Bella sa dulo ng mesa, naka-pastel blue na shirt at simpleng pajama. Nakapusod ang buhok at bagong ligo, pero ang pinakaagaw-pansin ay ang liwanag sa kanyang mga mata. Pumasok si Rafael mula sa may hallway, naka-gray shirt at shorts. Simple lang ang ayos niya, pero parang modelo pa rin kahit naka-tsinelas lang. “Uy, bango ah,” ani Rafael habang papalapit sa mesa. “Ready na ba tayo?” “Matagal na,” sagot ni Bella habang naglalagay ng kanin sa kanyang plato. “Kanina pa ako excited.” “Excited sa pagkain? Hindi sa akin?” biro ni Rafael, sabay upo sa tapat ni Bella. Napasinghap
Sumikat ang araw ng linggo sa dahan-dahang pagpasok ng liwanag sa loob ng bahay. Humaplos ito sa kurtina, dumaan sa kisame, at saka humalik sa pisngi ni Bella habang siya'y nakahiga pa sa kama. Bahagya siyang gumalaw, idinikit ang unan sa mukha at napabuntong hininga bago idinilat ang isang mata. Tahimik ang paligid. ‘Yung klase ng katahimikan na hindi nakakabingi kundi nakaaaliwalas—parang ang buong bahay ay nagpapahinga rin. Nag-inat si Bella sa kama. May kaunting ngiti pa rin sa labi mula sa mga huling mensahe kagabi. Kinuha niya ang cellphone, chineck kung may bagong message ngunit wala naman. Pero kahit ganun, hindi nabawasan ang init sa dibdib niya. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero mas magaan ang pakiramdam niya sa araw na ito. Pagkababa niya sa hagdan, naamoy na niya agad ang aroma ng bagong lutong pandesal at kapeng barako. Ang mga kasambahay ay nag sidatingan na ang kanilang mga kasambahay pati si kuya Dodong na driver at hardinero nila. “Good morning po, Ma’am
Pagdating nila sa bahay, tahimik lang ang paligid. Walang nagbago. Ang ilaw sa sala ay mahina, malamlam na parang inaantok na rin. Tila ba ang bahay ay nakikisama sa katahimikan ng gabi. Walang kasambahay. Walang ingay. Pero may hangin. Yung klaseng hangin na malamig pero may dalang aliwalas.Nang makapasok na sila, binuksan ni Rafael ang ilaw sa hallway. Umangat ng bahagya ang mukha ni Bella habang nag-aayos ng tsinelas sa may pinto.“Salamat ulit,” bulong niya habang nakatingin sa kanya, may maliit na ngiti sa labi, ‘yung tipong pagod na masaya.Saglit lang na tumingin si Rafael. Tumango. “Hmm.” Pero may kaunting ngiti rin sa sulok ng labi. Yung ngiting ayaw ipahalata pero hindi rin maitago.Papaliko na si Bella patungo sa kanyang kwarto nang biglang marinig niya ang boses ni Rafael mula sa likod.“Bella.” Tawag nito sa kanya. Huminto siya at napalingon sa lalaki. “Good night,” maikling sabi nito, pero may lambing kahit sa simpleng tono.Nagulat siya, pero ngumiti. “Good night. Slee
Pagkatapos ng games, umupo sila sa lilim ng puno, pagod pero masaya. Nakaupo si Bella sa bench, nakasandal kay Rafael. Ang bata ay natutulog sa gilid nila, marahil sa sobrang pagod sa kasiyahan.Tahimik. Pero hindi awkward. Tahimik na masarap.“Kaya mo pa ba?” tanong ni Rafael.“Tungkol saan?” balik ni Bella.“Sa lahat.”Napangiti si Bella. “Ngayong araw... oo. Kasi parang ngayon lang ako nakalimot.”Tumango si Rafael. “Ako rin.”At doon, sa gitna ng katahimikan, naramdaman nilang pareho—hindi lang sila basta dumalo sa party. Dumalo rin sila sa bagong alaala, bagong damdamin na unti-unting umusbong, at sa bagong simula na hindi nila inaasahan.“Okay! At dahil tapos na ang lahat ng games, may announcement tayo!” sigaw ng host habang hawak ang mic. “Ang pinaka-energetic at best team ngayong araw ay...”Tumigil muna siya. Pa-drama. Pa-thrill. Pinakilig ang mga bata’t matatanda.“Team Kuya Rafael, Ate Bella, at Mikaaaay!” Dagdag na sigaw ng host. “Hala! Tayo ‘yon!” sigaw ng bata, sabay t
“Okay mga bata! Ready na ba kayo sa games?” sigaw ng ate organizer, sabay palakpak.“Reaaaady!” sigaw ng mga bata, halos sabay-sabay.Tumawa si Bella habang nakaupo sa lilim, hawak ang maliit na bottled water, habang pinagmamasdan ang mga batang nagkakagulo sa harap ng microphone. Tumabi sa kanya si Rafael, nakasalampak din sa plastic chair, naka-sunglasses na itinaas niya para makita ng maayos ang nangyayari.“Parang college fair ah,” sabi ni Bella, nakangiti.“Mas masaya pa nga,” balik ni Rafael, habang nakatingin sa mga batang nagkakatuwaan.Tumayo ang organizer, may hawak na papel. “Okay, for the first game, kailangan ko ng tatlong grupo ng tig-tatlong miyembro—dalawang matatanda at isang bata. This is called ‘Trip to the Island!’Nagtaas ng kamay ang maraming bata. Isa sa mga batang palaging dikit kay Rafael ang tumakbo palapit. “Kuya Raf! Sama mo ko! Sama mo ko!”Tumawa si Rafael. “Sige, ikaw na. Pero kailangan natin ng isa pa.”Napalingon ang bata kay Bella. “Ate Bella! Sama ka