ตอนที่ 21 งานเลี้ยงเต้นรำ

เมื่อเราสองคนได้ของขวัญและชุดที่จะใส่ไปออกงานแล้ว เราก็เดินทางไปสถานที่จัดงานทันที

เราเดินทางมาถึงสถานที่หนึ่ง ที่เหมือนกับคฤหาสน์ที่ดูหรูหราเหมือนกับในละคร ทางเข้าสองข้างทางมีดอกไม้หลากสียาวไปจนถึงตัวคฤหาสน์ ข้างหน้าก่อนเข้าไปในตัวอาคารมีน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ทุกอย่างมันเหมือนกับเราอยู่ในฉากละครฉากหนึ่ง ที่เป็นฉากของพวกไฮโซมางานเลี้ยงกัน ทุกคนแต่งตัวจัดเต็มไม่มีใครยอมใคร ทั้งหญิงและชายแต่งตัวดูดีกันทุกคน

เมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในงาน สิ่งที่ฉันเห็นคือ ความสวยงามอลังการงานสร้าง ยิ่งกว่าอยู่ในละครเสียอีก ทุกสิ่งทุกอย่างมีแต่ของแพงๆ จะหยิบจะจับอะไรทีต้องระวังอย่างมาก เพราะกลัวว่าถ้าทำพังจะไม่มีปัญญาจ่าย ในขณะที่ฉันกำลังยืนอึ้งอยู่นั้น เขาก็จับมือฉันและพูดว่า "อย่ายืนอึ้งนาน ถึงเธอจะทำอะไรพังก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันชดใช้ให้ เราไปหาคุณปู่กันเถอะ" เขาพูดพร้อมยิ้มเยาะฉัน และเราก็เดินไปหาคุณปู่เพื่อมอบของขวัญให้

"คุณปู่สวัสดีค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณปู่ ริสาขอให้คุณปู่มีอายุยืนนานอยู่กับหลานๆไปนานๆนะคะ" ฉันกล่าวสวัสสดีพร้อมอวยพรท่าน และท่านก็หัวเราะชอบใจและพูดกลับมาว่า "ขอบใจจ้ะหนูริสา ปู่จะมีอายุยืนจนกว่าจะได้อุ้มเหลนนั่นแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า" ท่านพูดแซวฉันกับคุณศรันย์ สีหน้าท่านยิ้มแย้มดูมีความสุขมากทีเดียว

