Ikatlong kabanata

“Ulitin mo nga ang sinabi mo.” Mariing utos ko kay Arthur at humakbang paabante dahilan para mas lalong magkalapit ang distansya naming lima.

Umayos ng tindig si Arthur at nginitian ako ng bahagya bago inilahad ang kamay sa harapan ng anak niyang nakatayo sa tabi niya.

“Siya ang napili ng konseho na maging kabiyak mo at ang maging hari ng ating lahi at mundo,” pag-uulit niya at sinabayan ng ngiti. Mabilis akong humakbang paatras sa kaniya at hindi napigilan ang mapangisi.

Ano ‘to? Bakit sila ang nagdedesisyon gayong ako ang reyna? Ako ang pinuno!

“Mga lapastangan,” mariing sabi ko.

Bago pa kumawala ang galit na nararamdaman ko ay mabilis ko silang tinalikuran at sa isang iglap ay nandito na ako sa may balkunahe sa ikalawang palapag ng kastilyo, malayo kung saan ginaganap ang pagdiriwang.

Napasandal na lamang ako sa pader na nandito dahil sa nararamdamang iritasyon at galit. Hindi ako makapaniwala na nagdesisyon sila para sa akin! Hindi ko alam kung bakit hindi nila maintindihan na hayaan ang panahon na magdikta ng kakahantungan ko! Alam at nararamdaman kong may tamang nakalaan para sa akin kahit hindi ko pa alam kung sino, kaya bakit ba kailangan nila akong pangunahan? Ako ang reyna at hindi kung sino-sino lang na pwede nilang diktahan! Ang tadhana ang magdidikta sa kapalaran ko, hindi sila!

Kitang-kita ang pagkagahaman nila sa kapangyarihan. Napakaraming mga bampira at ibang nilalang ang nagpapahayag ng kagustuhan na pakikipag-isang dibdib sa akin katulad na lamang ni Dyke na kapantay ko ang posisyon at karapat-dapat, pero ang pinili nila ay ang anak pa ni Arthur? Ang anak pa ng isang bampirang nag-aasam ng kapangyarihan at posisyon ko? Hindi ba masyadong nakakataka na sa dinami-rami ay ang anak pa niya? Marami may karapat-dapat at hamak na mas mataas kaysa sa anak na ipinagmamalaki niya.

Tunay nga na may taglay na kakigisan ang Adam na iyon, may pinag-aralan, malakas at kayang pamunuan at ipagtanggol ang lahi at mundo namin, ngunit kung ano man ang kaya niyang gawin ay kaya ko rin. Hindi ako naupo sa posisyon ko ng walang kaalam-alam. Simula pagkabata ay ilang hirap na ang hinarap ko para mapaghandaan ang panahon na ako na ang mamumuno. Hinubog ako ni ama bilang maging isang pinuno at walang kahit na sino ang pwedeng magdikta sa akin. Hindi ako sunod-sunuran sa kahit na sino. Ako ang reyna, ako ang pinuno, kaya dapat lang na ako ang masusunod.

Hinding-hindi nila ako pwedeng lamangan. Ang pagkagahaman nila sa kapangyarihan ang nagbibigay sa kanila ng lakas ng loob upang kalabanin ako. Halatang gusto nila akong kontrolin sa pamamagitan ng pagtatali sa akin sa isa nilang kaalyado, na hinding-hindi ko hahayaan.

Marahas na tumayo ako at naglakad sa pinakadulo ng balkunahe. Mula rito ay kitang-kita ang bilog na bilog na buwan na nagbibigay lakas sa kapangyarihan ko. Ipinikit ko nang mariin ang mga mata ko at hinayaang kainin ako ng kanina pa gustong makawala na pagkatao sa akin.

Unti-unti kong naramdaman ang pagguhit ng kakaibang mga linya sa balat ko na nagdudulot ng init sa balat ko, naramdaman ko rin ang paghaba ng buhok ko at kuko, at sa pagdilat ng mga mata ko, ay alam kong nagkulay pilak na ang mga ito.

