Panauhin

Mabilis ang pagdaan ng maraming taon. Maraming pagbabago ang nangyari sa loob ng mahabang pananatili sa loob ng bilangguan. Maging ang kanyang pisikal na katangian ay malayo na rin sa dating Kael. Naging mas matipuno ang katawan, matapang at malalim ang kanyang mapang-arok na mga mata. Wala s'yang pinagkakatiwalaan sa loob ng kulungan maliban sa iisang tao lamang. Iyon ay si Mando na nanatiling malapit sa kanya. Naging sandigan n'ya ito habang nakabilanggo at ito ang madalas na nakakaalam sa kanyang mga hinaing.

"Siguro malaki na ang anak mo. Sa palagay mo alam n'ya ang tungkol sa iyo?" pagbubukas ng usapan.

"Hindi ko alam. Wala naman akong balita pa sa kanila." Wala sa loob na sabi n'ya.

Nakaupo sila sa isang bench na nakaharap sa basketball court. Nanunuod sila sa mga naglalaro.

"Malaki ang tiwala ko na makakalaya ka rin," saad ni Mando sa kanya.

"Mabuti ka pa dahil ako ay hindi na umaasa. Balewala na sa akin ang halaga ng buhay. Kung mabibigyan siguro ako ng pagkakataon na isabuhay ulit ang lahat, pipiliin ko na maging mayaman. Siguro hindi ganito ang naging takbo ng buhay ko." Pahayag n'ya.

Tinapik nito ang kanyang balikat bilang suporta at pagpapalakas ng kanyang loob.

"Bakit hindi mo minsan sinagot ang tawag mula sa kanya? Hindi ka ba nasasabik?" usisa ng lalaki.

"Wala naman dapat pag-usapan pa. Pamilya pa rin n'ya ang masusunod at papakinggan n'ya. Kaya para saan pa na kausapin ko s'ya," masama ang loob na saad ni Kael sa kaibigan.

"Malay mo, gusto n'ya humingi ng tawad. Baka may importante s'yang sasabihin. O hindi kaya ay kinumusta mo na man lang sana ang anak ninyo," patuloy ng kaibigan.

"Bakit mo ipinagpipilitan ang tungkol sa amin?" tanong n'ya.

Na-ikwento n'ya minsan dito ang kanyang buong buhay. Kung paano nagsimula ang lahat bago s'ya humantong sa kasalukuyang sitwasyon.

"Dahil hindi ako nawawalan ng pag-asa," sagot nito.

Umiling s'ya dahil ayaw na n'yang pahabain pa ang paksa.

"Kung sakali na makakalabas ka ng kulungan, ano ang una mong gagawin?" tanong ng kaibigan.

"Gusto ko makita at makasama ang mga magulang ko. Aalagaan ko sila at pipilitin ko na baguhin ang buhay namin. Siguro, kung magkaroon ng pagkakataon ay nais ko makita at makilala ang anak ko." Pahayag n'ya.

"Natutuwa ako makinig sa mga gusto mo gawin," sagot nito.

"May uuwian ka ba sa paglabas mo?" balik tanong n'ya.

Umiling ito at naging malamlam ang mga mata.

"Huwag kang malungkot dahil mananatili tayo na magkaibigan hanggang sa labas. Welcome ka sa bahay namin," saad ni Kael.

"Salamat, pare!" tugon ng tigasin na lalaki.

Bumalik na sila sa kanilang selda.

"Mariano, may dalaw ka!" tawag ng isang bantay.

Sabik na tumayo s'ya at lumapit rito. Naka-posas ang kanyang mga kamay palabas ng kulungan. Iginiya s'ya nito sa isang silid kung saan maaring maghintay ang mga dalaw. Hinanap n'ya ang familiar na mukha na inaasahan n'ya na s'yang dadalaw sa kanya ngunit wala naman ito. Ang tanging nandoon ay ang isang lalaki na matamang nakatingin sa kanya.

