ตอนที่ 7 เริ่มแสดง

หลังจากที่เราได้เซ็นตกลงสัญญากันเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้น ก็ได้เวลาเปิดม่านแสดงละครฉากใหญ่โดยที่อีตาประธานนั่นเป็นคนเขียนบทละครนี้และฉันมีหน้าที่ต้องแสดงให้ดีที่สุด ฉันตัดสินใจเล่าให้จินกับเจ็ทฟังเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่กำลังจะเกิดขึ้น แน่นอนว่าทั้งสองคนนั้นโกรธมากแต่พวกเขาก็เข้าใจและเคารพการตัดสินใจของฉัน ถ้าหากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่สองคนนี้คงมองว่าฉันเห็นแก่เงิน ไม่มีศักดิ์ศรียอมเอาตัวเองไปแลกเพื่อที่จะให้ได้เงินมา แต่เพราะเป็นสองคนนี้ที่เข้าใจและรู้ถึงเจตนาของฉันเป็นอย่างดี ฉันจึงอุ่นใจที่มีสองคนนี้เป็นเพื่อน เพราะไม่ว่ายังไงสองคนนี้ก็จะอยู่เคียงข้างฉันเสมอ หนึ่งวันหลังจากเซ็นสัญญาอีตานั่นก็ซื้อตั๋วเครื่องบินไป-กลับเชียงใหม่ทันทีและลากฉันไปด้วยเพื่อที่จะไปคุยกับแม่และยายของฉัน เมื่อมาถึงเชียงใหม่เราสองคนก็ตรงไปยังบ้านฉันทันทีในระหว่างที่เดินทางนั้นฉันได้แต่คิดในใจว่าจะบอกแม่กับยายยังไงดีไม่ให้ท่านทั้งสองตกใจ เพราะฉันไม่เคยบอกเรื่องแฟนกับพวกท่านเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่จู่ๆก็พาผู้ชายมาบ้านแถมยังมาบอกเรื่องแต่งงานอีกท่านทั้งสองไม่ช็อคก็ให้มันรู้ไป เราใช้เวลาเดินทางไม่นานนักจากสนามบินมาที่บ้านของฉัน เมื่อมาถึงฉันก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและก็กลัวไปด้วย นี่ฉันจะทำยังไงดี? ฉันกลัวแม่กับยายจะผิดหวังในตัวฉันที่ฉันทำเรื่องบ้าๆนี่ ฉันยืนตัวสั่นหน้าซีดอยู่ครู่หนึ่งอีตาประธานนั่นก็หันบอกกับฉันว่า "นี่เธอจะกลัวอะไร ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะจัดการเอง เธอแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ เลิกตัวสั่นแล้วเข้าไปข้างในได้แล้ว" พอพูดจบเขาก็เดินนำหน้าฉันไป "จะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไง ฉันไม่เคยบอกเรื่องแฟนกับแม่และยายเลยนะ แล้วจู่ๆก็พาผู้ชายมาบ้านแถมคุยเรื่องแต่งงานอีก แม่กับยายฉันจะรู้สึกยังไงห๊ะ!" เขาหยุดเดินแล้วหันกลับมาจูงมือฉันพร้อมกับบอกว่า "เธอไม่เชื่อใจฉันหรือไง?" เมื่อพูดจบอีตานั่นก็ลากฉันเข้าไปในบ้าน เมื่อเดินมาถึงประตูบ้านสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือยายกำลังนั่งตำหมากอยู่แล้วพอหันมาเห็นฉันท่านก็ทิ้งของที่อยู่ในมือแล้ววิ่งเข้ามากอดฉันทันที ฉันเห็นแล้วเป็นห่วงกลัวยายจะล้มได้รับบาดเจ็บจึงตะโกนออกไปเป็นภาษาถิ่นว่า "จะฟ่างร่นมายะหยัง ประเดี๋ยวล้มไปจะยะจะใดเจ้า" แม่ที่อยู่หลังบ้านคงตกใจเสียงฉันจึงรีบวิ่งมาดูพร้อมกับเอะอะโวยด้วยความตกใจ "มีอะหยังกัน ไผเป็นอะหยังห๊ะ!" เมื่อแม่เห็นฉันก็กระโจนเข้ามากอดฉันทันที