Bigla ang pagsimoy ng kakaibang mainit at malakas na hangin sa paligid ko. Dahan-dahan kong itinaas ang kamay ko sa ere ngunit bago ko pa magawa ang balak ko ay nagimbala ako ng isang boses.

“Mahal na reyna?” tawag nito sa akin. Mabilis na ibinaba ko ang kamay ko at agad na hinarap ang nilalang na iyon, pero tila ba mas kumulo lamang ang dugo ko nang makita na si Adam ito. Hindi man lang nabakasan ng pagkagulat o kakaibang emosyon ang mukha niya nang makita ako, nanatili pa rin siyang nakangiti sa akin habang hawak ang na kopita ng alak sa kaliwa niyang kamay.

Unti-unting humina ang hangin na nasa paligid pero pinanatili ko ang anyo ko. Alam kong ibang-iba ang itsura ko ngayon kaysa sa nakita niya kanina, pero wala akong pakeelam. Kung hindi niya kayang tagalan makita ako sa ganitong anyo ay mas lalo lang iyon nagpapatunay na hindi siya karapat-dapat para sa posisyong gusto niyang angkinin.

“Sino ang nagbigay ng karapatan sa iyong pumunta rito?” mariing tanong ko. Unti-unti siyang humakbang palapit sa akin at tumayo, dalawang hakbang ang layo mula sa pwesto ko.

“Gusto ko sanang humingi ng tawad—”

“Tawad sa pagkagahaman ninyo ng ama mo at ng iba ninyo pang kaalyansa sa kapangyarihan?” Putol ko sa sasabihin niya kasabay ng pagguhit ng isang ngisi sa labi ko.

Muli kong hinarap kung buwan at ipinikit ang mga mata. Narinig ko ang pagtikhim niya bago muling nagsalita.

“Hindi ko rin inaasahan na ako ang pipiliin nila, dapat ay dadalo lamang ako sa kasiyahan ngayong gabi nang sabihin nila sa akin ang kanilang napagdesisyunan bago pumunta rito. Alam kong hindi mo gusto na makipag-isang dibdib sa akin—”

“Kung alam mo naman pala, ano pang ginagawa mo rito at ano pang sinasatsat mo?” Mabilis na hinarap ko siya at sinamaan ng tingin. Alam kong nakabalik na ako sa orihinal ko na anyo pero pinanatili ko ang malamig na ekpresyon sa mukha ko.

Inihakbang ko ang paa ko palapit sa kanya hanggang sa ilang sentimentro na lang ang layo namin.

“Hindi ko kailangan ng kahit na sinong katuwang para pamunuan ang mundo at ang lahi ng mga bampira, lalo na ng isang kagaya mo. Kinasusuklaman ko ang dugong nananalaytay sa iyo. Masyado kayong gahaman sa kapangyarihan at iyan ang ikakabagsak ninyo.” Matamis na ngumiti sa akin si Adam na lubos na kinainis ko. Magsasalita pa sana siya nang pinili ko nalang humalo sa hangin at sa isang iglap ay nandito na akong muli sa kasiyahan.

Inis na bumalik ako sa pwesto ko kanina kung saan naghihintay doon si Dan at Danie.

“Mahal na reyna, saan ka nanggaling? Narinig namin ang kahangalang ginawa ni Ginoong Venherheel at ng kanang kamay niya. Tunay nga bang ang anak niya ang pinili ng iba pang konseho at hindi man lang hiningi ang opinyon mo?” Mahinang tanong ni Danie pagkaupo ko sa trono ko. Tinignan ko siya at tinanguan. Agad naman siyang napailing bilang sagot.

“Kakaiba nga talaga kapag sobrang gahaman sa kapangyarihan,” komento niya. Napapikit nalang ako nang mariin at pinilit ang sariling isantabi muna ang inis. Ang gabing ito ay para sa selebrasyon, sa pagsasaya, kaya hindi ko dapat ipahalata na nagpupuyos ako sa galit at inis dahil alam kong ito ang layunin nila.

