ตอนที่ 10 กลั่นแกล้ง

ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้เหมือนฉากหนังที่โรแมนติก พระเอกแกล้งนางเอกด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับทำสายตาเซ็กซี่ยั่วยวนชวนให้นางเอกต้องเคลิ้มตาม แต่นี่มันไม่ใช่ฉากโรแมนติกในหนังแต่มันเหมือนฉากการฆ่าตกรรมมากกว่า ในตอนที่เขาโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูฉันว่า "งั้นคืนนี้เรามาร่วมหอกันจริงๆดีไหม" ฉันได้แต่หลับตาปี๋เพราะความกลัว ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น "ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่เธอคิดว่าฉันพิศวาสในตัวเธอมากขนาดนั้นเลยหรือไงห๊ะ! ทำตัวอย่างกับว่าเป็นลูกแมวน้อยใสซื่อ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอห๊ะ ยัยโง่เอ๊ย" เขาหัวเราะด้วยความสะใจที่แกล้งฉันได้ ด้วยความโกรธที่โดนแกล้งฉันจึงรีบลุกไปอาบน้ำทันที พออาบน้ำเสร็จฉันกำลังจะบอกให้เขามาอาบน้ำฉันก็เห็นว่าเขานอนหลับอยู่บนโซฟา ภาพตอนเวลาเขาหลับเขาดูดีมากเลยทีเดียวฉันไม่อยากให้เขาตื่นมาเลยจริงๆ ฉันเห็นว่าเขาหลับสนิทเลยไม่อยากปลุกฉันจึงเอาผ้าห่มมาห่มให้เพราะกลัวว่าเขาจะหนาวและฉันก็ได้ยินเขาละเมอขึ้นมาว่า "มีนา! เธออยู่ไหน! อย่าทิ้งฉันไป มีนา!!" จากนนั้นเขาก็จับมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อยฉันจึงไม่มีทางเลือกจึงนั่งลงอยู่ข้างๆเขาและเผลอหลับไป เช้าวันต่อมาฉันก็ได้ยินเสียงเรียก "นี่เธอ! ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว" ฉันจึงลืมตาตื่นขึ้นและหันไปตามเสียงเรียกนั้น "ตื่นแล้วก็รีบลุกไปเสียที แขนฉันเป็นเหน็บชาแล้ว ทำไมเธอถึงได้มานอนทับแขนฉันแบบนี้ ทำไมไม่ไปนอนบนที่นอนเธอ หรือว่าเธอจะยั่วฉันใช่ไหม" โอ้โหคุณพระ! ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้แต่เช้าเลยเนี่ย "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะนอนทับแขนคุณนะคะ เมื่อคืนคุณละเมอแล้วก็จับมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อยฉันก็เลยนั่งอยู่ข้างๆแล้วเผลอหลับไปค่ะ" เขาทำหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จาแล้วก็ลุกเดินหนีฉันไปอาบน้ำทันที เขาใช้เวลาอยู่สักพักก็อาบน้ำเสร็จในวินาทีที่เขาก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำนั้น ภาพที่ฉันเห็นคือชายหนุ่มสุดเซ็กซี่ที่มีกล้ามหน้าท้องชวนหลงใหลและตัวที่เปียกชุ่มน้ำ โอ้ยฉันอยากจะบ้าตายนี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย! "นี่คุณ! ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาคะ คุณไม่อายหรือไงคะ?" ฉันเอามือปิดตาแล้วตะโกนร้องบอก "ทำไมฉันต้องอายด้วยนี่บ้านของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอต่างหากที่ต้องอาย ก็เธอเล่นจ้องฉันซะขนาดนั้น รู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ เออ!แล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเข้าหล่ะฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมงแล้วลงไปเจอกันข้างล่าง เธอต้องเข้าบริษัทกับฉัน" เขาพูดจบก็เดินจากไป เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปหาเขาข้างล่างแต่ฉันก็ต้องตกใจเมื่อหน้าบ้านมีนักข่าวมารอสัมภาษณ์เต็มไปหมด เขาเดิมมาโอบที่เอวฉันแล้วพาออกไปขึ้นรถ เสียงนักข่าวที่แย่งกันตะโกนถามคำถามต่างๆนานาจอแจไปหมด แต่เราทำได้แค่ยิ้มและเดินขึ้นรถไป เมื่อถึงบริษัท เขาก็ใช้งานฉันทำนู่น ทำนี่ วุ่นวายไปหมดและทุกอย่างที่ทำไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจเขาสักอย่าง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันมองนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาตอนนี้ 21.30 น. นี่ฉันมันยิ่งกว่านางทาสในละครเสียอีก ฉันแอบมานั่งพักตรงบันไดหนีไฟและคุณเลขาก็นำกาแฟร้อนมาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น "เหนื่อยมากเลยใช่ไหมครับ ท่านประธานกก็เป็นแบบนี้แหละครับ ท่านเป็นคนละเอียดทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ คุณมาริสาก็อดทนหน่อยนะครับ" คำพูดนี้ทำให้ฉันหายเหนื่อยขึ้นมานิดนึงและฉันก็นึกขึ้นได้เกี่ยวชื่อของคนๆนึงที่เขาละเมอถึงจึงถามคุณเลขาออกไป "คุณกวินคะ ฉันขอถามอะไรหน่อยค่ะ คนที่มีนาคือใครคะ เมื่อคืนฉันได้ยินคุณศรันย์ละเมอถึงค่ะ" คุณเลขาทำหน้าตาจริงจังและครุ่นคิดก่อนที่จะกระซิบกับฉันว่า "เรื่องที่ผมจะบอกคุณมาริสาต่อไปนี้ เพราะผมคิดว่าคุณไว้ใจได้และจะไม่บอกใคร และผมอยากขอให้คุณช่วยทำให้ท่านประธานกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง เรื่องนี้จะมีแค่ไม่กี่คนที่รู้ถ้าเรื่องเล็ดลอดออกไปก็หาคนปล่อยข่าวได้ไม่ยาก คุณเข้าใจใช่ไหมครับว่าผมหมายถึงอะไร" เรื่องอะไรกันแน่นะที่ทำให้คุณเลขาจริงจังขนาดนี้ และทำไมมันถึงได้เป็นความลับสุดยอดขนาดนี้กันนะ...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...