ท่านทั้งสองกอดฉันแน่นด้วยความคิดถึงเราสามคนมัวแต่กอดกันจนฉันลืมอีตานั่นไปเลย จนเขาต้องกระแอมเพื่อส่งสัญญานว่าเขาก็อยู่ตรงนั้น เมื่อเรา4คนเข้ามานั่งกันในบ้านเรียบร้อยแล้วอีตานั่นก็พูดออกไปตรงๆโดยที่ไม่มีอ้อมค้อม "คุณยายครับ คุณแม่ครับ ที่ผมกับมาริสามาวันนี้เรามีเรื่องสำคัญจะบอกครับ คือผมกับมาริสาตกลงที่จะแต่งงานกันครับ" เมื่อเขาพูดจบก็เป็นไปตามคาดแม่กับยายสตั๊นไปแล้วจ้า แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงต่อหล่ะเนี่ย เมื่อเขาเห็นท่าทีของแม่กับยายแบบนั้นเขาเองก็ดูหน้าถอดสีไปเหมือนกันคงผิดกับแผนที่เขาคิดเอาไว้ ก็แหงสิ ฉันแอบสมน้ำหน้าอยู่เหมือนกันแต่งานนี้ถ้าปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ ฉันเอื้อมมือไปจับที่มือของเขาแล้วหันไปบอกแม่กับยายว่า "ลูกกับเปิ้ลฮักกันมาเมินแล้วเจ้า ที่บ่ได้บอกแม่กับแม่อุ๊ยก็เพราะว่าลูกกลัวว่าแม่กับแม่อุ๊ยจะกังวล ที่ลูกตัดสินใจมาบอกวันนี้เพราะคึดว่าถ้าจะปิดต่อไปคงบ่ดี แหมอย่างเปิ้ลก็ขอลูกแต่งงานแล้วลูกเลยอยากให้เปิ้ลมาปะกับแม่และแม่อุ๊ยด้วยตัวเปิ้ลเองเจ้า" เมื่อฉันพูดจบแม่กับยายก็กลับมามีสติอีกครั้งแล้วแม่ก็เอื้อมมือมาจับมือเราทั้งสองด้วยความอ่อนโยนแล้วหันไปพูดกับอีตาประธานนั่นว่า "ฉันเคยแต่งงานกับผู้ชายคนนึงคนที่เขาสร้างหนี้สินมากมายแล้วก็มาตายจากไปทิ้งให้ฉันต้องทำงานหาเงินใช้หนี้และต้องเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว แต่ฉันไม่เสียใจหรอกนะที่ตัดสินใจแต่งงานกับเขา เพราะเขาทำให้ฉันได้เจอสิ่งที่มีค่านั่นคือลูก และสิ่งที่ฉันจะบอกกับคุณก็คือ ในเมื่อคุณตัดสินใจจะแต่งงานกับลูกของฉันแล้วและลูกฉันเองก็ตกลงปลงใจแล้ว จากนี้ไปก็จงดูแลซึ่งกันและกันให้ดี อย่าได้ทิ้งกันไป" แม่พูดจบแล้วก็ลุกจากไป ฉันรู้ว่าแม่เป็นห่วงฉันมากและแม่กลัวว่าฉันจะเป็นเหมือนที่ท่านเคยเจอ ฉันกำลังจะลุกตามแม่ไปแต่ยายก็พูดขึ้นมาว่า "บ่ต้องตามเปิ้ลไป หื้อเปิ้ลอยู่คนเดียวสักกำหนึ่งประเดี๋ยวเปิ้ลก็หาย ว่าแต่พ่อหนุ่มชื่ออะหยัง แล้วเป็นไผมาจากไหน แล้วคึดจะใดถึงได้มาแต่งงานกับหลานสาวเฮา จะใดก็แล้วแต่คนเฮาเมื่อตัดสินใจ๋จะแต่งงานกันแล้วก็ต้องฮักและดูแลกันหื้อดี สัญญาได้ก่อว่าตั๋วจะฮักแม่หญิงคนนี้ไปจนแก่เฒ่า" ฉันคิดว่าเขาคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ยายฉันพูดเพราะสีหน้าเขาค่อนข้างจะดูงงๆนิดหน่อยฉันจึงแปลให้เขาฟัง "ผมชื่อศรันย์ วิวัฒนพันธ์ เป็นประธานบริษัทเดอะวันครับ ที่ผมตัดสินใจขอหลานคุณยายแต่งงานเพราะผมรักผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจครับ ผมสัญญาว่าผมจะรักและดูแลเธอตลอดไปครับ" ถึงฉันจะรู้อยู่แล้วคำพูดนั้นจะเป็นเพียงแค่การแสดงแต่ทำไมนะหัวใจของฉันจึงเต้นแรงแบบนี้...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...