Ibinaling ko na lamang ang atensyon ko sa kasiyahan. Lahat ng lumapit sa aking mga bisita ay hinaharap at kinausap ko na may ngiti sa labi. Ang iba ay nagbubukas ng usapin tungkol sa pagpapatatag ng koneksyon at pundasyon ng lahi namin sa kanila na lubos na ikinagalak ko.

Sa sampung taong pamumuno ko sa mundo na ito ay masasabi kong naging maayos ang pamamalakad ko kahit na sa murang edad ako namuno. Totoong napakahirap buuin muli ng isang kaharian at mundo na bumagsak na. Matapos nang ikalawang gera na hinarap namin, ang mga matatatag na haligi ay nasira, nalagas ang hanay ng mga pinuno kadamay ang aking amang hari. Nasira ang mundo namin at maraming dugo ang dumanak.

Aaminin ko, hirap na hirap ako noong mga panahon na naiatang sa akin ang mabigat na responsibilidad. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula, kung paano at ano ang magiging resulta. Ilang araw, linggo at buwan akong nangapa sa dilim na hindi alam kung may darating pa na liwanag. Sobrang sakit sa akin na mawalan ng mga mahal sa buhay, na masaksihan ang pagpaslang sa kanila, pero kailangan kong magpakatatag dahil hinubog ako para sa responsibilidad na maging pinuno sa oras na mawala sila.

Sa gitna ng pangangapa ko sa dilim, si Danie ang naging liwanag ko. Tinuruan niya ako kung paano magdesisyon ng tama katulad kung paano niya ako ginabayan simula nang siya na ang makagisnan ko. Kasama ng anak niyang si Dan, silang dalawa ang naging sandalan ko nang mga panahon na iyon. Hanggang sa dumating ang sunod-sunod na tulong sa mundo namin, nanguna ang mga werewolves sa pamumuno ni Dyke na ibinigay ang mga pangangailangan namin. Sunod ang mga witches, sirens at iba pang nilalang. Kaya ngayon, nakakatuwang pagmasdan na ang mundo at lahi naming bumagsak ay muling nanumbalik at mas napatatag ko pa. Ako, na pinakabatang namuno at naupo sa trono ang nakagawa no’n.

“Mahal na reyna, oras na ng piging.” Nawala ako sa malalim na pag-iisip nang magsalita si Danie. Nilingon ko siya at pinasalamatan bago tumayo sa pwesto. Inalalayan ako ni Dan pababa ng hagdan hanggang sa makarating kami sa bagong ayos na mga mahahabang lamesa.

Sa pinaka-kabisera ako naupo at sa unang dalawang upuan sa kanan pumwesto sila Danie at Dan. Ang nasa kaliwa ko naman ay si Arthur, ang anak niya at ang iba pang konseho. Kagaya ng inaasahan ay binati nila ako pero isang tango lang ang sinagot ko.

Inabot ko ang kopita ng alak at itinaas iyon. Inilibot ko ang tingin ko sa paligid at ngitian ang lahat.

“Para sa matagumpay na sampung taon ng aking pamumuno.”

“Mabuhay si Reyna Fajra!” pagbubunyi ng lahat.

Unti-unti kong ininom ang alak na nasa kopita ko ngunit hindi pa iyon napapangalahati nang makaramdam ng kakaiba.

Agad na nabitawan ko ang baso at napahawak ng mahigpit sa dibdib ko. Parang sinusunog ang loob ng katawan ko dahil sa hapdi at init. Gumuhit ang sobrang init doon na para bang sinusunog ang dugo at laman ko.

“Mahal na reyna? Anong nangyayari?”

Napapikit ako nang mariin kasabay nang pagkabasag ng lahat ng babasaging gamit sa paligid dahil sa hindi makontrol na kapangyarihan. Bigla na lamang akong napaubo at nabigla nang dugo ang lumabas mula sa bibig ko. Napatitig ako sa kamay ko na napuno ng dugo.

“Mahal na reyna!”

“Fajra!”

Ang sigawanan at pagtawag sa akin ng mga nandito ang huli kong narinig bago makainin ng kadilimang matagal nang naghihintay sa akin.