"Mariano, dito ka na maupo," utos ng naka-uniporme na lalaki.

Sumunod naman s'ya. Sinalubong n'ya ang mga mata ng bisita. Hindi n'ya ito kilala. Mukhang mayaman ang kanyang bisita dahil sa tindig at uri ng pananamit nito. Matagal s'ya nakaupo habang nakaharap rito. Hinintay n'ya na magsalita ito dahil wala s'yang kaalam-alam kung sino ito at kung ano ang pakay nito.

"Magtitinginan lang ba tayo dito?" hindi nakatiis na tanong n'ya.

Tumikhim ng bahagya ang bisita. Mukhang naghahanap din ito ng bwelo bago magsalita.

"I came here to see you personally. I have heard a lot about you," panimula nito.

Nakinig lang s'ya sa ibang sasabihin nito. Naiintindihan n'ya ang mga salitang ginamit nito.

"Sorry! Dapat pala at nagsalita ako sa tagalog. Na-curios ako kaya ako nagpunta rito dahil gusto ko makita ka ng personal. Napapaisip tuloy ako kung paano ka nagustuhan ng kagaya ni Noelle. Well, may itsura ka naman ngunit wala ka namang dating. Anyway, nandito lang ako para magpakilala. Ako si Davis Montelibano, ang bagong asawa ni Noelle Mondragon." Mahabang pahayag ng lalaki.

Wala s'yang ibang naiintindihan sa mga sinabi nito maliban sa mga huling salita ng nagpakilalang lalaki.

"Iyon lang ba ang pakay mo?" nanghahamon na tanong ni Kael.

Balewala sa kanya ang mga sinabi nito.

"Well, I just wanted to tell you na huwag ka ng umasa na may babalikan ka pa sa paglabas mo," mayabang na paliwanag ng lalaki.

"Wala kang dapat ipag-alala dahil malabo na makalabas ako rito. Isa pa, hindi ko na iniisip pa na may babalikan ako sakali man na makalabas ako," sagot ni Kael.

"Mabuti naman kung ganun," tugon ng bisita.

"Oo. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit nag-aksaya ka ng panahon sa kagaya ko." saad ni Kael.

"Don't think it that way na insecure ako kaya kita kinausap. It is just out of curiosity," depensa nito.

"Wala naman akong sinabi na kahit ano. Ikaw lang ang nag-iisip ng ganyan. Kung iyan lang ang pinunta mo rito, salamat. Hindi ko na kailangan pa na kumustahin sila. Sigurado naman ako na masaya sila at nasa mabuti silang sitwasyon. Mas tahimik ang lahat kung nasa malayo ako," pahayag n'ya.

"Nice thought. Hindi na ako magtatagal. Nice meeting you!" pagtatapos ng lalaki.

May inabot ito na isang papel. Hindi n'ya binuksan ang nilalaman nito. Mukhang pinahintulutan ito ng bantay. Bumalik s'ya sa loob na hindi man lang sinilip ang nilalaman ng papel na iyon.

"Sino ang dumalaw sa iyo? Bakit nakakunot ang itsura mo?" tanong nito.

"Asawa ni Noelle. Pumunta s'ya upang magpakilala. Nag-usap lang kami sandali." Pagbibigay alam n'ya.

"Nagyabang lang pala. Masyadong malakas ang loob ah pero halatado na insecure s'ya," pahayag ng lalaki.

"Ma-insecure s'ya sa katulad ko? Nakakatawa! Wala naman ako'ng maipagmamalaki," pakli n'ya.

"Hindi iyon dadalaw dito upang makita kung talagang hindi s'ya lugi sa iyo. Sus, mga ganyang tao hangin lang mayroon sa mga iyan pero walang laman kundi puro yabang." Komento ni Mando.

"Ano pa ngayon ang ikalulugi n'ya? Eh nasa kanya na ang lahat ng mayroon ako. Pero okay lang iyon, sa tingin ko naman ay masaya sila. " Patuloy na sabi ni Kael sa kaibigan.