ในงานเต็มไปด้วยแขกผู้ใหญ่มากมาย ฉันจึงเลี่ยงหลบออกมาเพราะกลัวจะทำอะไรที่ขายหน้า

ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินหาที่หลบอยู่นั้นก็ได็ยินเสียงเรียกมาจากที่ไกลๆ "รันคะ!" ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น ก็เห็นมีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดราตรีสีแดง ประดับไปด้วยดอกกุหลาบดูหรูหรา เธอมีใบหน้าที่สวยงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ผมสีดำสนิท ตาสีฟ้าน้ำทะเล ดั้งที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงฉาน เป็นใบหน้าที่เห็นแล้วชวนหลงใหลเสียจริง หญิงสาวคนนั้นวิ่งเข้ามากอดคุณศรันย์ราวกับคนสนิทคุ้นเคย "โรสเพิ่งกลับมาจากอังกฤษวันนี้ พอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณปู่ โรสก็รีบมาทันทีเลยค่ะ โรสว่าจะโทรหารันแต่คิดไปคิดมา โรสมาเซอร์ไพรส์รันดีกว่า มันสนุกดี ฮ่าฮ่าฮ่า" เธอพูดจาหยอกล้อกับคุณศรันย์ทั้งที่ยังกอดเขาแน่นโดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น แม้แต่ฉันที่ยืนหัวโด่อยู่ใกล้ๆเธอก็เหมือนมองไม่เห็น "โรสคุณปล่อยผมก่อนเถอะครับ คนอื่นมองอยู่ มันดูไม่ดีนะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพนุ่มนวล อะไรกันทีกับฉันไม่เคยพูดแบบนี้เลย ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย "ทำไมต้องแคร์ด้วยคะ โรสไม่สนว่าใครจะมองยังไงหรอกค่ะ โรสสนแค่รันคนเดียวเท่านั้นค่ะ แล้วแม่นี่ใครคะ เห็นยืนจ้องอยู่ตั้งนานแล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแล้วหันมาทางฉัน "ขอโทษที ผมลืมแนะนำ.." คุณศรันย์กำลังจะแนะนำฉันแต่ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็พูดสวนขึ้นมาว่า "ฉันชื่อโรสริน เป็นแฟนกับคุณศรันย์ หล่อนเป็นใครไม่ทราบ ถึงได้กล้าเสนอหน้ามางานแบบนี้" เธอพูดพร้อมกับดูถูกเหยียดหยามฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกโมโหมากเลยเผลอพูดกลับไป "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมาริสา เป็นภรรยาคุณศรันย์ค่ะ ที่ฉันเสนอหน้ามาเพราะคุณปู่ท่านเชิญมาในฐานะหลานสะใภ้ค่ะ ฉันคิดว่าคุณคงไม่ทราบว่าเราแต่งงานกัน คุณถึงได้มโนว่าสามีฉันเป็นแฟนของคุณ เชิญคุยกันตามสบายนะคะ รีบๆเคลียร์กันให้จบ ไม่อย่างนั้นคุณจะกลายเป็นมือที่สามของเราสองคนนะคะ คุณ! โรสริน!" ฉันพูดพร้อมกับเดินสะบัดบ๊อบใส่นาง

ฉันเดินหนีออกมานั่งที่ศาลาตรงสวนข้างหลัง ในใจตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปหมด ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผู้หญิงอะไรหน้าตาก็สวยแต่ปากร้ายเหลือทน ทำให้ฉันนึกถึงคุณศรันย์เมื่อก่อนตอนเจอกันแรกๆ

ในขณะที่ฉันนั่งโมโหอยู่นั้น ก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อฉันมาจากข้างหลัง "มาริสา!" ฉันหันไปมองตามเสียงนั้นก็พบว่าเขากำลังวิ่งตรงมาทางฉัน ฉันกลัวว่าเขาจะมาด่าฉันเรื่องที่ฉันพูดจาไม่ดีกับผู้หญิงคนนั้น ฉันจึงเตรียมตัวที่จะวิ่งหนี แต่ไม่ทัน เขาคว้าแขนฉันไว้ก่อนแล้วพูดว่า "เธอจะไปไหน ฉันตามหาเธอตั้งนาน ทำไมมาอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเมื่อกี้นี้เธอถึงพูดแบบนั้นกับโรส หรือว่าเธอหึงฉัน" เขาพูดเย้าฉัน ฉันจึงตอบกลับไปว่า "ใครหึงกันคะ? ฉันแค่ไม่ชอบที่คุณโรสเธอพูดจาดูถูกฉัน ฉันเลยโมโหจึงพูดออกไปแบบนั้น ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณสองคนผิดใจกัน" ตอนนี้ฉันรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาเอามือมาลูบหัวฉันและพูดว่า "ขอโทษนะที่ปล่อยให้โรสพูดจาไม่ดีกับเธอ อย่าโกรธฉันเลยนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มันทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดที่มีหายไป ในขณะที่เรากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงดนตรีจากในงานก็ดังขึ้น เขายื่นมือมาที่ฉันและพูดว่า "เธอจะให้เกียรติเต้นรำกับฉันได้ไหม" คำพูดที่เชิญชวนให้เต้นรำกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้ฉันเผลอตัวยื่นมือออกไป ค่ำคืนนี้ช่างมีเรื่องราวมากมาย แต่ฉันอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หายไปเลยจริงๆ...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...