ตอนที่ 18 ความรู้สึก

เมื่อเราได้ร่ำลาพี่มีนาเสร็จแล้วเราสองคนก็เดินทางกลับกรุงเทพฯทันที เมื่อมาถึงเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

เมื่อฉันเปิดประตูห้องได้ก็รีบทิ้งตัวลงบนที่นอนทันที ราวกับคนที่เหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรงและไม่อยากขยับตัวทำอะไรทั้งนั้น ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กริ๊งงงงงงงง!!!! สายเรียกเข้านั้นเป็นของเพื่อนรักหมายเลข1ฉันจึงรีบกดรับสายทันที "ฮัลโหล ฉันรู้ว่าแกกลับมาจากเชียงใหม่แล้ว ฉันกับเจ็ทกำลังไปหาแก ตอนที่แกไม่อยู่เจ็ทมันบ่นคิดถึงแกมากจนฉันรำคาญเลยต้องพามันมาหาแก อีก10นาทีเจอกันฉันใกล้จะถึงบ้านแกแล้ว" แล้วนางก็กดวางสายไปโดยที่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเหมือนเคย

10นาทีผ่านไปจินกับเจ็ทก็มาถึง เมื่อทั้งสองเห็นฉันจึงรีบวิ่งเข้ามากอดทันที ในขณะที่เราสามคนกำลังกอดกันอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างบนชั้นสองว่า "ทำอะไรกันหน่ะ! เอะอะโวยวายเสียงดังน่ารำคาญ แล้วนี่อะไร มายืนกอดกันอย่างกับไม่เจอกันเป็น10ปี แล้วนายหน่ะกล้าดียังไงมากอดภรรยาของคนอื่นเค้าห๊ะ!" เสียงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณเจ้าของบ้าน เมื่อเขาพูดจบก็รีบวิ่งลงมาแล้วผลักเจ็ทกระเด็นออกไปทันที แล้วหันมาว่าฉันว่า "นี่เธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วเธอก็แต่งงานแล้วจะเที่ยวไปกอดกับผู้ชายมั่วซั่วได้ยังไง ทำอะไรหัดนึกถึงตัวเองบ้างคนอื่นเค้าจะมองเธอไม่ดีรู้ไหม" เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหและก็เป็นห่วงจนทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ เขาดูน่ารักเหมือนเด็กที่หวงของเล่นยังไงอย่างงั้น "นี่คุณ ฉันกับเจ็ทแล้วก็จินเนี่ยเราเป็นเพื่อนกันมานานมาก และฉันก็ไม่ได้เที่ยวให้ผู้ชายมากอดมั่วซั่วแต่เพราะเป็นเจ็ทฉันจึงยอม เจ็ทเป็นข้อยกเว้นค่ะ" เมื่อฉันพูดจบเจ็ทเลยพูดต่อ "คุณไม่ต้องมาแกล้งหึงหรอก และก็ไม่ต้องมาประกาศว่ายัยริสาเป็นภรรยาคุณเพราะพวกเรารู้ว่ามันเป็นแค่การแต่งงานหลอกๆเท่านั้น และก็ผมจะบอกคุณเอาไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าเรา3คนไม่มีความลับต่อกัน และเราก็จะอยู่เคียงข้างกันแบบนี้จนตายจากกันไป คุณไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรทั้งนั้น เพราะพวกเราคือเพื่อนกันจริงๆ ขอเน้นนะครับ! เรา! เป็น! เพื่อน! กัน! เข้าใจตรงกันนะครับคุณศรันย์" เมื่อเจ็ทพูดจบยัยจินจึงแทรกขึ้นมาว่า "เอาอย่างนี้นะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ดีไหมคะคุณศรันย์ เพราะยังไงเราก็ต้องเจอกันบ่อยๆอยู่แล้วเรามาสนิทกันไว้จะดีกว่านะคะ วันนี้ฉันซื้อเบียร์มาด้วย คุณดื่มได้ใช่ไหม หรือว่าคุณจะดื่มไม่เป็นคะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ฉันคิดว่าเค้าจะปฏิเสธ แต่เปล่าเลย เขากลับมานั่งร่วมวงกับพวกเราหน้าตาเฉย

เราสี่คนนั่งดื่มกันได้สักพัก ยัยจินก็เริ่มเมาและโวยวาย และชี้หน้าคุณศรันย์พร้อมกับพูดว่า "นี่ปีศาจ! ฉันถามจริงๆเลยนะ! ทำไมต้องเป็นเพื่อนฉัน คนอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมไม่เลือกคนที่จะมาแต่งงานด้วย ทำไมต้องเลือกเพื่อนฉันด้วยห๊ะ! ฉันจะบอกให้นะ ถ้านายทำให้เพื่อนฉันเสียใจฉันเอานายตายแน่ ต่อให้เป็นปีศาจฉันก็ไม่กลัวหรอกนะ แล้วก็...ฉันอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไงกับเพื่อนฉันกันแน่ ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่นายทำดี พูดดีกับเพื่อนฉันขึ้นนะ บอกมาว่านายคิดอะไรอยู่" เมื่อยัยจินพูดจบก็ฟุบหลับลงไปคาโต๊ะทันที ฉันกับเจ็ทเลยช่วยกันพยุงยัยจินขึ้นไปนอนพักบนโซฟา ฉันหันไปมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา ฉันนึกว่าเขาจะโกรธเลยยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ หน้าเขาแดงกล่ำ ตาหวานเยิ้ม นี่เขากำลังเมาอยู่นี่นา ฉันถึงกับหัวเราะลั่นเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้จากเขา เขาดื่มไปแค่สองแก้วเท่านั้นก็เมาแอ๋ เขานี่ช่างคออ่อนจริงๆ ในขณะที่ฉันหัวเราะเขาอยู่นั้น จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง แต่ที่ฉันรู้คือ ฉันจะต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้ได้ และฉันจะไม่ทำให้เธอคนนี้ต้องเสียใจเด็ดขาด" พูดจบเขาก็ฟุบลง ฉันกับเจ็ทจึงมองหน้ากันอย่างงงงวยและสงสัย ที่เขาพูดมันเป็นเพราะว่าเขาเมาหรือมันออกมาจากใจเขาจริงๆกันนะ

...โปรดติดตามตอนต่อไป...