"Sigurado ka na sa sinasabi mo na wala ka na talagang pakialam sa kanila? Baka mamaya malulon mo ang dila mo at bigla ay kabigin mo sila pabalik," saad ni Mando sa kanya.

Kibit balikat ang kanyang naging tugon. Wala s'yang kailangan patunayan dahil hindi naman s'ya malaya na makakagalaw.

"Kung ako sa iyo, dapat lagi kang handa at positibo lang dapat ang iniisip. Malay mo sa makalawa ay laya ka na," patuloy na sabi ng kaibigan.

"Sige na, maniniwala na talaga ako sa iyo," sagot n'ya sa kaibigan.

Ang naging pag-uusap na iyon ng kanyang kaibigan ang hindi n'ya makakalimutan. Dahil ilang buwan lang ay nakatanggap s'ya ng hindi inaasahan na bisita. Natagpuan na lamang n'ya ang sarili matapos ang mahabang panahon na paghihintay sa isang napakalaking bahay kasama ang nagpakilalang pamilya.

"Hayaan mo dahil makakabawi rin ako sa iyo," pabulong na sabi n'ya.

Balak n'yang tulungan sa kaso si Mando upang makalabas din ito. Kakausapin n'ya ang abogado ng pamilya upang maisagawa ang kanyang binabalak. Nagkaroon sila ng kaunting salo-salo kasama ang kanyang mga magulang at malalapit na kamag-anak. Sa isang hotel ito ginanap. Nangyari iyon isang araw matapos s'ya mailabas ng kulungan. Sa unang gabi n'ya sa malaking bahay ay nanatili na mulat ang kanyang mga mata. Napakalayo nito sa buhay na inaasahan n'ya kung mangyari nga na makalaya s'ya. Isang biyaya ang mapawalang-sala s'ya sa kaso upang makapamuhay ng panibago na malayo sa gulo at kapahamakan kasama ang mga nagkaka-eydad na n'yang mga magulang.

"Are you okay?" tanong ng kanyang tiyuhin na may hawak din ng baso na naglalaman ng alak.

"Opo, salamat!" tipid na tugon n'ya.

Hindi pa rin n'ya maiwasan ang makadama ng pagkailang.

"Kung may kailangan ka ay huwag kang mahiyang magsabi. Pamilya tayo rito at gaya ng sinabi ko pantay-pantay ang lahat sa atin," pahayag ng kapatid ng ama.

Tumango s'ya bilang tugon. Naisip n'ya na baka ito na ang tamang pagkakataon upang buksan at sabihin n'ya ang nag-iisang kahilingan na nais n'ya sana matupad. Inarok n'ya ang pagkasabi nito sa kanya at sa tingin n'ya ay hindi ito nagbibiro.

"Kailangan ko sana ng tulong para sa isang kaibigan." Panimula n'ya.

"Ano ang gusto mo mangyari," saad n'ya.

Ipinagtapat n'ya ang nais n'yang mangyari. Hindi ito ang unang pabor na pinagbigyan ng mga ito.

"I will see what I can do," tugon nito.

Nagpasalamat si Kael sa kabutihan ng pamilya ng ama.

"Mag-enjoy muna tayong ngayong gabi. Huwag kang mahihiya dahil para sa iyo ito." Pahayag nito.

Ngumiti s'ya bilang ganti sa sinabi nito. Isang dinner lang naman ang nangyari at may kaunting kasiyahan gaya ng pagsasayawan at kantahan kaya naaliw ang lahat. Masaya s'ya mula sa isang sulok habang nanunuod sa mga ito. Walang maitulak kabigin dahil talaga naman na magagandang lahi ang kanyang pinanggalingan. Ngayon ay alam na n'ya ang dahilan kung bakit hindi sila magkakamukha ng kinilala n'yang mga magulang.